dinsdag 13 november

Een gure novemberdag, het regent. Ik bevoorraad me in een krantenwinkel aan de Vlasmarkt en druk de krant tegen de binnenzijde van het in een dubbele rol folie gewikkelde pak dat ik bij heb. Aan de bushaltes drommen jongelui en aan het rondpunt tolt de avondspits. Scoren zit er niet in. Over het voetpad ter linkerzijde komt een ordonans van de gewapende arm der wet aanstappen. De rotzak bekijkt me met de afstandelijke en duistere blik van iemand die iedereen verdacht vindt. Gelijk ook. Het pakje dat ik bij heb is explosiever dan een lading Oezbeken op hongerloon. Ik dwars de straat en pik en passant het nieuws mee dat ze op de voorpagina hebben. Die klucht met De Wever en Leterme. Hebben ze geen afdeling aan het UZ voor dit soort lui? Interessant zeg: Rasmussen had nooit aan de start van de Tour mogen staan. De cultuurbijlage begint met een bladzijde over Frank Vercauteren - en eindigt ermee, zou je kunnen zeggen, de rest is niet van die aard dat ik er wat aan heb op dat ene stukje na, iets over Orchestra Boabab. Aan de Korenmarkt beland ik in een over de hele lengte van het tramperron uitgerokken massa wachtenden. Een jongen staart naar het pak dat ik bij heb en informeert de teerbeminde tweevoeter naast hem over de inhoud: 'Een schilderij.'
Het jongmens is kennelijk op de hoogte van hoe je onderzoek inpakken moet zodat de klerezooi niet over het straatdek zeikt.
'Meneer, is dat een schilderij?.' Het meisje heeft een guitige lach om de lippen die het midden houdt tussen die van Mona en mijn Lisa.
'Het is een bompakket,' zeg ik, heel even zoals het hoort linksom en dan rechtsop kijkend. In Sphinx hebben ze Persepolis. Het daagt me dat ik wel eens een film zou willen maken over een man die geen scheten kan laten. Hoe hard hij ook probeert, het lukt hem niet. In het eerste deel zien we hoe het hoofdpersonage in culturele middens vertoeft en zich er niet op zijn gemak voelt. Het knipoogje naar Young & Innocent is niet voor gevoelige kijkertjes. In het tweede deel probeert hij dan toch die scheet te laten maar dat mislukt.
In het tramstel komen er halte na halte mensen bij. Interessant. Tijdens het heen en weer schudden in de bochten blijf je hierdoor makkelijk overeind als een tandenstoker in verse plumpudding. Ik kom terecht naast een meisje met een doffe blik. Ze heeft een gouden klem in het bruine en zijdige haar. Het had interessant kunnen zijn om te weten wat de persoon in kwestie denkt, waar ze straks terechtkomt, of tijdens het weekend ganzenpastei en truffels worden geserveerd of andere dingen die ze van huis uit in principe niet uitproberen mag. Aan de Charles de Kerckhovelaan stapt een bejaarde man in met een onderlip die tot over z'n kin hangt. Twee haltes verderop verandert het tramstel in een suite. Ik ga zitten in het pluchen fauteuil en sla de gazet open. Waarover ze het dit keer hebben in Cultuur&Media, jongens toch. De katerne begint met een analyse van het ontslag van Anderlechtcoach Frank Vercauteren. 'Samson en Delila' van Rubens zou weer op de oorspronkelijke plaats hangen. Wie wat aan die informatie heeft, hoeft z'n vinger niet op te steken, merken ze toch niet.
De Textielschool is een halte te ver. In Reproduct steek ik de map met tekeningen van Philippe binnen.