Rond een uur of zes telefoneert Guido: hij en Marie komen er aan.
Er was een stortvlaag. Dat was rond een uur of vier. Johan Gelper en Lieven Cateau rookten een sigaret en keken naar de regen. De croxpoort stond wijd open. De regen kletterde over het erf. Bart en Wouter van Gipsy Sphinx en Smeraldina-Rima waren er net vandoor. Met 'Airport War' en 'Religious Knives' brengen ze tijdens de Gentse Feesten een concertprogramma, dat is zo afgesproken. Eerder, rond een uur of twee, Joris - hij pakte de werken van Larson en Torok in, voor FedEx - en Bart Vandevijvere. Over Bama: dat de kwaliteit er niet op vooruitging. Anekdotes. Bart coördineert het project van de Fransen; het instalraam juni wordt Stéphane Cauchy. Johan Gelper was gedurende enige tijd in de kubusruimte bezig, heeft de opstelling veranderd - één van de draadklemmen kwam los te zitten.
Bliksem ratelt over de stadskern. Lieven bekijkt de film van Ian. Nog later is er iemand uit Luik, le beaupère de Yannick. Hij was in Brussel, dacht: 't is een kleinigheid om even naar Gent te treinen. Makkelijk te vinden, geeft hij toe, Croxhapox, 't is vlakbij de Dampoort. Ik verneem dat Yannick op twee plaatsen woont, in Oupeye - la petite maison du papa - en in Tilff, waar zijn moeder woont. Tilff van Tilff-Bastenaken-Tilff, een wedstrijd voor wielertoeristen. Beaurieux, de titel van één van de werken, is een beek vlakbij het huis in Oupeye. Oupeye is buiten de Luikse stadsrand. Tilff daarentegen is de vallei van de Ourthe. De moeder van Yannick is vaak in Genève. Ze doceert Pedagogie aan de Universiteit van Genève en heeft Gentse roots.
het verslag van Guido /nvdr/
-Boog & pijl. /een werk van Antoine: de pijlpunt is een lamp/
-Prettig dat Marie het gezien heeft. /Marie was twee jaar oud toen Croxhapox begin 1990 begon - ze is nooit eerder in Croxhapox geweest/
-De discussie over het format alweer. Dat letters ook een beeld kunnen vormen.
-Luidsprekers op de grond vind ik interessant, vind ik mooi. /een werk van Yannick/
-De 'African Queen'. /waar we dineren/
-Het portret van Borremans. /Guido is aangesteld om voor Canvas een reeks van kunstenaarsportretten te redigeren. Naast Borremans denkt hij voor de eerste reeks o.a. aan Jef Neve en Berlinde De Bruyckere. Ik suggereer Joëlle Tuerlinckx./
-Alles heeft met alles te maken he. /Marie zou via Rietveld naar Helsinki kunnen/
-Marie zei: ahja, ik was van plan om eens langs te gaan. Ik zei: Ha, dan gaan we eens langs.
-Zie ik die foto's van dat meisje... De pose-foto's moeten er uit. Ze moet zich aan één format houden. Wat ze tegen de muur kleeft is interessant, de modefoto's minder.
-Een prettige tentoonstelling, dat project van de Walen.
-The French Connection. /de poort op het zuiden - interessant/
-De honoraria. Kan niet anders.
-Ik kijk altijd naar de vochtvlekken in de croxruimte. /een nieuw dak, maar de vochtvlekken zijn er nog/
-Heeft Marie naar een plek achter het S.M.A.K. gevoerd, de Kraailaan of zo. Is eventjes bij Quinten langs geweest. Quinten woont achter de Vooruit. Kon er niet parkeren dus kwam Quinten naar de auto. In de auto namen ze de foto's door. Indië. Interessante foto's. Walter gaf Quinten een boek over tandheelkunde cadeau.
-Wordt het niet wat te veel met die blogs op internet?
-De affiche van Borremans die voor de helft naar beneden hing. /het blauw van de achterzijde is mooi/
-De kleur van de cover van croxboek NR 7 is niet echt overtuigend. De tactiliteit van de uitgaves van De Arbeiderspers is te verkiezen boven de gladde covers van de recente crox-publicaties.
Leuke details? Dat van alweer geen centen bij heeft - in godsnaam. En het fietsverhaal.
het andere verslag
-'Schaaknovelle en andere verhalen', van Stefan Zweig, de door Arbeiderspers gepubliceerde editie uit 1992.
-BWV 816, Gould. Munclinger.
-C Minor complex.
-Een quiz in The African Queen. De dubbele o-klank staat voor Korzakov.
-De zwartwitfoto's van Quinten.
-Een vergelijkende studie van de cover(s) van de reeks Privé-Domein van Arbeiderspers en die van Les Editions de Minuit. 'L'Homme Atlantique' van Marguerite Duras. Paustovskij.
-De titel begint op de achterzijde.
-Een vraag van Guido mbt auteursrechten.
donderdag 31 mei 2007
dinsdag 29 mei 2007
dinsdag 29 mei
13u15 - Vooruit, de gelagzaal
Humo heeft geen enkele interesse in cultuur of zelfs literatuur - 'tenzij de auteur een BV is of de potentie heeft om binnen de kortste tijd BV te worden, of als de auteur in De Laatste Show aantreedt,' vertelt een van de gesprekspartners, iemand die voor een distributiehuis werkt. Hij citeert uit de brief de ze als antwoord ontvangen telkens als ze Humo een pas gepubliceerd boek toesturen.
En over De Morgen, toch een kwaliteitskrant: dat ze geen recensies schrijven om het publiek te informeren maar om mee te zijn met het publiek. Das Publicum regeert het grote alsof van een algehele terplaatstrapperij.
Later heeft hij het over FLARF - of Googlepoêzie.
Johan met de mededeling dat hij een fantastische vondst deed: het Vanmeer. Het is een meer in Turkije. Aan de oever van het meer bevindt zich Van, een stadje.
'Ik heb de achterkleinzoon van Abraham Lincoln gezien' - hij wijst iemand aan die aan een van de belendende tafeltjes plaatsnam. 'Dat is nu eens een foute baard.'
15u30
Er is een file van Kruibeke tot de Kennedytunnel. De oorzaak is een verkeersongeval, een truck met Duitse nummerplaat ramde een personenauto met Hollandse nummerplaat. Het ongeval gebeurde op het baanvak ter linkerzijde, het derde baanvak. De personenauto plakt tegen de voorgevel van de truck. Meteen voorbij de plaats van het ongeval gaat de algehele snelheid op het openbare wegdek steil de hoogte in.
Ik neem richting Breda en ga er af aan Sint-Job. Ook hier een file. De windkracht neemt toe. Dennen. Joelende struiken.
Sint-Job is een kilometerlange straat. Het kerkje van Sint-Job, voorbij een bocht in de weg, is in een volstrekt onaangepaste bouwstijl. Raar stadje. De provinciale vervreemding bloklettert ongeletterde nieuwbouw in een mix van landelijke en regionale stijlfiguren. Ik moet over de vaart, dan rechtdoor. Aan de bocht links volgen. Dan een plein.
Er is geen plein, ik beland in de heide. Misschien bedoelde mijn informante die doorgang van amper een keukenschort breed, paar honderd meter eerder. Ik maak rechtsomkeert, herbestudeer de verkeerssituatie en neem rechtsop, een tweevaksbaan met rode beukjes aan beide zijden van het wegdek. Residentiële wijken. Uit de affiches die het landschap bevuilen valt op te maken dat dit de streek van Dirk Van Mechelen en Inge Vervotte is.
Zoersel, dan Malle. Eerst Westmalle, dan Oostmalle. In Oostmalle een richtingwijzer met het opschrift 'Hoogstraten Rijkevorsel'. 6km. Altijd rechtdoor tot aan de brug, vlak voor de brug linksaf. Industrieterrein.
Het atelier van Tamara Van San is helemaal achterin een opslagplaats volgestouwd met afgedankte auto's.
17u - Jef
Een rode Chevrolet Impala, bouwjaar 1962. Het koetswerk rond het wiel achteraan ter rechterzijde kan wat oplapwerk gebruiken. De auto zit onder een laagje stof. Het is een prachtige auto. Het binnenwerk en het chassis zijn in nagenoeg perfecte staat. Wat ik niet wist: bij een Chevrolet Impala zijn koetswerk en chassis aparte segmenten. Zelfs als het koetswerk door een raid aan flarden gereten werd geraak je er moeiteloos mee door de keuring, als het chassis maar in orde is. Nog een voordeel van zo'n Chevrolet Impala bouwjaar 1962: je gooit het ding in return terwijl de kar nog aan het bollen is en quasi vanzelf gaat ie achteruit. Prachtig.
Een Mercedes 200, bouwjaar begin jaren zestig. Dit was het karretje van Jef.
Een Studebaker uit 1964. Crêmekleur. Ik duizel. 1964 is het laatste bouwjaar van Studebaker, verneem ik. De auto kan best een oplapbeurt gebruiken maar de design is verbluffend. Dit type is ook bekend als 'grand tourism'.
Een motor, deels ontmanteld, het is een Suzuki van begin jaren '70, de 'waterbuffel', zo genoemd naar het enorme waterreservoir.
Er is een witte R4. Jef, de vader van Jef, doet een hazenslaapje in een Alfa Romeo. Vlakbij de Alfa Romeo staat een oranje Opel Kadet City van begin jaren zeventig. De zwarte Austin 35, bouwjaar 1952, is in goede staat, zegt Jef. Er is een stoffig blauwe Toyota Corolla, bouwjaar 1973, en een Triumph GT6 van eind jaren zestig, een 6 cilinder. 'Daar zijn er veel mee verongelukt.' Er is een Jaguar van begin jaren zestig, een verrukkelijk ding; een blauwe Volvo 164E uit 1969 met fuel injection en trekhaak; een Mercedes coupé jaren zestig. Het houdt niet op.
Jef heeft in allerlei bandjes gespeeld, als drummer: eerst The Mods (altijd schoon aangekleed), dan Prudence - dat was ten tijde van The Pebbles.
Humo heeft geen enkele interesse in cultuur of zelfs literatuur - 'tenzij de auteur een BV is of de potentie heeft om binnen de kortste tijd BV te worden, of als de auteur in De Laatste Show aantreedt,' vertelt een van de gesprekspartners, iemand die voor een distributiehuis werkt. Hij citeert uit de brief de ze als antwoord ontvangen telkens als ze Humo een pas gepubliceerd boek toesturen.
En over De Morgen, toch een kwaliteitskrant: dat ze geen recensies schrijven om het publiek te informeren maar om mee te zijn met het publiek. Das Publicum regeert het grote alsof van een algehele terplaatstrapperij.
Later heeft hij het over FLARF - of Googlepoêzie.
Johan met de mededeling dat hij een fantastische vondst deed: het Vanmeer. Het is een meer in Turkije. Aan de oever van het meer bevindt zich Van, een stadje.
'Ik heb de achterkleinzoon van Abraham Lincoln gezien' - hij wijst iemand aan die aan een van de belendende tafeltjes plaatsnam. 'Dat is nu eens een foute baard.'
15u30
Er is een file van Kruibeke tot de Kennedytunnel. De oorzaak is een verkeersongeval, een truck met Duitse nummerplaat ramde een personenauto met Hollandse nummerplaat. Het ongeval gebeurde op het baanvak ter linkerzijde, het derde baanvak. De personenauto plakt tegen de voorgevel van de truck. Meteen voorbij de plaats van het ongeval gaat de algehele snelheid op het openbare wegdek steil de hoogte in.
Ik neem richting Breda en ga er af aan Sint-Job. Ook hier een file. De windkracht neemt toe. Dennen. Joelende struiken.
Sint-Job is een kilometerlange straat. Het kerkje van Sint-Job, voorbij een bocht in de weg, is in een volstrekt onaangepaste bouwstijl. Raar stadje. De provinciale vervreemding bloklettert ongeletterde nieuwbouw in een mix van landelijke en regionale stijlfiguren. Ik moet over de vaart, dan rechtdoor. Aan de bocht links volgen. Dan een plein.
Er is geen plein, ik beland in de heide. Misschien bedoelde mijn informante die doorgang van amper een keukenschort breed, paar honderd meter eerder. Ik maak rechtsomkeert, herbestudeer de verkeerssituatie en neem rechtsop, een tweevaksbaan met rode beukjes aan beide zijden van het wegdek. Residentiële wijken. Uit de affiches die het landschap bevuilen valt op te maken dat dit de streek van Dirk Van Mechelen en Inge Vervotte is.
Zoersel, dan Malle. Eerst Westmalle, dan Oostmalle. In Oostmalle een richtingwijzer met het opschrift 'Hoogstraten Rijkevorsel'. 6km. Altijd rechtdoor tot aan de brug, vlak voor de brug linksaf. Industrieterrein.
Het atelier van Tamara Van San is helemaal achterin een opslagplaats volgestouwd met afgedankte auto's.
17u - Jef
Een rode Chevrolet Impala, bouwjaar 1962. Het koetswerk rond het wiel achteraan ter rechterzijde kan wat oplapwerk gebruiken. De auto zit onder een laagje stof. Het is een prachtige auto. Het binnenwerk en het chassis zijn in nagenoeg perfecte staat. Wat ik niet wist: bij een Chevrolet Impala zijn koetswerk en chassis aparte segmenten. Zelfs als het koetswerk door een raid aan flarden gereten werd geraak je er moeiteloos mee door de keuring, als het chassis maar in orde is. Nog een voordeel van zo'n Chevrolet Impala bouwjaar 1962: je gooit het ding in return terwijl de kar nog aan het bollen is en quasi vanzelf gaat ie achteruit. Prachtig.
Een Mercedes 200, bouwjaar begin jaren zestig. Dit was het karretje van Jef.
Een Studebaker uit 1964. Crêmekleur. Ik duizel. 1964 is het laatste bouwjaar van Studebaker, verneem ik. De auto kan best een oplapbeurt gebruiken maar de design is verbluffend. Dit type is ook bekend als 'grand tourism'.
Een motor, deels ontmanteld, het is een Suzuki van begin jaren '70, de 'waterbuffel', zo genoemd naar het enorme waterreservoir.
Er is een witte R4. Jef, de vader van Jef, doet een hazenslaapje in een Alfa Romeo. Vlakbij de Alfa Romeo staat een oranje Opel Kadet City van begin jaren zeventig. De zwarte Austin 35, bouwjaar 1952, is in goede staat, zegt Jef. Er is een stoffig blauwe Toyota Corolla, bouwjaar 1973, en een Triumph GT6 van eind jaren zestig, een 6 cilinder. 'Daar zijn er veel mee verongelukt.' Er is een Jaguar van begin jaren zestig, een verrukkelijk ding; een blauwe Volvo 164E uit 1969 met fuel injection en trekhaak; een Mercedes coupé jaren zestig. Het houdt niet op.
Jef heeft in allerlei bandjes gespeeld, als drummer: eerst The Mods (altijd schoon aangekleed), dan Prudence - dat was ten tijde van The Pebbles.
maandag 28 mei 2007
maandag 28 mei
Een willekeurig aantal aan croxhapox gelieerde onderwerpen opzoeken via Google en de zoekresultaten vergelijken.
Philippe Vandenberg levert 1.060.000 zoekresultaten. Meer dan een miljoen zoekresultaten, maar dat moet met een korreltje zout genomen worden. Op de tweede bladzijde al muteert Philippe Vandenberg in een politicoloog. Hij heeft werken als 'Het verzonken Hellas' op zijn repertoire. Op bladzijde drie is hij 'der 1941 geborene Philip Vandenberg', een schrijver naar verluid van archeologische thrillers: 'Philip Vandenberg beschert uns seit 1976, als er dem Journalismus zugunsten der freien Schriftstellerei entsagte, eine abwechslungsreiche'. Een bladzijde verderop is hij chefkok, doch: 'een loopbaan in de grootkeuken stond aan het begin allerminst vast. Na de lagere school en de LBO volgden enkele jaren...'.
In 1985 studeerde hij cum laude af in de bedrijfseconomie aan de Universiteit van Amsterdam.
Het woord croxhapox levert 11.900 zoekresultaten op, Michaël Borremans 58.600, CarianaCarianne 864 en Frips 25.800.
Luigi Mainolfi (Ita) - stuurde een maquette in voor Signos (crox 20, 1992). Intikken van zijn naam levert 36.400 zoekresultaten op. Op de website van Luigi Mainolfi, onder 'works 1991-1996', een werk uit 1995, 'Prima casa'. Hoewel niet helemaal identiek heeft dit werk een sterke verwantschap met de maquette die LM instuurde voor het Signosproject. Na 2000 werd de site van Luigi Mainolfi niet meer aangevuld met recente gegevens.
Half uur na de eerste zoekacties is Philippe 40.000 zoekresultaten kwijtgeraakt. Op bladzijde 10 is hij organist (kerkorgel.net) en een sales manager uit Zwitserland. Op bladzijde 17 heeft hij het tot senator geschopt - doch stierf prematuur. In 2006 schreef hij een historische roman, uitgegeven in het Duitstalige gebied, 'Die Sixtinische Verschwörung'. Hij is Egyptoloog, kunsthistoricus, perkamentdeskundige, schrijft wederom een roman, klust bij als marketing adviseur en is in Spanje vooral bekend als de auteur van 'El Quinto Evangelio': 'Pero he leído “El Quinto Evangelio” de Philip Vandenberg (que por cierto recomiendo porque me parece buenísimo) y mi hermana me ha dicho'. In Schiedam leeft hij samen met een zekere Debora. Samen met een 15-tal vrijwilligers heeft hij er de Voedselbank Maassluis opgericht. In Duitsland publiceert hij 'Der Fluch der Pharaonen' (1974) en 'Das Geheimnis der Orakel' (1979), als orgelkenner in 1992 een werk over de firma Elbertse & Zoon: '75 jaar fa. J.J. Elbertse & Zoon'. In Amerika leeft hij samen met een zekere Susan. Ze hebben een dochter (Laura) en een kleindochter (Anna). Het echtpaar heeft een hoop kopzorgen nu ze besloten hebben om het souterrain opnieuw in te richten.
Na zoekresultaat 300 komt Philippe er nog amper aan te pas. Raymond is een ondernemer in Onderwijsland, Jill de épouse van Tony Curtis. Als Gerard biedt hij twee fauteuils aan waarop eergisteren om 11:27 een bod gedaan werd, als Christa schreef hij mee aan het Zonder Werkboek, als Bruce is hij Director of Interactive Media aan het Britse Celador International, als Daniël werkt hij op de dienst Spoedgevallen. Als Olivier (zoekresultaat 471) is hij een microbioloog. Ruud zit in de sector bagpipes en hurdy-gurdy. Zoekresultaat 473 is gelinkt aan pedofilie: Al komt voor in de JGW's Photographers Index. Als Gerard schrijft hij mee aan een document met als titel 'Measuring the Equilibrium Effects of Unemployment Benefits Dispersion.' Als Alex is hij een van de reserves van het Martin Luther College soccer team, als Emile maakt hij deel uit van de Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani Militiae Christi Oecumenis Belgicae. Als Eddy wint hij in 2000 de door De Bond van Autojournalisten van België uitgereikte Internationale Prijs van de Informatie. Als Marina traint hij een paard met de naam 'Be A Winner Breed' (de bloedlijn van het paard is wel niet helemaal duidelijk). Als zichzelf nam hij deel aan een groepsproject in Galerie Foncke. Als Jack weet hij waarmee hij bezig is: voetbal. Als Rudolf draait hij in 1996 de film Zionoco. Als Joëlle is hij redactiesecretaresse van Symbiosis, een toeristisch magazine. Als Reggie tenslotte (zoekresultaat 775) start hij sterk met een 6-2, 6-1-zege op Ed Compeer.
Liesbeth De Fossé: 14.300 zoekresultaten. Op blz 1 onder andere zone09 en Het Nieuwsblad online.
Antoine Van Impe: 44.600 zoekresultaten. Op blz 1 Zone09 en Het Volk online.
Yannick is een topper: 1.180.000 zoekresultaten, dat is een pak meer dan Philippe Vandenberg.
Marie Zolamian totaliseert 311 zoekresultaten. Ook hier Zone09 en Het Volk online bovenaan. Het tiende zoekresultaat is een fragment uit de crox-box.
Hoewel ik er vandaag niets te zoeken heb, stap ik naar de croxruimte. In de mediaruimte springt een grijze muis uit een zak met chips en er is een lek in de keuken. Nu het dak niet langer drupt, begint het op andere plaatsen te lekken. Er zijn nog gaten, die van Antoine. 'La conspiration des lampes'... De lampen belichten allemaal dezelfde plek, alsof er iets met de vloer is.
Een van de elementen van zijn collectie gaten is een persartikel met de titel 'La déstruction de l'espace social'; de foto toont een flatgebouw. Er is een rond gat in de foto aangebracht met een diameter die het souterrain en de bovenste verdieping van het flatgebouw verbindt. Een ander werk toont het zijaanzicht van een kegel en een gat - de gaten van Antoine zijn in principe rond - frontaal in dat zijaanzicht, een gat dat hierdoor eigenlijk een bol wordt.
Onder een ander gat, een gat in een wit en glanzend blad papier, heeft Antoine een tafel getekend. De tafel torst het gat, het gat toont de gedachte en de gedachte het denken. Een volmaakte en hierdoor enigmatisch lege en ronde gedachte: het gat. Kijken: door een gat kijken en in dat gat het perspectief van een ronde begrenzing. Een kleur, een cijfer, een leegte, een vorm, de ellips, getimmer, het sleuren aan, opbergen in, het gat als totaliteit, het ontbreken van alles buiten het overige, van niets buiten het ontbrekende, het ontbreken van het gat zelf: op één vel heeft Antoine vier cirkels aangebracht.
Philippe Vandenberg levert 1.060.000 zoekresultaten. Meer dan een miljoen zoekresultaten, maar dat moet met een korreltje zout genomen worden. Op de tweede bladzijde al muteert Philippe Vandenberg in een politicoloog. Hij heeft werken als 'Het verzonken Hellas' op zijn repertoire. Op bladzijde drie is hij 'der 1941 geborene Philip Vandenberg', een schrijver naar verluid van archeologische thrillers: 'Philip Vandenberg beschert uns seit 1976, als er dem Journalismus zugunsten der freien Schriftstellerei entsagte, eine abwechslungsreiche'. Een bladzijde verderop is hij chefkok, doch: 'een loopbaan in de grootkeuken stond aan het begin allerminst vast. Na de lagere school en de LBO volgden enkele jaren...'.
In 1985 studeerde hij cum laude af in de bedrijfseconomie aan de Universiteit van Amsterdam.
Het woord croxhapox levert 11.900 zoekresultaten op, Michaël Borremans 58.600, CarianaCarianne 864 en Frips 25.800.
Luigi Mainolfi (Ita) - stuurde een maquette in voor Signos (crox 20, 1992). Intikken van zijn naam levert 36.400 zoekresultaten op. Op de website van Luigi Mainolfi, onder 'works 1991-1996', een werk uit 1995, 'Prima casa'. Hoewel niet helemaal identiek heeft dit werk een sterke verwantschap met de maquette die LM instuurde voor het Signosproject. Na 2000 werd de site van Luigi Mainolfi niet meer aangevuld met recente gegevens.
Half uur na de eerste zoekacties is Philippe 40.000 zoekresultaten kwijtgeraakt. Op bladzijde 10 is hij organist (kerkorgel.net) en een sales manager uit Zwitserland. Op bladzijde 17 heeft hij het tot senator geschopt - doch stierf prematuur. In 2006 schreef hij een historische roman, uitgegeven in het Duitstalige gebied, 'Die Sixtinische Verschwörung'. Hij is Egyptoloog, kunsthistoricus, perkamentdeskundige, schrijft wederom een roman, klust bij als marketing adviseur en is in Spanje vooral bekend als de auteur van 'El Quinto Evangelio': 'Pero he leído “El Quinto Evangelio” de Philip Vandenberg (que por cierto recomiendo porque me parece buenísimo) y mi hermana me ha dicho'. In Schiedam leeft hij samen met een zekere Debora. Samen met een 15-tal vrijwilligers heeft hij er de Voedselbank Maassluis opgericht. In Duitsland publiceert hij 'Der Fluch der Pharaonen' (1974) en 'Das Geheimnis der Orakel' (1979), als orgelkenner in 1992 een werk over de firma Elbertse & Zoon: '75 jaar fa. J.J. Elbertse & Zoon'. In Amerika leeft hij samen met een zekere Susan. Ze hebben een dochter (Laura) en een kleindochter (Anna). Het echtpaar heeft een hoop kopzorgen nu ze besloten hebben om het souterrain opnieuw in te richten.
Na zoekresultaat 300 komt Philippe er nog amper aan te pas. Raymond is een ondernemer in Onderwijsland, Jill de épouse van Tony Curtis. Als Gerard biedt hij twee fauteuils aan waarop eergisteren om 11:27 een bod gedaan werd, als Christa schreef hij mee aan het Zonder Werkboek, als Bruce is hij Director of Interactive Media aan het Britse Celador International, als Daniël werkt hij op de dienst Spoedgevallen. Als Olivier (zoekresultaat 471) is hij een microbioloog. Ruud zit in de sector bagpipes en hurdy-gurdy. Zoekresultaat 473 is gelinkt aan pedofilie: Al komt voor in de JGW's Photographers Index. Als Gerard schrijft hij mee aan een document met als titel 'Measuring the Equilibrium Effects of Unemployment Benefits Dispersion.' Als Alex is hij een van de reserves van het Martin Luther College soccer team, als Emile maakt hij deel uit van de Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani Militiae Christi Oecumenis Belgicae. Als Eddy wint hij in 2000 de door De Bond van Autojournalisten van België uitgereikte Internationale Prijs van de Informatie. Als Marina traint hij een paard met de naam 'Be A Winner Breed' (de bloedlijn van het paard is wel niet helemaal duidelijk). Als zichzelf nam hij deel aan een groepsproject in Galerie Foncke. Als Jack weet hij waarmee hij bezig is: voetbal. Als Rudolf draait hij in 1996 de film Zionoco. Als Joëlle is hij redactiesecretaresse van Symbiosis, een toeristisch magazine. Als Reggie tenslotte (zoekresultaat 775) start hij sterk met een 6-2, 6-1-zege op Ed Compeer.
Liesbeth De Fossé: 14.300 zoekresultaten. Op blz 1 onder andere zone09 en Het Nieuwsblad online.
Antoine Van Impe: 44.600 zoekresultaten. Op blz 1 Zone09 en Het Volk online.
Yannick is een topper: 1.180.000 zoekresultaten, dat is een pak meer dan Philippe Vandenberg.
Marie Zolamian totaliseert 311 zoekresultaten. Ook hier Zone09 en Het Volk online bovenaan. Het tiende zoekresultaat is een fragment uit de crox-box.
Hoewel ik er vandaag niets te zoeken heb, stap ik naar de croxruimte. In de mediaruimte springt een grijze muis uit een zak met chips en er is een lek in de keuken. Nu het dak niet langer drupt, begint het op andere plaatsen te lekken. Er zijn nog gaten, die van Antoine. 'La conspiration des lampes'... De lampen belichten allemaal dezelfde plek, alsof er iets met de vloer is.
Een van de elementen van zijn collectie gaten is een persartikel met de titel 'La déstruction de l'espace social'; de foto toont een flatgebouw. Er is een rond gat in de foto aangebracht met een diameter die het souterrain en de bovenste verdieping van het flatgebouw verbindt. Een ander werk toont het zijaanzicht van een kegel en een gat - de gaten van Antoine zijn in principe rond - frontaal in dat zijaanzicht, een gat dat hierdoor eigenlijk een bol wordt.
Onder een ander gat, een gat in een wit en glanzend blad papier, heeft Antoine een tafel getekend. De tafel torst het gat, het gat toont de gedachte en de gedachte het denken. Een volmaakte en hierdoor enigmatisch lege en ronde gedachte: het gat. Kijken: door een gat kijken en in dat gat het perspectief van een ronde begrenzing. Een kleur, een cijfer, een leegte, een vorm, de ellips, getimmer, het sleuren aan, opbergen in, het gat als totaliteit, het ontbreken van alles buiten het overige, van niets buiten het ontbrekende, het ontbreken van het gat zelf: op één vel heeft Antoine vier cirkels aangebracht.
zondag 27 mei 2007
zondag 27 mei
Deux manières pour traverser un projet inconnu.
