Een binnenzintuiglijke gewaarwording: het pertinente besef dat het kopie van 'La Lettre au Nègre', een film van Les Frères Zarakoff, geen deel uitmaakt van het huiselijke areaal. In de geschiedenis van de werkkamer is geen spoor aan te treffen dat wijst of zou kunnen wijzen op de aanwezigheid van het object, de enveloppe, de film.
Eenzelfde gewaarwording had ik eerder met het Indonesische koperen beeldje - het beeldje, dat een hond voorstelt, dateert uit de zeventiende of achttiende eeuw en verbeeldt een godheid. Na Oudburg 31 is er geen spoor van terug te vinden. Andere voorwerpen verdwijnen op een minder pertinente en obscure manier. Gedurende enige tijd maken ze deel uit van het tafelblad, van een kastje of van het raamkozijn, tot ze in een duistere hoek aanbelanden. Met boeken doet zich doorgaans eenzelfde geschiedenis voor, pas gekocht belanden ze voorin de boekenkast. Er zijn boeken die een voorname positie bekleden, andere leiden kort nadat ze aangeschaft werden een meer obscuur bestaan. Als er in gelezen wordt, belanden ze naast het bed of op een stoel of op het tafeltje in de zithoek, oogverblindende juwelen met welluidende namen en markante eerste zinnen. Andere boeken nemen hun tijd om gelezen te worden, ze belanden voorin de boekenkast, fonkelen, en soms krijgt de fonkeling een duistere gloed - het boek voelt de dreiging van een nakende vergetelheid. In mijn boekenkast is het Plateforme van Houellebecq - niet alleen de Franse editie, ook de vertaling. Ulysses van Joyce strandde op 70 bladzijden. In de boekenkast is een bizarre samenhang van orde en wanorde: Perec en Duras hebben zich naast elkaar verzameld, Perec ter linker-, Duras ter rechterzijde in een zwerm van andere boeken, titels van Toussaint, Queneau, Perros. Op de andere planken is het een geharrewar en een herrie van jewelste. De Russen hebben zich verzameld op een plek bovenin. Van de dichters verdwenen er enkele naar het achterplan, een tweede rij boeken die zich achter de eerste bevindt. Eind jaren tachtig bijvoorbeeld bevonden Musil en Nabokov zich voorin, nu moeten ze zich tevreden stellen met duistere uithoeken van de boekenkast.
'La Lettre au Nègre' zou zich in een enveloppe bevinden. De enveloppe is onvindbaar. De enveloppe is niet alleen onvindbaar als object: de geschiedenis van het object ontbreekt. In de werkkamer tref ik helemaal nergens een spoor van het object aan. Hier lag het niet, daar lag het evenmin. Het spoor van de enveloppe eindigt voor de enveloppe deel had kunnen uitmaken van de geschiedenis van mijn werkkamer. Vreemd.
Ik telefoneer Johan De Wilde.
Een juiste beslissing. Johan herinnert zich de enveloppe.
12u. Frank ontfermt zich over de filmprojectie. Pieter De Clercq is bezig in crox4. Johan met de telefonische melding dat hij de film ergens in een of andere uithoek van zijn werkplaats aantrof. Hij steekt de CD-rom binnen zodra hij daar tijd voor heeft.
Een vloer vegen. De gaatjes vullen. Er is bezigheid op overschot. De eerste bezoekers arriveren rond een uur of drie, lang voor het eigenlijke openingsmoment. Philippe is er niet, hij komt later pas, en Johan zei dat hij eerst van plan was om eens in het HISK langs te gaan. Om halfvier nog meer bezoekers, Lu en hoe-heet-ie weer, ik vergeet zijn naam altijd. Het gesprek komt op Voskuil, witte sokjes en een zekere Marc Callewaert die een column had in De Gazet van Antwerpen.
De Tunesische kinderen komen een kijkje nemen. Jammer, jammer, geen Singerfilmpjes vandaag.
De echtgenoot van Lu en de Tunesische kinderen knikkeren op het woonerf. Ze komen straks terug, hebben ze gezegd. Het departementshoofd Boeken en Frederic Geurts betreden het crox-areaal. Hiermee is de film eindelijk terecht, net op tijd. De film is terecht en wordt volgens een aloud ritueel gebruik overhandigd: het cadeautje blijft in de geschenkverpakking en krijgt door de goocheltruuk, een gebaar waarmee het openmaken van de verpakking gedurende enkele seconden vertraagd wordt, een mythische status.
Het departementshoofd Boeken en Geurts bestellen elk een Saison Dupont.
Oolf attendeert me op de goudvinkjes. We openen de website van Frederic Geurts en bekijken enkele van de meer recente prestaties: Zwalm, Voorkamer, Netwerk. Het gesprek neemt een onverwachte wending als het trefwoord salaris te berde wordt gebracht.
Een tweede lading bezoekers treedt aan. Een dame vraagt of Philippe er al is. We verwachten de kunstenaar rond een uur of vijf, zeg ik. De dame kijkt naar een riempje dat ze om haar pols heeft. Anja en Wouter en Lina schuiven mee aan. Anja stelt voor om de boeken te doen. Nog meer bezoekers komen aanstappen, wat te verwachten was. Alberts, Messchendorp & Company wippen binnen met het bijna apathische bericht dat ze autopech hadden. Autopech? Wat heb je je daar bij voor te stellen. In de hall verzamelen enkele van de tenoren van de avond, François Beuckelaers en Philippe Vandenberg, Guillaume die een kinderwagen voor zich uit duwt en een zwartharige jongedame die ongetwijfeld de vriendin van Guillaume is. In het zog van Philippe betreden oude bekenden de croxruimte en in het holst van elk van die namen en personen een betekenis. Een duister heiligdom van betekenis. De aanwezigen verzamelen in een kring om het lege middelpunt van de tentoonstelling. Iemand leidt de spreker van de avond in.
