Ik til 'Het pantheon van vergeten dingen' uit de zwarte schoudertas en lees, bladzijde 73: 'Aanvankelijk resteren de misverstanden, ook die sterven uit, vervolgens resteert het werk.'
Gisternacht besloten we om de rommel op het barmeubel over het hoofd te zien. Ik heb de hik, jaag de vuile glazen door het hete sop. Er is telefoon van de hoofdredacteur. Hij is bij Parys Printing langsgeweest (kon me niet bereiken), stak een print van de onderlegger binnen en een maquette van The Gentlemen's Gentlemen, het negende crox-boek. Afspraak nu vrijdag met Peter en Ruth. In de inbox is er een mail van de cultuurredactie van de VRT en dan een beltoon en de stem van Luanda. Een half uur later Luanda en Veridiana, ze kwamen te voet, met dit weer is fietsen het laatste waar ze aan dachten. Gedurende enige tijd zijn ze met iets bezig, ik neem de inbox door en beantwoordt een mailtje van Michiel van Alberts, Messchendorp & Company. Veridiana komt vragen of we iets hebben waarmee ze hier en daar een stofpluim opvegen kan. Ja, natuurlijk, dat hebben we, maar hoe heet het ding, dat ben ik vergeten. Zeef, stengun, gum? In Brazilië noemen ze het pa - Het Ding (the thing), dirt-collector - vuilblik.
We rijden naar City Sounds in Sint-Denijs-Westrem. Regen slaat over het wegdek, de ruiten bedomen. Luanda vertelt hoe het komt dat ze in Europa bleef, net toen ze op het punt stond om weer in Brazilië te gaan wonen. Net voorbij de autosnelweg gaat het rechtsop. City Sounds is aan de andere kant van de spoorberm. Meteen na de tunnel maakt het wegje een bocht naar rechts. 'It is closed,' zegt ze geschrokken. City Sounds bedoelt ze. Ze begint nerveus te worden. Ik parkeer de auto, we stappen uit, de hoge berm en het zuigende geluid van de autosnelweg is vlakbij. Op dinsdag, lezen we, is City Sounds gesloten. In het belendende magazijn is wel bedrijvigheid. We drentelen over het asfalt, ze belt een vriend die deejay is en ongetwijfeld weet waar we terecht kunnen. Een jack-jack, meer hebben we niet nodig. We rijden naar Sint-Jacobs. In de speciaalzaak vlak naast het Spaanse restaurant weten ze wat we nodig hebben maar ze willen het type weten. We rijden naar het woonerf en laden de apparatuur in, in de Lucas Munichstraat zijn ze aan het filmen. Dan opnieuw naar Sint-Jacobs, we laden het materieel uit, Luanda blijft in de winkel (als het even meezit hebben we zo meteen de jack-jack die we nodig hebben); ik rij een blok om en parkeer de auto onder de bomen op het pleintje. Later stellen we vast dat het hele traject nergens voor nodig was: onder een stapel witte en gele kabels ontdekken we de snoeren die we nodig hadden. Veridiana heeft zich in de grote zaal geïnstalleerd. Ze vroeg of er een paraplu was.
Bekabeling is één ding, je moet natuurlijk ook weten hoe je ze aan te sluiten hebt en dat valt tegen. Luanda telefoneert iemand die er meer van af weet, Berre van het collectief van De Zondagsdenkers.
Rond halfzeven springt Romolus binnen. Ik bestel drie pizza's bij Roma Pizza, twee veggies - voor Luanda en Veridiana - en één met salami en champignons voor Romolus; zelf ga ik tafelen in Het Gouden Hoofd. Hier zijn de kompanen van Nancy in vergadering, ze hebben grootse plannen. Ook Nancy zelf is van de partij. 'Er is geen achterdeur,' grapt een van de aanwezigen over iemand die niet met naam en toenaam vermeld wordt, 'of hij zal ze al wel geforceerd hebben.'
19u30. Luanda en Veridiana repeteren. Romolus is met de overheadprojector bezig. We ruimen op en verstevigen de houten tussenwand. Ik vertel Romolus over de gebeurtenissen die 's namiddags plaatsvonden. Dat we in de gietende regen naar City Sounds reden en daar voor een gesloten deur stonden. City Sounds is dicht op dinsdag, wat we niet wisten. Dat Luanda iemand telefoneerde die misschien wel wist waar we terecht konden. Hoe we vervolgens naar de Vrijdagmarkt reden, naar de Wijzemanstraat om precies te zijn, waar ze het materiaal hadden - dat had die kennis van Luanda goed gezien - maar om te weten over wat voor kabels het nu precies ging moesten ze eerst meer weten over de versterker die we hadden. Dat we dus naar het woonerf reden. Daar stelden we vast dat de Lucas Munichstraat gedurende onbepaalde tijd afgesloten was voor doorgaand verkeer omdat ze er aan het filmen waren. We reden om via de Slachthuisstraat, zo tot aan het water via de Voorhoutkaai - en daar om de hoek hetzelfde verhaal. Dus ik stak het karretje in achteruit, reed achterwaarts de Lucas Munichstraat in, zag geen steek. Eenmaal op het woonerf laadden we de apparatuur in. Dan terug naar de Wijzemanstraat. Daar de ontdekking dat het door City Sounds geleverde apparaat een ingebouwde amplifier heeft. Enfin, soit, we kopen de kabels die we nodig hebben, twee stuks, dertig euro, rijden naar het woonerf waar ze nog altijd aan het filmen zijn. En dan, tenslotte, als we alles zo goed als klaar hebben, de ontdekking dat zich in de gang onder een stapel witte en gele kabels net zo'n kabels bevinden als de kabels die we kochten, dus stel je voor.
De performance begint rond een uur of negen. Marc komt filmen. Ook Floris heeft filmapparatuur bij. Later komt het gesprek op de film 'Lignes' van Elias Grootaers. Het gezelschap is uitgedund tot een man of twintig. Veridiana komt met het voorstel op de proppen om een festival te organiseren. Ze rookt Tigra, het loopt tegen middernacht. In Brazilië, zegt ze, vind je alleen Samson en Drum.'Rolling tobacco,' grapt Michiel, 'prevents us from smoking.' We drinken. De wijn is op. Wat Floris zich van de film van Elias Grootaers herinnert: dat ze met een krijtje de treinroute op het werkblad aanbrengen en die scene in de garage als het hoofdpersonage in z'n auto een psalm instudeert. En dat die persoon op geen enkel in een personage verandert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten