zondag 20 mei

14u

een opeenstapeling van denkbeeldige voetstappen

In de croxruimte is niemand. Ik open de laptop. Een ogenblik later vult de delicate en uitgepuurde ritmiek van Gould de mediaruimte, The French Suites BWV 816, dit keer als basso continuo van de virtuose improvisatie van een merel. De merel zit bovenop de schouw van een huis in de Lucas Munichstraat. Er wonen Turken, als ik het goed heb. Tijdens de zomermaanden zit de matriarche op een stoel vlakbij de voordeur een dutje te doen.
Voetstappen van voorbijgangers. Dan Peter Lagast. Hij maakt een ommetje door de Morrenszaal en de zaal van Zoete en documenteert zich. In de mediaruimte maakt hij foto's van de plek waar hij het project crox-Merz uitvoeren wil. Kort na elkaar zijn er meerdere bezoekers. 't Is zondag. Ook Lucia en Merlyn en Kurt en Ann, Ann die drachtig is. Ze draagt, draagt het kind. Elke pasgeborene is twee personen: de moeder en het ongeboren kind. Kort na elkaar wordt de mens twee keer geboren, eerst als worp, later pas als kind. De derde persoon heeft vaak geen andere functie dan die van een suppoost, de zaalwachter die lijdzaam toeziet.
Jos is vroeg vandaag. Stijn steekt het audiomateriaal binnen. Ik maak kennis met Ammanuel. 'Dag Hans,' zegt Ammanuel.

Plots staat Johan Gelper in de deuropening. Hij laadt zijn vracht uit. Misschien moet hij toch maar eerst met Merlyn afspreken. Ik zoek het telefoonnummer van Merlyn op.
Jos begint aan een discours over twee onuitvoerbare projecten. Het eerste is een performance waarbij een grote bolvorm door een ruit gekegeld wordt - zodra de bolvorm door de ruit stuitert, verandert het ding in een kubus. Het tweede project is een variant op de hierboven vermelde formalisering van het onmogelijke: duw een luchtballon door een ruit. Zodra de luchtballon door de ruit steekt, en met een zucht ontploft en ineenklapt, verandert het ding in een raket die naar de maan vliegt. Dit doet denken aan 'Omon en de race naar de maan', hoewel de uitgangspunten niet helemaal dezelfde zijn.

Er is een anonieme bezoeker. Sebastien Hendrickx heet ie. Student beeldhouwkunst, Sint-Lucas. Hij is vooral geïnteresseerd in het werk van Morrens.
Jos confronteert Sebastien met een interessante theorie. Snelheid in een kleine ruimte is vervelend. Stelt u eens voor dat Stief op zijn scooter in de mediaruimte rondraast. Vervelend. Als ge moet pissen is de beperking van het urinoir uiteraard wel een interessant medium. Snelheid in een grote ruimte echter, is fascinerend. Stief op zijn scooter in Arizona is een onwaarschijnlijk fantastische performance. Omdat België zo klein is, is snelheid in België een problematisch gegeven, of, met andere woorden, er is een verband tussen snelheid en ruimte.

Connecties - een mentaal verband. De media verkleuteren het publiek door het de hele tijd door over allerlei troep te hebben, zelfs een gazet als De Morgen waarvan ge toch meer verwacht dan wat ze nu presteren.

Den Humo lezen, merkt Sebastien op, daar word ik zo moe van. De Morgen lezen, daar mag hij niet eens aan denken. Van die gazet kunt ge geen halve letter lezen zonder dat ge moet kotsen.

Jos heeft een nieuwe velo gekocht. We bekijken het instrument. Nieuwe bezoekers dienen zich aan.
Ian komt een video installeren. Paul Gees neemt zijn tijd voor het werk van Morrens. Inge Braeckman recenseert. We hebben het over het verraad van de Vlaamse pers.

Sander komt aanstappen met een pizzabox. Een Turkse pizza met kip. Hij wil de cd-rom die Johan Gelper binnenstak. Met Ginger Bogaert, dochter van Thomas en Annemarie, de afspraak om haar werk in de kubusruimte te tonen zodra zich een gelegenheid voordoet. Dat wordt tijdens de herfst.

