Afspraak met Robin, Lieven en Gaetan van CUM. Tegelijk nog wat bezoekers, onder andere iemand die nog bij Mahy gewerkt heeft, een automechanieker - zoals hij het zelf zegt - met zwaar Gents accent en een verbluffende kennis van wat er op cultureel vlak overal te lande gebeurt. Gisteren is hij naar Sint-Hubert geweest. In Luik komt hij vaker. Croxhapox heeft hij in een stadsfolder aangetroffen, vandaar, ziet ge, dat had hem curieus gemaakt. Het geluid van dameshakken introduceert Anna, we drinken nescafé. Sylvie springt binnen, dan Anne, een collega van Christophe. Er zijn nog bezoekers. Het is een aangename dag, in de grote zaal wordt over het werk van Pieter De Clercq gedebatteerd en op het woonerf is een opstootje als een bus Waalse bejaarden die voor het werk van Lezaire komen een groepje liefhebbers van Moran's werk onder de voet dreigen te lopen. Uit de hifi beukt PJ met Shame, shame is the shadow of love. Adriaan wipt binnen en vereffent zijn schuld. Wat een lawijt dat dat maakt, zo'n volksverhuizing van zestigplussers. Ignace komt van het Raveelmuseum waar een project loopt dat 'Waterverf' als titel heeft. De speech, resumeert Ignace, ging over het onderzoek in de kunsten. Dat dat een compleet achterhaald begrip is, merkt iemand op. In de containerparken van de actuele scene is het enige onderzoek dat tegenwoordig nog enige relevantie heeft wat ge waar en bij wat dat ge het moet dumpen. Dat zogeheten onderzoek heeft de scene geformaliseerd, 't is een dekmantel voor prietpraat en volstrekt luchtledig gedaas. Een kunstenaar maakt voor zichzelf uit waar hij mee bezig is. Ge ziet het telkens opnieuw, wie amper iets te vertellen heeft maakt zich dik als onderzoeksdeskundige, prestaties die zonder dat zogeheten onderzoek geen zak voorstellen worden met mistroostig makende deskundigheid onder de loep genomen en als alles onderzocht is rest de vaststelling dat het allemaal al eens eerder onderzocht werd maar dat durven ze er niet bij vertellen.
In de Belgradostraat, weet Ignace, is er het jaarlijkse evenement ten huize Clicque.
Het gesprek komt op Coltrane en Lateef. Coltrane, weet Adriaan, was zwaar beïnvloed door Yusef Lateef en diens pentatonische toonladders. Dolphy is trouwens niet aan een overdosis gestorven maar aan suikerziekte. Hij was op tournée met de Mingus band en ze waren in Berlijn toen hij een aanval kreeg. De dokters dachten laat die maar z'n roes uitslapen.
Nog meer bezoekers, een kleine overrompeling. Joop Stoop komt uit Ijmuiden waar hij een kunstruimte runt. Wouter had er een project, heeft er twee dodo's in glas getoond. Anne stapt op. Enkele minuten later springt Christophe binnen. Dan Fred, drummer van de Vafanfare, Tamara, een flamencodanseres en Sofie die in Cadiz woont.
Christophe, grand coloriste wallon, met de mededeling dat hij zich op kleur smeet en definitief afziet van het grote formaat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten