zaterdag 12 mei

13u50

In de Lucas Munichstraat komt een oogverblindend mooie jongedame aanfietsen. Het jasje is oogverblindend oranje. In het oranje jasje komt de hele Lucas Munichstraat aanfietsen aangezogen door de draaiende wielen van de fiets van de oogverblindend mooie jongedame.
Ik negeer de oogverblindend mooie jongedame - oogverblindend mooie jongedames herinneren me telkens weer aan die song van Dylan op Time out of Mind - en stap op de crox-poort toe. De container staat in de weg. De container is leeggehaald, stel ik vast. Ik open de croxpoort en zeul het koebeest naar de stalling. De container mankt.
Buiten, op het erf, is een fragiel geluid, het geluid van een draaiend fietswiel dat tot stilstand komt.

De oogverblindend mooie jongedame, die mij aanspreekt en aanvankelijk verscheidene amper te beantwoorden vragen stelt, is de suppooste.
In de keuken is een lek. Marlies heeft geen lectuur bij, maar lectuur is overbodig, ze houdt zich bezig met de bezoekers. Ze wil graag een glas water en neemt editie 20 van H-art mee. Ongeveer gelijktijdig, met een tussenpoze van onduidelijke ogenblikken, arriveren mensen uit Bonn en Parijs. Er zijn ook andere bezoekers die anoniem tussen de betekenissen doorstappen.
Een betekenis is een betekenis, je kunt er dwars doorheen stappen.

Robert Clicque vraagt naar Merlyn. Liesbeth stelt me aan Jan Troost voor, de echtgenoot. Met Patrick heb ik het over het Zwalm project. Er stromen mensen binnen zonder dat ik daar iets kan aan doen.
Later probeer ik de site van Liesbeth De Fossé te openen, wat niet lukt. We hebben een hacker op de draadloze verbinding.
In crox2 Dirk en Els en een koppel uit Duitsland. De betonsculptuur is volledig ontmanteld. Er zijn nog bezoekers. Iemand vraagt naar het werk van Merlyn.
Lieve Vanderschaeve en Hartwig Maassen uit Bonn, van Atelierhaus des Bonner Kunstverein e.V. 'e.V.' staat voor eingetrogenen Verein, het equiavelent van een VZW. Niet helemaal hetzelfde als 'ohne Gewin', merkt ze vurig en met kenmerkende gedrevenheid op. Rechtspersoonlijkheid, bevestigt Hartwig. Het gesprek komt op de belabberde situatie in de Vlaamse media. In Bonn ondenkbaar dat de regionale pers niet over een project als dat van Zoete en Morrens zou schrijven. Een meelijkwekkend fenomeen als BV's kennen ze er overigens niet; de 'Bekende Duister' - of BG - is een relatief onbekende soort. In Vlaanderen, meent Lieve, is de situatie totaal ontspoord: op televisie heb je alleen nog schofterige nietsnutten die om de haverklap als woordvoerder van een of andere leeghoofdigheid aantreden met een discours dat zo dun is dat je het niet eens als toiletpapier gebruiken kan, om te kotsen is het. In Bonn, om een voorbeeld te geven, zegt Lieve, telefoneer je naar een gazet als er niet over die of andere activiteit geschreven werd - ze zijn moreel verplicht om over cultuur te schrijven, mensen willen weten wat er gebeurt.
In residentie Muizenbrood is een feestje geweest.
Dirk legt uit hoe de definitieve positie van de blauwe wand bepaald werd.
De suppooste is in gesprek met een jongedame in een rode jekker. Ze vraagt waar het toilet is.

16u

Bij de Turkse bakker op de hoek koop ik een brood, bruin, grof, gesneden. Marlies heeft zin in nog een crox-salami. De crox-salami is een delicatesse.
'Is er geen boekje met jouw werk?' wil ze weten. Jos treedt binnen. 'Zijt gij dat meiske dat daar zit,' vraagt hij aan de suppooste. Katleen, bedoelt hij. 'Dit is Marlies,' zeg ik.
Jos: 'Ik onthou geen gezichten.'
Marlies: 'Ik onthou geen namen.' Er zijn nog bezoekers en ze haast zich naar de Morrenszaal. Jos heeft zin in een pintje. 'Ik kan niet goed meer spreken' - verneem ik. Vier jaar Amerikaanse spraakkunst heeft zijn notie van de Nederlandse taal gereduceerd tot twee keer nul. 'Ik heb last van het Jeruzalemsyndroom,' bekent Jos. 'Kent ge het Jeruzalemsyndroom?'
'Nee, vertel.' 'Dat is dat ge denkt dat ge Jezus zijt.' Hij vertelt een droom. In die droom waren Chagall en Soutine op de daken aan het dansen.
Maud wil weten of er alcoholvrij bier is. Dan Lucia en Merlyn. Er is naar Merlyn gevraagd. Lucia zegt dat ze de verwerkingsprocedure voor het beeldmateriaal zal aanpassen.
Nog meer belangstellenden. 'Ge krijgt hier wel wat over de vloer,' merkt Jos op.