François Beuckelaers leest de Nederlandse versie van ‘La Lettre au Nègre’ voor. Na de performance Guillaume met de mededeling dat de dvd abusievelijk op REP. CHAPTER ingesteld werd, REP. TITLE is beter, het reptiel van de eindeloze herhaling eet dan niet alleen de pootjes en de oortjes maar ook het buikje en de staart. Johan Joos en Patrick Baele hebben zich in een hoek aan de bar genesteld en voeren een eindeloos lang en net zo vaak door derden onderbroken gesprek. Mario De Brabandere, Jan Dheedene (die er woensdag ook al bij was), Frank Bassleer, Véronique en Ingrid, Gerd en Iris. Philippe Tonnard noteert een e-mailadres in het gastenboek.
François Beuckelaers, elegant, een heer, fijnzinnig, een man met het spontane flair van innerlijke jeugd. Hij spreekt de barman aan en vraagt wat de persoon in kwestie zoal doet naast grapjes maken en pintjes schenken. Het gesprek komt op Corot en Manet. François herinnert zich een opmerking van Elias: ‘Elke vierkante millimeter moet onder spanning staan.’
Hans Martens en een gesprek over het Kunstendecreet.
de nachtbrakers
‘I am so broken,’ zingt Björk, ‘my heart is so broken.’ De song figureert op de Spaanse release van Homogenic.
Het gesprek komt op The Sugarcubes en Hitchcock en dat ik niet naar Amerika durf.
‘Dat gij in Amerika binnen zoudt mogen,’ sneert Joos, ‘en wie staat waarborg?’
‘Gij, misschien.’
Joos veert overeind en wurgt Linda. Ignace en Véronique kletsen, Olga en Ljuba zijn ervandoor. Joos is er het hart van in. Wat heb ik nu gedaan, mompelt hij.
‘Als Joos me wurgt,‘ merkt Linda op, die intussen weer bij haar positieven is, ‘moet hij me verkrachten. Zonder heb ik er niets aan.’
Het gesprek komt op de Turkse medemens. Markus Smith betreedt de hifi. ‘The FALL,’ gilt Véronique. ‘The FALL.’ Ik heb daar vijf cd’s van, gilt ze.
Ignace, die altijd blijft hangen, heeft geen idee waarover ze het heeft.
‘Schitterend. De max. ’t Is de max. ’t Is de max gewoon. ’t Is de max,’ gilt Véronique, ‘schitterend.’
De barman trakteert een rondje. Fab en Joos zwijmelen tegen de muur aan in een gesprek dat buitensporige proporties aanneemt. Met Véronique komt het gesprek op Ornette Coleman. Dat ze dat gemist heeft.
‘Je hebt het concert van je leven gemist,’ merkt de barman op.
‘Hij heeft de ruzie van z’n leven gehad,’ zegt Véronique. Haar lief, bedoelt ze. Omdat hij dacht dat het zonder tickets ook wel zou lukken.
‘Ik heb geen besef van tijd, intussen,’ mompelt Joos. Kom jongens, we sluiten de keet, zeg ik.
zondag 30 september 2007
zaterdag 29 september 2007
donderdag 27 september
Iemand vervangt een lamp. Iemand ruimt de rommel op.
Vandaag in Brussel het werk van Philippe oppikken.
Muur afwerken. Zich tussendoor naar een Turkse bakkerij reppen. Een broodje verorberen en twee croissants. De kassa natellen en tot de vaststelling komen dat de concertavond
aardige winst heeft opgeleverd.
Telefoon van Melanie, ze komt rond een uur of drie met een nieuwe lading Saison. Kinderstemmen jagen over het woonerf.
Vandaag in Brussel het werk van Philippe oppikken.
Muur afwerken. Zich tussendoor naar een Turkse bakkerij reppen. Een broodje verorberen en twee croissants. De kassa natellen en tot de vaststelling komen dat de concertavond
aardige winst heeft opgeleverd.
Telefoon van Melanie, ze komt rond een uur of drie met een nieuwe lading Saison. Kinderstemmen jagen over het woonerf.
woensdag 26 september 2007
woensdag 26 september
ochtend
Ik kruip overeind met de trage bewegingen van een schildpad, bedenker van eerste zinnen, van eerste ogenblikken, van onontgonnen hersenspinsels. Ik gaap dwars door die overweging heen en staar gedurende ogenblikken naar de onderkant van het tafelblad waarop Michaël midden jaren tachtig een warwinkel van vlekken en tekst aanbracht. Tiens, inderdaad, de onderkant van het werkblad is een werk van Borremans. Tafelen aan een werk van Borremans. En is het net die tafel die ik eind jaren negentig mee naar Spanje nam? Omdat het ding niet in de laadruimte van de Renault Express kon heb ik er toen een stuk afgezaagd.
Scheren, wassen. De douche doet het niet en het regent. Aan de brug staat een neger in de regen.
Net als gisteren ook vandaag ontbijt in de croxruimte, het moet. Ik verzamel wat spullen waarvan ik vermoed dat ik ze tijdens het verdere verloop van deze dag nog wel eens nodig zou kunnen hebben, spring op de fiets en pegel naar de Lucas Munichstraat. Frank komt rond een uur of elf.
Opruimen crox4. Vanavond hebben we de eerste concertavond van Smeraldina Rima. De inbox doornemen (of hoe internet je hele leven verneukt tot er amper een aan flarden gereten vod van overblijft). Sinds gisteravond is de internetverbinding thuis verbroken, daar is voorlopig weinig aan te doen. Het enige wat ik kan doen is natrekken of de factuur betaald werd, een achterstallige factuur trouwens, bij de persoon die hier verantwoordelijk voor is. FF parkeert zijn auto op het woonerf en laadt een voorraad hout uit, latten om de houten wand te verstevigen. Bedoeling vandaag is het maken van een deur die ter rechterzijde in de houten wand komt, verstevigen van de houten wand en het aanbrengen van een eerste verflaag op die door FF uitgewerkte constructie. Ik maak wat specie aan en plamuur de kieren, Frank houdt zich bezig met de deurconstructie. Zo blijven we een tijdje bezig.
Begin jaren negentig, dat is een tijd geleden, hebben we zonder dat we het anders bedoelden een deuk in de actuele scene aangebracht. Het bleek niet om een deuk maar om een gat te gaan, het zwarte gat van de actuele scene. Vandaag werken we die muur af.
middag
Tegen een uur of twee springt Annemie van Kunstwerk(t) binnen. Ze zegt dat Georges heel erg opgetogen was. De vloer hier en daar wat retoucheren kan morgen nog. In de inbox mailtjes van Joris en Lucia. Afspraak met Philippe om zijn werk morgen rond een uur of elf op te pikken.
Lucia buigt zich over de crox-site. Frank vraagt aan Annemie hoe ze bij croxhapox terecht gekomen is.
Annemie reinigt de toiletruimte. Ze ontdekt een emmer met behangerslijm en dode spinnen. Frank maakt diverse soorten verf aan. Met Annemie neem ik het verlanglijstje van Georges door, dat gaat van stalen nagels, vijzen en pluggen (er staat wel niet bij hoe groot hij ze wil) en een waterpas tot het operationeel maken van een dataprojector en alle benodigdheden voor het maken van een lading crox-monsieurs. Hierna pakken we de muur in de mediaruimte aan. Het verwijderen van het korrelige laagje schimmel brengt het roze en pistachegroen van het werk van Renate Wolff weer aan de oppervlakte.
We inspecteren de doorgang naar het dakterras. Annemie klimt op een ladder. Frank begon aan het witten van de muurhoge tussenwand.
een ogenlik later
Annemie beweert dat er een spin in het toilet zit. Op het toilet ware angstwekkend geweest. De spin IN het toilet lijkt mij een tamelijk ongevaarlijke soort. Het is een grote spin, zegt ze.
Een grote spin? 'Die hebben we niet,' zeg ik. Ja ja, toch, zegt ze.
Ik inspecteer het toilet. Geen sigarettenpeuken. Je hebt lui die sigarettenpeuken in de toiletpot dumpen en zich later tijdens het onderhoudende gesprek in de asbak ontlasten.
Op de met tegels in kruiswoordraadselmotief afgewerkte spoelbak ligt een dood spinnetje, keurig opgeplooid met pootjes die allemaal dezelfde houding hebben.
Jan Verstraete met een CD die ik aan John Wiese te geven heb. Jan is van de noise scene van twintig jaar geleden. Is er recent, zegt hij, op een nieuwe manier mee bezig. Kan er vandaag niet bij zijn.
Frank heeft de muur bijna af. Crox3, de ruimte achterin, is in een grote witte bijna-kubus veranderd. Het is een formidabele ingreep.
Wouter, een van de organisatoren van Smeraldina Rima, en John Wiese betreden de hall. Uit de manier waarop Wiese beweegt en kijkt, maak ik op dat hij een aparte relatie met ruimtes heeft. (a) geschikt en (b) niet geschikt. De apparatuur komt achterin crox4 terecht. Er is een jonge vrouw uit Ohio. Ze vraagt of we internet hebben. (En zal eeuwig dankbaar blijven) Dan de soundcheck. Annemie is ervandoor. FF met de mededeling dat de mix voor de tweede verflaag al werd aangemaakt. Ik breng de display in de hall op orde. Iemand veegt de vloer. (een vloer met iets aanvegen) Lauren heet ze, zegt de mooie jonge vrouw. Die uit Ohio komt. (en eeuwig dankbaar blijvend) Achterin crox4 maken we het prille begin van de beschaving mee. Een oerknal dondert door het fabrieksgebouw. In ijltempo komen primitieve diersoorten tot ontwikkeling.
Lauren, de oogverblindend mooie jonge vrouw uit het verre Ohio, maakt een op subtiliteit berekende opmerking - noise & experimental is niet meteen haar soort muziek, zegt ze. 'I am a painter,' bekent ze. 'Small painting,' preciseert ze. Ze houdt van pianomuziek.
Intussen is de wereldgeschiedenis in een delicaat en precair stadium aanbeland. In de geluidsorkaan komt een verre eeuw aangestormd. De verplettering dreigt. Uitgestorven planeten gonzen in de gehoorbuisjes, elke seconde voelt als een versplintering. Midden de brokstukken staan Wiese en Jewell op bedachtzame wijze om zich heen te kijken. Twee rustige jongens bij wie je interesses als Wittgenstein, kamperen - of roeien desnoods - en sterrenkunde veronderstellen zou. Geef ze een klap voor de kop en je kan er met gerust gemoed donder op zeggen dat ze blijmoedig voor zich uit blijven staren, misschien naar een vlekje op de muur of naar een vliegje, terwijl een teder herfstbuitje over het dak roffelt. Twee rustige jongens die geen vlieg kwaad zouden doen, dat is ze aan te zien.
Lauren zit in een boek te lezen. John staat over dingen na te denken. Levi en Marijke betreden de hall. Om een of andere reden hebben we het over frieten. Dan het langverwachte gespreksonderwerp: John Wiese vindt de akoestiek in crox4 klote, Ryan Jewell daarentegen vindt het super. Voor Wiese is het uitgesloten om in die ruimte de geplande performance te doen. Hij opteert voor een andere en stille set in de mediaruimte.
'It's actually not written,' legt hij uit nadat hij onder andere aan Levi op het scherm van z'n laptop de ingewikkelde structuren liet zien, 'it's using all these objects. It's a lot of mathematics and sampling processor.'
Van het publiek is er altijd iemand die als eerste opdaagt. Dit keer zijn het er twee. Het duurt niet lang voor nog meer belangstellenden aantreden. Wouter schat het aantal op veertig, dan vijftig, dan zestig, misschien. Duivvv gaat als eerste aan de slag. In het publiek herken ik een aantal reguliere bezoekers, Jan Dheedene en Lore, Florin Buta.
'We gaan iets nuttigen, ook,' zegt iemand. Epigonen van de Antwerpse scene.
