maandag 5 november

Ganzendries. Hier Tom Lagast. Rijwoning type jaren vijftig, donkerrode baksteen, tuintje voorin. Op de eerste verdieping nemen voor we een PC plaats, een zwarte PC, Tom kocht het ding in de Aldi. Op het bureaublad een reeks foto's van wat op het eerste zicht een vrouwelijk geslacht lijkt te zijn, in werkelijkheid gaat het om een in spiegelbeeld geplaatste foto van wimpers. Andere foto's nam hij in een peepshow aan de Kuiperskaai. Een oplichtende rechthoek van matglas die een waas van transparante kleurschakeringen toont. Ik stond daar met m'n Hasselblad, legt Tom uit, en dat maakt nogal lawaai. Hij had het fototoestel onder z'n vest verstopt. Iemand die er werkte had gezegd dat de eigenaar er niet voor open stond. Een van zijn volgende missies is het fotograferen van een kogelwonde. Hoe hij dat voor mekaar moet krijgen, is voorlopig nog niet helemaal duidelijk. Er is een foto van een veldje. Bomen. De foto is bedoeld voor de praktijk van een plastisch chirurg. Een huis, zwaar gemanipuleerd, digitaal, dat is eigen aan al het werk van Tom Lagast. Beelden van meer dan een gigabite, de PC neemt zijn tijd om het op te laden. Op het beeldscherm verschijnt een sneeuwlandschap in de duinen. De foto werd genomen vanuit een appartementsgebouw, vogelperspectief. Dan de wimpervagina's. Walging versus fascinatie, de fascinatie, expliceert Tom, voor een beeld dat lelijk is, zo lelijk dat het toch weer schoon wordt. Hij bewerkt de beelden niet met de muis, technisch gesproken, maar met een pen. Elk beeld bestaat uit een aantal maskers die hij afzonderlijk bewerkt en over elkaar heenschuift. Schilderen met fotografie, zoudt ge kunnen zeggen, en het omgekeerde van schilderen, in feite.

Van de Ganzendries, een lange en bochtige straat achter het Sint-Pietersstation, gaat het met de fiets naar de Engelstraat in Sint-Amandsberg waar Mathieu Staelens in een leegstaand fabriekje tijdelijk wat van z'n werk gestockeerd heeft, hierna naar de Karel Mirystraat en Joop Stoop die op het eerste bij Wouter en Anja logeert. Hier een schoon en helder appartement, de ramen verbreden het zonlicht. In die heldere ruimte staat een houten tafel geparkeerd. Joop, kollosaal, zit in zijn eentje aan de lange zijde van de tafel waarop een verzameling verfstiften van het merk UNI POSCA, een puntenslijper - die ik heel veel moet legen, zegt hij - en kleurpotloden van een Frans merk. Tekent elke dag en zou daar wellicht ook nu mee bezig geweest zijn als we gisteren niet die afspraak gemaakt hadden om z'n tekenwerk eens door te nemen. Hij pikt een stift op, iets nieuws, zegt hij, een Japanse verfstift, en toont wat je er zo allemaal mee kan doen. Een heel economische stift, glundert hij.
'Pot koffie?' Jij was geen koffie aan het drinken, zeg ik. Nee, geeft niet, zegt hij. Hij veert overeind, ploegt door de kamer. Op het tafelblad bevindt zich onder het tekengerief een editie van Superman uit 1976: DE LUTHOR DIE NIEMAND KENT. Was ooit in het bezit van een zekere Greet Vanoverbeke, ontdekken we. Voorts ook nog een editie van ACTIEF WONEN en een sleutelbos, die van Joop. Het gesprek komt op Klashorst van AFTER NATURE.
Tiens, die Klashorst, dat herinner ik me. In 1990 waren Frank en ik AFTER NATURE op het spoor gekomen, de Hollandse Nieuwe Wilden. Peter Van de Klashorst heet ie voluit. Komt uit Zandpoort, hetzelfde dorp als Joop. Ooit samen aan het eerste tentoonstellingsproject begonnen. AFTER NATURE werd vlug een marktproduct en Joop hield het voor bekeken, ging in Nieuw-Zeeland wonen.

Telefoon van Marc. Werkvergadering bij hem thuis in de Halvemaanstraat. Rob heeft de prepress van het mailart drukwerk rond, Ria is er niet. Op het scherm van een DELL laptop, Latitude D610, krijgen we het werk van Rob te zien. Het ziet er goed uit, een patchwork van paar honderd mailarts en twee varianten, één met zwarte en één met witte rand. De vormgeving van de ommezijde is sober en helemaal in de traditie van hoe we het vroeger deden. Versturen van het drukwerk, legt Marc uit, zou tegen de vijftiende moeten kunnen zodat de deelnemende kunstenaars de poster hebben voor de openingsavond van zaterdag 24 november eerstkomend.

Het tikken van de wandklok. De klok geeft kwart voor 4. Dat en het soezende geluid van de gaskachel en het droge tikken van de muisknop. Of we iets willen drinken. Voor een pintje is het wat vroeg. Marc zet een pot koffie en serveert een glas multivitaminen.
Frips aan de telefoon. Haar vader is gestorven. Dat is rond een uur of 4 gebeurd.
Later Guido aan de telefoon. Vrijdag of zaterdag komt hij met een VRT-ploeg een repetitie van The Singing Painters filmen. Voor het portret van Michaël Borremans.
'Ja jong, Fons, Fons Bauwens gestorven,' zucht Marc.