I. Pas lire les explications.
Les explications de Yannick:
1. puja speakers
source: sons d'un bol chantant tibétain retravaillés électroniquement
bron: Geluiden van een zingende tibetaanse bol, elektronisch herwerkt
2. Beaurieux
source: Carte Rivière, lac, sentiers et route autour de ma maison
bron: Kaart Rivier, meer, paden, weg rond mijn huis
3. Antshapes/ fournigraphiques
source: fourmis marchant sur le papier
bron: wandelende mieren op het papier
L'explication d'Antoine
aucune
L'implication de Marie:
1 per persoon zonder kiezen
L'explication de Benjamin
groink groink
shrounk
glouk glouk glouk
II. Pas respecter les mesures.
Hauteur du marteau: 3,5cm.
Alongement: 204cm.
La conspiration des lampes - le vide à un diamètre de 60cm.
Distance de la projection, vue du côté spectateur, sur un rectangle légèrement paint moins blanc: 50cm.
Distance de la tête du marteau vrai jusqu'à la tête du marteau faux: 76cm.
Distance autrement dit: Rivière. Rivière autrement dit: Maison.
8 x 6cm - plus ou moins le format - délicat, un format délicat - un format en souriant - le format de les peintures de Marie Zolamian.
Les marteaux pour se promener ont eux-mêmes une longitude de 220cm.
La distance entre le chair à gauche et le chair à droite n'est pas plus que 6m40.
Le trou du bassin blue: un diamètre de 34cm. Le trou coincé entre les jambes d'une fille inconnue: 6cm. Ouverture.
Les haut-parleurs ont un diamètre de 17cm. La distance du bruit.
Les mesures d'un cage: 47x35x36cm.
Le déplacement d'un chair. La mesure n'existe plus.
------- Een zondag is een zondag.
De apparatuur functioneert niet, typiquement dimanche. Gelukkig is Liesbeth vroeg.
Er zijn wat bezoekers, des soldats inconnus en familie van Liesbeth.
Mensen uit Luik, één ervan heet Laurent Dupont. Ook iemand die niet veel snapt van het werk van Antoine. On ne peut pas expliquer des trous, quoi.
De gaande en de komende man. Tot uiteindelijk Yannick langskomst, rond een uur of vijf, en later ook Marie en Antoine.
Antoine en Marie blijven tot een uur of acht.
Met Valery en Astrid neem ik het meta-synth project door. Jos stuikt toe rond een uur of zeven, in Link is het al afgelopen.
I. Pas lire les explications.
Les explications de Yannick:
1. puja speakers
source: sons d'un bol chantant tibétain retravaillés électroniquement
bron: Geluiden van een zingende tibetaanse bol, elektronisch herwerkt
2. Beaurieux
source: Carte Rivière, lac, sentiers et route autour de ma maison
bron: Kaart Rivier, meer, paden, weg rond mijn huis
3. Antshapes/ fournigraphiques
source: fourmis marchant sur le papier
bron: wandelende mieren op het papier
L'explication d'Antoine
aucune
L'implication de Marie:
1 per persoon zonder kiezen
L'explication de Benjamin
groink groink
shrounk
glouk glouk glouk
II. Pas respecter les mesures.
Hauteur du marteau: 3,5cm.
Alongement: 204cm.
La conspiration des lampes - le vide à un diamètre de 60cm.
Distance de la projection, vue du côté spectateur, sur un rectangle légèrement paint moins blanc: 50cm.
Distance de la tête du marteau vrai jusqu'à la tête du marteau faux: 76cm.
Distance autrement dit: Rivière. Rivière autrement dit: Maison.
8 x 6cm - plus ou moins le format - délicat, un format délicat - un format en souriant - le format de les peintures de Marie Zolamian.
Les marteaux pour se promener ont eux-mêmes une longitude de 220cm.
La distance entre le chair à gauche et le chair à droite n'est pas plus que 6m40.
Le trou du bassin blue: un diamètre de 34cm. Le trou coincé entre les jambes d'une fille inconnue: 6cm. Ouverture.
Les haut-parleurs ont un diamètre de 17cm. La distance du bruit.
Les mesures d'un cage: 47x35x36cm.
Le déplacement d'un chair. La mesure n'existe plus.
------- Een zondag is een zondag.
De apparatuur functioneert niet, typiquement dimanche. Gelukkig is Liesbeth vroeg.
Er zijn wat bezoekers, des soldats inconnus en familie van Liesbeth.
Mensen uit Luik, één ervan heet Laurent Dupont. Ook iemand die niet veel snapt van het werk van Antoine. On ne peut pas expliquer des trous, quoi.
De gaande en de komende man. Tot uiteindelijk Yannick langskomst, rond een uur of vijf, en later ook Marie en Antoine.
Antoine en Marie blijven tot een uur of acht.
Met Valery en Astrid neem ik het meta-synth project door. Jos stuikt toe rond een uur of zeven, in Link is het al afgelopen.
zaterdag 26 mei
18u05
Kersen, cupcakes, twee boterkoeken, paprika chips, peanuts.
Yannick had de dvd nodig die voor de videoprojectie van Ian gebruikt werd. Ik rij naar de Mediamarkt. Zoals gebruikelijk is er een dvd in promotie. Joris installeert het werk van Ian.
In crox2 staat een massa volk. Het vermoeden dat het om familie, kennissen en vrienden van Liesbeth gaat, wordt later door Liesbeth bevestigd.
Iemand vraagt of ze mag roken.
Nancy informeert me over vliegjes in de witte wijn. Hoeveel vliegjes, vraag ik. Eén vliegje, zegt ze. 'Witte Mezcal wijn,' grapt Joris. 'Kunt ge er het vliegje niet uithalen', zeg ik, 'met uw vinger?'
Veel mensen zo op het eerste zicht die hier voor het eerst komen. Van de vertrouwde gezichten voorlopig alleen Nicolas Leus. Hij heeft twee Orvals gedronken en is een beetje over zijn toeren.
Een bloedmooie vrouw betreedt crox3. Yannick geeft me een tik tegen de schouder en zegt: 'C'est la soeur de Marie. Une princesse.'
De hele familie van Marie woont in België. De stockruimte achterin is voor de helft in tentoonstellingsruimte veranderd - hier is het werk van Marie. Marie wou een niche.
De ouders van Marie staan in de smalle doorgang en bekijken het werk. Ze wonen in de omgeving van Tienen, verneem ik.
Mieke, de vriendin van Nicolas, vertelt dat ze voor de bibliotheek van Merelbeke werkt.
Nicolas komt er bij staan. Ik begin over de collages in croxboek NR 7. 'Het zijn geen collages, het zijn schilderijen,' merkt Nicolas op. 'Had ge er beter geen tekeningen van gemaakt,' zeg ik, 'van die collages.'
'Het zijn geen collages, het zijn schilderijen,' herhaalt Nicolas.
Ik begeef me naar de bar en wordt aangesproken door une fille belle et charmante, elle demande un pintje et un 'w'-itte 'w'-ijn. C'est beau ça. Lu en haar echtgenoot - hoe heet ie weer, ik vergeet z'n naam altijd.
Yannick onderbreekt mijn overpeinzingen met de mededeling dat de muzikanten elk moment kunnen arriveren. In de stockruimte zoeken we het materiaal bijeen om een tafel te fabriceren. 'Je doute, je doute que ça sera assez grand,' zegt Yannick. Hij bedoelt de plank.
Ik vang een flard van een gesprek op: '...ik ken niemand die met zoveel overtuiging over niets kan praten.' Zegt iemand over iemand.
De lamp die Morrens gebruikte om de display op het tafelblad bij te lichten, bevindt zich voorlopig op het barmeubel en zorgt er voor een omfloerst kader. Enkele bezoekers bekijken de film van Ian. De film is net opnieuw begonnen. Joris herkent de plek waar het 'object' ineengeflanst werd - het atelier van Samir Boudia vlakbij De Sterre.
Om een of andere reden wordt de offerblokdief te berde gebracht - een sympathieke doordrijver.
Nicolas spreekt me aan over een bezoekster die er intussen al vandoor is, een Doctor in de logica - ze doctoreerde met 'Over de logica van het toeval' - en voegt hieraan toe dat hij langzaam vrede begint te nemen met zijn boekske.
'De teksten en de foto's zijn ok,' zeg ik, 'maar die collages...'
'Maar het zijn geen...!' Hij lacht.
In crox2 staat Dimitar naar de foto met de boksers te kijken. Zijn donkergroene schoudertas is versierd met een hamer en sikkel. Silvia en Dimitar wonen in Londen. Silvia is 5 maanden zwanger.
De muzikanten: Xavier (uit Brussel) en een zekere Benjamin Franklin. Samen vormen ze de gelegenheidsformatie De Historiaens. Benjamin Franklin, barbu, timide. We bespreken waar ze hun gerief het beste kunnen opstellen.
Pieter Bauters klampt me aan, van de GM-groep. 'Hoe ver kunnen we gaan,' wil hij weten. Met het project, bedoelt hij. Het GM-project is geprogrammeerd voor herfst 2008.
Hij vertelt over een negatieve ervaring. Een of andere kunsthistoricus die hem had uitgenodigd voor een project begon zich met zijn werk te bemoeien - tot en met de materiaalkeuze toe. 'Ik had geen controle meer over m'n eigen werk,' stelt de kunstenaar, 'kreeg het gevoel dat ik mijn eigen werk niet langer maken kon - dat ik 'zijn' werk aan het uitvoeren was. Kunsthistorici versmachten je'.
Met kunsthistorici moet je opletten, beaam ik.
Resultaat: hij had er geen zin meer in, in dat opgeklopte gedoe (curatoren die het werk van de kunstenaar manipuleren, die de kunstenaar onzeker maken, die de kunstenaar aansporen om ander werk te maken) en keerde de scene gedurende enige tijd gedégouteerd de rug toe.
Liesbeth stelt me voor aan Ji-Yeon Sung, een Koreaanse fotografe die in Parijs woont, Fred Morin en Laurence. Laurence du côté de Bourges - woont in Parijs. Fotografen. Georges Tony Stoll komt er bij staan. 'L'anarchie totale crée une responsabilité totale.'
'Bien dommage que ceci c'est une vérité. On n'aime pas trop les vérités.'
De muzikanten besluiten om in crox3 op te treden, de zaal met het werk van Yannick, Antoine en Marie.
Mieke zegt dat ze al sinds drie dagen weer post heeft. Ook toen de staking begon bleef ze poststukken ontvangen.
Een vriend van Yannick, een zekere Benjamin, overhandigt me twee boekjes. Eén van de boekjes is Mycose NR 19 met een bijdrage over de 'Prix de la bande dessinée alternative, Angoulème 2006'. Bladzijden 44-51 tonen werk van Benjamin M. Het concert begint.
De Historiaens - Xavier en Benjamin Franklin - zitten frontaal tegenover elkaar aan een kleine tafel propvol electronische modules. Het eerste nummer, een repetitieve inventie, komt traag op gang. Na verloop van tijd dunt het publiek uit, alleen enkele diehards blijven over.
Marie houdt me een reeks kleine kaartjes voor. Ik mag er één van kiezen. De afbeelding is een reproductie van een van haar werken.
In crox2, waar het ene moment veel volk is, het andere moment niemand, staat Jos. We bekijken het werk van Liesbeth en komen er op uit dat onze voorkeur uitgaat naar een foto waarop een appartement te zien is. Voorin het beeld is een sofa, frontaal, diagonaal, massief, donker. Sofie betreedt crox2.
'Alda is in Noorwegen,' zegt ze. In Trönso, vlakbij de Lofoten. Wat doet Alda in Trönso?
Crox3. De repetitieve sound pakt de ruimte in. Benjamin, l'homme au chapeau, des lunettes noires, deux bières, une pour chaque main, cravate noir, les cheveux d'un rock-star - het woord Mycose op z'n teeshirt, wijdbeens. Hij amuseert de toehoorders, staat vlakbij de muzikanten die zo opgaan in de soundscape dat ze hem wellicht niet eens opmerken.
JDW treedt aan. Hij en Nicolas hebben het over het boekje, croxboek NR 7. Later Sofie en de berichtgeving 'Alda in Trönso'.
'De boomgrens is daar herleid tot 10 centimeter - zo goed als het zeeniveau.'
-'En gaat dan ondergronds.'
'De bomen groeien er omgekeerd. Wat je ziet zijn de wortels.'
'Er zijn zoveel BV's,' stelt Sofie, 'dat er straks geen OBV's meer over zijn.'
'Wat is plagen in het Frans?' vraagt Ingrid. 'Blaguer?'
Yannick met de vraag of er een plek is waar de muzikanten kunnen overnachten. Fred stelt voor om voor twee matrassen te zorgen, Joris kan eventueel wat dekens inbrengen.
'Als ge geen goed werk hebt,' stelt iemand, 'maar wel een tentoonstelling, dan kunt ge beter de witte muren tonen.'
Een zwijnerige performance van Benjamin in de kubusruimte. Grand confuseur, certificat de con wallon. Op het barmeubel liet iemand een boek slingeren, 'Le Zèbre' van een mij onbekend auteur, Alexandre Jardin. Het boek is van Benjamin, l'homme au cheveux rock-star, deux bières, une pour chaque main.
Yannick: 'On fait de la ségrégation... La selection d'age.'
Le mot 'droit' lui amusait: qu'on n'a pas le droit. Qu'on n'a pas toujours raison - heeft hij gezegd, zegt hij.
Het is na middernacht. Het regent. Marie overhandigt me een cadeautje. We sluiten de croxruimte af en belanden in de Martino, aan het Zuid. Benjamin is stomdronken.
'Le contenu du crox-box ca sera salé,' grapt Yannick.
Benjamin bestelt een pizza sin nombre - min of meer zonder te beseffen wat hij op z'n bord zal krijgen. Hij is al content dat het een pizza is. Marie bestelt een hamburger - de anderen een specialiteit van het huis, de cheese & eggburger.
Ik open het pakje dat Marie me overhandigde.
Kersen, cupcakes, twee boterkoeken, paprika chips, peanuts.
Yannick had de dvd nodig die voor de videoprojectie van Ian gebruikt werd. Ik rij naar de Mediamarkt. Zoals gebruikelijk is er een dvd in promotie. Joris installeert het werk van Ian.
In crox2 staat een massa volk. Het vermoeden dat het om familie, kennissen en vrienden van Liesbeth gaat, wordt later door Liesbeth bevestigd.
Iemand vraagt of ze mag roken.
Nancy informeert me over vliegjes in de witte wijn. Hoeveel vliegjes, vraag ik. Eén vliegje, zegt ze. 'Witte Mezcal wijn,' grapt Joris. 'Kunt ge er het vliegje niet uithalen', zeg ik, 'met uw vinger?'
Veel mensen zo op het eerste zicht die hier voor het eerst komen. Van de vertrouwde gezichten voorlopig alleen Nicolas Leus. Hij heeft twee Orvals gedronken en is een beetje over zijn toeren.
Een bloedmooie vrouw betreedt crox3. Yannick geeft me een tik tegen de schouder en zegt: 'C'est la soeur de Marie. Une princesse.'
De hele familie van Marie woont in België. De stockruimte achterin is voor de helft in tentoonstellingsruimte veranderd - hier is het werk van Marie. Marie wou een niche.
De ouders van Marie staan in de smalle doorgang en bekijken het werk. Ze wonen in de omgeving van Tienen, verneem ik.
Mieke, de vriendin van Nicolas, vertelt dat ze voor de bibliotheek van Merelbeke werkt.
Nicolas komt er bij staan. Ik begin over de collages in croxboek NR 7. 'Het zijn geen collages, het zijn schilderijen,' merkt Nicolas op. 'Had ge er beter geen tekeningen van gemaakt,' zeg ik, 'van die collages.'
'Het zijn geen collages, het zijn schilderijen,' herhaalt Nicolas.
Ik begeef me naar de bar en wordt aangesproken door une fille belle et charmante, elle demande un pintje et un 'w'-itte 'w'-ijn. C'est beau ça. Lu en haar echtgenoot - hoe heet ie weer, ik vergeet z'n naam altijd.
Yannick onderbreekt mijn overpeinzingen met de mededeling dat de muzikanten elk moment kunnen arriveren. In de stockruimte zoeken we het materiaal bijeen om een tafel te fabriceren. 'Je doute, je doute que ça sera assez grand,' zegt Yannick. Hij bedoelt de plank.
Ik vang een flard van een gesprek op: '...ik ken niemand die met zoveel overtuiging over niets kan praten.' Zegt iemand over iemand.
De lamp die Morrens gebruikte om de display op het tafelblad bij te lichten, bevindt zich voorlopig op het barmeubel en zorgt er voor een omfloerst kader. Enkele bezoekers bekijken de film van Ian. De film is net opnieuw begonnen. Joris herkent de plek waar het 'object' ineengeflanst werd - het atelier van Samir Boudia vlakbij De Sterre.
Om een of andere reden wordt de offerblokdief te berde gebracht - een sympathieke doordrijver.
Nicolas spreekt me aan over een bezoekster die er intussen al vandoor is, een Doctor in de logica - ze doctoreerde met 'Over de logica van het toeval' - en voegt hieraan toe dat hij langzaam vrede begint te nemen met zijn boekske.
'De teksten en de foto's zijn ok,' zeg ik, 'maar die collages...'
'Maar het zijn geen...!' Hij lacht.
In crox2 staat Dimitar naar de foto met de boksers te kijken. Zijn donkergroene schoudertas is versierd met een hamer en sikkel. Silvia en Dimitar wonen in Londen. Silvia is 5 maanden zwanger.
De muzikanten: Xavier (uit Brussel) en een zekere Benjamin Franklin. Samen vormen ze de gelegenheidsformatie De Historiaens. Benjamin Franklin, barbu, timide. We bespreken waar ze hun gerief het beste kunnen opstellen.
Pieter Bauters klampt me aan, van de GM-groep. 'Hoe ver kunnen we gaan,' wil hij weten. Met het project, bedoelt hij. Het GM-project is geprogrammeerd voor herfst 2008.
Hij vertelt over een negatieve ervaring. Een of andere kunsthistoricus die hem had uitgenodigd voor een project begon zich met zijn werk te bemoeien - tot en met de materiaalkeuze toe. 'Ik had geen controle meer over m'n eigen werk,' stelt de kunstenaar, 'kreeg het gevoel dat ik mijn eigen werk niet langer maken kon - dat ik 'zijn' werk aan het uitvoeren was. Kunsthistorici versmachten je'.
Met kunsthistorici moet je opletten, beaam ik.
Resultaat: hij had er geen zin meer in, in dat opgeklopte gedoe (curatoren die het werk van de kunstenaar manipuleren, die de kunstenaar onzeker maken, die de kunstenaar aansporen om ander werk te maken) en keerde de scene gedurende enige tijd gedégouteerd de rug toe.
Liesbeth stelt me voor aan Ji-Yeon Sung, een Koreaanse fotografe die in Parijs woont, Fred Morin en Laurence. Laurence du côté de Bourges - woont in Parijs. Fotografen. Georges Tony Stoll komt er bij staan. 'L'anarchie totale crée une responsabilité totale.'
'Bien dommage que ceci c'est une vérité. On n'aime pas trop les vérités.'
De muzikanten besluiten om in crox3 op te treden, de zaal met het werk van Yannick, Antoine en Marie.
Mieke zegt dat ze al sinds drie dagen weer post heeft. Ook toen de staking begon bleef ze poststukken ontvangen.
Een vriend van Yannick, een zekere Benjamin, overhandigt me twee boekjes. Eén van de boekjes is Mycose NR 19 met een bijdrage over de 'Prix de la bande dessinée alternative, Angoulème 2006'. Bladzijden 44-51 tonen werk van Benjamin M. Het concert begint.
De Historiaens - Xavier en Benjamin Franklin - zitten frontaal tegenover elkaar aan een kleine tafel propvol electronische modules. Het eerste nummer, een repetitieve inventie, komt traag op gang. Na verloop van tijd dunt het publiek uit, alleen enkele diehards blijven over.
Marie houdt me een reeks kleine kaartjes voor. Ik mag er één van kiezen. De afbeelding is een reproductie van een van haar werken.
In crox2, waar het ene moment veel volk is, het andere moment niemand, staat Jos. We bekijken het werk van Liesbeth en komen er op uit dat onze voorkeur uitgaat naar een foto waarop een appartement te zien is. Voorin het beeld is een sofa, frontaal, diagonaal, massief, donker. Sofie betreedt crox2.
'Alda is in Noorwegen,' zegt ze. In Trönso, vlakbij de Lofoten. Wat doet Alda in Trönso?
Crox3. De repetitieve sound pakt de ruimte in. Benjamin, l'homme au chapeau, des lunettes noires, deux bières, une pour chaque main, cravate noir, les cheveux d'un rock-star - het woord Mycose op z'n teeshirt, wijdbeens. Hij amuseert de toehoorders, staat vlakbij de muzikanten die zo opgaan in de soundscape dat ze hem wellicht niet eens opmerken.
JDW treedt aan. Hij en Nicolas hebben het over het boekje, croxboek NR 7. Later Sofie en de berichtgeving 'Alda in Trönso'.
'De boomgrens is daar herleid tot 10 centimeter - zo goed als het zeeniveau.'
-'En gaat dan ondergronds.'
'De bomen groeien er omgekeerd. Wat je ziet zijn de wortels.'
'Er zijn zoveel BV's,' stelt Sofie, 'dat er straks geen OBV's meer over zijn.'
'Wat is plagen in het Frans?' vraagt Ingrid. 'Blaguer?'
Yannick met de vraag of er een plek is waar de muzikanten kunnen overnachten. Fred stelt voor om voor twee matrassen te zorgen, Joris kan eventueel wat dekens inbrengen.
'Als ge geen goed werk hebt,' stelt iemand, 'maar wel een tentoonstelling, dan kunt ge beter de witte muren tonen.'
Een zwijnerige performance van Benjamin in de kubusruimte. Grand confuseur, certificat de con wallon. Op het barmeubel liet iemand een boek slingeren, 'Le Zèbre' van een mij onbekend auteur, Alexandre Jardin. Het boek is van Benjamin, l'homme au cheveux rock-star, deux bières, une pour chaque main.
Yannick: 'On fait de la ségrégation... La selection d'age.'
Le mot 'droit' lui amusait: qu'on n'a pas le droit. Qu'on n'a pas toujours raison - heeft hij gezegd, zegt hij.
Het is na middernacht. Het regent. Marie overhandigt me een cadeautje. We sluiten de croxruimte af en belanden in de Martino, aan het Zuid. Benjamin is stomdronken.
'Le contenu du crox-box ca sera salé,' grapt Yannick.
Benjamin bestelt een pizza sin nombre - min of meer zonder te beseffen wat hij op z'n bord zal krijgen. Hij is al content dat het een pizza is. Marie bestelt een hamburger - de anderen een specialiteit van het huis, de cheese & eggburger.
Ik open het pakje dat Marie me overhandigde.
vrijdag 25 mei 2007
vrijdag 25 mei
9u40 - Ik bel de Provinciale Uitleendienst en verneem dat het materiaal dat ik enkele weken eerder aanvroeg niet ter beschikking is. Het positieve e-mailbericht was kennelijk niet meer dan het preambulo van een minder positief bericht per gewone post, dat door de Gentse poststaking niet ter bestemming raakte.
10u - Stockeren van het materiaal dat meekwam uit Oudenaarde. De situatie is onoverzichtelijk.
10u30 - Drie jonge kunstenaars stellen hun werk voor. Liesbeth is bezig in crox2. In crox3 is niemand. De jongens uit Luik zijn late vogels.
11u10 - Etappe 1 van het op orde brengen van de stockruimte voorin. Mailtje naar Peter.
12u - Ik bel Joris. Liesbeth gebruikt de laptop en neemt haar mailbox door.
12u10 - Aan het zuid rij ik de autosnelweg op richting Kortrijk.
12u40 - Oudenaarde. Ik stockeer de inhoud van twee vitrinekasten in een aantal kartonnen dozen. Hiermee is de bovenzaal van de abdij helemaal leeg gehaald op het werk van de leerlingen van de Tekenakademie na.
De deur van het secretariaat is dicht. Er is niemand. Ik deponeer de sleutels op het dichtsbijzijnde horizontale vlak, een kartonnen doos.
13u50 - Yannick en Antoine zijn bezig in crox3. Liesbeth heeft ze al van de Provinciale Uitleendienst verteld. De huidige opstelling ziet er goed uit. On se débrouille.
Er is geen audiomateriaal. We nemen wat alternatieven door. Eén van de alternatieven is mijn audio-set (cd-speler en versterker). Yannick wil twee aparte circuits, logisch, het eerste circuit is een vlugge set, het tweede circuit een trage set. We rijden de ring op richting zuid. Even later bevind ik me opnieuw op de autosnelweg richting Kortrijk, dit keer in het gezelschap van Yannick. On se débrouille. We rijden naar de Macro.
14u50 - In de Macro vinden we niet wat we nodig hebben.
15u20 - We rijden de autosnelweg op, dit keer richting Antwerpen. Ik neem de buitenring. Het objectief is de Mediamarkt, grondgebied Oostakker. We belanden op het platteland in de buurt van Destelbergen. Eerst rij ik de verkeerde kant op. Er is een enorme drukte op de openbare weg. Clusters van files, elitaire 4x4's, trucks. De topdrie van 'c'est dégoulasse'.
15u50 - We belanden aan de Dampoort. Ik maak rechtsomkeert.
16u10 - We belanden in Westveld, een deelgebied van Oostakker en een labyrint van villawijken. Richtingaanwijzers ontbreken, zijn er wellicht ook niet nodig: in een dorp kent men alle windstreken.
16u30 - We eten een ijsje. Hoeveijs uit het Interbellum. In een caravan verderop hebben ze gebraden kippen. Zomerse hitte.
17u - In de Mediamarkt vinden we wel wat we nodig hebben.
17u30 - We bereiken de croxruimte. Yannick ontfermt zich over de pas aangekochte apparatuur en verdwijnt richting crox3.
Op het voetpad zitten de Turkse buren voor huisnummer 86.
'Alles goed?' roept de woordvoerder. 'Bijna alles,' roep ik. 'Alles goed is te veel van het goeie.'
Van de anderen neem ik aan dat ze wellicht geen Nederlands begrijpen. Veel van die Turkse gemeenschappen in het Gentse leven op zichzelf, ze vormen een ghetto. Ze integreren op een economische manier, beginnen een winkeltje. Op cultureel vlak merk je in het dagelijkse leven weinig tot niets van integratie. Je krijgt de indruk dat zij vinden dat integratie een overbodig begrip is. De Antwerpse kolonies die zich in Torre del Mar vestigen, integreren zich evenmin. Er ontstaan clusters van nieuwe gemeenschappen: de derdewereld koloniseert het Westen, het Westen koloniseert de costas. In Màlaga beschouwen ze Torremolinos als een annexatie: de Spanjaarden gaan er werken in een toeristisch biotoop. De promenade aan het strand van Torremolinos is een theaterstuk. Van Torremolinos tot het meer zuidelijk gelegen Marbella is alles theater - een cluster van tijdelijke inwijkelingen. De identiteit van die inwijkelingen wordt het best gedefinieerd door wat de gitanos van het noorden denken: guiris. Guiris zijn guiris. Die van het noorden. Guiri is een scheldwoord, een racisme. De integratie van de Turkse gemeenschap in het Gentse verloopt op een gelijkaardige manier: de guiris van het noorden zijn hier de guiris van het oosten.
Peter Morrens. We stockeren het restmateriaal van zijn project tijdelijk in huisnummer 90. Het glas kan in de stockruimte voorin.
In crox2 is Liesbeth aan het pappen. Ze wordt geholpen door een Bulgaars koppel. Er is een technisch probleem. Peter Morrens geeft wat nuttige aanwijzingen.
In de corridor staat een boog. Naast de boog een pijl met een kleine, scherpe lamp als speerpunt.
'Een interessant werk,' vindt Peter. Hij wil ervandoor maar blijft plakken, praat een hele tijd met Yannick en Antoine.
Crox3. Zestien lampen in een intieme cirkel. Het is de bedoeling dat ze licht geven. Ze geven elkaar licht. Een samenzwering van lampen.
Van de miertekeningen heeft Yannick er tien verzameld aan de muur ter rechterzijde.
Antoine heeft een deel van zijn werk aangebracht tegen de wand achterin. 'Trou' is een verzameling gaten.
'Marcel said it was marvelous,' lacht Peter. 'Baudouin est vraiment très accurate.'
Liesbeth, Dimitar en Silvia tafelen in de mediaruimte. Dimitar en Silvia wonen in Londen. Silvia is zwanger. Op het barmeubel bevinden zich brood en kaas en allerlei salades. De komkommersalade is halverwege. Er is vleessalade en Oeuf à la Russe. Liesbeth is gek op Oud Brugge. Elsschot is overal. Andere elementen zijn jus de fruit Ananas, van Materne, en de Gaspacho van het merk Bonduelle. Ter linkerzijde drie bananen en een exemplaar ven croxboek NR 7.
Antoine is in de gang bezig. De geluidsmodule is een werk van Yannick - des sons très low, legt Antoine uit.
In crox3 projecteert een dataprojector een kleine rechthoek op de muur - waar eigenlijk de doorgang naar het terras is. Marie is aanwezig. Tijdens de week werkt ze voor een architectenbureau. Ze doet het adminsitratieve werk.
Denis geeft present. We hebben het over het Gentse circuit, des avonds, et les filles flamandes - op wie zijn natuurlijke charmes geen enkel effect lijken te hebben.
Her en der op de vloer bevinden zich spullen. Losse kabels, bekabeling, onnoembare dingen. Yannick heeft 7 speakers ingebracht, 3 euro het stuk, van het merk YING CHUN PAI YANG SHENG QI. De code is VDD165 88C. Het etiket eindigt met een Chinese frasering. 'Seven kinds of elements... for the Tibetan bowl,' zegt Yannick. 'But I don't like symbols.'
Een tekening op canvas. Het werk stelt de metalen kop van een hamer voor, wat tegelijk doet denken aan de dwarsdoorsnede van een rivierbedding. Naast de tekening staat een hamer tegen de muur - het houten handvat is minstens twee meter lang.
Op de vloer: een soldeerbout, een bijna leeg flesje water, een handdoek, 2 houten cirkels met een diameter van anderhalve decimeter, een verlengkabel, een roeste kooi aan de voorzijde afgewerkt met een geel papier. Midden de ruimte is een samenzwering van lampen, 'une conspiration de lampes'. Wat verderop staat een hamer ondersteboven. In de hoek ter rechterzijde kwam een donkerroze doos terecht. De doos maakt deel uit van een verzameling gaten en staat op twee kleine schragen. Het gros van die verzameling hangt aan de wand achterin de ruimte. Er staan ook wat dozen en andere spullen, pal tegen de wand aan. Op één van die objecten ligt een tube: tube neutre. Er is een kartonnen doos met een aantal maagdelijke rollen kasbonpapier, een kartonnen koker, diverse mappen en een blauwe teil met gaten waarin een geperforeerd vel papier drijft.
10u - Stockeren van het materiaal dat meekwam uit Oudenaarde. De situatie is onoverzichtelijk.
10u30 - Drie jonge kunstenaars stellen hun werk voor. Liesbeth is bezig in crox2. In crox3 is niemand. De jongens uit Luik zijn late vogels.
11u10 - Etappe 1 van het op orde brengen van de stockruimte voorin. Mailtje naar Peter.
12u - Ik bel Joris. Liesbeth gebruikt de laptop en neemt haar mailbox door.
12u10 - Aan het zuid rij ik de autosnelweg op richting Kortrijk.
12u40 - Oudenaarde. Ik stockeer de inhoud van twee vitrinekasten in een aantal kartonnen dozen. Hiermee is de bovenzaal van de abdij helemaal leeg gehaald op het werk van de leerlingen van de Tekenakademie na.
De deur van het secretariaat is dicht. Er is niemand. Ik deponeer de sleutels op het dichtsbijzijnde horizontale vlak, een kartonnen doos.
13u50 - Yannick en Antoine zijn bezig in crox3. Liesbeth heeft ze al van de Provinciale Uitleendienst verteld. De huidige opstelling ziet er goed uit. On se débrouille.
Er is geen audiomateriaal. We nemen wat alternatieven door. Eén van de alternatieven is mijn audio-set (cd-speler en versterker). Yannick wil twee aparte circuits, logisch, het eerste circuit is een vlugge set, het tweede circuit een trage set. We rijden de ring op richting zuid. Even later bevind ik me opnieuw op de autosnelweg richting Kortrijk, dit keer in het gezelschap van Yannick. On se débrouille. We rijden naar de Macro.
14u50 - In de Macro vinden we niet wat we nodig hebben.
15u20 - We rijden de autosnelweg op, dit keer richting Antwerpen. Ik neem de buitenring. Het objectief is de Mediamarkt, grondgebied Oostakker. We belanden op het platteland in de buurt van Destelbergen. Eerst rij ik de verkeerde kant op. Er is een enorme drukte op de openbare weg. Clusters van files, elitaire 4x4's, trucks. De topdrie van 'c'est dégoulasse'.
15u50 - We belanden aan de Dampoort. Ik maak rechtsomkeert.
16u10 - We belanden in Westveld, een deelgebied van Oostakker en een labyrint van villawijken. Richtingaanwijzers ontbreken, zijn er wellicht ook niet nodig: in een dorp kent men alle windstreken.
16u30 - We eten een ijsje. Hoeveijs uit het Interbellum. In een caravan verderop hebben ze gebraden kippen. Zomerse hitte.
17u - In de Mediamarkt vinden we wel wat we nodig hebben.
17u30 - We bereiken de croxruimte. Yannick ontfermt zich over de pas aangekochte apparatuur en verdwijnt richting crox3.
Op het voetpad zitten de Turkse buren voor huisnummer 86.
'Alles goed?' roept de woordvoerder. 'Bijna alles,' roep ik. 'Alles goed is te veel van het goeie.'
Van de anderen neem ik aan dat ze wellicht geen Nederlands begrijpen. Veel van die Turkse gemeenschappen in het Gentse leven op zichzelf, ze vormen een ghetto. Ze integreren op een economische manier, beginnen een winkeltje. Op cultureel vlak merk je in het dagelijkse leven weinig tot niets van integratie. Je krijgt de indruk dat zij vinden dat integratie een overbodig begrip is. De Antwerpse kolonies die zich in Torre del Mar vestigen, integreren zich evenmin. Er ontstaan clusters van nieuwe gemeenschappen: de derdewereld koloniseert het Westen, het Westen koloniseert de costas. In Màlaga beschouwen ze Torremolinos als een annexatie: de Spanjaarden gaan er werken in een toeristisch biotoop. De promenade aan het strand van Torremolinos is een theaterstuk. Van Torremolinos tot het meer zuidelijk gelegen Marbella is alles theater - een cluster van tijdelijke inwijkelingen. De identiteit van die inwijkelingen wordt het best gedefinieerd door wat de gitanos van het noorden denken: guiris. Guiris zijn guiris. Die van het noorden. Guiri is een scheldwoord, een racisme. De integratie van de Turkse gemeenschap in het Gentse verloopt op een gelijkaardige manier: de guiris van het noorden zijn hier de guiris van het oosten.
Peter Morrens. We stockeren het restmateriaal van zijn project tijdelijk in huisnummer 90. Het glas kan in de stockruimte voorin.
In crox2 is Liesbeth aan het pappen. Ze wordt geholpen door een Bulgaars koppel. Er is een technisch probleem. Peter Morrens geeft wat nuttige aanwijzingen.
In de corridor staat een boog. Naast de boog een pijl met een kleine, scherpe lamp als speerpunt.
'Een interessant werk,' vindt Peter. Hij wil ervandoor maar blijft plakken, praat een hele tijd met Yannick en Antoine.
Crox3. Zestien lampen in een intieme cirkel. Het is de bedoeling dat ze licht geven. Ze geven elkaar licht. Een samenzwering van lampen.
Van de miertekeningen heeft Yannick er tien verzameld aan de muur ter rechterzijde.
Antoine heeft een deel van zijn werk aangebracht tegen de wand achterin. 'Trou' is een verzameling gaten.
'Marcel said it was marvelous,' lacht Peter. 'Baudouin est vraiment très accurate.'
Liesbeth, Dimitar en Silvia tafelen in de mediaruimte. Dimitar en Silvia wonen in Londen. Silvia is zwanger. Op het barmeubel bevinden zich brood en kaas en allerlei salades. De komkommersalade is halverwege. Er is vleessalade en Oeuf à la Russe. Liesbeth is gek op Oud Brugge. Elsschot is overal. Andere elementen zijn jus de fruit Ananas, van Materne, en de Gaspacho van het merk Bonduelle. Ter linkerzijde drie bananen en een exemplaar ven croxboek NR 7.
Antoine is in de gang bezig. De geluidsmodule is een werk van Yannick - des sons très low, legt Antoine uit.
In crox3 projecteert een dataprojector een kleine rechthoek op de muur - waar eigenlijk de doorgang naar het terras is. Marie is aanwezig. Tijdens de week werkt ze voor een architectenbureau. Ze doet het adminsitratieve werk.
Denis geeft present. We hebben het over het Gentse circuit, des avonds, et les filles flamandes - op wie zijn natuurlijke charmes geen enkel effect lijken te hebben.
Her en der op de vloer bevinden zich spullen. Losse kabels, bekabeling, onnoembare dingen. Yannick heeft 7 speakers ingebracht, 3 euro het stuk, van het merk YING CHUN PAI YANG SHENG QI. De code is VDD165 88C. Het etiket eindigt met een Chinese frasering. 'Seven kinds of elements... for the Tibetan bowl,' zegt Yannick. 'But I don't like symbols.'
Een tekening op canvas. Het werk stelt de metalen kop van een hamer voor, wat tegelijk doet denken aan de dwarsdoorsnede van een rivierbedding. Naast de tekening staat een hamer tegen de muur - het houten handvat is minstens twee meter lang.
Op de vloer: een soldeerbout, een bijna leeg flesje water, een handdoek, 2 houten cirkels met een diameter van anderhalve decimeter, een verlengkabel, een roeste kooi aan de voorzijde afgewerkt met een geel papier. Midden de ruimte is een samenzwering van lampen, 'une conspiration de lampes'. Wat verderop staat een hamer ondersteboven. In de hoek ter rechterzijde kwam een donkerroze doos terecht. De doos maakt deel uit van een verzameling gaten en staat op twee kleine schragen. Het gros van die verzameling hangt aan de wand achterin de ruimte. Er staan ook wat dozen en andere spullen, pal tegen de wand aan. Op één van die objecten ligt een tube: tube neutre. Er is een kartonnen doos met een aantal maagdelijke rollen kasbonpapier, een kartonnen koker, diverse mappen en een blauwe teil met gaten waarin een geperforeerd vel papier drijft.
donderdag 24 mei 2007
donderdag 24 mei
13u30
In de hall staat de doos van crox 118 pal voor de deur van Stief's atelier. De display in de corridor is ontmanteld. Johan Gelper is bezig in de keukenruimte, Liesbeth in crox2. Ze is bijna klaar met het witten van de houten wand, een grondlaag. De gelakte wand, een van de elementen van het vorige project in de kubusruimte, staat nog altijd tegen de tafel in de hall. In de hall staat intussen tal van ander gerief opgestapeld. Liesbeth wou rond een uur of drie naar Boom - de prints ophalen. Ik stel voor om een uurke vroeger te vertrekken, in het beste geval ontwijken we op die manier de avondspits op de Antwerpse ring.
15u - Boom
De Boomse steenweg. Geen files. Plusminus zelfde regio waar we paar weken geleden terecht kwamen, na de afspraak met EPO. Fotim, het bedrijfje waar Liesbeth haar foto's liet bewerken, is in een van de huizenblokken ter linkerzijde van de steenweg. In de inkom is de vloer verluchtigd met een afbeelding van goudvissen. Aan een van de muren hangt een poster met een werk van Rene Magritte, 'Le château des Pyrénées', een werk uit 1959.
'We moeten er van achter omrijden,' zegt Liesbeth, 'ze staan allemaal vanachter.' Buiten is witheet zonlicht. De foto's zijn proper ingepakt, klaar om ingeladen te worden. We verplaatsen de reserveband. Het laden is in een mum van tijd gebeurd. Fotim is inderdaad de plek waar Christophe Engels zijn fotowerk laat bewerken. Op de koer achter het magazijn staan houten palletten tegen de muur. Vlakbij de doorgang bevindt zich een rode afvalcontainer. Er is een zithoek met een plastieken tuintafel, een parasol en vier stoelen. Drie werknemers hebben een glaasje frisdrank genuttigd. Boven de garageboxen torent een massieve boomkruin.
We rijden het straatdek op en bevinden ons zo goed als meteen op de Antwerpse ring. Als het meezit zijn we net op tijd in Gent om nog even bij Parys Printing langs te gaan. Voor de middag was er een telefoontje dat het boek van Nicolas Leus af is.
In een tankstation schaften we ons wat mondvoorraad aan en een dageditie, De Morgen. De kranten die Liesbeth af en toe leest - ze woont in Parijs - zijn Le Monde en La Libération. Op het bureaublad van haar computer heeft ze de site van The New York Times. Ze neemt de Vlaamse dageditie door. 'Er staat niet zo veel in he', merkt ze op, 'in de cultuurbijdrage.'
Tja, wat moet ge daar op antwoorden. Dat er niet veel instaat zekers.
Als tiener hebben zij en haar moeder veel gereisd. Vooral Frankrijk, Zuid-Europa. Met een lief, rond haar twintigste, deed ze vier langere reizen: Zuid-Afrika, Patagonië, China en Alaska. Rugzaktoerisme, gewapend met Lonely Planet. Aan Patagonië heeft ze de beste herinneringen. China viel tegen. Nu reist ze vooral om vrienden te bezoeken.
We bereiken de Gentse agglomeratie rond een uur of vier. Ik rij door naar Evergem via de buitenring.
Kwart voor vijf bereiken we Parys Printing. We laden de dozen met croxboek NR 7 in.
17u - crox
In de mediaruimte hangt Jos aan de toog. Johan Gelper is in de kubusruimte bezig.
'Nu dat ge dat zegt over die files,' zegt Jos, 'ik heb een filehouder gemaakt.'
Hij wijst naar een van de objecten op het barmeubel - 'Is dat van...?' Van Dirk Peers, beaam ik. De zaklamptempel uit de privécollectie van Ruth. Liesbeth merkt op dat ze het een leuk idee vindt om een tentoonstelling de hele tijd door te veranderen. Het formalisme doorbreken. Gek dat ze daarover begint - ik kan me niet herinneren dat we het daar eerder over hadden.
Jos leutert over zijn 'raket naar de maan'-project. De vraag die hij zich nu stelt is niet alleen 'hoe geraakt de raket door het vensterraam' - hij is met name van plan om de raket vanuit de woonkamer te lanceren - 'maar' - ook - 'hoe knalt ze niet tegen de staande klok aan'.
Jos: 'Ik heb een garagebox voor mijne kleinen. Een kindergarage. Op alle rommelmarkten kopen we matchboxskes.' Al die autootjes plaatst hij op de garage, lange files. Vandaar het idee van 'een monument voor de file', besluit hij.
Tijdens de opbouw van hun project in Link luisterden ze naar Anthony Braxton.
Liesbeth en ik stappen op - verf kopen, bij voorkeur Trimetal, in de Afrikalaan. Matte latex, wit, 5 liter. In de Afrikalaan staat een file tot ver voorbij de bocht. De Dampoort is tegenwoordig niet te doen. Ik rij richting Gentse haven, weg van de Dampoort, sla linksaf aan de Australiëstraat en neem de Roerstraat richting Muide en Voormuide. Vreemde buurt. Via Voormuide, stukske Gentse binnenring en Ham staan we paar minuten later weer aan de croxpoort. De poort is dicht, Jos en Gelper zijn ervandoor.
Ik controleer de stockruimte. Beide stockruimtes, die achter- en die voorin crox3, zitten poepvol. Als ik het goed heb komt Peter morgen zijn materiaal weghalen. Yannick en Antoine hebben crox3 ingepalmd. Aan de vijftien meter lange wasdraad hangen witte lakens met rood en zwart stiksel, het lijkt op de collages die deel uitmaken van croxboek NR 7. Op de vloer staan een zevental elementen van wat een geluidsinstallatie worden moet. De doorgang naar de corridor is gedeeltelijk afgesloten met een zwart gordijn.
Johan Gelper heeft nog wat materiaal gekocht. In de kubusruimte hangt een schoen aan de muur. De witte marmeren zool voelt zacht aan.
Hij legt uit hoe het komt dat hij het opknappen van de kubusruimte maar liever zelf deed: zo was hij er zeker van dat het werk gedaan werd.
In de hall staat de doos van crox 118 pal voor de deur van Stief's atelier. De display in de corridor is ontmanteld. Johan Gelper is bezig in de keukenruimte, Liesbeth in crox2. Ze is bijna klaar met het witten van de houten wand, een grondlaag. De gelakte wand, een van de elementen van het vorige project in de kubusruimte, staat nog altijd tegen de tafel in de hall. In de hall staat intussen tal van ander gerief opgestapeld. Liesbeth wou rond een uur of drie naar Boom - de prints ophalen. Ik stel voor om een uurke vroeger te vertrekken, in het beste geval ontwijken we op die manier de avondspits op de Antwerpse ring.
15u - Boom
De Boomse steenweg. Geen files. Plusminus zelfde regio waar we paar weken geleden terecht kwamen, na de afspraak met EPO. Fotim, het bedrijfje waar Liesbeth haar foto's liet bewerken, is in een van de huizenblokken ter linkerzijde van de steenweg. In de inkom is de vloer verluchtigd met een afbeelding van goudvissen. Aan een van de muren hangt een poster met een werk van Rene Magritte, 'Le château des Pyrénées', een werk uit 1959.
'We moeten er van achter omrijden,' zegt Liesbeth, 'ze staan allemaal vanachter.' Buiten is witheet zonlicht. De foto's zijn proper ingepakt, klaar om ingeladen te worden. We verplaatsen de reserveband. Het laden is in een mum van tijd gebeurd. Fotim is inderdaad de plek waar Christophe Engels zijn fotowerk laat bewerken. Op de koer achter het magazijn staan houten palletten tegen de muur. Vlakbij de doorgang bevindt zich een rode afvalcontainer. Er is een zithoek met een plastieken tuintafel, een parasol en vier stoelen. Drie werknemers hebben een glaasje frisdrank genuttigd. Boven de garageboxen torent een massieve boomkruin.
We rijden het straatdek op en bevinden ons zo goed als meteen op de Antwerpse ring. Als het meezit zijn we net op tijd in Gent om nog even bij Parys Printing langs te gaan. Voor de middag was er een telefoontje dat het boek van Nicolas Leus af is.
In een tankstation schaften we ons wat mondvoorraad aan en een dageditie, De Morgen. De kranten die Liesbeth af en toe leest - ze woont in Parijs - zijn Le Monde en La Libération. Op het bureaublad van haar computer heeft ze de site van The New York Times. Ze neemt de Vlaamse dageditie door. 'Er staat niet zo veel in he', merkt ze op, 'in de cultuurbijdrage.'
Tja, wat moet ge daar op antwoorden. Dat er niet veel instaat zekers.
Als tiener hebben zij en haar moeder veel gereisd. Vooral Frankrijk, Zuid-Europa. Met een lief, rond haar twintigste, deed ze vier langere reizen: Zuid-Afrika, Patagonië, China en Alaska. Rugzaktoerisme, gewapend met Lonely Planet. Aan Patagonië heeft ze de beste herinneringen. China viel tegen. Nu reist ze vooral om vrienden te bezoeken.
We bereiken de Gentse agglomeratie rond een uur of vier. Ik rij door naar Evergem via de buitenring.
Kwart voor vijf bereiken we Parys Printing. We laden de dozen met croxboek NR 7 in.
17u - crox
In de mediaruimte hangt Jos aan de toog. Johan Gelper is in de kubusruimte bezig.
'Nu dat ge dat zegt over die files,' zegt Jos, 'ik heb een filehouder gemaakt.'
Hij wijst naar een van de objecten op het barmeubel - 'Is dat van...?' Van Dirk Peers, beaam ik. De zaklamptempel uit de privécollectie van Ruth. Liesbeth merkt op dat ze het een leuk idee vindt om een tentoonstelling de hele tijd door te veranderen. Het formalisme doorbreken. Gek dat ze daarover begint - ik kan me niet herinneren dat we het daar eerder over hadden.
Jos leutert over zijn 'raket naar de maan'-project. De vraag die hij zich nu stelt is niet alleen 'hoe geraakt de raket door het vensterraam' - hij is met name van plan om de raket vanuit de woonkamer te lanceren - 'maar' - ook - 'hoe knalt ze niet tegen de staande klok aan'.
Jos: 'Ik heb een garagebox voor mijne kleinen. Een kindergarage. Op alle rommelmarkten kopen we matchboxskes.' Al die autootjes plaatst hij op de garage, lange files. Vandaar het idee van 'een monument voor de file', besluit hij.
Tijdens de opbouw van hun project in Link luisterden ze naar Anthony Braxton.
Liesbeth en ik stappen op - verf kopen, bij voorkeur Trimetal, in de Afrikalaan. Matte latex, wit, 5 liter. In de Afrikalaan staat een file tot ver voorbij de bocht. De Dampoort is tegenwoordig niet te doen. Ik rij richting Gentse haven, weg van de Dampoort, sla linksaf aan de Australiëstraat en neem de Roerstraat richting Muide en Voormuide. Vreemde buurt. Via Voormuide, stukske Gentse binnenring en Ham staan we paar minuten later weer aan de croxpoort. De poort is dicht, Jos en Gelper zijn ervandoor.
Ik controleer de stockruimte. Beide stockruimtes, die achter- en die voorin crox3, zitten poepvol. Als ik het goed heb komt Peter morgen zijn materiaal weghalen. Yannick en Antoine hebben crox3 ingepalmd. Aan de vijftien meter lange wasdraad hangen witte lakens met rood en zwart stiksel, het lijkt op de collages die deel uitmaken van croxboek NR 7. Op de vloer staan een zevental elementen van wat een geluidsinstallatie worden moet. De doorgang naar de corridor is gedeeltelijk afgesloten met een zwart gordijn.
Johan Gelper heeft nog wat materiaal gekocht. In de kubusruimte hangt een schoen aan de muur. De witte marmeren zool voelt zacht aan.
Hij legt uit hoe het komt dat hij het opknappen van de kubusruimte maar liever zelf deed: zo was hij er zeker van dat het werk gedaan werd.
woensdag 23 mei 2007
woensdag 23 mei
9u - laptop
Mailtje van Dirk. Laat weten dat hij rond een of 10 de zaal definitief leegmaakt. Zat gisteren in Westkapelle en had geen tijd. Ik neem contact op met Google zelf om uit te zoeken hoe het met dat info@hi5-berichtje zit en verander de passwords. Het web is een web in alle betekenissen die dat woord had kunnen hebben.
11u
Dirk en Liesbeth. Liesbeth heeft crox2 gereinigd met een industriële vacuümcleaner. 'Dat beton maakt nogal wat stof,' merkt Dirk op. Liesbeth zit in de penarie met de houten wand. Ze wil het ding zo gauw mogelijk op de plaats waar zij de wand ziet, anders kan ze niet aan de opbouw beginnen.
Peter is in de corridor bezig. Ik doe het morgenvroeg, had hij gezegd. Rond een uur of 9 kwam Jeroen Laureyns een kijkje nemen.
Van Liesbeth verneem ik dat ze mankracht nodig heeft. Dirk laat weten dat hij later op de dag wel een handje wil toesteken. Ik bel Joris.
Het glas moet uit de twintig meter lange display. 'Gaat niet evident zijn,' geeft Peter toe, 'met wat vodden of zo.' De zuignappen heeft hij niet ter beschikking.
Ik verplaats de auto zodat Dirk door kan.
In crox2 voert Liesbeth wat herstelwerken uit. Buiten is het warm. Kinderstemmen ratelen door de lucht, van het speelplein aan de overkant van de straat. Pluisjes warrelen over het woonerf.
14u00 - Oudenaarde
We hebben ingeladen, alles op de inhoud van twee vitrinekasten na. Joris is het er mee eens dat het plein van de Tekenakademie een mooie plek is. De box van CarianaCarianne gaat in zijn auto. Ook de in formol zwemmende konijntjes van De Waegeneer. Of we dat schoolbord meenemen, wil Annick weten. We drinken koffie in het directielokaal.
De Schelde deint. Tegenwoordig staat er in de Schelde meer water dan in het Amazonebekken. De wind tovert craquelé over het wateroppervlak. Binnenschepen schuiven door het strak aangetrokken water.
De steenweg Oudenaarde-Gent ligt bezaaid met rotondes. Een mooi en gezellig meervoud.
Ik neem een rondpunt altijd via het baanvak ter linkerzijde, voorbij de lijn auto's die ter rechterzijde aanschuiven; dan snedig dicht tegen de binnenzijde van het rondpunt aan. Het scheelt een stuk.
15u00 - crox
Yannick, Antoine en een zekere Denis ruimen de stockruimte achterin op. Ze logeren bij Nicolas Leus, blijven meteen de hele week, tot zaterdag. Zaterdag is er veel te doen in Gent: het Museum van Schone Kunsten opent de deuren en er is een project in HISK.
Een jonge vrouw betreedt de hall. Ze komt voor Gregory en heet Els Jacobs. Later verneem ik dat ze aan La Cambre studeert en sjaals ontwerpt.
Er is een duidelijk waarneembare verschuiving, vroeger hadden we naast Vlaamse kunstenaars vooral kunstenaars uit Duitsland en Amerika, nu is er een toevloed van kunstenaars uit Frankrijk en Wallonië. We hebben een sluis op het zuiden gecreërd.
Le Président Fondateur van GM lui-même betreedt de croxruimte. Hij en Huges, een Parijse kunstenaar die sinds enkele weken in Brussel woont. In de mediaruimte activeer ik de videofilm van Ian Kesteleyn. Yannick komt er bij staan. We bekijken de film.
'Hij is nog niet afgestudeerd - aan zijn laatste jaar bezig?' informeert Joris. Wat ik bevestig. Ian studeert dit jaar af aan La Cambre. Aan La Cambre doen ze zijn schilderwerk af als 'Ecole Flamande', waarmee ze wellicht Tuymans bedoelen. Het werk van Ian is interessant.
Gregory neemt de codex door. De codex is in het Nederlands, hij verstaat er geen fluit van. Els leest ad hoc een vertaling voor. Liesbeth wandelt de croxruimte binnen.
'Frankrijk,' stelt Joris, 'is voor heel wat zaken stukken goedkoper.' Prints bijvoorbeeld. Het scheelt een stuk.
We inspecteren crox2. De vloer is proper gemaakt. Nu die wand nog.
Ik stel Liesbeth aan Gregory, Els en Huges voor. Later komen Antoine en Denis er bij staan. Yannick is bezig.
Antoine en Denis willen een biertje.
'C'est difficile de sortir de Liège,' zegt Antoine. We zitten in de mediaruimte en bekijken de film van Ian. Het camerawerk is van Joost Wijnant. Iedereen is onder de indruk van de documentaire film. Goed gefilmd, goed gemonteerd. 'Liège,' Antoine nuanceert, is een stadje van intieme cirkels. Na een jaar of vijf ben je er op uitgekeken. Iedereen kent iedereen. Je ziet altijd dezelfde mensen. Een doorbraak naar het noorden is heel erg moeilijk. De Luikse scene zelf staat niet open voor het noorden.