Voor de act van Duivvv wordt lekker hard geapplaudiseerd. Het tweede concertje is dat van John Wiese. De barruimte stroomt vol. Iemand tilt een hond op het platform. Tilt de hond boven de massa uit. Tilt de massa boven de hond uit. Wiese vaart uit in de gehoorbuisjes. Het scheepje van zijn doorwrochte en op toeval berekende improvisatie klieft gezwind door de wijde open ruimte van een uit brokstukken zee gebeiteld landschap. Als boven onszelf opgetilden staren we naar de performer die er bij staat alsof hij een eitje staat te pellen. Kleine, microscopische spierbewegingen. Eerst pelt hij eitje, dan blaast hij het op met een zuchtende en vierkante beweging, een vierkante beweging die als een knetterende vuurpijl in de kleine ruimte tolt en opeens met een knal in de sublieme stilte van een halve seconde wegzinkt. Noise.
Tijdens het concert van John Wiese blijft het licht beperkt tot efemere verschijnselen. Iemand maakt een foto van de performance. Gedurende halve seconde baadt de mediaruimte in een felblauwe gloed. In het donker fonkelt een neonsculptuur. Het groene lampje van de draadloze netwerkverbinding knipoogt. De display van de laptop smeert een witte gloed over het gezicht van de performer. Iemand steekt een sigaret op.
Na John Wiese is het de beurt aan Ryan Jewell. Het publiek vloeit weg in het schemerduister van de ruimte waar Stief tot eind juni z'n werkplaats had. Ryan Jewell geeft er een lap op. Gedurende enige ogenblikken bereikt het decibelniveau ongeëvenaarde toppen, het publiek stort zich als lemmingen in de diepte van het geluidsorgasme. Met verpulverde hersenen sla ik de laatste bladzijde om in Het Boek Van De Stilte. Net als in Finnigan's Wake valt die laatste bladzijde samen met de eerste. Verweesd blijft het publiek tussen de brokstukken rondhangen. Een opwindende geestelijke verdoving. Iemand heeft het over David Firth en Salad Fingers. Michael is voor korte tijd terug uit Valencia. Han Van Den Hoof wil graag de Saison proberen en Ruben. Het wordt tijd dat Ruben een voorstel formuleert.
Een jongedame neemt plaats op een van de barkrukken, tussen Michael en Ruben. Ze heeft mooie ogen.
Je hebt mooie ogen, zeg ik. Ze glimlacht.
In de mediaruimte is een rustgevend rumoer van stemmen.
Titi komt van Laetitia, zegt ze. Ze doet webdesign. Het gesprek komt op schilderkunst. Een schilderij is goed of het is slecht. In de schilderkunst zijn bijna goed en niet echt kwaad irrelevante opties. De logica van het schilderij is dat een meesterwsrk verwacht wordt. Met schilderkunst weten we dat middelmatigheid geen optie is. Een schilderij staat of valt.
Het loopt tegen middernacht. De gespreksonderwerpen rollen over elkaar heen. Het concertavondje liet een positieve indruk na. Roem sensualiseert, zegt iemand. Iemand anders brengt een Spaanse schilder te berde die de terreuraanslag in de Madrileense metro meemaakte. Het kunstenaarsstatuut wordt op de korrel genomen. P. J. Harvey schalt door de hifi - one more gorgeous female. And that fascinating gorgeousness of a fact. Shadow and object have one reflection in common: to be a lover.
Ik kruip overeind met de trage bewegingen van een schildpad, bedenker van eerste zinnen, van eerste ogenblikken, van onontgonnen hersenspinsels. Ik gaap dwars door die overweging heen en staar gedurende ogenblikken naar de onderkant van het tafelblad waarop Michaël midden jaren tachtig een warwinkel van vlekken en tekst aanbracht. Tiens, inderdaad, de onderkant van het werkblad is een werk van Borremans. Tafelen aan een werk van Borremans. En is het net die tafel die ik eind jaren negentig mee naar Spanje nam? Omdat het ding niet in de laadruimte van de Renault Express kon heb ik er toen een stuk afgezaagd.
Scheren, wassen. De douche doet het niet en het regent. Aan de brug staat een neger in de regen.
Net als gisteren ook vandaag ontbijt in de croxruimte, het moet. Ik verzamel wat spullen waarvan ik vermoed dat ik ze tijdens het verdere verloop van deze dag nog wel eens nodig zou kunnen hebben, spring op de fiets en pegel naar de Lucas Munichstraat. Frank komt rond een uur of elf.
Opruimen crox4. Vanavond hebben we de eerste concertavond van Smeraldina Rima. De inbox doornemen (of hoe internet je hele leven verneukt tot er amper een aan flarden gereten vod van overblijft). Sinds gisteravond is de internetverbinding thuis verbroken, daar is voorlopig weinig aan te doen. Het enige wat ik kan doen is natrekken of de factuur betaald werd, een achterstallige factuur trouwens, bij de persoon die hier verantwoordelijk voor is. FF parkeert zijn auto op het woonerf en laadt een voorraad hout uit, latten om de houten wand te verstevigen. Bedoeling vandaag is het maken van een deur die ter rechterzijde in de houten wand komt, verstevigen van de houten wand en het aanbrengen van een eerste verflaag op die door FF uitgewerkte constructie. Ik maak wat specie aan en plamuur de kieren, Frank houdt zich bezig met de deurconstructie. Zo blijven we een tijdje bezig.
Begin jaren negentig, dat is een tijd geleden, hebben we zonder dat we het anders bedoelden een deuk in de actuele scene aangebracht. Het bleek niet om een deuk maar om een gat te gaan, het zwarte gat van de actuele scene. Vandaag werken we die muur af.
middag
Tegen een uur of twee springt Annemie van Kunstwerk(t) binnen. Ze zegt dat Georges heel erg opgetogen was. De vloer hier en daar wat retoucheren kan morgen nog. In de inbox mailtjes van Joris en Lucia. Afspraak met Philippe om zijn werk morgen rond een uur of elf op te pikken.
Lucia buigt zich over de crox-site. Frank vraagt aan Annemie hoe ze bij croxhapox terecht gekomen is.
