dinsdag 28 augustus

De ochtenden.
Dan, later, de avonden. Tussen beide in: momenten. Het is het enige wat je je herinnert: de momenten.
Tenzij je notities maakt. Maar ook hier: een notitie is opgebouwd uit momentenopnames.
Hoe lang het moment duurt varieert. In de Joodse traditie is het een tachtigste van een uur. Binnen de limiet van het tachtigste van een uur heb je net de tijd om op bedachtzame manier heel even niets te doen. Een moment zonder andere verplichting. Een moment zonder het masker van de dagelijkse dingen en een identiteit zonder de eenheidsworst van die identiteit.
Kan je het moment rekken tot het een uur wordt? Als het een uur is, kan je er een dag van maken? Als het een dag is, kan een eeuw? Er is een interessante notitie van Calvino waarin hij beschrijft hoe het moment en de tijdloosheid samenvallen. Iemand vertelde me dat hij op een keer vijf uur aan een stuk getongzoend had zonder het te beseffen, vijf uur gereduceerd tot het moment van een onbegrijpelijke verliefdheid. Het moment en de tijdloosheid zijn een en hetzelfde en de tijdloosheid van het moment is niet zonder tragiek. Om die reden geven de meeste mensen tegenwoordig de voorkeur aan televisie.
Bij kranten zie je eenzelfde evolutie, de tragiek van het moment wordt zo dun geserveerd dat je er dwars doorheen kijkt. Gebakken lucht.

Kort voor de middag is er telefoon van Olga nadat eerst Hilde en dan Petja me belden, Hilde met het verzoek om die grijze sokkels van het Kunstinstuut uit crox weg te halen, Petja met een voorstel. Ik bel naar de Provinciale Uitleendienst, of die dataprojector morgen kan.

14u

Stijn is bezig in crox2. Van de sokkels bevinden zich er twee achterin de stockruimte. Ik maak de doorgang vrij en transporteer de sokkels naar de hall. De derde sokkel bevindt zich in crox4. Stijn wil weten wanneer we de muur verplaatsen. Laten we dat morgen doen, zeg ik, met Bart en Stéphane en Luk hebben we vijf, zes man.
Ok. De muur is morgen. Ik zoek uit of ik het nummer van Bart op mijn mobile zitten heb.