- Rien en effet
rien
si tu penses
que tu ne penses rien
que cela
en vérité
tu penses vrai. (Jacques Roubaud; La forme d'une ville change plus vite, hélas, que le coeur des humains, p.143) Soep. Vandaag is 't erwtensoep.
Is 't erwtensoep? Ik heb 8 minuten, sla een gazet open, ruwe materie, verleden tijd. Neys. Neys is dood. Ze hebben drie, vier Vlamingen bereid gevonden om daar een mening over te hebben.
Perron 3. De trein naar Eupen van 11:24 is perron 3.
2. 14:48. Luik. Ik sta op Place Saint-Lambert.
Anderhalf uur eerder de trappen van Saint-Guillemins. Onder het monumentale bouwsel van Calatrava doorstappen, er geen foto van nemen. De weg vragen aan iemand die nooit eerder van het Mamac gehoord heeft. Le musée d'art contemporain, probeer ik. Dat zegt hem al helemaal niets. In een hok van de lokale transportmaatschappij zit een verbitterde nietsnut. Hij bekijkt me met een dofgrijze blik die het midden houdt tussen alwetende onverschilligheid en het tijdloze besef van stof en as. La vérité.
- Mais rien que cela:
"Ce que je pense (op. cit. p.144) Dat zijn positie, een belabberde positie, dat zijn witgrijze snor, een belabberd snorretje, dat zijn grauwheid, belabberde grauwheid, dat zijn onuitstaanbare onverschilligheid zich over mij ontfermt, een onbestaande tijdsduur, kortstondig, een niet waargenomen beweging tussen twee uitersten van onverschillige toegeeflijkheid, hij in zijn belabberde positie, ik in mijn belabberde positie, hij het zijne, ik het mijne, hij in zijn hok, ik op een plein dat zich aan de rand van een afgrond bevindt.
Straatnamen. Ik betreed de afgrond via rue Paradis en beland na nog wat straatresten in rue Pont-d'Avroy. Het winkelcentrum.
Anderhalf uur later. Place Saint-Lambert. Een infopunt van de toeristische dienst. De jongedame die me te woord staat, heeft weet van het Mamac. Ze situeert het aan het andere eind, helemaal aan het andere eind van de dorpskom. Ik neem een taxi.
De taxichauffeur, een jonge Mahrebijn, praatlustig, ik verneem dat hij tot voor kort aan de kust werkte, in Knokke, in de horeca, dat hij toen vaker in Gent en Brugge kwam, Gent met zijn statige paleizen en witte krijtrotsen, en dat hij geen flauw benul heeft van wat het Mamac is, laat staan waar het zich bevindt. Dat weet ik zelf ook niet. Ik gis.
Antoine Van Impe
1. Faire de la sculpture et penser comme un peintre. Formalité, aucune. Pas de notes, pas de son. Un pas de deux.
2. Et au même moment tirer un bal dans ton pied, comme on dit.
3. Du thé jaune fermenté. Potlatch.
4. Chateaubriand. Il est dans Chateaubriand, Les mémoires d'outre tombe. Chateaubriand le voulait publié 50 ans après sa mort.
5. Ecrire? Oui. Ecrire dans les livres? Non. Il le fait avec un post-it.
6. 'Papier: composition faite de ligne accomodée et façonée avec tant d'adresse qu'on ecrit dessus.' Dictionnaire Richelet, 1680
7. le T.A.F.A. ou les Travaux Artistiques Futures Anonymes de l'Association E. Mérou. Tu t'imagines. Imagine toi que tu t'imagines.
Calatrava
fermé de lundi à Le Nombril. Même rue comme Libris & Agora, librairie liégoiese où j'achète une volume de Màrio de Sà-Carneiro, Poésies complètes. En faisant la bascule - en basculant - entre la cathédrale et le site universitaire, centre ville; où sont mes lunettes? Flaptekst: "Selon la formule de Fernando Pessoa: "M n'a pas eu de biographie, il n'eut que du génie." CING HEURES
Ma table de café
Comme je la chéris... La coquette,
Tout en marbre poli, (op. cit. p.185)
gesprek Het gesprek komt op Nadia Vilènne. Het gesprek komt op l'impalpable, le fragile, le non-fini. Het gesprek komt op Marchin. Marie s'occupe de Marchin. Het gesprek komt op Berlijn, op het gekonkel van de lui die het voor het zeggen hebben, op Chateaubriand die zijn mémoires pas 50 jaar na zijn dood gepubliceerd wilde zien, vandaar de titel: Les mémoires d'outre monde, wat niet gebeurde, ze werden zo goed als meteen na zijn dood gepubliceerd. Het gesprek komt op Calatrava: ils ont rasé tout le quartier.
Liebermann Max Liebermann. Interessant. In het Mamac hebben ze het ruw geborstelde Le cavalier sur la plage. Het hangt naast La Famille Soler, 1903, in een zaal waar ook werk van Franz Marc, Marquet, Derain, Chagall, Achille Emile Othon Friesz, Utrillo en Suzanne Valadon te bekijken is. En iets van Kokoschka, ook. In de andere zalen hebben ze een expo met werk van Christian Bonnefoi, iemand die ook al in Centre Pompidou een project gehad zou hebben, belabberd werk in het zog van wat je la formule moderne noemen kan: een formaliteit. Tegenwoordig zijn nogal wat randgevallen in dat bedje ziek.
foto: Antoine Van Impemaaltijd Le Cécil me souhaite la bienvenu. Vinâve d'Ile. Filets de poulet avec salade mixte ou compote, l'Américain minute garni, 2 Boulets à la Liégoise ou à la Provençale, le Vol-au-Vent maison, un Steak haché nature et tout ça accompagnés de pommes natures, frites ou pâtes et des légumes du jour.
Les boulettes à la liégoiese, 'une mixte de viande et de chapelure'. Du pain quoi, c'est du pain.
Mamac
moment monotone
matinal
des moutons
mais
ils sont où les moutons
mais
pas du tout
Serait-il compliqué?
Quoi?
Serait-il complique parce que.
Parce que.
quelqu'un dit Quand moi je ferai une galérie commerciale je fais cent pour cent. Rien pour l'artiste.
Sebastien Demeffe Riding along (92'). Gedraaid in 2006. Pellicule. Dossiers ketsten af.
suicide Dans l'eau ça paraît douce et érotique. Ce que lui préfère: feu. Une pendaison? Non. La pendaison, c'est théâtrale. On se montre, on les trouve, il faut qu'on te détache, non. Son père se jetait dans l'air, se jetait d'un pont mais pas dans l'eau, il y a des gens qui l'ont vu, qui l'ont trouvé, là, sur le pavé au-dessous du pont. vérité.
- Je voudrais penser
qu'il y a quelqu'un
dans cette chambre
mais je ne sais pas
si c'est vrai. (op. cit. p.145)
tafel Courir en Queneau
Loin la Place de la République-Française, pleine de fleuristes,
loin Pont d'Ile et Le Cécil, içi les boulettes, une mix de viande et légumes,
loin la rue des Dominicains oû se trouve taverne L'Opéra
et au coin de la rue de la Casquette, là on fait la note inédite,
loin du site universitaire et loin la citadelle, en effet c'est plus loin encore,
loin, loin la bibliothèque Chiroux-Croisiers, loin Passage Lemonnier,
loin de tout ça et personne ne le savait: où mais où se trouve le Mamac?
Au Mamac, dans la rotonde, un table et demi-douzaine de chaises,
un thé jaune, Antoine s'en occupe, thé jaune fermenté, le jaune est fermenté,
et là, point virgule,
fermentés comme les pages de Roubaud: deux amateurs de la Société Mérou.
Tardieu Oeuvres, une volume de 1500 pages.
treinen Witte koeien gebeeldhouwd op een morzel groen. De gevel van koffie- en ijssalon Sint-Amandus schiet langszij. Twee vergezichten, categorisch, een klonter maïsveld, baksteen, het gekeel van een medepassagier, une Thailandaise peut-être, en het voordeel dat ze hiersnapikgeenreetvans praat zodat 't na verloop van tijd muziek wordt. Later het kokette ritueel met een poederdoos, het arrogante lachje van een leeghoofdige blondine, daar gaan de ogen overeind van staan, en het zangerige afrigote van twee franssprekende Afrikanen: oui oui, nous sommes arrivés (bij sommes het uitspreken van elke medeklinker), en wat later opnieuw: oui oui, nous sommes arrivés. Brussel Noord. De trein piept, hijgt, kraakt, zuigt, puft, schudt.
vérité Une humanité pleine de vérités. /de stomme tragedieën, vluchtig, waarover ze het hebben, vluchtig, tussen pot en pint/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten