Karim

Ils vous regardent, monsieur, ils vous regardent avec un air méchant, zegt Karim. Karim is kok. Chefkok, preciseert hij. Waar, vraag ik. We zitten op een terras in de Volderstraat. Içi, içi au centre ville, hij wijst richting Korenmarkt, et à Bruges. Het meisje dat het terras doet, kwam met de mededeling dat Cécile ziek is. Un café, zei Karim, pour moi un café. Ter hoogte van het gerechtsgebouw baggerde een dame op gouden taloontjes, de strakke pantalon niet aangepast aan het majestueus brede achterwerk, gueule de pute la bourgeoise demi-petite, zelfs in vulgariteit volstrekt ongetalenteerd. Een veeg drek als ze naar me omkijkt.
Wat later een fietser die het geluid van een aardvarken maakt, alsof opeens een aardpeer in z'n anus kwam te zitten, net op het moment dat hij achter m'n rug doorfietst.
Karim heeft pikzwart haar à la manière des années soixante gul en strak over z'n schedel gekamd. Volle haardos. Hij draagt een maatpak, ziet er in dat maatpak uit alsof hij tramconducteur of taxi-chauffeur had kunnen zijn, en zit eerst een hele tijd met z'n rug naar me toe aan een tafeltje vlak bij de stoeprand. De Slavische dames aan het nabijgelegen horizontale plat kijken met schaamteloze verbazing naar me om. Ik vis Bernhard uit m'n handtas, een balpen, het notitieboekje en de leesbril die als steeds helemaal onderin kwam te zitten. Tussen tafelblad en stoeprand is het zwarte en strakke colbertje van een man met donkere huidskleur, glimmendzwarte haardos en een profiel dat me aan Franse films van eind jaren zestig doet denken. Patrick Dewaere en Lino Ventura die dwars door elkaar heen stapten en van de ander elk het meest verfijnde en minst typerende wisten mee te grissen. Snor en boksersneus ontbreken. Karim woont in Gent, vrouw, kind, Algerijnse roots, Franse moeder. De gebronsde huid heeft hij aan Barcelona te danken, verneem ik later.
Ils vous regardent, Monsieur, zegt hij, opeens, zonder me aan te kijken. Ik kijk niet langer tegen de strakke rug aan.
Ils regardent qui, zeg ik. Hij is ook zelf best opvallend.
Hij herhaalt wat hij zei, zonder me aan te kijken. Ils vous regardent, ils vous regardent avec un air méchant. Dat bevalt hem helemaal niet. Mais on a quand-même le droit d'être comme on veut, la liberté d'être comme on veut. Ik hoef Karim niet eens uit te leggen dat ik op vrouwen val, dat had hij meteen gezien. God, voegt hij toe, heeft hem de mogelijkheid gegeven om te kijken en die mogelijkheid gebruikt hij optimaal. Hij zag hoe het publiek naar me omkeek. Hij zag het misprijzen in hun blik. Dat beviel hem helemaal niet. Je kan er gif op innemen, zegt hij, dat ze geen snars weten van het manco waarmee zij over straat baggeren.
J'aime bien ce que vous dites, zeg ik, avant tout c'est la liberté qui compte. Karim is kok. Pas terug uit Spanje. Vroeger reed hij het hele eind naar Spanje, dat heeft hij dit keer niet gedaan. Met een huurauto reed hij van Barcelona zuidwaarts langs de kust. Ik probeer hem af te leiden van dat waar hij met mij over praten wil, dat bijzonderheid als zodanig geaccepteerd hoort te worden.
Ze zijn jaloers, merkt hij op. Ze gunnen een ander niet wat ze zelf niet hebben.