donderdag 15 november

17u Frips schrijft. Ze heeft een elegant en leesbaar handschrift dat zich uitstekend leent tot het noteren van adressen op enveloppes. Ook al zijn het er tweehonderd of duizend, er komt geen sleet op het handschrift. Nu zijn het dit keer geen enveloppes, hoewel dat voor de persoon die de adressen een voor een met de hand noteert geen verschil uitmaakt, het is een full quadri A2-poster met A4-vouwrand, een A4-formaat dat door Marc tot dat van een enveloppe gereduceerd wordt. Tweehonderd stuks. Ze zitten over de helft. Marc neemt enkele van de meest recente adressen door. 'Reid Wood woont in Elmstreet,' merkt hij schamper op.
'Ge moogt ze niet teveel opeen wrijven,' sneert Frips. Anders gaat de inkt af. 'Dat gaat hier vooruit lijk bonenknopen,' verzucht ze. Of ik weet wat dat betekent, of weet ik dat soms niet, met bonenknopen vooruitgaan. Dat is van Serskamp. Haar moeder placht het te zeggen en nu zegt zij het. Iemand moet het zeggen. Dat het niet vooruitgaat.
Marc vervolledigt zijn gedachtengang: 'Elmstreet van Nightmare on Elmstreet.' Dat Reid in Elmstreet woont.
Op tafel een fles Gageleer en een hoeveelheid pistachos, veel, ge kunt er u dik aan eten. 'Moet ge een wijntje hebben,' informeert Marc. Frips moet niet weten van al dat bier. 'Een kleine rode wijn,' concludeert hij nog voor Frips iets gezegd had kunnen hebben. Frips heeft geen tijd om over wat anders dan het noteren van adressen na te denken.
De mailart poster is lang niet kwaad, gedrukt op 400 exemplaren, 300 daarvan prefab geplooid en hiervan 202 bedoeld voor de kunstenaars die meededen aan het project.
Frips vraagt zich af waar ge nog van die goeie Chinese inkt kopen kunt. Dat weet geen mens. Wat ze kocht is van Sennelier. Dat is in Parijs, herinner ik me.
Naast de gasstoof hangt een mailart kalender. De klok wijst kwart na 6. Op de kalender het woord 'hungry' in koeien van letters. De scenografie op het tafelblad wordt beheerst door de mailart poster en een voorraad postzegels van 75 eurocent. De afbeelding op die postzegel van 75 eurocent stelt een torenvalk voor. De goedkopere is een nachtzwaluw.
Frips heeft meegewerkt aan de voor 2008 bedoelde editie van de kalender. Haar bijdrage is november 2008. 'People are much more alike inside,' lees ik, het staat op de frontpagina, 'than they are on the surface.'
'Toch wel straf dat ze een paar dagen geleden de koning inbrachten om formateur te spelen.'
'Ja ja, die tjeven. We waren zo lang van ze af en ze zijn nog niet bezig of het is al miserie.'
'Ik zou eigenlijk geknoopte bonen kunnen maken voor avondeten,' merkt Frips op. Het vouwen van de posters en het schrijven van de adressen gaat vlot, 't is zo'n bezigheid waar ge amper bij na te denken hebt. De vouwrand, had Marc uitgelegd, is net onder de s van Libras, voluit Asoc. Cultural Oficina de Ideas Libras, een mailart sociëteit met vestiging te Madrid.
'Dat,' zegt Marc, hij wijst naar een muziekinstrument dat vlak boven het tafeltje aan de muur hangt, 'is een ukelele.'
'Ah, zoals Krone er een heeft.'
'Ja, die heeft dat ook.' Marc veert overeind, grist nog zo'n instrument van boven de sofa vandaan. 'En dat is een gitalele,' zegt hij.
-Een?
'Gitalele. Een gitalele. De gitalele is een kruising tussen de gitaar en de ukelele.'
Hij tokkelt. Op Musicovery hebben ze iets van Sidney Bechet. Frips zit intussen al aan Tiziana Baracchi, een anesthesiologe uit Venetië. Marc plaatst een fles Lousbergbier op tafel. Knorrie Borrie, die eigenlijk Borremans heet, speelt met het schapenvel.
'Ik heb de indruk,' neuzelt Marc, terwijl hij nog wat posters vouwt, 'dat ik er zo al een paar duizend geplooid heb.'
Frips brengt de boude redenering te berde dat er in China wellicht geen mailart bestaat. Ze heeft geen weet van Chinese mailart. In Afrika hebt ge er ook niet veel, daar hebben ze geen geld.
Het voorlaatste adres: XYB, rue de Constantine, 59000 Lille. Het laatste adres is Frank. Frips over de groententaart die ze gisteren maakte: kaas, als er tenminste kaas is, prei, dat snipperen, enzovoort. 'En ik heb er geen ajuin ingedaan want met ajuin: prrrrr.'
Marc tokkelt op de gitalele. Toch een interessant instrument, meent hij. Frusti, de rosse kater, kroop in een doos. Frips duwt de doos over het tapijt. De kat in de doos. Marc bezint zich. 'We hebben nog wel een probleem,' zegt hij, 'we zitten met den vroegen op zondag. Dat is om halfvier opstaan en om vijf uur 's ochtends beginnen.' Mij niet gezien, zeg ik.
Hij haalt de micro-KORG van stal, een synthesizer met vocoder. In de muziekhoek, waar onder andere ook de agfa isoly's en isola's bijeen hangen, staat een ingekaderde foto. Het is een portret van Fons Bauwens, een foto die Frips nu zo'n 10j geleden nam.
Frips is in de keuken bezig, we luisteren naar Waits en het Kronos Quartet.