Annemie reinigt de toiletruimte. Ze ontdekt een emmer met behangerslijm en dode spinnen. Frank maakt diverse soorten verf aan. Met Annemie neem ik het verlanglijstje van Georges door, dat gaat van stalen nagels, vijzen en pluggen (er staat wel niet bij hoe groot hij ze wil) en een waterpas tot het operationeel maken van een dataprojector en alle benodigdheden voor het maken van een lading crox-monsieurs. Hierna pakken we de muur in de mediaruimte aan. Het verwijderen van het korrelige laagje schimmel brengt het roze en pistachegroen van het werk van Renate Wolff weer aan de oppervlakte.
We inspecteren de doorgang naar het dakterras. Annemie klimt op een ladder. Frank begon aan het witten van de muurhoge tussenwand.
een ogenlik later
Annemie beweert dat er een spin in het toilet zit. Op het toilet ware angstwekkend geweest. De spin IN het toilet lijkt mij een tamelijk ongevaarlijke soort. Het is een grote spin, zegt ze.
Een grote spin? 'Die hebben we niet,' zeg ik. Ja ja, toch, zegt ze.
Ik inspecteer het toilet. Geen sigarettenpeuken. Je hebt lui die sigarettenpeuken in de toiletpot dumpen en zich later tijdens het onderhoudende gesprek in de asbak ontlasten.
Op de met tegels in kruiswoordraadselmotief afgewerkte spoelbak ligt een dood spinnetje, keurig opgeplooid met pootjes die allemaal dezelfde houding hebben.
Jan Verstraete met een CD die ik aan John Wiese te geven heb. Jan is van de noise scene van twintig jaar geleden. Is er recent, zegt hij, op een nieuwe manier mee bezig. Kan er vandaag niet bij zijn.
Frank heeft de muur bijna af. Crox3, de ruimte achterin, is in een grote witte bijna-kubus veranderd. Het is een formidabele ingreep.
Wouter, een van de organisatoren van Smeraldina Rima, en John Wiese betreden de hall. Uit de manier waarop Wiese beweegt en kijkt, maak ik op dat hij een aparte relatie met ruimtes heeft. (a) geschikt en (b) niet geschikt. De apparatuur komt achterin crox4 terecht. Er is een jonge vrouw uit Ohio. Ze vraagt of we internet hebben. (En zal eeuwig dankbaar blijven) Dan de soundcheck. Annemie is ervandoor. FF met de mededeling dat de mix voor de tweede verflaag al werd aangemaakt. Ik breng de display in de hall op orde. Iemand veegt de vloer. (een vloer met iets aanvegen) Lauren heet ze, zegt de mooie jonge vrouw. Die uit Ohio komt. (en eeuwig dankbaar blijvend) Achterin crox4 maken we het prille begin van de beschaving mee. Een oerknal dondert door het fabrieksgebouw. In ijltempo komen primitieve diersoorten tot ontwikkeling.
Lauren, de oogverblindend mooie jonge vrouw uit het verre Ohio, maakt een op subtiliteit berekende opmerking - noise & experimental is niet meteen haar soort muziek, zegt ze. 'I am a painter,' bekent ze. 'Small painting,' preciseert ze. Ze houdt van pianomuziek.
Intussen is de wereldgeschiedenis in een delicaat en precair stadium aanbeland. In de geluidsorkaan komt een verre eeuw aangestormd. De verplettering dreigt. Uitgestorven planeten gonzen in de gehoorbuisjes, elke seconde voelt als een versplintering. Midden de brokstukken staan Wiese en Jewell op bedachtzame wijze om zich heen te kijken. Twee rustige jongens bij wie je interesses als Wittgenstein, kamperen - of roeien desnoods - en sterrenkunde veronderstellen zou. Geef ze een klap voor de kop en je kan er met gerust gemoed donder op zeggen dat ze blijmoedig voor zich uit blijven staren, misschien naar een vlekje op de muur of naar een vliegje, terwijl een teder herfstbuitje over het dak roffelt. Twee rustige jongens die geen vlieg kwaad zouden doen, dat is ze aan te zien.
Lauren zit in een boek te lezen. John staat over dingen na te denken. Levi en Marijke betreden de hall. Om een of andere reden hebben we het over frieten. Dan het langverwachte gespreksonderwerp: John Wiese vindt de akoestiek in crox4 klote, Ryan Jewell daarentegen vindt het super. Voor Wiese is het uitgesloten om in die ruimte de geplande performance te doen. Hij opteert voor een andere en stille set in de mediaruimte.
'It's actually not written,' legt hij uit nadat hij onder andere aan Levi op het scherm van z'n laptop de ingewikkelde structuren liet zien, 'it's using all these objects. It's a lot of mathematics and sampling processor.'
Van het publiek is er altijd iemand die als eerste opdaagt. Dit keer zijn het er twee. Het duurt niet lang voor nog meer belangstellenden aantreden. Wouter schat het aantal op veertig, dan vijftig, dan zestig, misschien. Duivvv gaat als eerste aan de slag. In het publiek herken ik een aantal reguliere bezoekers, Jan Dheedene en Lore, Florin Buta.
'We gaan iets nuttigen, ook,' zegt iemand. Epigonen van de Antwerpse scene.
Voor de act van Duivvv wordt lekker hard geapplaudiseerd. Het tweede concertje is dat van John Wiese. De barruimte stroomt vol. Iemand tilt een hond op het platform. Tilt de hond boven de massa uit. Tilt de massa boven de hond uit. Wiese vaart uit in de gehoorbuisjes. Het scheepje van zijn doorwrochte en op toeval berekende improvisatie klieft gezwind door de wijde open ruimte van een uit brokstukken zee gebeiteld landschap. Als boven onszelf opgetilden staren we naar de performer die er bij staat alsof hij een eitje staat te pellen. Kleine, microscopische spierbewegingen. Eerst pelt hij eitje, dan blaast hij het op met een zuchtende en vierkante beweging, een vierkante beweging die als een knetterende vuurpijl in de kleine ruimte tolt en opeens met een knal in de sublieme stilte van een halve seconde wegzinkt. Noise.
