16u30. Regen roffelt over het dak. Een ogenblik eerder hadden zich twee bezoekers aangemeld. Ze verdwenen in de dikke mist die de corridor quasi-hermetisch afsluit. Van een van de bezoekers verneem ik later dat hij verontrust naar het gat in de muur gekeken had, rook meende te zien, na een moment van twijfel door had dat die mistige damp niet door vuur veroorzaakt kon zijn en aan het gat in de muur de conclusie toevoegde dat er verbouwingswerken waren.
Ik stap door het gat, stap over de steenbrokken, beland in een spelonk die ik niet langer als rechthoekig ervaar. De parallelle structuur van muur ter linker- en muur ter rechterzijde ontbreekt. Pas halverwege de doorgang
(foto boven) is een schemerig aureool waar te nemen. Ik weet dat de doorgang twee meter breed is maar ik zie geen muren. In de dikke opeenhoping van rookdampen is er alleen de plek waar ik ben. Stemmen zijn er evenmin. Wel is er het geluid van een strijkorkest. Iemand met kennis van klassieke instrumentatie had het gisteren geschreven kunnen hebben.
Aan het eind van de 21 meter lange corridor is de damp nog dikker. Ik stap in een dikke damp van licht.
Het duurt even voor ik de andere waaghals ontwaar. (foto onder) Ook hij is gewapend met een fototoestel.
Er is nog iemand.
Het herinnert me aan het begin van het project, aan Michaël, Hannelore en Miet die een door Michaël zwart geschilderde DAF in de zaal plaatsten, er een performance mee gingen doen zeiden ze, en wij die dagen aan een stuk over het vraagstuk uitlaatgassen gebogen zaten. Bejing waar mensen zich met vodjes tegen de uitlaatgassen en de smog beschermen. Smog is een Brits fenomeen. Als ik het goed heb, deed het zich daar voor het eerst voor.
Plots sta ik voor een van de ijsschotsen. Het gebeurt telkens opnieuw. Ik weet exact waaraan ik me verwachten kan, ik weet onder welke ijsschots het achter-, onder welke ijsschot het voorste deel van de auto zit, toch ben ik net zo vaak m'n oriëntatie kwijt.
Onderin een van de schotten is een gat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten