systeem

Wat ik me herinner, is dat iemand tegen het kunstwerk liep. Het kunstwerk viel, ging stuk, en daarna, zo bleek, had opeens helemaal niemand het kunstwerk omver gelopen. Toen ik het daar met haar over had, kon ze zich het voorval niet herinneren. Wat ze zich evenmin herinnerde, was wat we afgesproken hadden. Dat ze me met rust zou laten. Het verbaasde me niet dat ze ook dat vergeten was, zo was het nu eenmaal, ze herinnerde zich alleen wat in haar voordeel zat, waar de persoon die als kind tegen het kunstwerk gestruikeld was ook later, en telkens weer, gretig gebruik van maakte, zo gretig dat er na verloop van tijd alleen nog die waarheid was. Als het beter uitkomt, moet je liegen, zei hij. Van die uitspraak had toen niemand wakker te liggen, ze was dood, hij kon vrijuit spreken.
Waarheid of leugen, het gebruik ervan heeft me altijd verontrust. Het is een systeem. Als je telkens weer in hetzelfde standje moet liggen, wordt het gauw vervelend. Waarheid en leugen claimen hetzelfde standje: dat het wel: dat het niet: wat op een of andere manier op hetzelfde neerkomt, omdat het gebeurt of niet gebeurt en in geen van beide gevallen meer potentieel heeft dan het tegendeel.