De film van Ian spoelt over ons heen. We vragen ons af welk woord er op het object te lezen valt en ontdekken dat het om het woord 'object' gaat.
Liesbeth, Gregory en Huges betreden de mediaruimte. We bekijken de film nog een keer, en dan nog eens. Huges is uitermate gefascineerd. 'C'est une procession... C'est vraiment une procession.'
'Mais pour un dieu qui n'existe pas.'
Het gesprek komt op de ingreep van Gregory Decock in de mediaruimte, Un style et les gants. Huges vindt het sexy. Sexy crade, bedoelt hij. Crade staat voor sale. Dirty.
Gregory zelf ziet het anders. Rose staat voor cochon: het roze is het roze van roze varkentjes. 'Le gentleman décadent,' glimlacht Huges opmerkzaam. 'Il est un gentleman décadent.'
Huges stopt me een portfolio toe. Ik neem het werk door. Freeparty's (of raves) aan de périférique, in een grootwarenhuis. Een ander werk, YES, heeft hij meerdere keren uitgevoerd. Het woord is samengesteld uit drie tekens: de yen, de euro en de dollar. De freeparty's, vertelt hij, vinden op een volstrekt irrelugiere, anarchistische manier plaats. Iemand met een soundsystem, meer heb je niet nodig. Zo'n freeparty kan om het even waar plaatsvinden, 'sans autorisation, naturellement', in bos of open veld. Het verschil met raves is dat freeparty's gratis zijn. Maar ook de wet heeft zich aangepast, nu nemen ze alle materiaal in beslag - vroeger kon dat niet - en dat materiaal wordt vaak ook meteen vernietigd.
Freeparty's gaan in tegen de verrechtsing van de maatschappij. Wie aan freepartry's deelneemt belandt af en toe in het gevang. In Frankrijk is het de nieuwe tendens: de politie arresteert en sluit op.
We hebben het over Akim Bey, auteur van T.A.Z. 'Totale anarchie staat gelijk aan onvoorwaardelijke verantwoordelijkheid.' Binnen deze beweging is GM net zo goed typisch als atypisch.
Ik vraag Gregory of hij het project van Zoete gezien heeft, 'le projet beton'.
-Le projet bouton?
-Beton. Le project beton. Dirk Zoete. T'as pas vu son projet?
-Ah... Le projet bouton... Des boutons? (Gregory is in de war, staart naar het plafond)
-Mais non. Mais non. Ecoute. Mais un projet bouton, ça ne serait pas mal non plus.
Yannick heeft een probleem met zijn computer. Hij zit in de rats. Nicolas stuikt toe. Liesbeth wil een potlood. Huges wil weten of ze het dak kunnen gebruiken. Voor het project volgend jaar, bedoelt hij. Ik leg hem uit dat we net een nieuw dak hebben. Het terras kunnen ze natuurlijk wel gebruiken.
Johan Gelper is er niet. In de kubusruimte is flink doorgewerkt.
Gregory heeft het over een recent project, le project Palais Royale. Aan het hekken van het Koninklijk Paleis in Brussel heeft hij een heleboel stickers gekleefd. Paar dagen later was de plek gebarricadeerd en stond er politie. Van dit project brengt hij een foto in als croxcard.
Nicolas heeft een oud werk getraceerd, uit de brainboxperiode. 'Eén van mijn betere werken,' grapt hij.
In crox3 zit Yannick bovenop de richel van de stockruimte, drie meter hoog. Yannick, Antoine en Nicolas discussiëren over hoe ze het moeten aanpakken. Ze willen een draad die de hele ruimte domineert. Een wasdraad. 'Il ne faut pas que ce serait trop haut,' meent Yannick.
Denis zit op een van de stoelen en kijkt toe. Antoine is met een digitale camera bezig. Op de muur ter rechterzijde is een blauwe rechthoek.
Telefoon van Wouter Decorte. Ik inspecteer de stockruimte achterin. Een interessante verschuiving.
Nicolas is met een tekening bezig. Hij tekent een stadsplan. De display in de gang, stel ik vast, is half ontmanteld. Liesbeth verwacht twee personen die met het verplaatsen van de muur willen helpen. Een ogenblik later maak ik kennis met Jef, hij is nummer één. In de kubusruimte is Nicolas bezig. Hij zoekt naar de restanten van zijn bijdrage aan het project in Oudenaarde. 'Ik ga dat in de auto leggen,' zegt hij.
Iemand van de firma Canon belt me. Ze komen de machine vrijdag ophalen.
In de gang sta ik oog in oog met de doos van crox 118, het project van CarianaCarianne. Er is een pak waarop Yannick met zwarte stift de mededeling !!!très fragile!!! heeft aangebracht.
Nicolas gaat ervandoor. Hij springt op z'n fiets, de stok - zijn meesterwerk - steekt als een vislijn over de stuurstang uit.
Peter Morrens heeft z'n werk in de gang gestockeerd.
'C'est brainstorming,' lacht Yannick, 'c'est brainboxing. Le boxbrain, quoi.' Brainbox is overal.
Hij draagt een witte teeshirt met de mededeliong KARL MARX STRAND.
Ze stockeren het hout in de stockruimte.
In crox2 heeft Dirk Zoete de leiding genomen over het verplaatsen van de houten wand. Voorlopig assisteren Liesbeth, 2 handlangers en ikzelf. Wouter Decorte betreedt crox2. Dirk maakt de steunbalken los. De eerste knikt omlaag en blijft als een spoorsignaal aan de muur hangen.
De muur moet diagonaal, zegt Liesbeth. Dirk en Wouter bespreken de situatie. Wouter is vertrouwd met deze materie. Ze kruipen om beurten op de stelling, hij en Dirk. Dit soort werk gaat voor Dirk op automatische piloot, hij heeft het vaak genoeg gedaan.
'Het is nu al de tweede crox-tentoonstelling op rij die ik aan het opbouwen ben,' grapt hij.
De derde.
Het tweede steunpunt vereist extra voorbereiding. Het staat los in de ruimte.
Peter Morrens is in de corridor bezig, breekt de display af. Denis steekt een handje toe.
Mailtje van Dirk. Laat weten dat hij rond een of 10 de zaal definitief leegmaakt. Zat gisteren in Westkapelle en had geen tijd. Ik neem contact op met Google zelf om uit te zoeken hoe het met dat info@hi5-berichtje zit en verander de passwords. Het web is een web in alle betekenissen die dat woord had kunnen hebben.
11u
Dirk en Liesbeth. Liesbeth heeft crox2 gereinigd met een industriële vacuümcleaner. 'Dat beton maakt nogal wat stof,' merkt Dirk op. Liesbeth zit in de penarie met de houten wand. Ze wil het ding zo gauw mogelijk op de plaats waar zij de wand ziet, anders kan ze niet aan de opbouw beginnen.
Peter is in de corridor bezig. Ik doe het morgenvroeg, had hij gezegd. Rond een uur of 9 kwam Jeroen Laureyns een kijkje nemen.
Van Liesbeth verneem ik dat ze mankracht nodig heeft. Dirk laat weten dat hij later op de dag wel een handje wil toesteken. Ik bel Joris.
Het glas moet uit de twintig meter lange display. 'Gaat niet evident zijn,' geeft Peter toe, 'met wat vodden of zo.' De zuignappen heeft hij niet ter beschikking.
Ik verplaats de auto zodat Dirk door kan.
In crox2 voert Liesbeth wat herstelwerken uit. Buiten is het warm. Kinderstemmen ratelen door de lucht, van het speelplein aan de overkant van de straat. Pluisjes warrelen over het woonerf.
14u00 - Oudenaarde
We hebben ingeladen, alles op de inhoud van twee vitrinekasten na. Joris is het er mee eens dat het plein van de Tekenakademie een mooie plek is. De box van CarianaCarianne gaat in zijn auto. Ook de in formol zwemmende konijntjes van De Waegeneer. Of we dat schoolbord meenemen, wil Annick weten. We drinken koffie in het directielokaal.
De Schelde deint. Tegenwoordig staat er in de Schelde meer water dan in het Amazonebekken. De wind tovert craquelé over het wateroppervlak. Binnenschepen schuiven door het strak aangetrokken water.
De steenweg Oudenaarde-Gent ligt bezaaid met rotondes. Een mooi en gezellig meervoud.
Ik neem een rondpunt altijd via het baanvak ter linkerzijde, voorbij de lijn auto's die ter rechterzijde aanschuiven; dan snedig dicht tegen de binnenzijde van het rondpunt aan. Het scheelt een stuk.
15u00 - crox
Yannick, Antoine en een zekere Denis ruimen de stockruimte achterin op. Ze logeren bij Nicolas Leus, blijven meteen de hele week, tot zaterdag. Zaterdag is er veel te doen in Gent: het Museum van Schone Kunsten opent de deuren en er is een project in HISK.
Een jonge vrouw betreedt de hall. Ze komt voor Gregory en heet Els Jacobs. Later verneem ik dat ze aan La Cambre studeert en sjaals ontwerpt.
Er is een duidelijk waarneembare verschuiving, vroeger hadden we naast Vlaamse kunstenaars vooral kunstenaars uit Duitsland en Amerika, nu is er een toevloed van kunstenaars uit Frankrijk en Wallonië. We hebben een sluis op het zuiden gecreërd.
Le Président Fondateur van GM lui-même betreedt de croxruimte. Hij en Huges, een Parijse kunstenaar die sinds enkele weken in Brussel woont. In de mediaruimte activeer ik de videofilm van Ian Kesteleyn. Yannick komt er bij staan. We bekijken de film.
'Hij is nog niet afgestudeerd - aan zijn laatste jaar bezig?' informeert Joris. Wat ik bevestig. Ian studeert dit jaar af aan La Cambre. Aan La Cambre doen ze zijn schilderwerk af als 'Ecole Flamande', waarmee ze wellicht Tuymans bedoelen. Het werk van Ian is interessant.
Gregory neemt de codex door. De codex is in het Nederlands, hij verstaat er geen fluit van. Els leest ad hoc een vertaling voor. Liesbeth wandelt de croxruimte binnen.
'Frankrijk,' stelt Joris, 'is voor heel wat zaken stukken goedkoper.' Prints bijvoorbeeld. Het scheelt een stuk.
We inspecteren crox2. De vloer is proper gemaakt. Nu die wand nog.
Ik stel Liesbeth aan Gregory, Els en Huges voor. Later komen Antoine en Denis er bij staan. Yannick is bezig.
Antoine en Denis willen een biertje.
'C'est difficile de sortir de Liège,' zegt Antoine. We zitten in de mediaruimte en bekijken de film van Ian. Het camerawerk is van Joost Wijnant. Iedereen is onder de indruk van de documentaire film. Goed gefilmd, goed gemonteerd. 'Liège,' Antoine nuanceert, is een stadje van intieme cirkels. Na een jaar of vijf ben je er op uitgekeken. Iedereen kent iedereen. Je ziet altijd dezelfde mensen. Een doorbraak naar het noorden is heel erg moeilijk. De Luikse scene zelf staat niet open voor het noorden.
De film van Ian spoelt over ons heen. We vragen ons af welk woord er op het object te lezen valt en ontdekken dat het om het woord 'object' gaat.
Liesbeth, Gregory en Huges betreden de mediaruimte. We bekijken de film nog een keer, en dan nog eens. Huges is uitermate gefascineerd. 'C'est une procession... C'est vraiment une procession.'
'Mais pour un dieu qui n'existe pas.'
Het gesprek komt op de ingreep van Gregory Decock in de mediaruimte, Un style et les gants. Huges vindt het sexy. Sexy crade, bedoelt hij. Crade staat voor sale. Dirty.
Gregory zelf ziet het anders. Rose staat voor cochon: het roze is het roze van roze varkentjes. 'Le gentleman décadent,' glimlacht Huges opmerkzaam. 'Il est un gentleman décadent.'
Huges stopt me een portfolio toe. Ik neem het werk door. Freeparty's (of raves) aan de périférique, in een grootwarenhuis. Een ander werk, YES, heeft hij meerdere keren uitgevoerd. Het woord is samengesteld uit drie tekens: de yen, de euro en de dollar. De freeparty's, vertelt hij, vinden op een volstrekt irrelugiere, anarchistische manier plaats. Iemand met een soundsystem, meer heb je niet nodig. Zo'n freeparty kan om het even waar plaatsvinden, 'sans autorisation, naturellement', in bos of open veld. Het verschil met raves is dat freeparty's gratis zijn. Maar ook de wet heeft zich aangepast, nu nemen ze alle materiaal in beslag - vroeger kon dat niet - en dat materiaal wordt vaak ook meteen vernietigd.
Freeparty's gaan in tegen de verrechtsing van de maatschappij. Wie aan freepartry's deelneemt belandt af en toe in het gevang. In Frankrijk is het de nieuwe tendens: de politie arresteert en sluit op.
We hebben het over Akim Bey, auteur van T.A.Z. 'Totale anarchie staat gelijk aan onvoorwaardelijke verantwoordelijkheid.' Binnen deze beweging is GM net zo goed typisch als atypisch.
Ik vraag Gregory of hij het project van Zoete gezien heeft, 'le projet beton'.
-Le projet bouton?
-Beton. Le project beton. Dirk Zoete. T'as pas vu son projet?
-Ah... Le projet bouton... Des boutons? (Gregory is in de war, staart naar het plafond)
-Mais non. Mais non. Ecoute. Mais un projet bouton, ça ne serait pas mal non plus.
Yannick heeft een probleem met zijn computer. Hij zit in de rats. Nicolas stuikt toe. Liesbeth wil een potlood. Huges wil weten of ze het dak kunnen gebruiken. Voor het project volgend jaar, bedoelt hij. Ik leg hem uit dat we net een nieuw dak hebben. Het terras kunnen ze natuurlijk wel gebruiken.
Johan Gelper is er niet. In de kubusruimte is flink doorgewerkt.
Gregory heeft het over een recent project, le project Palais Royale. Aan het hekken van het Koninklijk Paleis in Brussel heeft hij een heleboel stickers gekleefd. Paar dagen later was de plek gebarricadeerd en stond er politie. Van dit project brengt hij een foto in als croxcard.
Nicolas heeft een oud werk getraceerd, uit de brainboxperiode. 'Eén van mijn betere werken,' grapt hij.
In crox3 zit Yannick bovenop de richel van de stockruimte, drie meter hoog. Yannick, Antoine en Nicolas discussiëren over hoe ze het moeten aanpakken. Ze willen een draad die de hele ruimte domineert. Een wasdraad. 'Il ne faut pas que ce serait trop haut,' meent Yannick.
Denis zit op een van de stoelen en kijkt toe. Antoine is met een digitale camera bezig. Op de muur ter rechterzijde is een blauwe rechthoek.
Telefoon van Wouter Decorte. Ik inspecteer de stockruimte achterin. Een interessante verschuiving.
Nicolas is met een tekening bezig. Hij tekent een stadsplan. De display in de gang, stel ik vast, is half ontmanteld. Liesbeth verwacht twee personen die met het verplaatsen van de muur willen helpen. Een ogenblik later maak ik kennis met Jef, hij is nummer één. In de kubusruimte is Nicolas bezig. Hij zoekt naar de restanten van zijn bijdrage aan het project in Oudenaarde. 'Ik ga dat in de auto leggen,' zegt hij.
Iemand van de firma Canon belt me. Ze komen de machine vrijdag ophalen.
In de gang sta ik oog in oog met de doos van crox 118, het project van CarianaCarianne. Er is een pak waarop Yannick met zwarte stift de mededeling !!!très fragile!!! heeft aangebracht.
Nicolas gaat ervandoor. Hij springt op z'n fiets, de stok - zijn meesterwerk - steekt als een vislijn over de stuurstang uit.
Peter Morrens heeft z'n werk in de gang gestockeerd.
'C'est brainstorming,' lacht Yannick, 'c'est brainboxing. Le boxbrain, quoi.' Brainbox is overal.
Hij draagt een witte teeshirt met de mededeliong KARL MARX STRAND.
Ze stockeren het hout in de stockruimte.
In crox2 heeft Dirk Zoete de leiding genomen over het verplaatsen van de houten wand. Voorlopig assisteren Liesbeth, 2 handlangers en ikzelf. Wouter Decorte betreedt crox2. Dirk maakt de steunbalken los. De eerste knikt omlaag en blijft als een spoorsignaal aan de muur hangen.
De muur moet diagonaal, zegt Liesbeth. Dirk en Wouter bespreken de situatie. Wouter is vertrouwd met deze materie. Ze kruipen om beurten op de stelling, hij en Dirk. Dit soort werk gaat voor Dirk op automatische piloot, hij heeft het vaak genoeg gedaan.
'Het is nu al de tweede crox-tentoonstelling op rij die ik aan het opbouwen ben,' grapt hij.
De derde.
Het tweede steunpunt vereist extra voorbereiding. Het staat los in de ruimte.
Peter Morrens is in de corridor bezig, breekt de display af. Denis steekt een handje toe.
dinsdag 22 mei 2007
dinsdag 22 mei
14u30
Liesbeth logeert bij vrienden. De moeder van Liesbeth woont in de Pyreneeën. Liesbeth en Jan wonen in Parijs. Jan komt vrijdag pas. Jos is er nu al. Jos en Lieve woonden tot voor kort in het geboortehuis van Liesbeth, vlakbij Gent Sint-Pieters.
In de kubusruimte is Johan Gelper bezig. Ik help Johan gedurende enige tijd met het afsteken van de lijmresten.
'Waar kan die muur gezet worden?' vraagt Liesbeth. We checken de toestand in crox2. Ik heb eerder hier en daar nog wat opgeruimd. Het houten platform werd niet verwijderd. Liesbeth wil de wand graag diagonaal in de ruimte.
Een mailtje van Peter Morrens: Jeroen Laureyns komt vandaag of morgen.
Jos doet zijn snelheidstheorie uit de doeken. 'Ik zoek een verband tussen tijd en plaats.'
Liesbeth legt de theorie van Einstein uit. 'Dicht tegen de lichtsnelheid aan... dan vervormt de ruimte.'
'Ge moet meer proberen dan ge aankunt,' neuzel ik. Daar heeft die hele theorie van Einstein mee te maken. Als ge sneller zijt dan uw schaduw, dan presteert ge iets.
Liesbeth vindt dat de theorie van Jos met psychologische tijdswaarneming te maken heeft - er is geen fysisch verband.
'Ge maakt dat verband van ruimte en snelheid in je hoofd,' zegt Jos.
'Ik denk dat we jouw theorie als een aanhangsel van de chaostheorie moeten zien,' zeg ik.
Jos (onverstoord): ''t Is toch spijtig dat we nu in dat boerengat zitten, daar in Gentbrugge.'
Johan Gelper heeft vulsel gekocht en plamuurt een van de muren in de kubusruimte. Jos stapt op.
De draadloze verbinding doet het niet. Ik klop aan bij de buren, of ze er van afweten. De persoon in kwestie heeft geen idee. In zijn discours brengt hij op gegeven ogenblik het element 'rooter' te berde. Ze hebben een rooter.
Liesbeth logeert bij vrienden. De moeder van Liesbeth woont in de Pyreneeën. Liesbeth en Jan wonen in Parijs. Jan komt vrijdag pas. Jos is er nu al. Jos en Lieve woonden tot voor kort in het geboortehuis van Liesbeth, vlakbij Gent Sint-Pieters.
In de kubusruimte is Johan Gelper bezig. Ik help Johan gedurende enige tijd met het afsteken van de lijmresten.
'Waar kan die muur gezet worden?' vraagt Liesbeth. We checken de toestand in crox2. Ik heb eerder hier en daar nog wat opgeruimd. Het houten platform werd niet verwijderd. Liesbeth wil de wand graag diagonaal in de ruimte.
Een mailtje van Peter Morrens: Jeroen Laureyns komt vandaag of morgen.
Jos doet zijn snelheidstheorie uit de doeken. 'Ik zoek een verband tussen tijd en plaats.'
Liesbeth legt de theorie van Einstein uit. 'Dicht tegen de lichtsnelheid aan... dan vervormt de ruimte.'
'Ge moet meer proberen dan ge aankunt,' neuzel ik. Daar heeft die hele theorie van Einstein mee te maken. Als ge sneller zijt dan uw schaduw, dan presteert ge iets.
Liesbeth vindt dat de theorie van Jos met psychologische tijdswaarneming te maken heeft - er is geen fysisch verband.
'Ge maakt dat verband van ruimte en snelheid in je hoofd,' zegt Jos.
'Ik denk dat we jouw theorie als een aanhangsel van de chaostheorie moeten zien,' zeg ik.
Jos (onverstoord): ''t Is toch spijtig dat we nu in dat boerengat zitten, daar in Gentbrugge.'
Johan Gelper heeft vulsel gekocht en plamuurt een van de muren in de kubusruimte. Jos stapt op.
De draadloze verbinding doet het niet. Ik klop aan bij de buren, of ze er van afweten. De persoon in kwestie heeft geen idee. In zijn discours brengt hij op gegeven ogenblik het element 'rooter' te berde. Ze hebben een rooter.
maandag 21 mei 2007
maandag 21 mei
10u10
Dirk heeft de tekeningen weggehaald. Joris is met een drilboor bezig. 'Tien minuten al,' zegt hij. 'Wat - tien ninuten zegt ge? En dat voor een centimeter!' Het werk schiet amper op.
Zoete arriveert.
Ik stap naar de stockruimte en zoek de andere boor. Met twee boren schiet het evenmin op. Dirk neemt over.
'Teveel cement in gedaan,' sakkert Joris. We hebben een voorhamer nodig. Zonder voorhamer zijn we morgen nog bezig. Dirk heeft een voorhamer. Thuis.
'Ik ben subiet terug,' zegt hij.
De taktiek die Joris voorstelt is: de cirkel doorbreken. Dat zal de spanning wegnemen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dirk heeft er teveel keien in gedaan. 'Ziet ge dat?' Veel te veel keien. Dirk heeft z'n stiel gemist, hij had in de bouw moeten gaan. Turkije, Irak, daar kunnen ze een stevig muurke gebruiken.'
Sjoerd komt polshoogte nemen. We praten over de komende zomermaanden; de tweede helft van juli zijn er drie projecten tijdens de Gentse Feesten. Odradek, dat wordt experimentele muziek en performance, Valery Vermeulen en zijn meta-Synth project en Ryosuke Cohen. Dirk arriveert met een voorhamer. Genoeg gezwanst.
Zoete gaat de betonsculptuur te lijf met de voorhamer. Na verloop van tijd begint het beton hier en daar scheurtjes te vertonen. 'De volgende keer,' grapt hij, 'maak ik er een performance van. Twintig performers in kettingen, slavenarbeid.' Kunt ge u dat voorstellen - al die dwangarbeiders in Siberië - ge moogt er niet aan denken. Ik bel Marc en Ria. Geen tien minuten later zijn ze al met foto's bezig. Marc filmt. We decimeren een meesterwerk.
Met de voorhamer schiet het op. Rond een uur of twaalf is de sculptuur gehalveerd, een uur later is het sloopwerk voltooid. De beton begeeft het onder de mokerslagen.
Ik rij naar de Proeftuinstraat in Zwijnaarde en koop drie zakken van 1 kubiek voor gemengd afval. In de zakken mag geen asfalt, roofing, asbestcement (golfplaten), behangpapier, glaswol of gipskarton.
Joris en Dirk laden de andere betonsculpturen in.
16u30
Een Turkse buurvrouw komt vragen of haar zoon kan helpen, als handlanger. Aan de meeste stukken beton zat piepschuim vast. We verwijderden het piepschuim. Het werk zit er bijna op.
Residentie Muizenbrood gaat in de container. De reeks kleine broodpantoffels bleef intact. Dirk neemt ze apart. Een van de broden is aan de binnenkant uitgehold tot tegen de broodkorst aan - Dirk tilt het brood op en het spat uit elkaar.
Dirk heeft de tekeningen weggehaald. Joris is met een drilboor bezig. 'Tien minuten al,' zegt hij. 'Wat - tien ninuten zegt ge? En dat voor een centimeter!' Het werk schiet amper op.
Zoete arriveert.
Ik stap naar de stockruimte en zoek de andere boor. Met twee boren schiet het evenmin op. Dirk neemt over.
'Teveel cement in gedaan,' sakkert Joris. We hebben een voorhamer nodig. Zonder voorhamer zijn we morgen nog bezig. Dirk heeft een voorhamer. Thuis.
'Ik ben subiet terug,' zegt hij.
De taktiek die Joris voorstelt is: de cirkel doorbreken. Dat zal de spanning wegnemen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dirk heeft er teveel keien in gedaan. 'Ziet ge dat?' Veel te veel keien. Dirk heeft z'n stiel gemist, hij had in de bouw moeten gaan. Turkije, Irak, daar kunnen ze een stevig muurke gebruiken.'
Sjoerd komt polshoogte nemen. We praten over de komende zomermaanden; de tweede helft van juli zijn er drie projecten tijdens de Gentse Feesten. Odradek, dat wordt experimentele muziek en performance, Valery Vermeulen en zijn meta-Synth project en Ryosuke Cohen. Dirk arriveert met een voorhamer. Genoeg gezwanst.
Zoete gaat de betonsculptuur te lijf met de voorhamer. Na verloop van tijd begint het beton hier en daar scheurtjes te vertonen. 'De volgende keer,' grapt hij, 'maak ik er een performance van. Twintig performers in kettingen, slavenarbeid.' Kunt ge u dat voorstellen - al die dwangarbeiders in Siberië - ge moogt er niet aan denken. Ik bel Marc en Ria. Geen tien minuten later zijn ze al met foto's bezig. Marc filmt. We decimeren een meesterwerk.
Met de voorhamer schiet het op. Rond een uur of twaalf is de sculptuur gehalveerd, een uur later is het sloopwerk voltooid. De beton begeeft het onder de mokerslagen.
Ik rij naar de Proeftuinstraat in Zwijnaarde en koop drie zakken van 1 kubiek voor gemengd afval. In de zakken mag geen asfalt, roofing, asbestcement (golfplaten), behangpapier, glaswol of gipskarton.
Joris en Dirk laden de andere betonsculpturen in.
16u30
Een Turkse buurvrouw komt vragen of haar zoon kan helpen, als handlanger. Aan de meeste stukken beton zat piepschuim vast. We verwijderden het piepschuim. Het werk zit er bijna op.
Residentie Muizenbrood gaat in de container. De reeks kleine broodpantoffels bleef intact. Dirk neemt ze apart. Een van de broden is aan de binnenkant uitgehold tot tegen de broodkorst aan - Dirk tilt het brood op en het spat uit elkaar.
zondag 20 mei 2007
zondag 20 mei
14u
een opeenstapeling van denkbeeldige voetstappen
In de croxruimte is niemand. Ik open de laptop. Een ogenblik later vult de delicate en uitgepuurde ritmiek van Gould de mediaruimte, The French Suites BWV 816, dit keer als basso continuo van de virtuose improvisatie van een merel. De merel zit bovenop de schouw van een huis in de Lucas Munichstraat. Er wonen Turken, als ik het goed heb. Tijdens de zomermaanden zit de matriarche op een stoel vlakbij de voordeur een dutje te doen.
Voetstappen van voorbijgangers. Dan Peter Lagast. Hij maakt een ommetje door de Morrenszaal en de zaal van Zoete en documenteert zich. In de mediaruimte maakt hij foto's van de plek waar hij het project crox-Merz uitvoeren wil. Kort na elkaar zijn er meerdere bezoekers. 't Is zondag. Ook Lucia en Merlyn en Kurt en Ann, Ann die drachtig is. Ze draagt, draagt het kind. Elke pasgeborene is twee personen: de moeder en het ongeboren kind. Kort na elkaar wordt de mens twee keer geboren, eerst als worp, later pas als kind. De derde persoon heeft vaak geen andere functie dan die van een suppoost, de zaalwachter die lijdzaam toeziet.
Jos is vroeg vandaag. Stijn steekt het audiomateriaal binnen. Ik maak kennis met Ammanuel. 'Dag Hans,' zegt Ammanuel.
Plots staat Johan Gelper in de deuropening. Hij laadt zijn vracht uit. Misschien moet hij toch maar eerst met Merlyn afspreken. Ik zoek het telefoonnummer van Merlyn op.
Jos begint aan een discours over twee onuitvoerbare projecten. Het eerste is een performance waarbij een grote bolvorm door een ruit gekegeld wordt - zodra de bolvorm door de ruit stuitert, verandert het ding in een kubus. Het tweede project is een variant op de hierboven vermelde formalisering van het onmogelijke: duw een luchtballon door een ruit. Zodra de luchtballon door de ruit steekt, en met een zucht ontploft en ineenklapt, verandert het ding in een raket die naar de maan vliegt. Dit doet denken aan 'Omon en de race naar de maan', hoewel de uitgangspunten niet helemaal dezelfde zijn.
Er is een anonieme bezoeker. Sebastien Hendrickx heet ie. Student beeldhouwkunst, Sint-Lucas. Hij is vooral geïnteresseerd in het werk van Morrens.
Jos confronteert Sebastien met een interessante theorie. Snelheid in een kleine ruimte is vervelend. Stelt u eens voor dat Stief op zijn scooter in de mediaruimte rondraast. Vervelend. Als ge moet pissen is de beperking van het urinoir uiteraard wel een interessant medium. Snelheid in een grote ruimte echter, is fascinerend. Stief op zijn scooter in Arizona is een onwaarschijnlijk fantastische performance. Omdat België zo klein is, is snelheid in België een problematisch gegeven, of, met andere woorden, er is een verband tussen snelheid en ruimte.
Connecties - een mentaal verband. De media verkleuteren het publiek door het de hele tijd door over allerlei troep te hebben, zelfs een gazet als De Morgen waarvan ge toch meer verwacht dan wat ze nu presteren.
Den Humo lezen, merkt Sebastien op, daar word ik zo moe van. De Morgen lezen, daar mag hij niet eens aan denken. Van die gazet kunt ge geen halve letter lezen zonder dat ge moet kotsen.
Jos heeft een nieuwe velo gekocht. We bekijken het instrument. Nieuwe bezoekers dienen zich aan.
Ian komt een video installeren. Paul Gees neemt zijn tijd voor het werk van Morrens. Inge Braeckman recenseert. We hebben het over het verraad van de Vlaamse pers.
Sander komt aanstappen met een pizzabox. Een Turkse pizza met kip. Hij wil de cd-rom die Johan Gelper binnenstak. Met Ginger Bogaert, dochter van Thomas en Annemarie, de afspraak om haar werk in de kubusruimte te tonen zodra zich een gelegenheid voordoet. Dat wordt tijdens de herfst.
Ian is bezig met een dataprojector. Het project van Ian, crox 214, combineert een performance in de straten van Gent, een performance die begin mei plaatsvond, het instalraam - op de gebruikelijke locatie - en een videoprojectie in de mediaruimte. Het probleem met het geluid is opgelost.
Hoe zit het met het parcours dat ge gevolgd hebt, vraag ik. Sander nam plaats op een van de stoelen en bekijkt de videoprojectie. Hierop is te zien - in een ingekorte, geredigeerde versie - hoe zes individuën een houten kraam door de Gentse straten zeulen.
De personae zijn:
Jelly Clarysse (rode kiel), van het kunstenaarscollectief KAMP;
Louis Pons, een filmmaker die ook film produceert en nog andere dingen doet;
Régis Decroo, een restaurateur, studeert aan La Cambre in Brussel;
David Debeyter, een Franse fotograaf;
Pieter Ampe, een choreograaf, of danser, iemand die bewegingen maakt, hij maakt deel uit van de Parts-productie van De Keersmaecker;
Ian Kesteleyn zelf.
De cameraman is Joost Wynant. Eind juni komt 'De laatste zomer' in roulatie, zijn eerste langspeelfilm.
Het parcours die bewuste zaterdag, 5 mei 2007: ze vertrokken aan De Sterre. Van De Sterre ging het via de Kortrijkse Steenweg door het miljoenenkwartier naar de spoorweg. Dan door de De Pintelaan richting Ledeberg, over de Schelde en voorbij het Administratief Centrum.
Aan de brug over de Schelde moeten ze deels op deels naast het voetpad stappen en maken ze gedurende een kort moment deel uit van de verkeerscirculatie. Het videobeeld maakt duidelijk dat ze over de pechstrook stappen.
Aan het Administratief Centrum, er is een pleintje, worden ze door een fanfare verwelkomd. Er is een festiviteit. De fanfare speelt Bossa Cubana, joelende en spelende kinderen verwelkomen het instalraam op stap. 'Couscous! Couscous!' roept iemand. Vandaar gaat het richting Ledeberg. Aan de brug begint het te waaien. Het is de overgang van een hete en zomerse aprilmaand naar het meer gebruikelijke weertype. Op het Ledebergplein, aan de kerk, houden ze halt. Het raamwerk wordt bijgewerkt.
Van het Ledebergplein gaat het over de Brusselse Steenweg door een flard van Gentbrugge naar de brug over de Schelde. In Gentbrugge hebben ze een probleem met de wind. Voorbij de brug, waar de Schelde zo dun is dat ge er niet eens kunt in pissen, nemen ze de Nijverheidskaai tot aan de spoorweg, dan de Eendrachtstraat. Hier worden ze aangeklampt door een groepje Turkse kinderen die meebouwen aan het veranderende kunstwerk. De Turkse kinderen stappen mee tot in de Machariuswijk. Van de croxbuurt gaat het via Ham naar het Stapelplein. De leden van het collectief beginnen aan het verzagen van het object. Vermoeidheid slaat toe. Het object krijgt een nieuwe vorm. Het begint er ook steeds barokker en ecclectischer uit te zien.
Vermoeidheid dringt zich op. Het traject gaat via de Salvatorkerk, de Blaisantvest en het Rabot naar het Prinsenhof. Ze passeren het justitiepaleis, belanden in het Patershol, via de Lange Steenstraat. Dan gaat het naar de Vrijdagmarkt. Keiveel volk maar niemand die participeert. Ze stappen door. De Kammerstraat, met de Bal Infernal ter rechterzijde, geeft uit op de Belfortstraat. Hier gaat het rechtsop. Ze stappen op het Belfort toe. Net voor het stadhuis nemen ze de Hoogpoort en dan rechts via het graffitistraatje naar de Onderstraat. Ze zijn moe, doodop, pakken een pint in Pink Flamingo's.
Onderstraat 26. Het karkas van de performance van Ian Kesteleyn. De donkere ramen weerspiegelen het lamplicht boven de toog van Pink Flamingo's. Op het eerste van Onderstraat 26 staat het middenste raam open.
een opeenstapeling van denkbeeldige voetstappen
In de croxruimte is niemand. Ik open de laptop. Een ogenblik later vult de delicate en uitgepuurde ritmiek van Gould de mediaruimte, The French Suites BWV 816, dit keer als basso continuo van de virtuose improvisatie van een merel. De merel zit bovenop de schouw van een huis in de Lucas Munichstraat. Er wonen Turken, als ik het goed heb. Tijdens de zomermaanden zit de matriarche op een stoel vlakbij de voordeur een dutje te doen.
Voetstappen van voorbijgangers. Dan Peter Lagast. Hij maakt een ommetje door de Morrenszaal en de zaal van Zoete en documenteert zich. In de mediaruimte maakt hij foto's van de plek waar hij het project crox-Merz uitvoeren wil. Kort na elkaar zijn er meerdere bezoekers. 't Is zondag. Ook Lucia en Merlyn en Kurt en Ann, Ann die drachtig is. Ze draagt, draagt het kind. Elke pasgeborene is twee personen: de moeder en het ongeboren kind. Kort na elkaar wordt de mens twee keer geboren, eerst als worp, later pas als kind. De derde persoon heeft vaak geen andere functie dan die van een suppoost, de zaalwachter die lijdzaam toeziet.
Jos is vroeg vandaag. Stijn steekt het audiomateriaal binnen. Ik maak kennis met Ammanuel. 'Dag Hans,' zegt Ammanuel.
Plots staat Johan Gelper in de deuropening. Hij laadt zijn vracht uit. Misschien moet hij toch maar eerst met Merlyn afspreken. Ik zoek het telefoonnummer van Merlyn op.
Jos begint aan een discours over twee onuitvoerbare projecten. Het eerste is een performance waarbij een grote bolvorm door een ruit gekegeld wordt - zodra de bolvorm door de ruit stuitert, verandert het ding in een kubus. Het tweede project is een variant op de hierboven vermelde formalisering van het onmogelijke: duw een luchtballon door een ruit. Zodra de luchtballon door de ruit steekt, en met een zucht ontploft en ineenklapt, verandert het ding in een raket die naar de maan vliegt. Dit doet denken aan 'Omon en de race naar de maan', hoewel de uitgangspunten niet helemaal dezelfde zijn.
Er is een anonieme bezoeker. Sebastien Hendrickx heet ie. Student beeldhouwkunst, Sint-Lucas. Hij is vooral geïnteresseerd in het werk van Morrens.
Jos confronteert Sebastien met een interessante theorie. Snelheid in een kleine ruimte is vervelend. Stelt u eens voor dat Stief op zijn scooter in de mediaruimte rondraast. Vervelend. Als ge moet pissen is de beperking van het urinoir uiteraard wel een interessant medium. Snelheid in een grote ruimte echter, is fascinerend. Stief op zijn scooter in Arizona is een onwaarschijnlijk fantastische performance. Omdat België zo klein is, is snelheid in België een problematisch gegeven, of, met andere woorden, er is een verband tussen snelheid en ruimte.
Connecties - een mentaal verband. De media verkleuteren het publiek door het de hele tijd door over allerlei troep te hebben, zelfs een gazet als De Morgen waarvan ge toch meer verwacht dan wat ze nu presteren.
Den Humo lezen, merkt Sebastien op, daar word ik zo moe van. De Morgen lezen, daar mag hij niet eens aan denken. Van die gazet kunt ge geen halve letter lezen zonder dat ge moet kotsen.
Jos heeft een nieuwe velo gekocht. We bekijken het instrument. Nieuwe bezoekers dienen zich aan.
Ian komt een video installeren. Paul Gees neemt zijn tijd voor het werk van Morrens. Inge Braeckman recenseert. We hebben het over het verraad van de Vlaamse pers.
Sander komt aanstappen met een pizzabox. Een Turkse pizza met kip. Hij wil de cd-rom die Johan Gelper binnenstak. Met Ginger Bogaert, dochter van Thomas en Annemarie, de afspraak om haar werk in de kubusruimte te tonen zodra zich een gelegenheid voordoet. Dat wordt tijdens de herfst.
Ian is bezig met een dataprojector. Het project van Ian, crox 214, combineert een performance in de straten van Gent, een performance die begin mei plaatsvond, het instalraam - op de gebruikelijke locatie - en een videoprojectie in de mediaruimte. Het probleem met het geluid is opgelost.
Hoe zit het met het parcours dat ge gevolgd hebt, vraag ik. Sander nam plaats op een van de stoelen en bekijkt de videoprojectie. Hierop is te zien - in een ingekorte, geredigeerde versie - hoe zes individuën een houten kraam door de Gentse straten zeulen.
De personae zijn:
Jelly Clarysse (rode kiel), van het kunstenaarscollectief KAMP;
Louis Pons, een filmmaker die ook film produceert en nog andere dingen doet;
Régis Decroo, een restaurateur, studeert aan La Cambre in Brussel;
David Debeyter, een Franse fotograaf;
Pieter Ampe, een choreograaf, of danser, iemand die bewegingen maakt, hij maakt deel uit van de Parts-productie van De Keersmaecker;
Ian Kesteleyn zelf.
De cameraman is Joost Wynant. Eind juni komt 'De laatste zomer' in roulatie, zijn eerste langspeelfilm.
Het parcours die bewuste zaterdag, 5 mei 2007: ze vertrokken aan De Sterre. Van De Sterre ging het via de Kortrijkse Steenweg door het miljoenenkwartier naar de spoorweg. Dan door de De Pintelaan richting Ledeberg, over de Schelde en voorbij het Administratief Centrum.
Aan de brug over de Schelde moeten ze deels op deels naast het voetpad stappen en maken ze gedurende een kort moment deel uit van de verkeerscirculatie. Het videobeeld maakt duidelijk dat ze over de pechstrook stappen.
Aan het Administratief Centrum, er is een pleintje, worden ze door een fanfare verwelkomd. Er is een festiviteit. De fanfare speelt Bossa Cubana, joelende en spelende kinderen verwelkomen het instalraam op stap. 'Couscous! Couscous!' roept iemand. Vandaar gaat het richting Ledeberg. Aan de brug begint het te waaien. Het is de overgang van een hete en zomerse aprilmaand naar het meer gebruikelijke weertype. Op het Ledebergplein, aan de kerk, houden ze halt. Het raamwerk wordt bijgewerkt.
Van het Ledebergplein gaat het over de Brusselse Steenweg door een flard van Gentbrugge naar de brug over de Schelde. In Gentbrugge hebben ze een probleem met de wind. Voorbij de brug, waar de Schelde zo dun is dat ge er niet eens kunt in pissen, nemen ze de Nijverheidskaai tot aan de spoorweg, dan de Eendrachtstraat. Hier worden ze aangeklampt door een groepje Turkse kinderen die meebouwen aan het veranderende kunstwerk. De Turkse kinderen stappen mee tot in de Machariuswijk. Van de croxbuurt gaat het via Ham naar het Stapelplein. De leden van het collectief beginnen aan het verzagen van het object. Vermoeidheid slaat toe. Het object krijgt een nieuwe vorm. Het begint er ook steeds barokker en ecclectischer uit te zien.
Vermoeidheid dringt zich op. Het traject gaat via de Salvatorkerk, de Blaisantvest en het Rabot naar het Prinsenhof. Ze passeren het justitiepaleis, belanden in het Patershol, via de Lange Steenstraat. Dan gaat het naar de Vrijdagmarkt. Keiveel volk maar niemand die participeert. Ze stappen door. De Kammerstraat, met de Bal Infernal ter rechterzijde, geeft uit op de Belfortstraat. Hier gaat het rechtsop. Ze stappen op het Belfort toe. Net voor het stadhuis nemen ze de Hoogpoort en dan rechts via het graffitistraatje naar de Onderstraat. Ze zijn moe, doodop, pakken een pint in Pink Flamingo's.
Onderstraat 26. Het karkas van de performance van Ian Kesteleyn. De donkere ramen weerspiegelen het lamplicht boven de toog van Pink Flamingo's. Op het eerste van Onderstraat 26 staat het middenste raam open.
zaterdag 19 mei 2007
zaterdag 19 mei
Ik sta nog niet aan de poort of er is een stroom bezoekers. In de Lucas Munichstraat en voorbij de hoek tot aan de kerk en tot aan de brug staat het zwart van het volk. Aan de Dampoort zitten ze met een file tot Brussel.
Ik spreek de menigte toe. 'Allez allez allez, ge gaat toch niet zeggen dat ge allemaal voor die tentoonstelling van Morrens en Zoete komt,' roep ik. 'En Paridaen,' roep ik. Ik sta tegen de wind te fluiten. Op straat is geen kat. Dirk telefoneert me. Aan de poort staan de mannen van Odradek me op te wachten. Het duurt niet lang of er zijn nog bezoekers.
Stijn komt het audio-gerief ophalen. Marijke lacht zich een kriek met het werk van Morrens: "Twee Alzheimer patiënten staan voor hun eigen gesloten deur, en kloppen. De man tegen vrouw: 'ze zijn niet thuis.'"
Een halve meter verderop: Moral Aesthetics. Daar moet ge die van De Morgen eens over aanspreken, merkt Karz op. Hij volgt het discours vanop een afstand.
Een bezoeker komt tussenbeide: 'De Morgen? Wie leest er nu nog De Morgen, zo'n mainstreamgazet.' We zijn het er over eens, De Morgen heeft z'n publiek verraden. Als ge rekening houdt met het publiek waar die gazet voor schrijft, dan halen ze tegenwoordig amper het niveau van een roddelgazet. Iemand geeft een voorbeeld: muziekrecensies waar geen journalist zijn naam durft onderzetten want gejat uit de Britse vakpers, recensies over films waar geen filmliefhebber wat aan heeft, een cultuurbijlage waarin amper een discours over actuele kunst gevoerd wordt. 'Tenzij dan die keer dat ze in Sotheby een schilderij van Michaël veilden voor het achtenswaardige bedrag van 19.000 en oneffen'. Of Panamarenko die een paar stokbroden signeert. Het lijkt wel alsof er voor die lui van De Morgen maar een handvol kunstruimtes zijn hier in Vlaanderen, idyllische plekken met een frigo vol champagne - en ge moogt ook niet vergeten natuurlijk dat ge af en toe eens met die mannen aan tafel moet gaan zitten. Veel lust tot schrijven hebben ze helaas ook dan niet, van het zweten van het vele denkwerk. In de Vlaamse pers wordt niet over cultuur geschreven, er wordt op tafel gekakt. Ah, die journalisten tegenwoordig, dat heeft geen manieren mijnheer. Ge moogt niet op tafel kakken.
Ik ontvang een berichtje van Yannick en bel hem op. Het gaat over twee concerten, een voor 300 euro, het andere concert kan aan 150 euro.
Stefaan Dheedene, hij is kritisch, vindt het werk van Zoete niet fragmentarisch genoeg. Ge bekomt meer met fragmenten. Ook Morrens had meer moeten fragmenteren, vindt Stefaan.
Ilse Roman en Els Soetaert stuiken toe. We hebben afgesproken om het over een project te hebben. Ilse rolt een sigaret. Ze draagt een trendy jasje, iets uit de sportieve lijn van Madonna. Els een grasgroen topje van Skunkfunk. Een type in een rode, slonzige shirt betreedt de hall en slentert door naar crox2. Ilse kijkt heel even om naar de plompe gestalte die door zijn rare motoriek een agressieve indruk maakt.
We bespreken een aantal mogelijke tijdstippen - alles lijkt af te hangen van hoe Ilse en Els het project willen aanpakken. Ze zien het als twee aparte projecten - Els plant een vervolg op het 'Sofah'-project, dit keer met meerdere opblaasbare bolvormen; de sequentie van de performance wordt dan ongetwijfeld bepaald door de tijdsduur van het leeglopen van de bolvormen - het leeglopen duurt veel langer dan het opblazen ervan.
Ook de performance van Ilse, waarbij ze het innemen van een slaapmiddel overweegt - de confrontatie van de bezoeker of toeschouwer met het lichaam van de slapende performer - vergt een zorgvuldige voorbereiding. Een problematisch element is het geluid van de motoren die Els voor het opblaasmechanisme nodig heeft.
Ik spreek de menigte toe. 'Allez allez allez, ge gaat toch niet zeggen dat ge allemaal voor die tentoonstelling van Morrens en Zoete komt,' roep ik. 'En Paridaen,' roep ik. Ik sta tegen de wind te fluiten. Op straat is geen kat. Dirk telefoneert me. Aan de poort staan de mannen van Odradek me op te wachten. Het duurt niet lang of er zijn nog bezoekers.
Stijn komt het audio-gerief ophalen. Marijke lacht zich een kriek met het werk van Morrens: "Twee Alzheimer patiënten staan voor hun eigen gesloten deur, en kloppen. De man tegen vrouw: 'ze zijn niet thuis.'"
Een halve meter verderop: Moral Aesthetics. Daar moet ge die van De Morgen eens over aanspreken, merkt Karz op. Hij volgt het discours vanop een afstand.
Een bezoeker komt tussenbeide: 'De Morgen? Wie leest er nu nog De Morgen, zo'n mainstreamgazet.' We zijn het er over eens, De Morgen heeft z'n publiek verraden. Als ge rekening houdt met het publiek waar die gazet voor schrijft, dan halen ze tegenwoordig amper het niveau van een roddelgazet. Iemand geeft een voorbeeld: muziekrecensies waar geen journalist zijn naam durft onderzetten want gejat uit de Britse vakpers, recensies over films waar geen filmliefhebber wat aan heeft, een cultuurbijlage waarin amper een discours over actuele kunst gevoerd wordt. 'Tenzij dan die keer dat ze in Sotheby een schilderij van Michaël veilden voor het achtenswaardige bedrag van 19.000 en oneffen'. Of Panamarenko die een paar stokbroden signeert. Het lijkt wel alsof er voor die lui van De Morgen maar een handvol kunstruimtes zijn hier in Vlaanderen, idyllische plekken met een frigo vol champagne - en ge moogt ook niet vergeten natuurlijk dat ge af en toe eens met die mannen aan tafel moet gaan zitten. Veel lust tot schrijven hebben ze helaas ook dan niet, van het zweten van het vele denkwerk. In de Vlaamse pers wordt niet over cultuur geschreven, er wordt op tafel gekakt. Ah, die journalisten tegenwoordig, dat heeft geen manieren mijnheer. Ge moogt niet op tafel kakken.
Ik ontvang een berichtje van Yannick en bel hem op. Het gaat over twee concerten, een voor 300 euro, het andere concert kan aan 150 euro.
Stefaan Dheedene, hij is kritisch, vindt het werk van Zoete niet fragmentarisch genoeg. Ge bekomt meer met fragmenten. Ook Morrens had meer moeten fragmenteren, vindt Stefaan.
Ilse Roman en Els Soetaert stuiken toe. We hebben afgesproken om het over een project te hebben. Ilse rolt een sigaret. Ze draagt een trendy jasje, iets uit de sportieve lijn van Madonna. Els een grasgroen topje van Skunkfunk. Een type in een rode, slonzige shirt betreedt de hall en slentert door naar crox2. Ilse kijkt heel even om naar de plompe gestalte die door zijn rare motoriek een agressieve indruk maakt.
We bespreken een aantal mogelijke tijdstippen - alles lijkt af te hangen van hoe Ilse en Els het project willen aanpakken. Ze zien het als twee aparte projecten - Els plant een vervolg op het 'Sofah'-project, dit keer met meerdere opblaasbare bolvormen; de sequentie van de performance wordt dan ongetwijfeld bepaald door de tijdsduur van het leeglopen van de bolvormen - het leeglopen duurt veel langer dan het opblazen ervan.
Ook de performance van Ilse, waarbij ze het innemen van een slaapmiddel overweegt - de confrontatie van de bezoeker of toeschouwer met het lichaam van de slapende performer - vergt een zorgvuldige voorbereiding. Een problematisch element is het geluid van de motoren die Els voor het opblaasmechanisme nodig heeft.
vrijdag 18 mei 2007
vrijdag 18 mei
14u
De Franse suites van Bach in een versie van Gould. Johan Gelper betreedt de croxruimte. Buiten op het erf spelen zigeunerorkesten. Grote jongens met behaarde borst klemmen zich vast aan dennentakjes.
15u
Peter Bondewel betreedt de croxruimte. Een eind verderop in de Lucas Munichstraat hebben Turkse buurtbewoners onder een van de geparkeerde auto's een boa constrictor aangetroffen. Op de laptop is er een muziekje van Yusef Lateef. Maandag eerstkomend titelen ze het op de voorpagina van Het Laatste Nieuws.
Peter vindt het project van een fabelachtig niveau. Hij vraagt of ik de gegevens van Maud heb. We hebben het over Deleuze en het intellectualistische discours. Van Deleuze heb ik een halve bladzijde gelezen, geef ik toe.
'Televisie is verkleutering,' beaamt PB. ''t Is allemaal blitz, 't zijn allemaal ego's.' En over de Vlaamse pers: ''k Snap het niet - met Dirk Zoete - zo'n diepzinnig werk. Een nieuwe Broodthaers. Dat ze daar niet over schrijven.'
Na Peter nog wat bezoekers. Iemand die speciaal voor het werk van Merlyn komt. Ik noteer de naam van de jonge kineast die vorig jaar als eindwerk een documentaire over de verlaten Waalse spoorwegen maakte: Elias Grootaers. Die naam onthouden. De film, verneem ik, een klein meesterwerk, komt binnenkort op Canvas.
17u
Jos en Michaël. Michaël ziet crox als een drive-in. Hij parkeert zijn velo in de mediaruimte.
'Ge moet eens op een dinsdag op een terras gaan zitten,' moppert hij, 'alles is toe. Ge zijt nog beter af in Zottegem.'
We luisteren naar 'Cinema' en Souvenirs van plastique.
Dat we eens moeten repeteren, vindt Michaël.
Met Merlyn, die tegenwoordig in de bouw werkt, ligt het moeilijk. Die gast heeft geen tijd. Vijf dagen in de week van zeven uur 's ochtends tot zes uur 's avonds z'n kloten afdraaien.' De vader van Michaël zat ook in het vak, vernemen we, een ploegbaas - gelijk mijn grootvader van vaderskant, dat was een metser. 'Een schoon beroep, metser. Meditatieve bezigheid, precies gelijk spelen met lego's. 's Avonds het plezier dat ge schoon werk geleverd hebt - als kunstenaar kunt ge dat niet altijd zeggen.'
'De ultieme ambitie,' orakelt Michaël, 'is blote vrouwen schilderen. Zeer moeilijk. Er zijn er niet veel die het kunnen op een manier dat het interessant is.' Door die blote vrouwen komt het gesprek op Lucian Freud.
We vragen ons af of Lucian Freud nog in leven is. Jos meent dat hij een tijd geleden in een of andere gazet een annonce gelezen heeft. 't Kan van iemand anders geweest zijn. Als hij nog leeft moet hij zekers ver in de negentig zijn. Maar: over zo iemand zouden ze een volle bladzijde schrijven. 'Picknick op het ijs' maar dan op zijn Belgisch. Jos, ge moet dat gedroomd hebben.
Nu we het weer over de gazetten hebben - Michaël zegt dat hij het tegenwoordig bewust 'low profile' houdt. 'Op den duur klampen ze u aan voor van alles en nog wat en hebt ge geen tijd meer om te werken. Een kunstenaar moet niet de hele tijd in de media komen, een kunstenaar moet werken.'
'Ik moet op tijd thuis zijn, tegen zessen,' herinnert Michaël zich almeteens, 'dan begint The Bold & The Beautiful.' Veel televisie kijkt hij niet. Televisie is tijdverlies, beaamt Jos. Toevallig hebben we wel allemaal Helen Mirren aan het werk gezien, gisteren.
We bestuderen de flyer van het project van Jos, een schilderij in overwegend groene kleuren, een schoon werk. Het werk van een goeie schilder, daar is Michaël het mee eens.
Zoudt gij voor de verandering de selectie niet eens doen, zeg ik.
Schiften - niet alles tonen. Niet dat dat altijd even gemakkelijk is. Anderen zien dat soms beter.
Ge hebt kunstenaars die zich daar geen ballen van aantrekken en goed komt het uit alles aan de muur smijten. 't Is niet iedereen gegeven.
Dan over Napels. Michaël is van plan om er zich een paar maanden terug te trekken. In Caltasinetta - dat zich niet in Apulië bevindt maar centraal in Silicië - hebben ze een foto genomen, hij en Xenia op de foto onder het bord met de straatnaam
'via Borremans'. Die Borremans was een zekere Guilhelmo, van Willem. Midden zeventiende eeuw, begin achttiende eeuw, zoiets. Een Vlaming uit Antwerpen die in de kathedraal van Caltanisseta een fresco heeft aangebracht, een werk dat het midden houdt tussen Rubens en Vandersteen.
'Toen we het stadje uitreden zag ik toevallig een bord met de aanduiding 'via Borremans'.'
'Dat had ik u toch gezegd,' zeg ik, 'van die via Borremans in Caltanisetta.'
'Ja, maar 't is op Sicilië.'
'En ik die dacht dat het in Apulië was.'
Een maffiastadje waar ze nooit toeristen zien. Er lopen alleen mannen op straat. Ze bekijken u alsof ge van een andere planeet komt. De via Borremans is een lange straat aan de rand van het stadje, een invalsweg.
Jos heeft een probleem met Napels en met die lui die u op straat aanklampen met de vraag of ge een computer wilt. 'What you think - I come to Naples to buy a computer, you fool!' schertst Michaël. Hij imiteert een rechtse pal op het bakkes.
'Nee, serieus,' zegt Jos, 'ik zou eens een horloge van een neger willen kopen.'
'Neger - een schoon woord,' mijmert Michaël. 'Een miskend woord. In deze maatschappij kunt ge beter geen horloge dragen. Die zwarten zien dat als sieraden.'
'Soms dragen ze er tien tegelijk.'
'Schone mensen, die zwarte mensen.'
'Ik kijk op parkeermeters,' legt Michaël uit, 'als ik de tijd wil weten. Nog zoiets absurds: een parkeermeter. Ge wordt al op van alles belast en dan moet ge ook daar nog voor betalen. Ik betaal nog liever de boetes dan mij daar mee bezig te houden.'
Jos heeft geen auto, hij kan er niet over meespreken.
'Die mensen, die parkeerwachters, dat moeten wel slechte mensen zijn,' redeneert Michaël, 'anders kunt ge dat de mensen toch niet aandoen. Zo de hele tijd door boetes schrijven voor iets waar ge iemand in principe niet voor zoudt mogen beboeten. Als ik dat zou moeten doen, dan zou ik die overtreding door de vingers zien. Allez, als ge een mens gelukkig kunt maken.'
Ja, parkeerboetes, daar kunt ge een boek over schrijven. Iets voor Toussaint misschien.
'Alles wat kunst is, moet hoe dan ook belastingsvrij zijn. Kunst is een verrijking. Dat ze dat belasten is een serieuze onderschatting van wat het betekent.'
Anna belt. We zijn de tijd uit het oog verloren.
'Op restaurant afspreken?' Michaël glundert. 'Een goed idee. Anna, ge zijt geniaal.'
Ik neem nog wat pintjes uit de frigo. Michaël bergt de gsm in zijn vestzak op en vertelt een anekdote. Zijn gsm staat op trilfunctie. 'Ge kunt het goed voelen, als dat apparaat begint te trillen. In een pornofilm staken ze zo'n gsm in een condoom en dat in het gat van een vrouw, die ze dan opbelden. Ze zijn mee met hun tijd he, die gasten die pornofilms maken.'
'Waar ziet gij die pornofilms,' wil Jos weten.
'Daar moet ge geen moeite voor doen. Dat komt vanzelf op u af.'
Het gesprek komt op Oudt Holland en Kasselse Aarde nadat we het over Tuymans gehad hebben.
Kassel Earth is een rare kleur. Michaël herinnert zich dat ik hem die kleur aanbevolen had. Ge kunt het geen kleur noemen, vindt hij, 't is vuil.
'Toch, toch. Puur is het een donkere tint die zwart benadert,' expliceer ik, 'maar het is geen zwart, het is veel beter dan zwart. Als ge Kassel Earth blust met een beetje wit wordt het grijs. 't Is een supertransparant pigment, donker en tegelijk zo transparant en gevoelig dat het zich met geen enkele kleur laat mengen. Ge moet het weten te gebruiken. Er zijn twee versies, die van Oudt Holland en die van Blockx. De andere merken leveren het niet.'
We zijn het er over eens dat ge de beste pigmentatie bij Oudt Holland vindt, bij Schminke en Rowney, bij Blockx, bij Sennelier. Michaël heeft ooit een hele voorraad Sennelier gekocht. In Gent kunt ge dat tegenwoordig niet meer vinden.
Zwart is een probleemgeval.
In feite moogt ge geen zwart gebruiken.
Ge moogt geen zwart gebruiken en wit moogt ge ook niet gebruiken, puur. Wit is om te mengen.
'In uw vroeg schilderwerk hebt ge toch wel vaker wit gebruikt,' zeg ik.
Ja ja, dat klopt.
Ik zie het zo voor me, die expositie in het S.M.A.K., de werken die ik bij hem thuis gezien heb, toen, een vrouw die clavecimbel speelt, een catalogus open op een bladzijde binnenin, daar lag een lek wit over van hier tot ginder.
'Dat doe ik niet meer. Zwart en wit moogt ge niet gebruiken.'
Dat is de klassieke opvatting. In de zeventiende en achttiende eeuw hadden ze een probleem met zwart. Roetzwart is geen resistent pigment, het craqueleert terwijl ge er staat op te kijken en ge kunt het in geen geval als fond gebruiken. Het meest opvallende aan dat zwarte vierkant van Malevich is het craquelé. Tegenwoordig hebben die zwarten een veel hogere kwaliteit. Maar, toch, het als fond gebruiken is geen goed idee.
'Zwart en wit,' stelt Michaël, 'kunt ge beter niet gebruiken. Het vergroot de mogelijkheden.'
Trouwens, naast roet- en ivoorzwart hebt ge nu ook zwart van druivenstokken, Noire de vigne, zwart van de druivelaar, ijzerzwart en mineraalzwart, of Mars zwart, dat hebt ge ook. Noire de vigne benadert het zwart van de zwarte pianotoetsen.
Nu we het over piano's hebben, die Günther, hoe is het daarmee.
De Franse suites van Bach in een versie van Gould. Johan Gelper betreedt de croxruimte. Buiten op het erf spelen zigeunerorkesten. Grote jongens met behaarde borst klemmen zich vast aan dennentakjes.
15u
Peter Bondewel betreedt de croxruimte. Een eind verderop in de Lucas Munichstraat hebben Turkse buurtbewoners onder een van de geparkeerde auto's een boa constrictor aangetroffen. Op de laptop is er een muziekje van Yusef Lateef. Maandag eerstkomend titelen ze het op de voorpagina van Het Laatste Nieuws.
Peter vindt het project van een fabelachtig niveau. Hij vraagt of ik de gegevens van Maud heb. We hebben het over Deleuze en het intellectualistische discours. Van Deleuze heb ik een halve bladzijde gelezen, geef ik toe.
'Televisie is verkleutering,' beaamt PB. ''t Is allemaal blitz, 't zijn allemaal ego's.' En over de Vlaamse pers: ''k Snap het niet - met Dirk Zoete - zo'n diepzinnig werk. Een nieuwe Broodthaers. Dat ze daar niet over schrijven.'
Na Peter nog wat bezoekers. Iemand die speciaal voor het werk van Merlyn komt. Ik noteer de naam van de jonge kineast die vorig jaar als eindwerk een documentaire over de verlaten Waalse spoorwegen maakte: Elias Grootaers. Die naam onthouden. De film, verneem ik, een klein meesterwerk, komt binnenkort op Canvas.
17u
Jos en Michaël. Michaël ziet crox als een drive-in. Hij parkeert zijn velo in de mediaruimte.
'Ge moet eens op een dinsdag op een terras gaan zitten,' moppert hij, 'alles is toe. Ge zijt nog beter af in Zottegem.'
We luisteren naar 'Cinema' en Souvenirs van plastique.
Dat we eens moeten repeteren, vindt Michaël.
Met Merlyn, die tegenwoordig in de bouw werkt, ligt het moeilijk. Die gast heeft geen tijd. Vijf dagen in de week van zeven uur 's ochtends tot zes uur 's avonds z'n kloten afdraaien.' De vader van Michaël zat ook in het vak, vernemen we, een ploegbaas - gelijk mijn grootvader van vaderskant, dat was een metser. 'Een schoon beroep, metser. Meditatieve bezigheid, precies gelijk spelen met lego's. 's Avonds het plezier dat ge schoon werk geleverd hebt - als kunstenaar kunt ge dat niet altijd zeggen.'
'De ultieme ambitie,' orakelt Michaël, 'is blote vrouwen schilderen. Zeer moeilijk. Er zijn er niet veel die het kunnen op een manier dat het interessant is.' Door die blote vrouwen komt het gesprek op Lucian Freud.
We vragen ons af of Lucian Freud nog in leven is. Jos meent dat hij een tijd geleden in een of andere gazet een annonce gelezen heeft. 't Kan van iemand anders geweest zijn. Als hij nog leeft moet hij zekers ver in de negentig zijn. Maar: over zo iemand zouden ze een volle bladzijde schrijven. 'Picknick op het ijs' maar dan op zijn Belgisch. Jos, ge moet dat gedroomd hebben.
Nu we het weer over de gazetten hebben - Michaël zegt dat hij het tegenwoordig bewust 'low profile' houdt. 'Op den duur klampen ze u aan voor van alles en nog wat en hebt ge geen tijd meer om te werken. Een kunstenaar moet niet de hele tijd in de media komen, een kunstenaar moet werken.'
'Ik moet op tijd thuis zijn, tegen zessen,' herinnert Michaël zich almeteens, 'dan begint The Bold & The Beautiful.' Veel televisie kijkt hij niet. Televisie is tijdverlies, beaamt Jos. Toevallig hebben we wel allemaal Helen Mirren aan het werk gezien, gisteren.
We bestuderen de flyer van het project van Jos, een schilderij in overwegend groene kleuren, een schoon werk. Het werk van een goeie schilder, daar is Michaël het mee eens.
Zoudt gij voor de verandering de selectie niet eens doen, zeg ik.
Schiften - niet alles tonen. Niet dat dat altijd even gemakkelijk is. Anderen zien dat soms beter.
Ge hebt kunstenaars die zich daar geen ballen van aantrekken en goed komt het uit alles aan de muur smijten. 't Is niet iedereen gegeven.
Dan over Napels. Michaël is van plan om er zich een paar maanden terug te trekken. In Caltasinetta - dat zich niet in Apulië bevindt maar centraal in Silicië - hebben ze een foto genomen, hij en Xenia op de foto onder het bord met de straatnaam
'via Borremans'. Die Borremans was een zekere Guilhelmo, van Willem. Midden zeventiende eeuw, begin achttiende eeuw, zoiets. Een Vlaming uit Antwerpen die in de kathedraal van Caltanisseta een fresco heeft aangebracht, een werk dat het midden houdt tussen Rubens en Vandersteen.
'Toen we het stadje uitreden zag ik toevallig een bord met de aanduiding 'via Borremans'.'
'Dat had ik u toch gezegd,' zeg ik, 'van die via Borremans in Caltanisetta.'
'Ja, maar 't is op Sicilië.'
'En ik die dacht dat het in Apulië was.'
Een maffiastadje waar ze nooit toeristen zien. Er lopen alleen mannen op straat. Ze bekijken u alsof ge van een andere planeet komt. De via Borremans is een lange straat aan de rand van het stadje, een invalsweg.
Jos heeft een probleem met Napels en met die lui die u op straat aanklampen met de vraag of ge een computer wilt. 'What you think - I come to Naples to buy a computer, you fool!' schertst Michaël. Hij imiteert een rechtse pal op het bakkes.
'Nee, serieus,' zegt Jos, 'ik zou eens een horloge van een neger willen kopen.'
'Neger - een schoon woord,' mijmert Michaël. 'Een miskend woord. In deze maatschappij kunt ge beter geen horloge dragen. Die zwarten zien dat als sieraden.'
'Soms dragen ze er tien tegelijk.'
'Schone mensen, die zwarte mensen.'
'Ik kijk op parkeermeters,' legt Michaël uit, 'als ik de tijd wil weten. Nog zoiets absurds: een parkeermeter. Ge wordt al op van alles belast en dan moet ge ook daar nog voor betalen. Ik betaal nog liever de boetes dan mij daar mee bezig te houden.'
Jos heeft geen auto, hij kan er niet over meespreken.
'Die mensen, die parkeerwachters, dat moeten wel slechte mensen zijn,' redeneert Michaël, 'anders kunt ge dat de mensen toch niet aandoen. Zo de hele tijd door boetes schrijven voor iets waar ge iemand in principe niet voor zoudt mogen beboeten. Als ik dat zou moeten doen, dan zou ik die overtreding door de vingers zien. Allez, als ge een mens gelukkig kunt maken.'
Ja, parkeerboetes, daar kunt ge een boek over schrijven. Iets voor Toussaint misschien.
'Alles wat kunst is, moet hoe dan ook belastingsvrij zijn. Kunst is een verrijking. Dat ze dat belasten is een serieuze onderschatting van wat het betekent.'
Anna belt. We zijn de tijd uit het oog verloren.
'Op restaurant afspreken?' Michaël glundert. 'Een goed idee. Anna, ge zijt geniaal.'
Ik neem nog wat pintjes uit de frigo. Michaël bergt de gsm in zijn vestzak op en vertelt een anekdote. Zijn gsm staat op trilfunctie. 'Ge kunt het goed voelen, als dat apparaat begint te trillen. In een pornofilm staken ze zo'n gsm in een condoom en dat in het gat van een vrouw, die ze dan opbelden. Ze zijn mee met hun tijd he, die gasten die pornofilms maken.'
'Waar ziet gij die pornofilms,' wil Jos weten.
'Daar moet ge geen moeite voor doen. Dat komt vanzelf op u af.'
Het gesprek komt op Oudt Holland en Kasselse Aarde nadat we het over Tuymans gehad hebben.
Kassel Earth is een rare kleur. Michaël herinnert zich dat ik hem die kleur aanbevolen had. Ge kunt het geen kleur noemen, vindt hij, 't is vuil.
'Toch, toch. Puur is het een donkere tint die zwart benadert,' expliceer ik, 'maar het is geen zwart, het is veel beter dan zwart. Als ge Kassel Earth blust met een beetje wit wordt het grijs. 't Is een supertransparant pigment, donker en tegelijk zo transparant en gevoelig dat het zich met geen enkele kleur laat mengen. Ge moet het weten te gebruiken. Er zijn twee versies, die van Oudt Holland en die van Blockx. De andere merken leveren het niet.'
We zijn het er over eens dat ge de beste pigmentatie bij Oudt Holland vindt, bij Schminke en Rowney, bij Blockx, bij Sennelier. Michaël heeft ooit een hele voorraad Sennelier gekocht. In Gent kunt ge dat tegenwoordig niet meer vinden.
Zwart is een probleemgeval.
In feite moogt ge geen zwart gebruiken.
Ge moogt geen zwart gebruiken en wit moogt ge ook niet gebruiken, puur. Wit is om te mengen.
'In uw vroeg schilderwerk hebt ge toch wel vaker wit gebruikt,' zeg ik.
Ja ja, dat klopt.
Ik zie het zo voor me, die expositie in het S.M.A.K., de werken die ik bij hem thuis gezien heb, toen, een vrouw die clavecimbel speelt, een catalogus open op een bladzijde binnenin, daar lag een lek wit over van hier tot ginder.
'Dat doe ik niet meer. Zwart en wit moogt ge niet gebruiken.'
Dat is de klassieke opvatting. In de zeventiende en achttiende eeuw hadden ze een probleem met zwart. Roetzwart is geen resistent pigment, het craqueleert terwijl ge er staat op te kijken en ge kunt het in geen geval als fond gebruiken. Het meest opvallende aan dat zwarte vierkant van Malevich is het craquelé. Tegenwoordig hebben die zwarten een veel hogere kwaliteit. Maar, toch, het als fond gebruiken is geen goed idee.
'Zwart en wit,' stelt Michaël, 'kunt ge beter niet gebruiken. Het vergroot de mogelijkheden.'
Trouwens, naast roet- en ivoorzwart hebt ge nu ook zwart van druivenstokken, Noire de vigne, zwart van de druivelaar, ijzerzwart en mineraalzwart, of Mars zwart, dat hebt ge ook. Noire de vigne benadert het zwart van de zwarte pianotoetsen.
Nu we het over piano's hebben, die Günther, hoe is het daarmee.
donderdag 17 mei 2007
donderdag 17 mei
14u00
Telefoon van Dirk en de vraag (deemoedig) of de croxruimte vandaag open is - met zo'n feestdag, ge weet maar nooit.
Het in werking stellen van de crox-machine vereist elke keer opnieuw een aantal handelingen. Vandaag zijn het er om een of andere reden meer dan gebruikelijk:
(a) De container verplaatsen.
(b) De lichtsculptuur en de internetconnectie inpluggen.
(c) Het fotokopieerapparaat van de gang naar de mediaruimte rollen. In de corridor staat het in de weg. Ook in de mediaruimte staat het in de weg.
(d) De diverse belichtingsapparaten in crox3 activeren: het zaallicht, de 20m lange bekisting met indirecte verlichting boven de display in de gang, het lampje op de tafel, de diaprojector.
(e) De stekker van het lichtcircuit van de kubusruimte inpluggen.
(f) Dweilen.
(g) De kartonnen dozen met de eerste vracht verzamelingen uit Oudenaarde één voor één van de corridor naar de mediaruimte brengen en bovenop de kubusruimte stockeren.
(h) De boekjes van Patrick Modiano even apart nemen (om straks door te nemen).
(i) De inhoud van één van de kartonnen dozen - die met een verzameling polkadots van Windy - min of meer lukraak weer in de kartonnen doos werpen, nadat de doos omver kantelde, en vaststellen dat het flesje (een van de vele ingrediënten) gelukkig niet gebroken is.
(j) De kartonnen dozen met hertenkoppen - die Stief nog niet stockeerde - in de smalle tussenruimte plaatsen.
(k) Het licht in crox2 aansteken.
(l) Controleren of de discman in de kubusruimte functioneert. Is niet het geval.
(m) De kuip ter linkerzijde van het aluminium aanrecht vullen met stomend heet water.
(n) De vloer vegen. De blaadjes van het geitenblad, een hartelijke plant die de gevel van het belendende pand siert, verspreiden zich - zij het op sporadische wijze - tot helemaal achterin de hall. Dit bijeenvegen, er wat speeksel en sigarettenpeuken aan toevoegen, een korte bedenking over het Tractatus Logico-Philosopicus voorrang geven en de hele zaak dumpen.
(o) De glazen afwassen.
(p) De kuip ter rechterzijde vullen met heet water, voor het spoelen.
(q) De rommel van het barmeubel verwijderen en de nieuwste editie van H-art, nummer 21, zo positioneren dat het alerte gezicht van de kunstenaar naar de bezoeker toe komt te liggen.
(r) De laptop opengooien.
(s) De glazen spoelen en in het hangrek aanbrengen.
(t) Het aanrecht reinigen met een vochtig doekje.
(u) Twee croques met cambozola, tomaat en salami klaarmaken.
(v) Een lek mosterd op het schijfje tomaat aanbrengen. Mosterd van Tierenteyn van Mosterd en Azijn. Bij Tierenteyn kochten we chocolade toen Sigrid van Juliet bevallen was.
(w) De crox-box openen en een nieuw bericht aanmaken.
(x) Een bizar, kinetisch geluid waarnemen. Het deksel van de croque monsieurmachine openen en vaststellen dat de kaas en de tomaat bovenop de broodjes bleven liggen.
(y) Dit euvel herstellen. Het wordt kaas met praatjes:
(z) Een bezoeker verwelkomen. Kleine gebruiksaanwijzing bij het werk van Dirk Zoete. Dat van Morrens kent hij. Ook enige aanbevelingswaardige hartelijkheden: niet in de stront trappen.
'Begrepen', knipoogt de bezoeker.
Ik heb geen tijd om me met het updaten van de enyclopedie bezig te houden. Er zijn meerdere bezoekers en een kunstenaar heeft een cd-rom met werk bij.
Later is er nog een kunstenaar, een zekere Fernando Terzini - vertrekt binnenkort voor enige tijd naar Italië. Afspraak eind juli.
17u - Jos
Jos heeft foto's bij en heeft op de foto's getekend. Ge moet dat eens bekijken, zegt hij.
Interessant, geef ik toe. Ik vind niet alles goed maar toch bijna alles. Niet dat ik het zelf gemaakt had willen hebben. Geef mij maar Corot. Geef mij een Corot en ge hoort me niet.
'Die tekening,' - de tekening is een chaotische wemeling van lijnen en krullewieten - 'vind ik niet goed,' zeg ik.
'Ja ja, toch,' zegt Jos. 'Dat is een Indiaanse tekening.'
'Met stiften van uwen kleinen?'
'Ik heb intussen al veertig stiften liggen op mijn tafel. Gij vindt dat niet goed, ik vind het wel goed."
Er zitten een paar rare en markante tekeningen tussen.
'En ge hebt veertig stiften op uw keukentafel liggen?'
'Veertig.'
'Veertig?'
'Veertig.'
Jos brengt de Slingerende Brug te berde. Een rechte brug is een rechte brug. Als ge een rechte brug een duwke geeft wordt het een slingerende brug. Ge moet dat in reliëf zien. 't Is een manier om de mensen langer over het water te laten rijden.
Gelijk die brug ten zuiden van Salamanca, zeg ik.
-'Waar?'
Die brug over de Taag. De Taag is er op zijn breedst. Net voor ge Extremadura binnenrijdt.
Nog een idee: de dokken tussen de Voormuide en de Dampoort opengooien; er water van maken. Ook dat parkeerterrein aan het rondpunt opengooien en er water van maken. Daar twee bruggen over smijten, één voor het verkeer in zuidelijke richting, één voor het verkeer in noordelijke richting. Een net zo simpele als geniale vondst.
In de corridor naar crox3 staan twee vrouwen over de display met tekeningen gebogen. Ze nemen hun tijd om het werk van Morrens te bekijken.
Jos is van plan om op te stappen, bedenkt zich. 'Weet ge wat,' zegt hij, 'ge moet een petitie opstarten. Geen gazetten meer lezen als ze niet over interessante dingen schrijven.'
'Weet ge waar zo'n kwaliteitskrant tegenwoordig over schrijft? Dat Vaast Colson zich op Art Brussels een werkske van Walter Swennen heeft aangeschaft. Max Beckmann in Amsterdam, enfin, daar kunt ge moeilijk naast kijken. Ja, 't is niet moeilijk om over Max Beckmann te schrijven. Ze doen het in hun broek bij de gedachte dat ze over iets anders zouden moeten schrijven dan de carrière-move van een of andere BV-kut. En over Max Beckmann is in het lang en in het breed alles bekend, ge moet al zwaar aan de heroïne zitten om uit de toon te vallen met een recensie over een retrospectieve van Beckmann.'
Jos heeft zich bedacht. Hij neemt plaats op een van de barkrukken en leunt tegen de muur aan, draait een sigaret en begint over Lux, een nieuw programma op Canvas. In de eerste aflevering zit Tuymans. Tuymans zit de hele tijd door te paffen. Die hetze tegen tabak tegenwoordig. Ge zoudt ze een draai geven, beaam ik. Ge kunt toch veel beter roken als een ketter dan op uw tachtigste als een seniel wijf in een comedy - vermomd als 'het leven zoals het is' - debiliteiten op de scheten latende medemens los te laten.
Het ergst van al zijn al die religieuze debielen. Als ge die tegen de muur zet, zijn we van een hoop gezever af.
'Of er meer dan één tijd en ruimte bestaat,' vraagt Jos zich af. 'Ik ga dat eens aan Jan vragen.'
Hij opent één van de schetsboeken, net terug uit Oudenaarde, het kleinste, het heeft een groene kaft.
'Wat vindt ge hiervan?'
Dat vind ik niet zo goed, zeg ik. Kierewiet. De andere tekeningen zijn beter.
'In elke kunst zit de bosgeesten,' zegt Jos. 'Ge hebt het mythische gedeelte, en een realistisch gedeelte.' Mythisch is niet het juiste woord: 'Noem het fantasie.'
'Over Van Gogh weet ik ook iets,' zegt hij. 'Dat hij nooit lang bleef hangen bij hopeloze zaken.'
De vrouwen, die intussen sinds meer dan een uur in de croxruimte rondhangen, eerst in de zaal van Morrens, later die van Zoete, vinden het zeer goed.
Jos stapt op. Zijn eerstvolgende project is een tenstoonstelling in Link. 'Ik zal mijn best doen om er wat propere tekeningen bij te hangen,' zegt hij. 'Zo proper als Van Gogh zijn tekeningskes. Properder gaat niet lukken.'
Hij betreedt crox2 en bekijkt het werk van Dirk Zoete. Hij bekijkt het werk van Dirk Zoete en neuriet. Het geneurie van de kunstenaar. Van de kunstenaar die het werk van een andere kunstenaar bekijkt. Het moet niet altijd van dezelfde kunstenaar zijn. 'Pom pom pom,' zingt Jos, 'pom pom pom.'
Het werk van Dirk spreekt tot eenieders verbeelding. Het is werk van een niveau van Broodthaers.
Ik doof het zaallicht, ook de Morrensruimte, en sluit de poort. Ook het werk van Morrens is totaal miskend. Met spijt in het hart betreed ik de buitenwereld. Helemaal achterin het woonerf spelen kinderen. De klok van de Machariuskerk slaat 6 keer. Verweg in de binnenstad is een hels lawaai van schetterende en toeterende auto's. Ik wandel naar de brug. Tinka belt me.
18u20
Tinka, de suppooste van het Palmarium en het liefke van de suppooste, bekijken het werk van Dirk Zoete.
Ik sla een van de boeken van Patrick Modiano open, La Jeunesse, en lees de eerste zin: 'Les anfants jouent dans le jardin et ce sera bientôt l'heure de la partie d'échecs quotidienne.'
Telefoon van Dirk en de vraag (deemoedig) of de croxruimte vandaag open is - met zo'n feestdag, ge weet maar nooit.
Het in werking stellen van de crox-machine vereist elke keer opnieuw een aantal handelingen. Vandaag zijn het er om een of andere reden meer dan gebruikelijk:
(a) De container verplaatsen.
(b) De lichtsculptuur en de internetconnectie inpluggen.
(c) Het fotokopieerapparaat van de gang naar de mediaruimte rollen. In de corridor staat het in de weg. Ook in de mediaruimte staat het in de weg.
(d) De diverse belichtingsapparaten in crox3 activeren: het zaallicht, de 20m lange bekisting met indirecte verlichting boven de display in de gang, het lampje op de tafel, de diaprojector.
(e) De stekker van het lichtcircuit van de kubusruimte inpluggen.
(f) Dweilen.
(g) De kartonnen dozen met de eerste vracht verzamelingen uit Oudenaarde één voor één van de corridor naar de mediaruimte brengen en bovenop de kubusruimte stockeren.
(h) De boekjes van Patrick Modiano even apart nemen (om straks door te nemen).
(i) De inhoud van één van de kartonnen dozen - die met een verzameling polkadots van Windy - min of meer lukraak weer in de kartonnen doos werpen, nadat de doos omver kantelde, en vaststellen dat het flesje (een van de vele ingrediënten) gelukkig niet gebroken is.
(j) De kartonnen dozen met hertenkoppen - die Stief nog niet stockeerde - in de smalle tussenruimte plaatsen.
(k) Het licht in crox2 aansteken.
(l) Controleren of de discman in de kubusruimte functioneert. Is niet het geval.
(m) De kuip ter linkerzijde van het aluminium aanrecht vullen met stomend heet water.
(n) De vloer vegen. De blaadjes van het geitenblad, een hartelijke plant die de gevel van het belendende pand siert, verspreiden zich - zij het op sporadische wijze - tot helemaal achterin de hall. Dit bijeenvegen, er wat speeksel en sigarettenpeuken aan toevoegen, een korte bedenking over het Tractatus Logico-Philosopicus voorrang geven en de hele zaak dumpen.
(o) De glazen afwassen.
(p) De kuip ter rechterzijde vullen met heet water, voor het spoelen.
(q) De rommel van het barmeubel verwijderen en de nieuwste editie van H-art, nummer 21, zo positioneren dat het alerte gezicht van de kunstenaar naar de bezoeker toe komt te liggen.
(r) De laptop opengooien.
(s) De glazen spoelen en in het hangrek aanbrengen.
(t) Het aanrecht reinigen met een vochtig doekje.
(u) Twee croques met cambozola, tomaat en salami klaarmaken.
(v) Een lek mosterd op het schijfje tomaat aanbrengen. Mosterd van Tierenteyn van Mosterd en Azijn. Bij Tierenteyn kochten we chocolade toen Sigrid van Juliet bevallen was.
(w) De crox-box openen en een nieuw bericht aanmaken.
(x) Een bizar, kinetisch geluid waarnemen. Het deksel van de croque monsieurmachine openen en vaststellen dat de kaas en de tomaat bovenop de broodjes bleven liggen.
