brons

In Baixa is een enorme drukte, eindejaarsdrukte aangedikt met toeristen uit alle windstreken. Op het terras van la Brasileira zit ik naast mensen uit Nederland.
De dame maakt foto's van de gevel van het koffiehuis waar Fernando Pessoa dagelijks kwam, La Brasileira. Het is een somptueuze gevel met fonkelende vitrines en een marmeren rondboog, een inkom en nog twee doorgangen, smaller, waarlangs je de zaak betreden of verlaten kan. Het ter gelegenheid van de honderdste verjaardag links van de doorgang aangebrachte plakkaat geeft aan dat de zaak sinds 1905 bestaat.
Eindejaarsdrukte stapt over de mozaïek tussen de ingang en het terras. Op het plein speelt een bandje Braziliaanse muziek. Miljarden voetzolen veranderden het trottoir in een heuvelend terrein.
De dame uit Nederland heeft geen idee waarom af en toe iemand naast de ingang van La Brasileira postvat en een foto van zich laat nemen. Amper zes meter linksop nemen dames plaats naast een replica van de dichter. Waar ze plaatsnemen heeft het brons een lichtere toon. Pedro en Nuno hebben weinig met het brons. Pedro woont sinds 5 jaar in Lissabon. De lichtere tonen van het brons waren hem niet opgevallen.

Ik zoek het op, zegt de dame. Pessoa, bedoelt ze.

In de doorgang ter rechterzijde is een krantenwinkel. De uitbater staat tussen de periodieken. Hij sorteert de voorraad, kijkt om naar de eindejaarsdrukte. Het staat op de marmeren rondboog: sinds 1905.