Halfnegen. Naar LUXauto. Lekker weertje. Aan de Wiedauwkaai een fontein van flikkeringen. Ik was al verbaasd dat het autootje startte, parkeer vlakbij het water. Vandaag wordt het een camion met hefplatform. Paar jaar geleden reed ik met zo'n camion naar Hannover. Tijdens de weg terug van Hannover naar Oostende geen geld voor toespijs, in Hannover een kamertje waar matrozen van bil waren geweest, het rook er naar sperma. Vandaag gewoon de blok om, wat gerief oppikken bij Gelper die z'n atelier in de Geitstraat heeft. In achteruit geen makkie, zo'n camion, de straatkant staat vol geparkeerd. Gelper zeult met een van de objecten. In de garage staat de auto van de huiseigenaar in de weg en in de Geitstraat passeren wat auto's zodat ik de camion keer op keer verplaatsen moet. Vervelende klus. De buren, een oud stel met rimpels die onderop in een slappe broek veranderen, komen een kijkje nemen. Praatje zit er niet in, ze zijn kort van stuk. Gelper komt onder een van de objecten terecht. Lap. Kunstenaar verpletterd door kunstwerk in Geitstraat. Dedju. Ter hoogte van huisnummer 92. De buren van huisnummer 90 bekijken het voorval. Opschieten, Gelper, jongen, denk ik. He komaan, ik heb geen tijd, zeg ik. Gelper kruipt onder de sculptuur vandaan, heeft last van z'n coördinaten, had al een kerf op de schedel, dus die tweede doet er niet toe. We laden in en duwen af. Op het woonerf is niemand. Ik ga er meteen vandoor, pik de evaluatie op en rij naar Sjoerd. We drinken thee.
In Brussel is het de gebruikelijke heisa. Na het deponeren van de stukken ga ik in The Collector langs.
Johan Gelper is flink opgeschoten en Michiel is aan het inladen. Iemand is foto's aan het nemen. Steven Baelen zit op een stoel en kijkt toe. Brian springt binnen. Eva springt binnen. Petja, Katrien en Ward springen binnen en later Nico Sall en Tine en nog iemand. Ze komen het scherm oppikken.
Marc komt een kijkje nemen. Eva toont drie tekeningen. Met de overige werken, zegt ze, komt ze morgen of overmorgen.
Het karretje is zoek. We versleuren de houten wand, Nico en Toon steken een handje toe. Jonas sprong binnen, als de beschrijving klopt tenminste. Een van de contactdozen in de grote zaal is afgeplakt met bruine tape. Op de tape schreef iemand: BRIAN, DON'T TOUCH.
De kabeltjes die we voor The Chicken Factory kochten zijn zoek. Kwijt. Onvindbaar. Brian zegt dat hij al wel een idee heeft hoe ze het podium aanpakken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten