donderdag 1 november

late voormiddag

Stef De Brabander heeft een atelier aan de Brugse Steenweg vlakbij het door Tuur en Frances gerunde IPS. In de garage voorin is een doordringende geur van olie en benzine. Het atelier van Stef bevindt zich in het achterhuis. We nemen de stock door en komen tot een selectie van schilderijen die vorig jaar gemaakt werden. Het meer recente werk is er niet klaar voor.

14u

Ik pik de laptop en wat gerief op in Nieuwland en fiets via de Blekersdijk naar de Machariusbuurt. In de Blekersdijk is de roeste schuimrand op het wegdek onveranderd.
Je kunt niet tweemaal door een straat fietsen, bedenk ik, je kunt geen twee keer hetzelfde paar schoenen aantrekken. Even kwijt op welke Griek dit een parafrase is. Tom Lagast telefoneert me.
De handelingen mogen dan niet dezelfde zijn, de volgorde is wel min of meer identiek: ik parkeer de fiets op het woonerf, tast in de vestzak, de vestzak ter rechterzijde, vis er een sleutelbos uit op, met het zwarte sleuteltje werk ik het fietsslot af, met een van de andere sleutels open ik de croxpoort, ik duw de croxpoort wijd open, hier zijn we weer. In de buurt geen teken van leven. Het is warm voor de tijd van het jaar. Ik herinner me een wandeling in de Semoisvallei begin november, eerst Bouillon, dan stroomafwaarts, een route die als De Laddertjes bekend staat. Het was warm, we waren niet de enigen die de route deden, kajakkers peddelden met de stroom mee, ergens in het bos vlakbij het water was een kroeg waar we een kom soep bestelden, het was zo een van die dagen waar je later met een goed gevoel aan terugdenkt. We schaften ons de befaamde Pipes Ardennaises aan en In Redu hadden ze iets van Queneau. Ik activeer de draadloze internetverbinding, het licht in de kubusruimte en de monitor op de tafel in de hall. De tafel is een tafel op wieltjes en een werk van Stijn Van Dorpe. Is de tafel zoveel anders dan de tafel die er gisteren stond? Is de display van flyers en affiches op het tafelblad anders dan wat er gisteren of vorige week te zien was? De monitor toont dezelfde filmpjes als paar dagen eerder. In de kubusruimte is een curieus prentenkabinet te zien, curieus en in menig opzicht verbluffend. Hoe vaak spreek je de woorden curieus en verbluffend uit? 'Raar,' zeg je. Hoeveel keer heb je dat gezegd. En wat een interessante lijst zou dat zijn: de reden - en dus ook de context - van een bepaald aantal woorden die je af en toe gebruikt, de ene keer om die, de andere keer om een andere reden. Een schuimrand van hersenspinsels spoelt om het eiland van elk moment. Elk moment is volstrekt identiek. Een bom verplettert de binnenstad, schedels tuimelen wild door het luchtruim, een straat verderop trapt iemand in een hondendrol, een papier warrelt over het voetpad, een kogel raakt de hartstreek, verlamt het mechanisme, iemand legt een ruiker goudoranje chrysanten op je grafzerk, het graf wordt omgewoeld, in het park staart een tiener voor het eerst naar het ruiterstandbeeld.
In crox3 torst de sokkel van het standbeeld een gemutileerde koe. Ik zet de boiler op maximum, ruim het barmeubel op en werp de laptop open. In de hifi Time Out Of Mind van Dylan. Een bezoeker betreedt de hall. 'Hallo-o,' zegt ze. Ik vergat de neonsculptuur in te pluggen. Vier Turkse tienermeisjes vallen binnen en vragen of we Aikido hebben. Dat is de buren, zeg ik. Ze bekijken het werk van Christophe Lezaire.
De bezoekers stromen toe. Met Frank neem ik de site van Sarah Yu Zeebroek door, Jeanne maakt een tekening in het gastenboek, Christophe bespreekt met Frank hoe hij de muur ziet. Iedereen is razend enthusiast over het werk van Julian Morian.