wie anders

Nu moet je toch maar het geluk hebben, bedacht ik opgelucht, om in een zone waar normaal gesproken geen vlieg had weten te parkeren over een afstand van amper dertig meter maar liefst twee stroken beschikbaar aan te treffen en ook nog die tweede euro op zak te hebben. In het restaurant, waar ik vandaag de kip cordon bleu bestel, is alleen nog een plek vlak bij de doorgang naar de keuken. Aan de verre hoek van het barmeubel zit een jonge vrouw over een boek gebogen. Het lange, donkerblonde haar, haar met een kleur van nat populierenhout, hangt in een warrige, brede sliert, er is alleen die enorme hoeveelheid haar, het boek, een dik boek waarin ze pas begonnen is, en, als ik het schetsboek bij had gehad, een door de wol geverfde curve, die van haar rug. Ik zie het schilderij voor me waarvoor ze geposeerd had kunnen hebben.

Wat er over gezegd zou kunnen worden is dat het uit een periode stamt waarin het intellect zich bezighield met het niet uitvoeren van het werk dat het gemaakt had kunnen hebben. Als je als kunstenaar zo lui en gewiekst bent dat je anderen laat beslissen over wat op tafel komt... Is de contemporane scene wat anders dan mainstream? Krijgen we straks wéér een expo waar helemaal niemand op zit te wachten door de strot geramd?
Helemaal niemand is niet helemaal correct. Burgerluitjes tippelen verrukt over lege eierschalen.

Het personage komt aan de doorgang naar de keuken zitten. Hij valt op door een teneur die hem aanwezig maakt. Boven de geruite tweed in herfsttinten is de sobere rand van een dunne rolkraag, afgewerkt met wat er boven uitsteekt, de lange nek, het smalle gezicht, de getrimde schedel en een dunne baard. Uit de vele mogelijkheden pik ik mezelf, begin jaren tachtig als ik het goed heb, het geruite jasje ging een tijd langer mee tot niet alleen die ene knoop los kwam te zitten maar ook de voering van de vestzakken waarin altijd wel wat rommel stak. Ik heb net het besluit genomen om me niet langer met hem bezig te houden, als hij met een kwartdraai plots naast de tafel staat en het boek van Gracialano Ramos aanwijst, Kinderjaren, een privé-domein. Of hij het boek eens inkijken mag, vraagt hij. Z'n favoriete boekhandel is Limerick.