zondag 27 januari

Het loopt tegen de middag. Dus dat is bekend. Ik zit aan tafel, een laptop, op tafel een lege fles kruidenwijn, het grote en vierdelige woordenboek der Nederlandse taal als een woonblok boven de diepte voorbij het tafelblad en een walm van grijsblauwe rook. Dus dat is bekend. Hierover zijn we het tenslotte eens geraakt. Iemand belt me. Britta. Maar hadden we niet afgesproken rond een uur of elf? Ja en nee, ze zou bellen had ze gezegd. Maar is 't Britta, nee 't is Martin, Martin Durham, de sympathieke Martin Durham, hij zit naast Britta, Britta zit aan het stuur, aan het stuur van wat later een rood autootje blijkt te zijn, een Honda, kijk eens aan, 't is een Honda, een Honda bouwjaar 1991 en de nummerplaat is Kleve zegt ze omdat dat haar geboortestad is. Maar hoe is het voorlopig. Op zo'n twintig minuten van de croxruimte verwijderd stomen ze over het asfalt. Martin bevestigt de tijdsduur van wat ze nog voor de boeg hebben. Dat valt tegen, aan de Dampoort missen ze de Lucas Munichstraat en ze belanden in het kluwen van de binnenstad. Op het woonerf staat een stoet belangstellenden me op te wachten. 'Mijnheer, mijnheer de voorzitter...' Dus dat is bekend.
Ik heb het autootje geparkeerd. Ook dat is gebeurd dus. Dus, ja, het is gebeurd.
'... we hebben het gelezen. Over de diefstal. Het stond in de gazet,' zegt de woordvoerder.
'Ja, weet ik,' zeg ik. 'In welke gazet?'
In De Gentenaar. 'Dus zo schreven ze nog eens over ons.' Duizendvijfhonderd euro is niet weinig, ze vinden het een grote som, zeggen ze.
Ja, goed, duizendvijfhonderd is duizendvijfhonderd. Over de feiten zelf wens ik me niet uit te spreken. 'Trouwens,' besluit ik, 'ge kunt het ook positief zien, gratis publiciteit, zo staan we nog eens in de gazet.'
Gratis is veel gezegd, het is de duurste recensie ooit.
In de croxruimte breng ik wat dingen op orde, er zijn geen nieuwe feiten, alles is als gisteravond, op het aanrecht staan lege pilsjes. Britta en Martin betreden de hall. Britta heeft een cadeautje, ze lacht en overhandigt een schroevendraaier. Ik zet een pot koffie en we nemen de opstelling in de grote zaal door waar het werk van Britta hangt. Na wat pogingen om de opstelling aan te passen, besluit Britta om alles te laten zoals het is, ze is al blij dat het met de vochtigheid - wat sinds we een nieuw dak hebben overigens meevalt - niet is zoals ze gevreesd had.
In de inbox mailtjes van Joris en Nel. Joris vond het geen kwaad idee om voor zover nodig met advies bij te springen. Nel hengelt in de kubus. Op het woonerf is een geluid van fietswielen, Britta en Martin laden het materiaal in dat we niet langer nodig hebben, ze gaan zo meteen in het Smak bij Paul McCarthy langs en zien dan nog wel wat ze met de rest van de dag aanvangen.
Pieter Bauters komt voor het werk van Sarah en Jelle, de fiets is die van Jos. Hij vertelt over een reeks nieuwe tekeningen, stelde zich voor dat een shuttle in de tuin terechtkwam wat trouwens niet eens zo onwaarschijnlijk is.