vrijdag 23 november

Ik was heet water aan het opgieten en klaarwakker door de geur van verse koffie, had net een sigaret gedraaid, de laptop bleef op stal, in de kamer hing een doordringende lucht van terpentijn en Stef belde me. Dat was rond een uur of tien. Hij stond op het woonerf, hoorde ik, de croxpoort was dicht. Ik heb geen sleutel, zei ik, Kurt heeft de sleutel. Normaal gesproken was Kurt sinds negen uur 's ochtends in de kubusruimte aan het werk maar er is niemand. Niemand, dat er niemand is. Het eerste nieuwsfeit van de dag. Niemand. Maar Kurt is er aan het werk, zei ik, de conclusie dat hij er niet aan het werk is met een bereik van enkele seconden van me afschuivend. Nee, argumenteerde Stef, die waarschijnlijk al geprobeerd had om de deur open te krijgen, de poort is dicht. Later dus. Eerst bel ik Kurt maar dat stel ik uit tot halfelf. In het atelier bestudeer ik het meest recente schilderij. Een stand van zaken. Het ziet er niet te best uit, de verflaag is best ok, het is de compositie die niet deugt. Ik besluit om het doek helemaal opnieuw te beginnen en zoek het nummer van Kurt. Frank belt me. Hij komt straks de platenspeler oppikken.

Frank, met de auto, hij kwam de platenspeler oppikken, ik vergat te vragen hoe het met die bluts zit, arriveert op het woonerf als ik de fiets al geparkeerd heb. Tata, alias Olifant, de grijsgestreepte crox-poes, is van de partij en inspecteert de madiaruimte. Proper he, Tatake, zeg ik. Frank wil weten of ik Michaël gebeld heb. Nee nee, vergat ik. Ik bel Michaël. De boxen en het mengpaneel bevinden zich in het repetitielokaal van The Singing Painters. Ja maar, ik kan hier niet weg, zegt Michaël. Dat zal met zijn dochter te maken hebben, Xenia loopt Steinerschool en heeft op vrijdagmiddag vrijaf. Frank maakt een teken dat hij wel bij Michaël langsgaat, iemand moet het doen, en dat hij in één moeite door even in de Hubo aan de Dendermondsesteenweg langsgaat om schuurpapier te kopen. Ook waar, zonder schuurpapier kan ik niet aan de slag.

Eerst opschuren. Dat neemt wat tijd. Frank had de platenspeler van Guy opgepikt en ging gauw even in de Mediamarkt langs om een tussenstuk te kopen. Met de auto neemt zo'n korte afstand tegenwoordig best wat tijd. We hebben het over het tweede schilderproject, dat van maart 2008. Frank heeft geen idee wie Soenen is, Karel Wouters kent hij evenmin. Rik Soenen heeft soorten werk, hij produceert aan een stuk door. Er is een periode geweest dat hij schilderijen maakte die aan Hopper deden denken, in andere doeken sluimert een affiniteit met het werk van Mario De Brabandere en in weer andere treedt Soenen zelf op de voorgrond. Frank heeft amper de hielen gelicht of Rik betreedt de grote zaal. Ik staak het werk aan de tussenwand. Rik brengt een technische kwestie te berde, hoe je een paneel met konijnenvellenlijm prepararen kan, het is een methode die aan de Vlaamse Primitieven linkt. Eerst prepareer je het paneel met totinlijm. Dat meng je met coalin, pijpaarde. Marc springt binnen. Het gesprek komt op een recente publicatie van Guido De Bruyn die voor de cover van het boek een foto van Marc gebruikte. De layout van het boek is ronduit een schande, maar met zo'n plattelandsuitgeverij weet je op voorhand waaraan je je te verwachten hebt.

Na het opschuren van het plamuursel breng ik een grondlaag aan. Niet dat ik me zonodig geroepen voel om dat te doen. Iemand moet het doen. Je kunt het ook niet doen, dan moet iemand anders het doen en als niemand anders het doet moet je het uiteindelijk toch zelf doen. Dus kan je het net zo goed zelf doen. Frips springt binnen, Carole springt binnen, Oolf springt binnen. Oolf komt een doos flyers ophalen en Ian komt een kijkje nemen. Het Huis Augustus ligt ter inzage. Frips wil het er liever niet over hebben, Marc is geschokt. Er zijn geen woorden voor, die boekjes van Uitgeverij P zijn een schande, de persoon die zich er mee bezighoudt heeft geen benul van hoe je een boek maken moet, alles maar dus ook werkelijk alles is fout. Ik poeier een tweede laag over de tussenwand, Marc legt uit hoe het met de apparatuur zit, Florin steekt een handje toe.