zaterdag 19 mei

Ik sta nog niet aan de poort of er is een stroom bezoekers. In de Lucas Munichstraat en voorbij de hoek tot aan de kerk en tot aan de brug staat het zwart van het volk. Aan de Dampoort zitten ze met een file tot Brussel.
Ik spreek de menigte toe. 'Allez allez allez, ge gaat toch niet zeggen dat ge allemaal voor die tentoonstelling van Morrens en Zoete komt,' roep ik. 'En Paridaen,' roep ik. Ik sta tegen de wind te fluiten. Op straat is geen kat. Dirk telefoneert me. Aan de poort staan de mannen van Odradek me op te wachten. Het duurt niet lang of er zijn nog bezoekers.
Stijn komt het audio-gerief ophalen. Marijke lacht zich een kriek met het werk van Morrens: "Twee Alzheimer patiënten staan voor hun eigen gesloten deur, en kloppen. De man tegen vrouw: 'ze zijn niet thuis.'"
Een halve meter verderop: Moral Aesthetics. Daar moet ge die van De Morgen eens over aanspreken, merkt Karz op. Hij volgt het discours vanop een afstand.
Een bezoeker komt tussenbeide: 'De Morgen? Wie leest er nu nog De Morgen, zo'n mainstreamgazet.' We zijn het er over eens, De Morgen heeft z'n publiek verraden. Als ge rekening houdt met het publiek waar die gazet voor schrijft, dan halen ze tegenwoordig amper het niveau van een roddelgazet. Iemand geeft een voorbeeld: muziekrecensies waar geen journalist zijn naam durft onderzetten want gejat uit de Britse vakpers, recensies over films waar geen filmliefhebber wat aan heeft, een cultuurbijlage waarin amper een discours over actuele kunst gevoerd wordt. 'Tenzij dan die keer dat ze in Sotheby een schilderij van Michaël veilden voor het achtenswaardige bedrag van 19.000 en oneffen'. Of Panamarenko die een paar stokbroden signeert. Het lijkt wel alsof er voor die lui van De Morgen maar een handvol kunstruimtes zijn hier in Vlaanderen, idyllische plekken met een frigo vol champagne - en ge moogt ook niet vergeten natuurlijk dat ge af en toe eens met die mannen aan tafel moet gaan zitten. Veel lust tot schrijven hebben ze helaas ook dan niet, van het zweten van het vele denkwerk. In de Vlaamse pers wordt niet over cultuur geschreven, er wordt op tafel gekakt. Ah, die journalisten tegenwoordig, dat heeft geen manieren mijnheer. Ge moogt niet op tafel kakken.

Ik ontvang een berichtje van Yannick en bel hem op. Het gaat over twee concerten, een voor 300 euro, het andere concert kan aan 150 euro.
Stefaan Dheedene, hij is kritisch, vindt het werk van Zoete niet fragmentarisch genoeg. Ge bekomt meer met fragmenten. Ook Morrens had meer moeten fragmenteren, vindt Stefaan.

Ilse Roman en Els Soetaert stuiken toe. We hebben afgesproken om het over een project te hebben. Ilse rolt een sigaret. Ze draagt een trendy jasje, iets uit de sportieve lijn van Madonna. Els een grasgroen topje van Skunkfunk. Een type in een rode, slonzige shirt betreedt de hall en slentert door naar crox2. Ilse kijkt heel even om naar de plompe gestalte die door zijn rare motoriek een agressieve indruk maakt.
We bespreken een aantal mogelijke tijdstippen - alles lijkt af te hangen van hoe Ilse en Els het project willen aanpakken. Ze zien het als twee aparte projecten - Els plant een vervolg op het 'Sofah'-project, dit keer met meerdere opblaasbare bolvormen; de sequentie van de performance wordt dan ongetwijfeld bepaald door de tijdsduur van het leeglopen van de bolvormen - het leeglopen duurt veel langer dan het opblazen ervan.
Ook de performance van Ilse, waarbij ze het innemen van een slaapmiddel overweegt - de confrontatie van de bezoeker of toeschouwer met het lichaam van de slapende performer - vergt een zorgvuldige voorbereiding. Een problematisch element is het geluid van de motoren die Els voor het opblaasmechanisme nodig heeft.