'Coleman tilt de tent op' kopt De Morgen bladzijde 20.
DM-journalist Didier Wijnants lyrisch: 'Buitenaards... Bloedmooi... Overtrof de stoutste verwachtingen... gebalde melodische flitsen... stormenderhand... intrigerend vlechtwerk... een magisch moment... een van de sterkste en ontroerendste momenten ooit op Jazz Middelheim.'
Het magische moment dixit Wijnants is 'toen Falanga de Prelude van de eerste cellosuite van Bach inzette, het moment waarop de hele tent in lachen uitbarstte en tegelijk een traan wegpinkte.'
Persoonlijk vond ik het meest magische van het Coleman concert dat het applausgekke Jazz Middelheimpubliek zo totaal met verstomming geslagen was dat er tijdens de nummers zelf totaal geen applaus aan te pas kwam, tenzij dan dat nogal onfortuinlijke gelach - en wat later het bijhorende applaus - tijdens en na de Bach-intro van Falanga. Of die Bach-intro het meest magische moment was, wil ik in het midden laten. Wat is het meest magische moment van een uppercut? Het moment dat je zo totaal verdoofd bent dat je niet eens beseft dat het een uppercut was? De dagen na het concert... Wat er precies gebeurd is weet je je niet meteen te herinneren. Totaal verdoofd word je wakker in een kamertje waar je op je tenen na geen moer herkent. Na verloop van tijd herken je de stem van de verpleger van dienst, Mark Van Den Hoof, hij maakt een gebaar dat wellicht als een terzijde begrepen moet worden. Is het gebaar voor de Reyerslaan bedoeld?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten