maandag 10 maart

Even langs op het atelier van Karen Vermeren, is in hetzelfde pand als de Oxfamvestiging aan Sint-Jacobs vlakbij de plek waar Croxhapox in 1990 begon. Het eerste wat opvalt: krap behuisd. Het meest recente schilderij - ze is er nog aan bezig - hangt in een hoek van de smalle werkruimte. Naast het schilderij is met een strook papiertape een foto aan de muur bevestigd. De vloer is afgedekt met een donker dekzeil. Hier de materialen waar ze mee werkt, acryl van Pebeo en Galeria, tubes olieverf van Van Gogh en Rowney, onder andere Buff titanium (of titane ton cuir, beige), dunne papiertape, pigment, acryl medium. Zonder bijkomende analyse (theorie op een diefje) al van bij de eerste aanblik de indruk dat zich hier, in dit kleine atelier, interessante gebeurtenissen voordoen. In vergelijking met het werk dat ze amper een jaar eerder maakte, toont de chronologie een interessante evolutie. Gelijkaardige evoluties zorgden eertijds voor het ontstaan van meercellige diersoorten - ongebreidelde rijkdom.
In Het Verdronken Land de ochtendkrant, een bord calamares en albondijas. Lekker. Dan linea recta naar het woonerf.

23u. Romolus, Luanda en Veridiana zijn de hele dag bezig geweest. Eerst overwogen ze om de performance in de corridor te doen. Romolus vond het een goed idee, we zochten uit of er voldoende materiaal was om een houten vloer te bouwen. Ik concludeerde dat het tijd werd om de stockruimte uit te mesten, wat weinig tot niets met het bouwen van die vloer te maken had. Trouwens, ze waren er niet eens uit of ze het wel in de gang wilden doen. Ik kroop op het dak, grinnikte vanwege die grap met de terrasdeur, van een van de luchtpijpen was het deksel afgewaaid. Die dag eind januari had ik meteen geweten hoe de vork aan de steel zat, er waren meer gegevens dan die bovenaan de terrasdeur aangebrachte ruwe schets. Ik boog over de rand van het dak en keek in de diepte. In de tuintjes hadden ze alles op orde, zelfs het wiel hoort niet uitgevonden te worden.