Ian is bezig met een dataprojector. Het project van Ian, crox 214, combineert een performance in de straten van Gent, een performance die begin mei plaatsvond, het instalraam - op de gebruikelijke locatie - en een videoprojectie in de mediaruimte. Het probleem met het geluid is opgelost.
Hoe zit het met het parcours dat ge gevolgd hebt, vraag ik. Sander nam plaats op een van de stoelen en bekijkt de videoprojectie. Hierop is te zien - in een ingekorte, geredigeerde versie - hoe zes individuën een houten kraam door de Gentse straten zeulen.
De personae zijn:
Jelly Clarysse (rode kiel), van het kunstenaarscollectief KAMP;
Louis Pons, een filmmaker die ook film produceert en nog andere dingen doet;
Régis Decroo, een restaurateur, studeert aan La Cambre in Brussel;
David Debeyter, een Franse fotograaf;
Pieter Ampe, een choreograaf, of danser, iemand die bewegingen maakt, hij maakt deel uit van de Parts-productie van De Keersmaecker;
Ian Kesteleyn zelf.
De cameraman is Joost Wynant. Eind juni komt 'De laatste zomer' in roulatie, zijn eerste langspeelfilm.

Het parcours die bewuste zaterdag, 5 mei 2007: ze vertrokken aan De Sterre. Van De Sterre ging het via de Kortrijkse Steenweg door het miljoenenkwartier naar de spoorweg. Dan door de De Pintelaan richting Ledeberg, over de Schelde en voorbij het Administratief Centrum.
Aan de brug over de Schelde moeten ze deels op deels naast het voetpad stappen en maken ze gedurende een kort moment deel uit van de verkeerscirculatie. Het videobeeld maakt duidelijk dat ze over de pechstrook stappen.
Aan het Administratief Centrum, er is een pleintje, worden ze door een fanfare verwelkomd. Er is een festiviteit. De fanfare speelt Bossa Cubana, joelende en spelende kinderen verwelkomen het instalraam op stap. 'Couscous! Couscous!' roept iemand. Vandaar gaat het richting Ledeberg. Aan de brug begint het te waaien. Het is de overgang van een hete en zomerse aprilmaand naar het meer gebruikelijke weertype. Op het Ledebergplein, aan de kerk, houden ze halt. Het raamwerk wordt bijgewerkt.
Van het Ledebergplein gaat het over de Brusselse Steenweg door een flard van Gentbrugge naar de brug over de Schelde. In Gentbrugge hebben ze een probleem met de wind. Voorbij de brug, waar de Schelde zo dun is dat ge er niet eens kunt in pissen, nemen ze de Nijverheidskaai tot aan de spoorweg, dan de Eendrachtstraat. Hier worden ze aangeklampt door een groepje Turkse kinderen die meebouwen aan het veranderende kunstwerk. De Turkse kinderen stappen mee tot in de Machariuswijk. Van de croxbuurt gaat het via Ham naar het Stapelplein. De leden van het collectief beginnen aan het verzagen van het object. Vermoeidheid slaat toe. Het object krijgt een nieuwe vorm. Het begint er ook steeds barokker en ecclectischer uit te zien.
Vermoeidheid dringt zich op. Het traject gaat via de Salvatorkerk, de Blaisantvest en het Rabot naar het Prinsenhof. Ze passeren het justitiepaleis, belanden in het Patershol, via de Lange Steenstraat. Dan gaat het naar de Vrijdagmarkt. Keiveel volk maar niemand die participeert. Ze stappen door. De Kammerstraat, met de Bal Infernal ter rechterzijde, geeft uit op de Belfortstraat. Hier gaat het rechtsop. Ze stappen op het Belfort toe. Net voor het stadhuis nemen ze de Hoogpoort en dan rechts via het graffitistraatje naar de Onderstraat. Ze zijn moe, doodop, pakken een pint in Pink Flamingo's.

Onderstraat 26. Het karkas van de performance van Ian Kesteleyn. De donkere ramen weerspiegelen het lamplicht boven de toog van Pink Flamingo's. Op het eerste van Onderstraat 26 staat het middenste raam open.