zondag 18 november

15u Een grijsgestreepte kat inspecteert de corridor. Het is een jong en gezond dier. 'He, poes,' roep ik. Ze luistert niet. In de corridor zijn blijkbaar twee plekjes die tot nadenken stemmen. Het tweede is vlakbij een van de steunberen. Gerd hing aan de telefoon, hij en Carole en Stef waren in de croxruimte. Straks komt Ian, zei ik. Ian zou bellen als het niet doorging en ik had niets van hem vernomen. Die heisa gisteravond in balzaal 007 toen opeens bleek dat niemand de zaal verlaten mocht. We wisten te ontkomen via de dienstingang. Paar uur eerder was Kendell Geers, die witte laarzen droeg en het uiterlijk van een dandy heeft, op de plek gaan zitten waar Tuymans een banaan had zitten eten. Veel meer dan banaan en twee uitgedroogde broodjes hadden ze niet. Monkey Pussy was aan het soundchecken, Anne-Mie leek zich over van alles en nog wat vrolijk te maken. Wat me aan Geers opviel was dat hij witte laarzen droeg, niemand aankeek, ging zitten alsof alleen hij in de ruimte was. We gaan wat drinken, zei Merlyn. Na de soundcheck had Michaël z'n biezen gepakt maar hij was al terug voor we de balzaal betraden waar op dat tijdstip, een half uur voor het concert zou beginnen, amper volk te bespeuren viel. Guido was er. Zonder de filmploeg, ik vroeg maar niet waar die gebleven waren. Het liep tegen een uur of vijf toen Oolf het pak binnenstak, zei dat ik er mee stond en dat het met schilderlinnen vervaardigd was. Boris hield zich gedeis alsof hij in geen geval wilde laten merken wat er eerder die dag gebeurd was. In balzaal 007 ging het er niet anders aan toe. De crew van Kendell Geers zat het scenario door te nemen. De bakken met pils waren gedecimeerd en wat van de mondvoorraad bleef zag er uit alsof ze kots bijeen hadden geveegd en ook nog eens de vervaldatum over het hoofd hadden gezien. Lekker, zei ik, die broodjes. Op het podium hadden we de explosieven bijgesteld.

Halfvier. Gerd, Carole en Stef springen binnen. Ik telefoneer Kurt en Florin, een witte camionette rijdt het woonerf op.