Tijdens het concert van John Wiese blijft het licht beperkt tot efemere verschijnselen. Iemand maakt een foto van de performance. Gedurende halve seconde baadt de mediaruimte in een felblauwe gloed. In het donker fonkelt een neonsculptuur. Het groene lampje van de draadloze netwerkverbinding knipoogt. De display van de laptop smeert een witte gloed over het gezicht van de performer. Iemand steekt een sigaret op.
Na John Wiese is het de beurt aan Ryan Jewell. Het publiek vloeit weg in het schemerduister van de ruimte waar Stief tot eind juni z'n werkplaats had. Ryan Jewell geeft er een lap op. Gedurende enige ogenblikken bereikt het decibelniveau ongeëvenaarde toppen, het publiek stort zich als lemmingen in de diepte van het geluidsorgasme. Met verpulverde hersenen sla ik de laatste bladzijde om in Het Boek Van De Stilte. Net als in Finnigan's Wake valt die laatste bladzijde samen met de eerste. Verweesd blijft het publiek tussen de brokstukken rondhangen. Een opwindende geestelijke verdoving. Iemand heeft het over David Firth en Salad Fingers. Michael is voor korte tijd terug uit Valencia. Han Van Den Hoof wil graag de Saison proberen en Ruben. Het wordt tijd dat Ruben een voorstel formuleert.
Een jongedame neemt plaats op een van de barkrukken, tussen Michael en Ruben. Ze heeft mooie ogen.
Je hebt mooie ogen, zeg ik. Ze glimlacht.
In de mediaruimte is een rustgevend rumoer van stemmen.
Titi komt van Laetitia, zegt ze. Ze doet webdesign. Het gesprek komt op schilderkunst. Een schilderij is goed of het is slecht. In de schilderkunst zijn bijna goed en niet echt kwaad irrelevante opties. De logica van het schilderij is dat een meesterwsrk verwacht wordt. Met schilderkunst weten we dat middelmatigheid geen optie is. Een schilderij staat of valt.
Het loopt tegen middernacht. De gespreksonderwerpen rollen over elkaar heen. Het concertavondje liet een positieve indruk na. Roem sensualiseert, zegt iemand. Iemand anders brengt een Spaanse schilder te berde die de terreuraanslag in de Madrileense metro meemaakte. Het kunstenaarsstatuut wordt op de korrel genomen. P. J. Harvey schalt door de hifi - one more gorgeous female. And that fascinating gorgeousness of a fact. Shadow and object have one reflection in common: to be a lover.
dinsdag 25 september 2007
dinsdag 25 september
Een vroege ochtend. Regen rilt over het straatdek. Later domineren papa's en mama's en fietsende kinderen het straatbeeld. Aan het schooltje houdt de agent van dienst een oogje in het zeil. Geeuwend fietsen de papa's over het straatdek. Ik had Benault aan de croxpoort verwacht, maar hij is er niet. Hout Hanssens belt me, de chauffeur zou klaar staan om te vertrekken met een lading.
Ik ontbijt in de mediaruimte, koffie en brood met vegetarische pasta. In de hifi Music for non-prepared piano van Cage met Gottlieb aan de piano. Geen muizen. De klok van de Machariuskerk slaat 1 keer en er is het irritante gedrup van een kraantje. Op het woonerf drentelt een zwarte kat met witte pootjes.
'Is dat bij u dat ik moet zijn?' vraagt iemand. 'Ah... ok, ik ga eerst...' Hij maakt een gebaar dat hij - en verdwijnt achter de truck door. Een ogenblik later schuift de zijwand van de truck open en wordt een lading hout zichtbaar. De trucker is van plan om er een gezellige dag van te maken. Hij bekijkt de croxpoort en de doorgang en vraagt wat het is. Een kunstencentrum, zeg ik. Ah... allez vooruit. We hebben de hele tijd door hout nodig, zeg ik, opbouw, afbraak. Een schone buurt he, zegt hij. Hij bekijkt het woonerf, we slaan een babbeltje. Sinds enige ogenblikken is het speelplein totaal verstomd. Aan de Dampoort is het geluid van een sirene te horen.
Telefoon van Frank, hij komt tegen elf uur. Verf niet vergeten, roep ik in de telefoonhoorn, Afrikalaan. Ik betreed crox4 en bestudeer wat overbleef van het stapelrek van Stief. Het ding is vier meter hoog en de bovenste planken, ontdek ik, zitten vast met vijzen die op pensioen berekend zijn. Ik geef een duw tegen het rek. Het stapelrek bougeert niet. Als ik nu eens, bedenk ik. Ik neem het rek bij de hielen vast en trek het onderuit. Het valt omver. De hele santeboetiek klettert tegen de vloer.
In het schooltje is het speeltijd. Dollende kinderstemmen kartelen over het woonerf.
11u
Eerst Stéphane Benault, dan Stijn. Stijn heeft een editie van De Morgen bij zich, die van vrijdag 21 september, het gazettenpapier is om de vloer te beschermen.
Frank en een lading verf. Ik stel FF en Benault aan elkaar voor. We inspecteren de muur achterin crox3. Het plan is om een nieuwe muur te bouwen, muurhoog, tot het plafond - dat is 4m30 hoog - en de andere muur later af te breken. Achter de muurhoge wand komt een filmzaal.
Ik ontbijt in de mediaruimte, koffie en brood met vegetarische pasta. In de hifi Music for non-prepared piano van Cage met Gottlieb aan de piano. Geen muizen. De klok van de Machariuskerk slaat 1 keer en er is het irritante gedrup van een kraantje. Op het woonerf drentelt een zwarte kat met witte pootjes.
'Is dat bij u dat ik moet zijn?' vraagt iemand. 'Ah... ok, ik ga eerst...' Hij maakt een gebaar dat hij - en verdwijnt achter de truck door. Een ogenblik later schuift de zijwand van de truck open en wordt een lading hout zichtbaar. De trucker is van plan om er een gezellige dag van te maken. Hij bekijkt de croxpoort en de doorgang en vraagt wat het is. Een kunstencentrum, zeg ik. Ah... allez vooruit. We hebben de hele tijd door hout nodig, zeg ik, opbouw, afbraak. Een schone buurt he, zegt hij. Hij bekijkt het woonerf, we slaan een babbeltje. Sinds enige ogenblikken is het speelplein totaal verstomd. Aan de Dampoort is het geluid van een sirene te horen.
Telefoon van Frank, hij komt tegen elf uur. Verf niet vergeten, roep ik in de telefoonhoorn, Afrikalaan. Ik betreed crox4 en bestudeer wat overbleef van het stapelrek van Stief. Het ding is vier meter hoog en de bovenste planken, ontdek ik, zitten vast met vijzen die op pensioen berekend zijn. Ik geef een duw tegen het rek. Het stapelrek bougeert niet. Als ik nu eens, bedenk ik. Ik neem het rek bij de hielen vast en trek het onderuit. Het valt omver. De hele santeboetiek klettert tegen de vloer.
In het schooltje is het speeltijd. Dollende kinderstemmen kartelen over het woonerf.
11u
Eerst Stéphane Benault, dan Stijn. Stijn heeft een editie van De Morgen bij zich, die van vrijdag 21 september, het gazettenpapier is om de vloer te beschermen.
Frank en een lading verf. Ik stel FF en Benault aan elkaar voor. We inspecteren de muur achterin crox3. Het plan is om een nieuwe muur te bouwen, muurhoog, tot het plafond - dat is 4m30 hoog - en de andere muur later af te breken. Achter de muurhoge wand komt een filmzaal.
maandag 24 september 2007
maandag 24 september
Telefooncentrale CROX INC. en een vracht aan inbox door te nemen.
Stéphane Cauchy aan de lijn. Komt rond een uur of twee. Stéphane Benault idem. Van Brahim geen spoor. Frank met de mededeling dat Hanssens pas morgen komt leveren, ze hebben een probleem met een van de vrachtwagens. Donderdag gaan we het werk van Philippe halen. Molenbeek heen en terug. Mailtje naar Lucia en de vraag of ze binnenkort wat tijd kan vrijmaken om de crox-site te repareren. Pieter De Clercq wil weten wanneer hij aan de slag kan. Dat is ten vroegste donderdag. Nog een telefoontje van Benault, hij kon voor vandaag geen afspraak met Claire maken en stelt voor om zijn gerief morgenvroeg op te ruimen. Voorstel van Frank om de muur achterin crox3 helemaal opnieuw te bouwen wat meteen ook betekent dat Emmanuelle haar muurschildering niet hoeft weg te werken. Wat nu nog een stockruimte is, bouwen we in nabije toekomst om tot filmzaal. Een en ander houdt in dat we de andere stockruimte dringend uit te mesten hebben. En wat ook een opknapbeurt gebruiken kan: het door spam geïnfecteerde adressenbestand.
14u
Fijn van Stijn, opgeruimd staat netjes. Het gerief staat in de hall. De sleutel zag hij over het hoofd.
Op de UNITED liet hij een briefje met een weinig aan de verbeelding overlatende mededeling: KAPOT.
In de corridor de knikkers bijeenvegen. Ergens druppelt regen, op andere plaatsen kwam zonlicht terecht. Tijdens de eerste fase van het afbreken gaat het er niet anders aan toe. Iets ERGENS een stommiteit vinden, ERGENS op aansturen, dat soort dingen.
Na het bijeenvegen van de knikkers - sommige kwamen in putten en gaatjes terecht - werp ik mij op het rek van Stief, een krakkemikkige constructie. Stief is er kennelijk in geslaagd om een uit losse delen bestaande constructie te bouwen waarvan de afbraak zelve een filosofisch meesterwerk omvat dat uit meerdere componenten bestaat - het bedenken van en de vele trauma's die je tijdens het bedenken van ondenkbare dingen oploopt. De middelste steunbalk is een grapje. Kijk eens aan, het wordt interessant.
Ik hou de afbraak van dit monumentale werkstuk heel even voor bekeken en controleer de bekabeling van de projectie van Martin Singer.
Stéphane Cauchy en Emmanuelle Flandre betreden de croxruimte. Wat later Frank met een voorraad hout voor de wand van de filmzaal. 'Koopje.' Hij glundert. Het hout heeft hij ergens in Oudenaarde op de kop getikt.
Emmanuelle stapelt haar spullen helemaal voorin de corridor. Straks gaat het in de auto. Cauchy is met het opruimen van de zandsculptuur bezig. Van het rek van Stief schiet een helft over, de bovenste helft.
Frank ontfermt zich over de dataprojector van de Provinciale Uitleendienst. De projector deed het niet. Kapot. Met materiaal van de uitleendienst kom je dit wel vaker tegen.
Stéphane werpt de knikkers in een kartonnen doos. Op de doos werd een code gestempeld: CIMAP BI 25337 5/8. Het zand verzamelt hij in een plastieken kuip, "Flair d'Excellence".
Telefoon van Stijn en afspraak dat hij de tussenwand morgen afwerkt. In de mediaruimte Tenor Madness van Sonny Rollins. Het is speeltijd, kinderstemmen joelen over het woonerf. Luk Berghe betreedt de croxruimte.
De attitude van Brahim komt ter sprake. 'Tja, 't is wel vaker zo gelopen,' merkt Luk op. We hebben geen van beiden zin om er dieper op in te gaan. Luk gaat meteen aan de slag. Etappe één wordt het weghalen van de foto's.