Ian steekt het videomateriaal van zijn straatperformance binnen. Jammer dat ge maar één van beide ramen gebruikt hebt, zeg ik. Hij begint met het installeren van de video-apparatuur en wil graag extra bekabeling.

Alda. We bespreken het project, een solo april volgend jaar. Of dat project niet wat later kan, wil ze weten. Wat later - Sofie Van Loo en Johan.
'Hoe was het in Domburg?' vraagt Johan aan Jos. Jos in gesprek met Alda. Johan komt tussenbeide: 'Mag ik een prozaïsche vraag stellen?' (gelach)
'Die crox-monsieurs...' (gelach)
Er is geen salami meer. (gelach) Alleen nog brood en kaas. Alles is bijna op. (gelach)
'Hij is al de ganse dag met crox-monsieurs bezig,' verduidelijkt Alda die zonet de laatste crox-salami verorberde.

We hebben het over EPO en de nieuwe uitgaves van Voetnoot, Perlouses van drie dames, om te beginnen een zekere De Lafayette, iets van Duras en een boekje dat 'Commentaar' als titel heeft - alles uitmuntend, niveau. Johan wijdt uit over 'La Salle de Bain' van Jean-Philippe Toussaint. Over de octopus: iemand brengt een octopus, zo'n achtarmig ding, niemand die weet wat er mee aan te vangen. Later merkt hij op: 'Weet ge wat Napoleon zei toen de Franse troepen zich uit Rusland terugtrokken?'
Geen idee, zeggen we.
'Komaan, we trekken ons terug uit Rusland.' (gelach) Die anekdote heeft hij ongetwijfeld uit dat boekje van Mme De Lafayette. Hij belt Joris voor een afspraak maandag eerstkomend maar Joris neemt niet op.
Het gesprek komt eens te meer op de Vlaamse media en de infantilisering van het publieke discours.
Gelach, een vonkend spervuur. De Vlaamse media? Dat haalt amper het niveau van een Rorschachtest. Trouwens, luister: als zij niet over ons schrijven, dan schrijven wij over hen.
'Ik heb een sterk probleem met die infantilisering,' fulmineert Sofie. Weet ge wat ge moet doen als ge die journalisten te pakken wilt krijgen? Organiseert een buffet, smijt er 2.500 euro tegenaan. Ge zult ze zien komen. Het tafelt en drinkt en consumeert volstrekt gratuit het neoliberale discours - blockbusters en BV's, voor minder gaan ze niet aan hun laptop zitten. En ge moogt al blij zijn dat uw perstekst wordt overgenomen. Zonder dat ze zich van dorp vergissen! De miserie is dat ze vroeger een journalist als hoofdredacteur hadden en nu een of andere pipo die aangetrokken wordt om de zaak te managen en nul verstand van schrijven heeft.

Na deze vermakelijke doch vruchteloze uitwijding belanden we weer bij het oorspronkelijke gespreksonderwerp: boeken.
Johan koopt alleen boeken waarvan hij op voorhand weet dat hij ze lezen wil. 'Ik durf wel eens,' beken ik, 'op de eerste zin afgaan. Het moet niet altijd een naam zijn die bekend in de oren klinkt.'
'Kent ge de eerste zin van 'Die Mann ohne Eigenschaften'? Ik heb ze in het Engels gelezen want ik versta geen Duits: 'There was a depression above the Atlantic.' Meer moest ik niet weten. Ik heb meteen de drie delen gekocht.'
'In Wenen heb ik Jeroen Laureyns ontmoet,' merkt Johan op, 'en die herinnerde zich dat nog. Van dat interview op Klara.'