zondag 11 november

Christophe is sinds 9u bezig in de grote zaal. (on pouvait dire La Salle Lezaire - ook het vorige pleisterwerk deed hij in z'n eentje) De muur, waar vroeger de doorgang naar het atelier was, een gat dat eerder al werd dichtgemaakt, is aan de binnenzijde afgewerkt met een kakelgladde gipslaag. Drie lege zakken KNAUFF Goldband, 25 kilo, een vierde is aangebroken en halverwege.
Midden de zaal bevinden zich twee zwarte doeken - ooit gebruikt als gordijn, herinner ik me. Hier een donkergroene Bosch PSB 680-2RE, de kleur is verwant aan Terre Verte Veronese. Een set truwelen, smalle en brede, twee emmers tot de helft gevuld met water, één met schuimig water, de ander met een dikke laag gips op de bodem en een truweel dat er ogenschijnlijk zonder bijkomende bedoeling terechtkwam. Aan de mengschroef klit een dikke laag gips.
Christophe gaat er weer tegenaan. Hij werkt geconcentreerd, bijna zonder zich van iets anders dan het pleisterwerk bewust te zijn. Afwisselend strijkt hij de laag pleister van boven naar onder, van links naar rechts en omgekeerd, dan weer van boven naar onder, dit keer met extra vocht om de matière zuiver te zetten. Straks komt er een schaft.
Ik rep me naar de Turkse bakker op de hoek, Christophe begint aan het tweede stuk, het meest lastige van allemaal, het muuroppervlak is ruw en heeft diepe groeven. Het is de plek waar Pieter de monumentale opeenstapeling had opgesteld, een hoek waar de muur overigens een halve meter hoger is dan in de rest van het gebouw.
Ik help met in de hoogte tillen van de emmers propvol natte gips. 't Is een raadsel hoe Christophe dat in z'n eentje de hoogte in kreeg.
Er is telefoon van Carole. Christophe laat weten dat hij niet voor 8 uur thuis is.

'Ah, je suis content que tu sois venu...!'
'Moi pas trop,' grap ik. Christophe staat op het platform van de stelling, klaar om er nog een laag bij te smeren, ik ben halverwege de buitenzijde van de stelling in een lastige evenwichtsoefening verwikkeld. Tien minuten later opnieuw. De snelheid waarmee hij er tegen aanvliegt, is hallucinant.
Het gipsmengen maakt de honden van een snode herinnering wakker.
Voor Christophe is de koffiepauze geen moment te vroeg. We steken een sigaret op. Op iTunes is er een track uit The Catherine Wheel van David Byrne.
Aan het e-mailfront bevestiging van de gegevens voor januari tot april 2008, Rob zou klaarzitten om aan het layouten van de nieuwe onderlegger te beginnen.

17u

Guy Couckhuyt springt binnen. Hij volgt een herscholing, schrijnwerkerij. We luisteren naar Solomon Ilori. Guy is in Congo geboren, heeft er gewoond. Ik vraag hem niet of hij jaren zestig bedoelt, het gesprek komt op andere dingen. Op de politieke farce van het Vlaamse front: dat zijn geen staatslui, dat zijn politiekers van de kwalijkst denkbare soort.
Christophe is intussen onderaan de muur met de laatste strook bezig, nog altijd ruim twee meter hoog en over een afstand van hier tot ginder. De schouderspieren beginnen tegen te werken. Tussendoor filosoferen we over schilderkunst. 'Chaque artiste doit re-inventer pour lui-même la formule d'Einstein. Aller jusqu'au bout. Et même ça ne suffit pas.'
Guy blijft plakken. We spreken af voor het concert van 24 november.

anderhalf uur later

'Il est quelqu'un qui aime bien mon plafonage...' Christophe komt bezweet de barruimte binnen, lacht. Ik stap achter hem aan naar de grote zaal. Halverwege de gepleisterde muur zit een grote spin. Waar die vandaan komt.
'Ah, je souffre,' lacht Christophe, 'je souffre.' Hij betast z'n schouders, het laatste loodje weegt het zwaarst. Nog een geluk dat hij niet langer de stelling op moet. Alleen nog dat smalle zijmuurtje, dat is in een wip gebeurd, dan alles gladzetten.
Morgen le vrai travail. Hij is aan een nieuwe reeks werken bezig.