(y) Dit euvel herstellen. Het wordt kaas met praatjes:
(z) Een bezoeker verwelkomen. Kleine gebruiksaanwijzing bij het werk van Dirk Zoete. Dat van Morrens kent hij. Ook enige aanbevelingswaardige hartelijkheden: niet in de stront trappen.
'Begrepen', knipoogt de bezoeker.
Ik heb geen tijd om me met het updaten van de enyclopedie bezig te houden. Er zijn meerdere bezoekers en een kunstenaar heeft een cd-rom met werk bij.
Later is er nog een kunstenaar, een zekere Fernando Terzini - vertrekt binnenkort voor enige tijd naar Italië. Afspraak eind juli.
17u - Jos
Jos heeft foto's bij en heeft op de foto's getekend. Ge moet dat eens bekijken, zegt hij.
Interessant, geef ik toe. Ik vind niet alles goed maar toch bijna alles. Niet dat ik het zelf gemaakt had willen hebben. Geef mij maar Corot. Geef mij een Corot en ge hoort me niet.
'Die tekening,' - de tekening is een chaotische wemeling van lijnen en krullewieten - 'vind ik niet goed,' zeg ik.
'Ja ja, toch,' zegt Jos. 'Dat is een Indiaanse tekening.'
'Met stiften van uwen kleinen?'
'Ik heb intussen al veertig stiften liggen op mijn tafel. Gij vindt dat niet goed, ik vind het wel goed."
Er zitten een paar rare en markante tekeningen tussen.
'En ge hebt veertig stiften op uw keukentafel liggen?'
'Veertig.'
'Veertig?'
'Veertig.'
Jos brengt de Slingerende Brug te berde. Een rechte brug is een rechte brug. Als ge een rechte brug een duwke geeft wordt het een slingerende brug. Ge moet dat in reliëf zien. 't Is een manier om de mensen langer over het water te laten rijden.
Gelijk die brug ten zuiden van Salamanca, zeg ik.
-'Waar?'
Die brug over de Taag. De Taag is er op zijn breedst. Net voor ge Extremadura binnenrijdt.
Nog een idee: de dokken tussen de Voormuide en de Dampoort opengooien; er water van maken. Ook dat parkeerterrein aan het rondpunt opengooien en er water van maken. Daar twee bruggen over smijten, één voor het verkeer in zuidelijke richting, één voor het verkeer in noordelijke richting. Een net zo simpele als geniale vondst.
In de corridor naar crox3 staan twee vrouwen over de display met tekeningen gebogen. Ze nemen hun tijd om het werk van Morrens te bekijken.
Jos is van plan om op te stappen, bedenkt zich. 'Weet ge wat,' zegt hij, 'ge moet een petitie opstarten. Geen gazetten meer lezen als ze niet over interessante dingen schrijven.'
'Weet ge waar zo'n kwaliteitskrant tegenwoordig over schrijft? Dat Vaast Colson zich op Art Brussels een werkske van Walter Swennen heeft aangeschaft. Max Beckmann in Amsterdam, enfin, daar kunt ge moeilijk naast kijken. Ja, 't is niet moeilijk om over Max Beckmann te schrijven. Ze doen het in hun broek bij de gedachte dat ze over iets anders zouden moeten schrijven dan de carrière-move van een of andere BV-kut. En over Max Beckmann is in het lang en in het breed alles bekend, ge moet al zwaar aan de heroïne zitten om uit de toon te vallen met een recensie over een retrospectieve van Beckmann.'
Jos heeft zich bedacht. Hij neemt plaats op een van de barkrukken en leunt tegen de muur aan, draait een sigaret en begint over Lux, een nieuw programma op Canvas. In de eerste aflevering zit Tuymans. Tuymans zit de hele tijd door te paffen. Die hetze tegen tabak tegenwoordig. Ge zoudt ze een draai geven, beaam ik. Ge kunt toch veel beter roken als een ketter dan op uw tachtigste als een seniel wijf in een comedy - vermomd als 'het leven zoals het is' - debiliteiten op de scheten latende medemens los te laten.
Het ergst van al zijn al die religieuze debielen. Als ge die tegen de muur zet, zijn we van een hoop gezever af.
'Of er meer dan één tijd en ruimte bestaat,' vraagt Jos zich af. 'Ik ga dat eens aan Jan vragen.'
Hij opent één van de schetsboeken, net terug uit Oudenaarde, het kleinste, het heeft een groene kaft.
'Wat vindt ge hiervan?'
Dat vind ik niet zo goed, zeg ik. Kierewiet. De andere tekeningen zijn beter.
'In elke kunst zit de bosgeesten,' zegt Jos. 'Ge hebt het mythische gedeelte, en een realistisch gedeelte.' Mythisch is niet het juiste woord: 'Noem het fantasie.'
'Over Van Gogh weet ik ook iets,' zegt hij. 'Dat hij nooit lang bleef hangen bij hopeloze zaken.'
De vrouwen, die intussen sinds meer dan een uur in de croxruimte rondhangen, eerst in de zaal van Morrens, later die van Zoete, vinden het zeer goed.
Jos stapt op. Zijn eerstvolgende project is een tenstoonstelling in Link. 'Ik zal mijn best doen om er wat propere tekeningen bij te hangen,' zegt hij. 'Zo proper als Van Gogh zijn tekeningskes. Properder gaat niet lukken.'
Hij betreedt crox2 en bekijkt het werk van Dirk Zoete. Hij bekijkt het werk van Dirk Zoete en neuriet. Het geneurie van de kunstenaar. Van de kunstenaar die het werk van een andere kunstenaar bekijkt. Het moet niet altijd van dezelfde kunstenaar zijn. 'Pom pom pom,' zingt Jos, 'pom pom pom.'
Het werk van Dirk spreekt tot eenieders verbeelding. Het is werk van een niveau van Broodthaers.
Ik doof het zaallicht, ook de Morrensruimte, en sluit de poort. Ook het werk van Morrens is totaal miskend. Met spijt in het hart betreed ik de buitenwereld. Helemaal achterin het woonerf spelen kinderen. De klok van de Machariuskerk slaat 6 keer. Verweg in de binnenstad is een hels lawaai van schetterende en toeterende auto's. Ik wandel naar de brug. Tinka belt me.
18u20
Tinka, de suppooste van het Palmarium en het liefke van de suppooste, bekijken het werk van Dirk Zoete.
Ik sla een van de boeken van Patrick Modiano open, La Jeunesse, en lees de eerste zin: 'Les anfants jouent dans le jardin et ce sera bientôt l'heure de la partie d'échecs quotidienne.'
woensdag 16 mei 2007
woensdag 16 mei
14u45 - croxruimte
In de keuken is een lek. Ik ruim op en gooi de laptop open. Joris met een document -'het is een kleine invuloefening, alweer'. Het papier behandelt de verhuur van video- en audiomaterieel.
Sander liet weten dat morgen donderdag een stok in de wielen werd, de flyers zullen pas volgende week vrijdag klaar zijn. Liesbeth overweegt om ze in Parijs te laten drukken.
We bekijken het werk van Dirk Zoete en spreken af om de betonsculptuur maandag meteen na afloop van het project te decimeren. Joris zou twee drilboren ter beschikking hebben.
Ook voor Residentie Muizenbrood dreigt de sloophamer.
In de keuken is een lek. Ik ruim op en gooi de laptop open. Joris met een document -'het is een kleine invuloefening, alweer'. Het papier behandelt de verhuur van video- en audiomaterieel.
Sander liet weten dat morgen donderdag een stok in de wielen werd, de flyers zullen pas volgende week vrijdag klaar zijn. Liesbeth overweegt om ze in Parijs te laten drukken.
We bekijken het werk van Dirk Zoete en spreken af om de betonsculptuur maandag meteen na afloop van het project te decimeren. Joris zou twee drilboren ter beschikking hebben.
Ook voor Residentie Muizenbrood dreigt de sloophamer.
dinsdag 15 mei 2007
dinsdag 15 mei
15u - Oudenaarde
In het sous-sol van de Abdij is een politie-eenheid van regio Vlaamse Ardennen aan het oefenen. Ik verzamel de meest fragiele stukken - de mailart collecties van Sjoerd en Frips, de boekskes van Leus, de autootjes van Thomas Bogaert en de Perec-collectie - en prop de auto vol tot er geen doos bij kan.
In de Delhaize net voorbij het rondpunt schaf ik me wat mondvoorraad en De Morgen aan. Op de voorpagina een foto met de titel 'Vorstenpaar bezoekt ground zero', proffen die zuchten onder toenemende concurrentiedwang en een BV-kut die zich opnieuw gesteund voelt. De vader van Julie Lejeune heeft er genoeg van en Vercauteren heeft zich onmisbaar gemaakt voor Anderlecht.
Op bladzijde twee kamt de Portugese politie een villa uit in de voorlopig vruchteloze zoektocht naar een Brits meisje. Het standpunt van de hoofdredacteur heeft als titel: De verloren oorlog. Iemand van het ministerie meent dat leerkrachten vcortaan op stage moeten in het bedrijfsleven. In Venetië, lees ik, roeit een vrouw tegen de stroom in.
Bladzijde drie deelt mee dat de aardgasfactuur daalt naar het niveau van juli 2005 - het was toen volop zomer - en nepdesignstoelen gaan onder de sloophamer. Op MySpace zouden duizenden seksuele delinquenten actief zijn.
Bladzijden vier en vijf focussen op de nakende verkiezing. Op bladzijde zes het portret van een staatssecretaris. Bladzijde zeven opent met de markante titel 'Docenten zijn in hun nopjes over bachelors/mastershervorming', nepinformatie - de docenten zijn helemaal niet in hun nopjes, integendeel, dat hele gedoe met bachelor & master nivelleert het onderwijs tot een niveau van quasi nul. Moet er nog zand zijn. Kolonel Marchal kon de para's niet helpen. Op 4 juni doet het hof een uitspraak over de zaak Mariusz O.
Bladzijde acht deelt mee dat Nederlanders Vlamingen best wel gezellig maar ook racistisch vinden en dat bedrijven woekeren met dienstenchequegeld. Kolonel Vaessen beschuldigt medefraudeur van oplichting. Er is een gemeente die gevaarlijke honden verbiedt en een agent werd besmet met legionella.
Bladzijde negen is een advertentie. Ook bladzijde elf is een advertentie. Tussen beide advertenties in presenteert Van Hool de eerste groene passagiersbus en iemand laat weten dat dubbelzinnige wetgeving leidt tot problematisch cannabisgebruik. Het fotootje bij dat artikel is zo mogelijk nog problematischer.
Bladzijdes twaalf en dertien zijn voor wie tijd heeft om een gazet tot op de draad te lezen. De layout van die binnenpagina's is niet echt geslaagd te noemen. Veertien en vijftien sluiten hier bij aan.
In de bis-katerne vernemen we dat vader Lejeune niet eeuwig ongelukkig wil zijn. Een bladzijde later betreden we de cultuurpagina's: Fox is boos over the OJ Simpsons, Goedele Liekens trapt het af bij VTM, Roma krijgt 500.000 euro subsidie en Pete Doherty tekent in eigen bloed. Op bladzijde 22 verneem ik dat een van de ergste dingen in kunst fabrieksmakelij is. De recensie heeft met theater te maken.
De Morgen besluit met een bijdrage over Suske en Wiske.
In het sous-sol van de Abdij is een politie-eenheid van regio Vlaamse Ardennen aan het oefenen. Ik verzamel de meest fragiele stukken - de mailart collecties van Sjoerd en Frips, de boekskes van Leus, de autootjes van Thomas Bogaert en de Perec-collectie - en prop de auto vol tot er geen doos bij kan.
In de Delhaize net voorbij het rondpunt schaf ik me wat mondvoorraad en De Morgen aan. Op de voorpagina een foto met de titel 'Vorstenpaar bezoekt ground zero', proffen die zuchten onder toenemende concurrentiedwang en een BV-kut die zich opnieuw gesteund voelt. De vader van Julie Lejeune heeft er genoeg van en Vercauteren heeft zich onmisbaar gemaakt voor Anderlecht.
Op bladzijde twee kamt de Portugese politie een villa uit in de voorlopig vruchteloze zoektocht naar een Brits meisje. Het standpunt van de hoofdredacteur heeft als titel: De verloren oorlog. Iemand van het ministerie meent dat leerkrachten vcortaan op stage moeten in het bedrijfsleven. In Venetië, lees ik, roeit een vrouw tegen de stroom in.
Bladzijde drie deelt mee dat de aardgasfactuur daalt naar het niveau van juli 2005 - het was toen volop zomer - en nepdesignstoelen gaan onder de sloophamer. Op MySpace zouden duizenden seksuele delinquenten actief zijn.
Bladzijden vier en vijf focussen op de nakende verkiezing. Op bladzijde zes het portret van een staatssecretaris. Bladzijde zeven opent met de markante titel 'Docenten zijn in hun nopjes over bachelors/mastershervorming', nepinformatie - de docenten zijn helemaal niet in hun nopjes, integendeel, dat hele gedoe met bachelor & master nivelleert het onderwijs tot een niveau van quasi nul. Moet er nog zand zijn. Kolonel Marchal kon de para's niet helpen. Op 4 juni doet het hof een uitspraak over de zaak Mariusz O.
Bladzijde acht deelt mee dat Nederlanders Vlamingen best wel gezellig maar ook racistisch vinden en dat bedrijven woekeren met dienstenchequegeld. Kolonel Vaessen beschuldigt medefraudeur van oplichting. Er is een gemeente die gevaarlijke honden verbiedt en een agent werd besmet met legionella.
Bladzijde negen is een advertentie. Ook bladzijde elf is een advertentie. Tussen beide advertenties in presenteert Van Hool de eerste groene passagiersbus en iemand laat weten dat dubbelzinnige wetgeving leidt tot problematisch cannabisgebruik. Het fotootje bij dat artikel is zo mogelijk nog problematischer.
Bladzijdes twaalf en dertien zijn voor wie tijd heeft om een gazet tot op de draad te lezen. De layout van die binnenpagina's is niet echt geslaagd te noemen. Veertien en vijftien sluiten hier bij aan.
In de bis-katerne vernemen we dat vader Lejeune niet eeuwig ongelukkig wil zijn. Een bladzijde later betreden we de cultuurpagina's: Fox is boos over the OJ Simpsons, Goedele Liekens trapt het af bij VTM, Roma krijgt 500.000 euro subsidie en Pete Doherty tekent in eigen bloed. Op bladzijde 22 verneem ik dat een van de ergste dingen in kunst fabrieksmakelij is. De recensie heeft met theater te maken.
De Morgen besluit met een bijdrage over Suske en Wiske.
maandag 14 mei 2007
maandag 14 mei
10u30 - Ferrerlaan
Werkvergadering bij Johan thuis. We nemen het contractvoorstel van EPO door. Joris heeft de zakelijke details uitgespit.
Ik neem de afslag aan de Wiedauwkaai en herinner me wat Yannick zei, gisteren, toen we het op gegeven ogenblik over het formalisme van de actuele scene hadden - in Liège, zei hij, werd op nogal wat plekken over het brainbox project gepraat: uniek, grensverleggend, een mijlpaal. Reden wellicht waarom de Vlaamse pers er wijselijk over zweeg: het radicaal nieuwe zorgt voor een onoverbrugbare afstand.
13u
Ik bel de afspraak met Aeroplastics af - geen tijd - en stuur een mailtje naar Gregory met de mededeling dat de afspraak in Tropismes een andere keer wordt.
Ik ploeg door de mailbox en delete de spam. Het gekke met die spam is: niemand leest het.
Ik stel me een wereld voor waarin lui die niets te vertellen of te verkopen hebben aan een stuk door spam produceren en anderen, die overigens wel wat beters te doen hebben, aan een stuk door spam deleten zonder dat daar een eind komt.
De menselijke geest zelf produceert zoveel spam dat elke beginneling er tot in het oneindige een bibliotheek van Borges mee nabouwen kan.
Het deleten van spam vergt een expertise die je alleen in Britse misdaadseries aantreft en zelfs dan is het precair.
Guido aan de telefoon. We hebben besloten om voorrang te geven aan het Boonboek.
Werkvergadering bij Johan thuis. We nemen het contractvoorstel van EPO door. Joris heeft de zakelijke details uitgespit.
Ik neem de afslag aan de Wiedauwkaai en herinner me wat Yannick zei, gisteren, toen we het op gegeven ogenblik over het formalisme van de actuele scene hadden - in Liège, zei hij, werd op nogal wat plekken over het brainbox project gepraat: uniek, grensverleggend, een mijlpaal. Reden wellicht waarom de Vlaamse pers er wijselijk over zweeg: het radicaal nieuwe zorgt voor een onoverbrugbare afstand.
13u
Ik bel de afspraak met Aeroplastics af - geen tijd - en stuur een mailtje naar Gregory met de mededeling dat de afspraak in Tropismes een andere keer wordt.
Ik ploeg door de mailbox en delete de spam. Het gekke met die spam is: niemand leest het.
Ik stel me een wereld voor waarin lui die niets te vertellen of te verkopen hebben aan een stuk door spam produceren en anderen, die overigens wel wat beters te doen hebben, aan een stuk door spam deleten zonder dat daar een eind komt.
De menselijke geest zelf produceert zoveel spam dat elke beginneling er tot in het oneindige een bibliotheek van Borges mee nabouwen kan.
Het deleten van spam vergt een expertise die je alleen in Britse misdaadseries aantreft en zelfs dan is het precair.
Guido aan de telefoon. We hebben besloten om voorrang te geven aan het Boonboek.
zondag 13 mei 2007
zondag 13 mei
14u00 - croxruimte
Valéry Vermeulen betreedt de mediaruimte en begint aan een discours waarin volgende begrippen aan bod komen:
-creatieve evolutionaire systemen
-genetische programmatie
-IPEM
-psychofysiologie >mapping van emoties naar lichaamsreacties
-Marc Leman van de universiteit van Gent
-supersnaartheorie >VV schreef een doctoraat waarin hij het meetkundige aspect van de supersnaartheorie behandelde, een classificatie met name van de meetkundige structuren die aan de basis liggen van de supersnaartheorie
-Jan Hauters, Maastricht, momenteel student >studeerde music production aan Berkeley College en verbleef ook langere tijd in China, Shangai, waar hij onder andere met een aantal platenlabels bezig was
-boxen van 300 Watt
-renderen >iets renderen, van het Engelse 'to rend'
-narratief versus abstract
-Pieter Vermeersch en het gebruik van digitale technieken om beelden te ontwikkelen
-basaal >basic
-juli, augustus of november
-Metropolis van de Duitse kineast Fritz Lang
-quantum mechanica
-spiegelneuronen >iemand iets zien doen activiteert dezelfde handeling
-Nick Ervinck >de amorfe blobvormen van Nick Ervinck
-een projectiescherm
-is doctor in de zuivere wiskunde >antwoordt bevestigend op de vraag of er onzuivere wiskunde is en geeft zijn huidige job als voorbeeld, hij is consultant voor Zebrazone
-facetten van EMO-SYNTH: 1/ licht, 2/ muziekstijlen, 3/ psychofysio-aspecten, 4/ interactieve cinema, 5/ beeld
-electro-encephalogram >Blake & Mortimer
-andere parameters, EMG bvb = spierspanning rond de ogen
-biocensoren
-hartslagmeters, stressmeters, EEG's
-de sporthartslagmeter >betaalbaar
-de stressmeter >apparaat dat over de vinger geschoven wordt, het wordt geïmmuleerd als een joystick
-immuleren
-MAX Msp >software om allerlei digitale apparatuur op computers aan te sluiten
-gravitatiemeters >wordt ondermeer gebruikt door Godfried Willem Raes van Stichting Logos
15u47
Op straat is een geluid dat door iemand veroorzaakt wordt die ritmisch - en telkens drie keer - op een stenen voorwerp tikt.
Er is het geluid van een motorvoertuig. Dikke vliegen belegeren Residentie Muizenbrood. Een van de in bloembakken gepotte boompjes staat in bloei.
Uit een buurhuis duikt een jonge kerel op, hij hurkt, herknoopt de veter van z'n linkerschoen, veert overeind en begint te rennen.
Een hoog en snerpend geluid; het zou van een hebryde vogelsoort afkomstig kunnen zijn.
De klok van de Sint-Machariuskerk. Een vlucht van krijsende meeuwen.
Ignace komt aanstappen en doet een tourné générale. We hebben het over de adds die hij nu voor H-art pleegt, een deal waar hij zeer over te spreken is.
Karolien, ze neemt foto's van het werk van Zoete en heeft het over een essay van Frank Van De Veire. De bekende cultuurfilosoof linkt journaal aan misviering. Nieuwsgaring, opium van een aan verzinsels verslaafd publiek.
Yannick, Antoine en Marie betreden de croxruimte. Het is na sluitingstijd. Antoine heeft een plooimeter bij. Van Marie verneem ik dat ze Libanese ouders heeft en dat de grootouders uit Armenië stammen. 'Et t'as le visage d'une Parisienne,' zeg ik.
Antoine opent de plooimeter en stapt door de ruimte op zoek naar afmetingen. 'Moi, j'avais en tête...' Yannick en Antoine discussiëren. Marie bekijkt de werken die Morrens aan de houten wand bevestigde.
Op het dak is een geroffel van regendruppels.
Yannick heeft een CD-rom bij met werk van Stephane Leonard, een Duitse kunstenaar. Experimentele muziek, tekeningen, videowerk.
20u - Du Progres
Marie bestelt de Vol-au-vent, Antoine een Steak 'James Bond', Yannick en van gaan voor de lamsboutjes met warme seizoensgroenten.
Yannick vertelt over La Réunion, waar hij eind vorig jaar geweest is, en de vliegende kakkerlakken. La Réunion is een Franse negorij in de Indische Oceaan, op de meeste kaarten een centimeter tot anderhalve centimeter ten oosten van Madagascar. Nog oostelijker bevindt zich Maurice: 'plus grand - plus beau', een eiland met exotische stranden en wuivende palmen. La Réunion is minder exotisch. Er zijn meer autosnelwegen en minder wuivende palmen. 'Réunion,' legt Yannick uit, 'était vièrge. C'est les Français qui l'ont découvert' - waarna ze er niets beter op vonden dan er zwarte slaven te importeren. Voor zijn eerstvolgende visite aan de regio plant hij Madagascar, naar verluid één van de meest arme landen ter wereld.
De kakkerlakken op La Réunion zijn vliegende kakkerlakken - d'une couleur brun foncé - en groot als wijngaardslakken, waar ze overigens verder geen enkele verwantschap mee hebben. Als ze vliegen maken ze een trillend geluid, een van de redenen waarom de lokale bevolking er een bloedhekel aan heeft: ze maken er jacht op en vermorzelen ze.
Yannick betreurt ten zeerste dat hij de Nederlandse taal niet machtig is, in zijn geval in zekere zin onvergeeflijk, hij heeft Vlaamse roots. Marie spreekt Italiaans en Arabisch, Antoine een mondje Spaans. Het gesprek komt op het diminutief van enkele Spaanse voornamen: Francisco verandert in Paco en Paquito, Francisca in Paci en Paquita, Jose-Maria wordt Pepe en Pepe Pepito, Mari-Jose muteert in Pepa en Pepita en dan is er ook nog Encarni van Encarnacion, wat vleeswording betekent. De Steak 'James Bond' ziet er om begrijpelijke redenen meer dan voortreffelijk uit. L'agneau, wat Yannick op zijn bord kreeg, linkt aan 'innocent' wat Antoine aan nog zo'n vreemde Spaanse naam denken doet: Innocentio. Kennissen van hem hebben hun zoon Raspoetin genoemd en er is een Afrikaan, geboren 14 Juillet - 'qui s'appelle Fête Nat', naar het aloude, regionale gebruik om met kalenderdagen over de naam van de pasgeborene te beslissen.
Marie ontdekt dat het kleine kaarsje in het ronde, semi-doorzichtige recipiënt - op de tafel bevindt het zich vlakbij de plek waar zij plaatsnam - geen echte kaars is maar een lampje. Er wordt een liefdeshistorie opgedist, iemand die op de trein tussen Madrid en Toledo een Zwitserse vrouw ontmoette die Arabisch studeerde aan de Sorbonne; in Toledo, tijdens het gezamenlijk aanschouwen van het intrigerende meesterwerk 'De begrafenis van Le Comte d'Orgaz' voelde de ongelukkige, hiertoe aangewakkerd door de sensuele charmes van zijn net zo plotse als raadselachtige reisgezellin, een hevige passie opflakkeren. Gedurende enige tijd schreef hij de jongedame, die in Genève woonde, brieven die - om een voor hem op dat moment volstrekt onbegrijpelijke reden - niet beantwoord werden. 'On n'a pas toujours le droit d'être amoureux,' besluit Yannick.
Het idee om een 'poing ta gueule' partij op te richten zet hem aan het denken. Hij herinnert zich een film met John Wayne en Rock Hudson, 'The Undefeated' - ils se battent à l'extremité de se battre. Tijdens het aanschouwelijk maken van hoe het er in de film aan toegaat, kijkt een bejaard koppel aan de belendende tafel met enige argwaan onze kant op.
Over Rock Hudson die op bij cowboys gebruikelijke wijze antwoordt dat hij wel dacht dat de ander dat zou zeggen: 'Il esperait que lui dirait ça! Ca c'est du Western.'
'Ah, j'aime le Western, c'est un genre magnifique, c'est un genre que j'aime,' geef ik toe.
Perec, Queneau, Calvino. Van Calvino 'Le Visconte Pourfendu', de in tweeën gehakte. 'Beaucoup de gens sont comme ça. Moi aussi,' geeft Yannick toe. 'Antoine l'est tout le temps.'
Dat het enige tijd geleden Pasen was, is ook hem ontgaan. Antoine preciseert: 'Moi je pensais que c'était un festival de musique'. Hij begint aan een hilarisch verslag over een extremistische groepering, 'des extremistes Anti-Alien' - 'ce sont des Americains?', 'ah oui, bien sur' - die een privé-militie oprichtten om voorbereid te zijn op de geplande invasie van buitenaardse wezens. Eén van de bendeleden had een instrument ontworpen vervaardigd uit een helm en fietssturen. De helm is bedoeld om op aliens te jagen. Dankzij de helm, en door zich in uiterste concentratie mentaal op de invasie voor te bereiden, bleek hij in staat aliens te zien. Een ander bendelid droeg een uniform met drie strepen op een van de mouwen. Elke streep staat voor duizend gedode aliens.
Het wordt tijd om het over Pasolini te hebben: Theoroma, Il vangelo secondo Matteo. De meesterwerken. Yannick huivert bij de gedachte om Salo ooit nog een tweede keer te moeten zien. Hij verkiest ander werk, Decamerone - onder andere vanwege de acteurs, en die heerlijke dosis overacting. Antoine heeft een voorkeur voor Mama Roma. Het thema linkt aan Bresson - 'Notes sur le cinématographe'. Yannick brengt een aanverwante editie te berde: La Machine de Vision.
Wallace Stevens passeert de revue. 'Ah je veux bien le Wallace Stevens,' mijmert Yannick. Van leenbruik weet je zelden op voorhand hoe het er mee afloopt. 'Dis ton ami qu'il me donne le Wallace Stevens.'
Het motto van Yannick: Niet bijleren. De onschuld. Altijd zo blijven. Désapprendre - afleren. 'Je ne veux pas savoir des choses. La naivité, c'est ça ce que je veux. Je veux bien savoir dessiner comme les fourmis.'
'On est dans le culturel tout le temps, c'est ça.' Marie merkt op dat zij er de voorkeur aan geeft om dat niet te cultiveren.
Ze is geboren tijdens de Beiroetoorlog. Images traumatisants - waar je zo op het eerste zicht niets van merkt. 'Les bombes tombaient partout, tout le temps...'
Hoe kwam ze in België terecht? Op 15-jarige leeftijd, zegt ze. Een vriend van haar vader die hier in België woonde. Ze hadden zijn fabriekje gebombardeerd, er was geen enkele reden om in Beiroet te blijven.
We rekenen af en stellen vast dat Marie er met haar Vol-au-vent het goedkoopst van afkomt.
Yannick plaatst een opmerking over 'la construction d'un personage' - ga in een andere stad wonen en de ballast van beelden die mensen van je hebben valt van je af. Om die reden vindt hij het best wel in overweging te nemen om in Gent te komen wonen.
We wandelen naar Onderstraat 26.
Valéry Vermeulen betreedt de mediaruimte en begint aan een discours waarin volgende begrippen aan bod komen:
-creatieve evolutionaire systemen
-genetische programmatie
-IPEM
-psychofysiologie >mapping van emoties naar lichaamsreacties
-Marc Leman van de universiteit van Gent
-supersnaartheorie >VV schreef een doctoraat waarin hij het meetkundige aspect van de supersnaartheorie behandelde, een classificatie met name van de meetkundige structuren die aan de basis liggen van de supersnaartheorie
-Jan Hauters, Maastricht, momenteel student >studeerde music production aan Berkeley College en verbleef ook langere tijd in China, Shangai, waar hij onder andere met een aantal platenlabels bezig was
-boxen van 300 Watt
-renderen >iets renderen, van het Engelse 'to rend'
-narratief versus abstract
-Pieter Vermeersch en het gebruik van digitale technieken om beelden te ontwikkelen
-basaal >basic
-juli, augustus of november
-Metropolis van de Duitse kineast Fritz Lang
-quantum mechanica
-spiegelneuronen >iemand iets zien doen activiteert dezelfde handeling
-Nick Ervinck >de amorfe blobvormen van Nick Ervinck
-een projectiescherm
-is doctor in de zuivere wiskunde >antwoordt bevestigend op de vraag of er onzuivere wiskunde is en geeft zijn huidige job als voorbeeld, hij is consultant voor Zebrazone
-facetten van EMO-SYNTH: 1/ licht, 2/ muziekstijlen, 3/ psychofysio-aspecten, 4/ interactieve cinema, 5/ beeld
-electro-encephalogram >Blake & Mortimer
-andere parameters, EMG bvb = spierspanning rond de ogen
-biocensoren
-hartslagmeters, stressmeters, EEG's
-de sporthartslagmeter >betaalbaar
-de stressmeter >apparaat dat over de vinger geschoven wordt, het wordt geïmmuleerd als een joystick
-immuleren
-MAX Msp >software om allerlei digitale apparatuur op computers aan te sluiten
-gravitatiemeters >wordt ondermeer gebruikt door Godfried Willem Raes van Stichting Logos
15u47
Op straat is een geluid dat door iemand veroorzaakt wordt die ritmisch - en telkens drie keer - op een stenen voorwerp tikt.
Er is het geluid van een motorvoertuig. Dikke vliegen belegeren Residentie Muizenbrood. Een van de in bloembakken gepotte boompjes staat in bloei.
Uit een buurhuis duikt een jonge kerel op, hij hurkt, herknoopt de veter van z'n linkerschoen, veert overeind en begint te rennen.
Een hoog en snerpend geluid; het zou van een hebryde vogelsoort afkomstig kunnen zijn.
De klok van de Sint-Machariuskerk. Een vlucht van krijsende meeuwen.
Ignace komt aanstappen en doet een tourné générale. We hebben het over de adds die hij nu voor H-art pleegt, een deal waar hij zeer over te spreken is.
Karolien, ze neemt foto's van het werk van Zoete en heeft het over een essay van Frank Van De Veire. De bekende cultuurfilosoof linkt journaal aan misviering. Nieuwsgaring, opium van een aan verzinsels verslaafd publiek.
Yannick, Antoine en Marie betreden de croxruimte. Het is na sluitingstijd. Antoine heeft een plooimeter bij. Van Marie verneem ik dat ze Libanese ouders heeft en dat de grootouders uit Armenië stammen. 'Et t'as le visage d'une Parisienne,' zeg ik.
Antoine opent de plooimeter en stapt door de ruimte op zoek naar afmetingen. 'Moi, j'avais en tête...' Yannick en Antoine discussiëren. Marie bekijkt de werken die Morrens aan de houten wand bevestigde.
Op het dak is een geroffel van regendruppels.
Yannick heeft een CD-rom bij met werk van Stephane Leonard, een Duitse kunstenaar. Experimentele muziek, tekeningen, videowerk.
20u - Du Progres
Marie bestelt de Vol-au-vent, Antoine een Steak 'James Bond', Yannick en van gaan voor de lamsboutjes met warme seizoensgroenten.
Yannick vertelt over La Réunion, waar hij eind vorig jaar geweest is, en de vliegende kakkerlakken. La Réunion is een Franse negorij in de Indische Oceaan, op de meeste kaarten een centimeter tot anderhalve centimeter ten oosten van Madagascar. Nog oostelijker bevindt zich Maurice: 'plus grand - plus beau', een eiland met exotische stranden en wuivende palmen. La Réunion is minder exotisch. Er zijn meer autosnelwegen en minder wuivende palmen. 'Réunion,' legt Yannick uit, 'était vièrge. C'est les Français qui l'ont découvert' - waarna ze er niets beter op vonden dan er zwarte slaven te importeren. Voor zijn eerstvolgende visite aan de regio plant hij Madagascar, naar verluid één van de meest arme landen ter wereld.
De kakkerlakken op La Réunion zijn vliegende kakkerlakken - d'une couleur brun foncé - en groot als wijngaardslakken, waar ze overigens verder geen enkele verwantschap mee hebben. Als ze vliegen maken ze een trillend geluid, een van de redenen waarom de lokale bevolking er een bloedhekel aan heeft: ze maken er jacht op en vermorzelen ze.
Yannick betreurt ten zeerste dat hij de Nederlandse taal niet machtig is, in zijn geval in zekere zin onvergeeflijk, hij heeft Vlaamse roots. Marie spreekt Italiaans en Arabisch, Antoine een mondje Spaans. Het gesprek komt op het diminutief van enkele Spaanse voornamen: Francisco verandert in Paco en Paquito, Francisca in Paci en Paquita, Jose-Maria wordt Pepe en Pepe Pepito, Mari-Jose muteert in Pepa en Pepita en dan is er ook nog Encarni van Encarnacion, wat vleeswording betekent. De Steak 'James Bond' ziet er om begrijpelijke redenen meer dan voortreffelijk uit. L'agneau, wat Yannick op zijn bord kreeg, linkt aan 'innocent' wat Antoine aan nog zo'n vreemde Spaanse naam denken doet: Innocentio. Kennissen van hem hebben hun zoon Raspoetin genoemd en er is een Afrikaan, geboren 14 Juillet - 'qui s'appelle Fête Nat', naar het aloude, regionale gebruik om met kalenderdagen over de naam van de pasgeborene te beslissen.
Marie ontdekt dat het kleine kaarsje in het ronde, semi-doorzichtige recipiënt - op de tafel bevindt het zich vlakbij de plek waar zij plaatsnam - geen echte kaars is maar een lampje. Er wordt een liefdeshistorie opgedist, iemand die op de trein tussen Madrid en Toledo een Zwitserse vrouw ontmoette die Arabisch studeerde aan de Sorbonne; in Toledo, tijdens het gezamenlijk aanschouwen van het intrigerende meesterwerk 'De begrafenis van Le Comte d'Orgaz' voelde de ongelukkige, hiertoe aangewakkerd door de sensuele charmes van zijn net zo plotse als raadselachtige reisgezellin, een hevige passie opflakkeren. Gedurende enige tijd schreef hij de jongedame, die in Genève woonde, brieven die - om een voor hem op dat moment volstrekt onbegrijpelijke reden - niet beantwoord werden. 'On n'a pas toujours le droit d'être amoureux,' besluit Yannick.
Het idee om een 'poing ta gueule' partij op te richten zet hem aan het denken. Hij herinnert zich een film met John Wayne en Rock Hudson, 'The Undefeated' - ils se battent à l'extremité de se battre. Tijdens het aanschouwelijk maken van hoe het er in de film aan toegaat, kijkt een bejaard koppel aan de belendende tafel met enige argwaan onze kant op.
Over Rock Hudson die op bij cowboys gebruikelijke wijze antwoordt dat hij wel dacht dat de ander dat zou zeggen: 'Il esperait que lui dirait ça! Ca c'est du Western.'
'Ah, j'aime le Western, c'est un genre magnifique, c'est un genre que j'aime,' geef ik toe.
Perec, Queneau, Calvino. Van Calvino 'Le Visconte Pourfendu', de in tweeën gehakte. 'Beaucoup de gens sont comme ça. Moi aussi,' geeft Yannick toe. 'Antoine l'est tout le temps.'
Dat het enige tijd geleden Pasen was, is ook hem ontgaan. Antoine preciseert: 'Moi je pensais que c'était un festival de musique'. Hij begint aan een hilarisch verslag over een extremistische groepering, 'des extremistes Anti-Alien' - 'ce sont des Americains?', 'ah oui, bien sur' - die een privé-militie oprichtten om voorbereid te zijn op de geplande invasie van buitenaardse wezens. Eén van de bendeleden had een instrument ontworpen vervaardigd uit een helm en fietssturen. De helm is bedoeld om op aliens te jagen. Dankzij de helm, en door zich in uiterste concentratie mentaal op de invasie voor te bereiden, bleek hij in staat aliens te zien. Een ander bendelid droeg een uniform met drie strepen op een van de mouwen. Elke streep staat voor duizend gedode aliens.
Het wordt tijd om het over Pasolini te hebben: Theoroma, Il vangelo secondo Matteo. De meesterwerken. Yannick huivert bij de gedachte om Salo ooit nog een tweede keer te moeten zien. Hij verkiest ander werk, Decamerone - onder andere vanwege de acteurs, en die heerlijke dosis overacting. Antoine heeft een voorkeur voor Mama Roma. Het thema linkt aan Bresson - 'Notes sur le cinématographe'. Yannick brengt een aanverwante editie te berde: La Machine de Vision.
Wallace Stevens passeert de revue. 'Ah je veux bien le Wallace Stevens,' mijmert Yannick. Van leenbruik weet je zelden op voorhand hoe het er mee afloopt. 'Dis ton ami qu'il me donne le Wallace Stevens.'
Het motto van Yannick: Niet bijleren. De onschuld. Altijd zo blijven. Désapprendre - afleren. 'Je ne veux pas savoir des choses. La naivité, c'est ça ce que je veux. Je veux bien savoir dessiner comme les fourmis.'
'On est dans le culturel tout le temps, c'est ça.' Marie merkt op dat zij er de voorkeur aan geeft om dat niet te cultiveren.
Ze is geboren tijdens de Beiroetoorlog. Images traumatisants - waar je zo op het eerste zicht niets van merkt. 'Les bombes tombaient partout, tout le temps...'
Hoe kwam ze in België terecht? Op 15-jarige leeftijd, zegt ze. Een vriend van haar vader die hier in België woonde. Ze hadden zijn fabriekje gebombardeerd, er was geen enkele reden om in Beiroet te blijven.
We rekenen af en stellen vast dat Marie er met haar Vol-au-vent het goedkoopst van afkomt.
Yannick plaatst een opmerking over 'la construction d'un personage' - ga in een andere stad wonen en de ballast van beelden die mensen van je hebben valt van je af. Om die reden vindt hij het best wel in overweging te nemen om in Gent te komen wonen.
We wandelen naar Onderstraat 26.
zaterdag 12 mei 2007
zaterdag 12 mei
13u50
In de Lucas Munichstraat komt een oogverblindend mooie jongedame aanfietsen. Het jasje is oogverblindend oranje. In het oranje jasje komt de hele Lucas Munichstraat aanfietsen aangezogen door de draaiende wielen van de fiets van de oogverblindend mooie jongedame.
Ik negeer de oogverblindend mooie jongedame - oogverblindend mooie jongedames herinneren me telkens weer aan die song van Dylan op Time out of Mind - en stap op de crox-poort toe. De container staat in de weg. De container is leeggehaald, stel ik vast. Ik open de croxpoort en zeul het koebeest naar de stalling. De container mankt.
Buiten, op het erf, is een fragiel geluid, het geluid van een draaiend fietswiel dat tot stilstand komt.
De oogverblindend mooie jongedame, die mij aanspreekt en aanvankelijk verscheidene amper te beantwoorden vragen stelt, is de suppooste.
In de keuken is een lek. Marlies heeft geen lectuur bij, maar lectuur is overbodig, ze houdt zich bezig met de bezoekers. Ze wil graag een glas water en neemt editie 20 van H-art mee. Ongeveer gelijktijdig, met een tussenpoze van onduidelijke ogenblikken, arriveren mensen uit Bonn en Parijs. Er zijn ook andere bezoekers die anoniem tussen de betekenissen doorstappen.
Een betekenis is een betekenis, je kunt er dwars doorheen stappen.
Robert Clicque vraagt naar Merlyn. Liesbeth stelt me aan Jan Troost voor, de echtgenoot. Met Patrick heb ik het over het Zwalm project. Er stromen mensen binnen zonder dat ik daar iets kan aan doen.
Later probeer ik de site van Liesbeth De Fossé te openen, wat niet lukt. We hebben een hacker op de draadloze verbinding.
In crox2 Dirk en Els en een koppel uit Duitsland. De betonsculptuur is volledig ontmanteld. Er zijn nog bezoekers. Iemand vraagt naar het werk van Merlyn.
Lieve Vanderschaeve en Hartwig Maassen uit Bonn, van Atelierhaus des Bonner Kunstverein e.V. 'e.V.' staat voor eingetrogenen Verein, het equiavelent van een VZW. Niet helemaal hetzelfde als 'ohne Gewin', merkt ze vurig en met kenmerkende gedrevenheid op. Rechtspersoonlijkheid, bevestigt Hartwig. Het gesprek komt op de belabberde situatie in de Vlaamse media. In Bonn ondenkbaar dat de regionale pers niet over een project als dat van Zoete en Morrens zou schrijven. Een meelijkwekkend fenomeen als BV's kennen ze er overigens niet; de 'Bekende Duister' - of BG - is een relatief onbekende soort. In Vlaanderen, meent Lieve, is de situatie totaal ontspoord: op televisie heb je alleen nog schofterige nietsnutten die om de haverklap als woordvoerder van een of andere leeghoofdigheid aantreden met een discours dat zo dun is dat je het niet eens als toiletpapier gebruiken kan, om te kotsen is het. In Bonn, om een voorbeeld te geven, zegt Lieve, telefoneer je naar een gazet als er niet over die of andere activiteit geschreven werd - ze zijn moreel verplicht om over cultuur te schrijven, mensen willen weten wat er gebeurt.
In residentie Muizenbrood is een feestje geweest.
Dirk legt uit hoe de definitieve positie van de blauwe wand bepaald werd.
De suppooste is in gesprek met een jongedame in een rode jekker. Ze vraagt waar het toilet is.
16u
Bij de Turkse bakker op de hoek koop ik een brood, bruin, grof, gesneden. Marlies heeft zin in nog een crox-salami. De crox-salami is een delicatesse.
'Is er geen boekje met jouw werk?' wil ze weten. Jos treedt binnen. 'Zijt gij dat meiske dat daar zit,' vraagt hij aan de suppooste. Katleen, bedoelt hij. 'Dit is Marlies,' zeg ik.
Jos: 'Ik onthou geen gezichten.'
Marlies: 'Ik onthou geen namen.' Er zijn nog bezoekers en ze haast zich naar de Morrenszaal. Jos heeft zin in een pintje. 'Ik kan niet goed meer spreken' - verneem ik. Vier jaar Amerikaanse spraakkunst heeft zijn notie van de Nederlandse taal gereduceerd tot twee keer nul. 'Ik heb last van het Jeruzalemsyndroom,' bekent Jos. 'Kent ge het Jeruzalemsyndroom?'
'Nee, vertel.' 'Dat is dat ge denkt dat ge Jezus zijt.' Hij vertelt een droom. In die droom waren Chagall en Soutine op de daken aan het dansen.
Maud wil weten of er alcoholvrij bier is. Dan Lucia en Merlyn. Er is naar Merlyn gevraagd. Lucia zegt dat ze de verwerkingsprocedure voor het beeldmateriaal zal aanpassen.
Nog meer belangstellenden. 'Ge krijgt hier wel wat over de vloer,' merkt Jos op.
Ian steekt het videomateriaal van zijn straatperformance binnen. Jammer dat ge maar één van beide ramen gebruikt hebt, zeg ik. Hij begint met het installeren van de video-apparatuur en wil graag extra bekabeling.
Alda. We bespreken het project, een solo april volgend jaar. Of dat project niet wat later kan, wil ze weten. Wat later - Sofie Van Loo en Johan.
'Hoe was het in Domburg?' vraagt Johan aan Jos. Jos in gesprek met Alda. Johan komt tussenbeide: 'Mag ik een prozaïsche vraag stellen?' (gelach)
'Die crox-monsieurs...' (gelach)
Er is geen salami meer. (gelach) Alleen nog brood en kaas. Alles is bijna op. (gelach)
'Hij is al de ganse dag met crox-monsieurs bezig,' verduidelijkt Alda die zonet de laatste crox-salami verorberde.
We hebben het over EPO en de nieuwe uitgaves van Voetnoot, Perlouses van drie dames, om te beginnen een zekere De Lafayette, iets van Duras en een boekje dat 'Commentaar' als titel heeft - alles uitmuntend, niveau. Johan wijdt uit over 'La Salle de Bain' van Jean-Philippe Toussaint. Over de octopus: iemand brengt een octopus, zo'n achtarmig ding, niemand die weet wat er mee aan te vangen. Later merkt hij op: 'Weet ge wat Napoleon zei toen de Franse troepen zich uit Rusland terugtrokken?'
Geen idee, zeggen we.
'Komaan, we trekken ons terug uit Rusland.' (gelach) Die anekdote heeft hij ongetwijfeld uit dat boekje van Mme De Lafayette. Hij belt Joris voor een afspraak maandag eerstkomend maar Joris neemt niet op.
Het gesprek komt eens te meer op de Vlaamse media en de infantilisering van het publieke discours.
Gelach, een vonkend spervuur. De Vlaamse media? Dat haalt amper het niveau van een Rorschachtest. Trouwens, luister: als zij niet over ons schrijven, dan schrijven wij over hen.
'Ik heb een sterk probleem met die infantilisering,' fulmineert Sofie. Weet ge wat ge moet doen als ge die journalisten te pakken wilt krijgen? Organiseert een buffet, smijt er 2.500 euro tegenaan. Ge zult ze zien komen. Het tafelt en drinkt en consumeert volstrekt gratuit het neoliberale discours - blockbusters en BV's, voor minder gaan ze niet aan hun laptop zitten. En ge moogt al blij zijn dat uw perstekst wordt overgenomen. Zonder dat ze zich van dorp vergissen! De miserie is dat ze vroeger een journalist als hoofdredacteur hadden en nu een of andere pipo die aangetrokken wordt om de zaak te managen en nul verstand van schrijven heeft.
Na deze vermakelijke doch vruchteloze uitwijding belanden we weer bij het oorspronkelijke gespreksonderwerp: boeken.
Johan koopt alleen boeken waarvan hij op voorhand weet dat hij ze lezen wil. 'Ik durf wel eens,' beken ik, 'op de eerste zin afgaan. Het moet niet altijd een naam zijn die bekend in de oren klinkt.'
'Kent ge de eerste zin van 'Die Mann ohne Eigenschaften'? Ik heb ze in het Engels gelezen want ik versta geen Duits: 'There was a depression above the Atlantic.' Meer moest ik niet weten. Ik heb meteen de drie delen gekocht.'
'In Wenen heb ik Jeroen Laureyns ontmoet,' merkt Johan op, 'en die herinnerde zich dat nog. Van dat interview op Klara.'
In de Lucas Munichstraat komt een oogverblindend mooie jongedame aanfietsen. Het jasje is oogverblindend oranje. In het oranje jasje komt de hele Lucas Munichstraat aanfietsen aangezogen door de draaiende wielen van de fiets van de oogverblindend mooie jongedame.
Ik negeer de oogverblindend mooie jongedame - oogverblindend mooie jongedames herinneren me telkens weer aan die song van Dylan op Time out of Mind - en stap op de crox-poort toe. De container staat in de weg. De container is leeggehaald, stel ik vast. Ik open de croxpoort en zeul het koebeest naar de stalling. De container mankt.
Buiten, op het erf, is een fragiel geluid, het geluid van een draaiend fietswiel dat tot stilstand komt.
De oogverblindend mooie jongedame, die mij aanspreekt en aanvankelijk verscheidene amper te beantwoorden vragen stelt, is de suppooste.
In de keuken is een lek. Marlies heeft geen lectuur bij, maar lectuur is overbodig, ze houdt zich bezig met de bezoekers. Ze wil graag een glas water en neemt editie 20 van H-art mee. Ongeveer gelijktijdig, met een tussenpoze van onduidelijke ogenblikken, arriveren mensen uit Bonn en Parijs. Er zijn ook andere bezoekers die anoniem tussen de betekenissen doorstappen.
Een betekenis is een betekenis, je kunt er dwars doorheen stappen.
Robert Clicque vraagt naar Merlyn. Liesbeth stelt me aan Jan Troost voor, de echtgenoot. Met Patrick heb ik het over het Zwalm project. Er stromen mensen binnen zonder dat ik daar iets kan aan doen.
Later probeer ik de site van Liesbeth De Fossé te openen, wat niet lukt. We hebben een hacker op de draadloze verbinding.
In crox2 Dirk en Els en een koppel uit Duitsland. De betonsculptuur is volledig ontmanteld. Er zijn nog bezoekers. Iemand vraagt naar het werk van Merlyn.
Lieve Vanderschaeve en Hartwig Maassen uit Bonn, van Atelierhaus des Bonner Kunstverein e.V. 'e.V.' staat voor eingetrogenen Verein, het equiavelent van een VZW. Niet helemaal hetzelfde als 'ohne Gewin', merkt ze vurig en met kenmerkende gedrevenheid op. Rechtspersoonlijkheid, bevestigt Hartwig. Het gesprek komt op de belabberde situatie in de Vlaamse media. In Bonn ondenkbaar dat de regionale pers niet over een project als dat van Zoete en Morrens zou schrijven. Een meelijkwekkend fenomeen als BV's kennen ze er overigens niet; de 'Bekende Duister' - of BG - is een relatief onbekende soort. In Vlaanderen, meent Lieve, is de situatie totaal ontspoord: op televisie heb je alleen nog schofterige nietsnutten die om de haverklap als woordvoerder van een of andere leeghoofdigheid aantreden met een discours dat zo dun is dat je het niet eens als toiletpapier gebruiken kan, om te kotsen is het. In Bonn, om een voorbeeld te geven, zegt Lieve, telefoneer je naar een gazet als er niet over die of andere activiteit geschreven werd - ze zijn moreel verplicht om over cultuur te schrijven, mensen willen weten wat er gebeurt.
In residentie Muizenbrood is een feestje geweest.
Dirk legt uit hoe de definitieve positie van de blauwe wand bepaald werd.
De suppooste is in gesprek met een jongedame in een rode jekker. Ze vraagt waar het toilet is.
16u
Bij de Turkse bakker op de hoek koop ik een brood, bruin, grof, gesneden. Marlies heeft zin in nog een crox-salami. De crox-salami is een delicatesse.
'Is er geen boekje met jouw werk?' wil ze weten. Jos treedt binnen. 'Zijt gij dat meiske dat daar zit,' vraagt hij aan de suppooste. Katleen, bedoelt hij. 'Dit is Marlies,' zeg ik.
Jos: 'Ik onthou geen gezichten.'
Marlies: 'Ik onthou geen namen.' Er zijn nog bezoekers en ze haast zich naar de Morrenszaal. Jos heeft zin in een pintje. 'Ik kan niet goed meer spreken' - verneem ik. Vier jaar Amerikaanse spraakkunst heeft zijn notie van de Nederlandse taal gereduceerd tot twee keer nul. 'Ik heb last van het Jeruzalemsyndroom,' bekent Jos. 'Kent ge het Jeruzalemsyndroom?'
'Nee, vertel.' 'Dat is dat ge denkt dat ge Jezus zijt.' Hij vertelt een droom. In die droom waren Chagall en Soutine op de daken aan het dansen.
Maud wil weten of er alcoholvrij bier is. Dan Lucia en Merlyn. Er is naar Merlyn gevraagd. Lucia zegt dat ze de verwerkingsprocedure voor het beeldmateriaal zal aanpassen.
Nog meer belangstellenden. 'Ge krijgt hier wel wat over de vloer,' merkt Jos op.
Ian steekt het videomateriaal van zijn straatperformance binnen. Jammer dat ge maar één van beide ramen gebruikt hebt, zeg ik. Hij begint met het installeren van de video-apparatuur en wil graag extra bekabeling.
Alda. We bespreken het project, een solo april volgend jaar. Of dat project niet wat later kan, wil ze weten. Wat later - Sofie Van Loo en Johan.
'Hoe was het in Domburg?' vraagt Johan aan Jos. Jos in gesprek met Alda. Johan komt tussenbeide: 'Mag ik een prozaïsche vraag stellen?' (gelach)
'Die crox-monsieurs...' (gelach)
Er is geen salami meer. (gelach) Alleen nog brood en kaas. Alles is bijna op. (gelach)
'Hij is al de ganse dag met crox-monsieurs bezig,' verduidelijkt Alda die zonet de laatste crox-salami verorberde.
We hebben het over EPO en de nieuwe uitgaves van Voetnoot, Perlouses van drie dames, om te beginnen een zekere De Lafayette, iets van Duras en een boekje dat 'Commentaar' als titel heeft - alles uitmuntend, niveau. Johan wijdt uit over 'La Salle de Bain' van Jean-Philippe Toussaint. Over de octopus: iemand brengt een octopus, zo'n achtarmig ding, niemand die weet wat er mee aan te vangen. Later merkt hij op: 'Weet ge wat Napoleon zei toen de Franse troepen zich uit Rusland terugtrokken?'
Geen idee, zeggen we.
'Komaan, we trekken ons terug uit Rusland.' (gelach) Die anekdote heeft hij ongetwijfeld uit dat boekje van Mme De Lafayette. Hij belt Joris voor een afspraak maandag eerstkomend maar Joris neemt niet op.
Het gesprek komt eens te meer op de Vlaamse media en de infantilisering van het publieke discours.
Gelach, een vonkend spervuur. De Vlaamse media? Dat haalt amper het niveau van een Rorschachtest. Trouwens, luister: als zij niet over ons schrijven, dan schrijven wij over hen.
'Ik heb een sterk probleem met die infantilisering,' fulmineert Sofie. Weet ge wat ge moet doen als ge die journalisten te pakken wilt krijgen? Organiseert een buffet, smijt er 2.500 euro tegenaan. Ge zult ze zien komen. Het tafelt en drinkt en consumeert volstrekt gratuit het neoliberale discours - blockbusters en BV's, voor minder gaan ze niet aan hun laptop zitten. En ge moogt al blij zijn dat uw perstekst wordt overgenomen. Zonder dat ze zich van dorp vergissen! De miserie is dat ze vroeger een journalist als hoofdredacteur hadden en nu een of andere pipo die aangetrokken wordt om de zaak te managen en nul verstand van schrijven heeft.
Na deze vermakelijke doch vruchteloze uitwijding belanden we weer bij het oorspronkelijke gespreksonderwerp: boeken.
Johan koopt alleen boeken waarvan hij op voorhand weet dat hij ze lezen wil. 'Ik durf wel eens,' beken ik, 'op de eerste zin afgaan. Het moet niet altijd een naam zijn die bekend in de oren klinkt.'
'Kent ge de eerste zin van 'Die Mann ohne Eigenschaften'? Ik heb ze in het Engels gelezen want ik versta geen Duits: 'There was a depression above the Atlantic.' Meer moest ik niet weten. Ik heb meteen de drie delen gekocht.'
'In Wenen heb ik Jeroen Laureyns ontmoet,' merkt Johan op, 'en die herinnerde zich dat nog. Van dat interview op Klara.'
Abonneren op:
Posts (Atom)