Stéphane Cauchy aan de lijn. Komt rond een uur of twee. Stéphane Benault idem. Van Brahim geen spoor. Frank met de mededeling dat Hanssens pas morgen komt leveren, ze hebben een probleem met een van de vrachtwagens. Donderdag gaan we het werk van Philippe halen. Molenbeek heen en terug. Mailtje naar Lucia en de vraag of ze binnenkort wat tijd kan vrijmaken om de crox-site te repareren. Pieter De Clercq wil weten wanneer hij aan de slag kan. Dat is ten vroegste donderdag. Nog een telefoontje van Benault, hij kon voor vandaag geen afspraak met Claire maken en stelt voor om zijn gerief morgenvroeg op te ruimen. Voorstel van Frank om de muur achterin crox3 helemaal opnieuw te bouwen wat meteen ook betekent dat Emmanuelle haar muurschildering niet hoeft weg te werken. Wat nu nog een stockruimte is, bouwen we in nabije toekomst om tot filmzaal. Een en ander houdt in dat we de andere stockruimte dringend uit te mesten hebben. En wat ook een opknapbeurt gebruiken kan: het door spam geïnfecteerde adressenbestand.
14u
Fijn van Stijn, opgeruimd staat netjes. Het gerief staat in de hall. De sleutel zag hij over het hoofd.
Op de UNITED liet hij een briefje met een weinig aan de verbeelding overlatende mededeling: KAPOT.
In de corridor de knikkers bijeenvegen. Ergens druppelt regen, op andere plaatsen kwam zonlicht terecht. Tijdens de eerste fase van het afbreken gaat het er niet anders aan toe. Iets ERGENS een stommiteit vinden, ERGENS op aansturen, dat soort dingen.
Na het bijeenvegen van de knikkers - sommige kwamen in putten en gaatjes terecht - werp ik mij op het rek van Stief, een krakkemikkige constructie. Stief is er kennelijk in geslaagd om een uit losse delen bestaande constructie te bouwen waarvan de afbraak zelve een filosofisch meesterwerk omvat dat uit meerdere componenten bestaat - het bedenken van en de vele trauma's die je tijdens het bedenken van ondenkbare dingen oploopt. De middelste steunbalk is een grapje. Kijk eens aan, het wordt interessant.
Ik hou de afbraak van dit monumentale werkstuk heel even voor bekeken en controleer de bekabeling van de projectie van Martin Singer.
Stéphane Cauchy en Emmanuelle Flandre betreden de croxruimte. Wat later Frank met een voorraad hout voor de wand van de filmzaal. 'Koopje.' Hij glundert. Het hout heeft hij ergens in Oudenaarde op de kop getikt.
Emmanuelle stapelt haar spullen helemaal voorin de corridor. Straks gaat het in de auto. Cauchy is met het opruimen van de zandsculptuur bezig. Van het rek van Stief schiet een helft over, de bovenste helft.
Frank ontfermt zich over de dataprojector van de Provinciale Uitleendienst. De projector deed het niet. Kapot. Met materiaal van de uitleendienst kom je dit wel vaker tegen.
Stéphane werpt de knikkers in een kartonnen doos. Op de doos werd een code gestempeld: CIMAP BI 25337 5/8. Het zand verzamelt hij in een plastieken kuip, "Flair d'Excellence".
Telefoon van Stijn en afspraak dat hij de tussenwand morgen afwerkt. In de mediaruimte Tenor Madness van Sonny Rollins. Het is speeltijd, kinderstemmen joelen over het woonerf. Luk Berghe betreedt de croxruimte.
De attitude van Brahim komt ter sprake. 'Tja, 't is wel vaker zo gelopen,' merkt Luk op. We hebben geen van beiden zin om er dieper op in te gaan. Luk gaat meteen aan de slag. Etappe één wordt het weghalen van de foto's.
zondag 23 september 2007
zondag 23 september
Een zondag uit de duizend.
Het probleem met de mailing van Philippe zou opgelost zijn. Anja deed wat knip- en plakwerk. Wat precies fout liep, is volstrekt onduidelijk.
Op het woonerf de Tunesische kinderen die gisteren wegens sluitingstijd het laatste deel van de reeks filmpjes van Martin Singer gemist hebben. 'He, hallo,' roepen ze.
Ze wonen een eind verderop in het straatje, zeiden ze. Of ze naar de Freinetschool gaan.
Nee, dat niet. De oudste maakt een gebaar richting Sint-Amandsberg. Ze rijden elke dag met de fiets naar school en popelen om de rest van de filmpjes te zien. Door de kinderen is de volgorde vandaag enigszins anders, ik open de poort, betreed het zaaltje met de videoprojectie en activeer de dataprojector. Ze vragen wie de film gemaakt heeft. Die mijnheer heet Martin, zeg ik.
In het keukentje vul ik de ijskast bij. Bart telefoneert me. Er is wat onduidelijkheid of de Fransen vandaag present geven.
Een dame met hoofddoek betreedt de hall. Ze stapt tot helemaal achterin crox4 en vraagt of de film voor kinderen bedoeld is. 'Un peu brutal', merkt ze op. Ik vertel haar over de sprookjes van de Gebroeders Grimm en Duizendeneennacht. Kinderen zijn gek op dit soort fratsen.
Daniil Charms schreef voor kinderen. Enfin, om kort te gaan, omdat hij voor zijn ander werk geen uitgever vond.
Het filmpje 'Moeder en kind' is er teveel aan. Ze stuurt haar kinderen het woonerf op.
Bezoekers die het via De Witte Raaf hebben. De dame schaft zich een card van Dirk Zoete aan, haar echtgenoot kuiert door de gang en doet zich wat later tegoed aan het werk van Stijn Van Dorpe. In de zaal van Stijn zit Piet Van Robaeys naar de video 'Landschap-Fles' te kijken. Een dame betreedt de hall en botst niet tegen de tussenwand aan. Het had gekund.
Piet is zeer te spreken over het werk van Stijn, Stijn heeft een saturatiemoment bereikt. De opstelling in crox3 is interessant, zegt hij. Joëlle Tuerlinckx komt ter sprake en het feit dat er hedentendage veel te veel kunstenaars zijn - wat bovendien numerologisch gezien letterlijk opgevat kan worden - die geen identiteit hebben. Ze hebben geen oeuvre en ze hebben geen identiteit en het werk dat ze maken is rotzooi.
Piet bekijkt de filmpjes van Martin Singer. De buurtkinderen stormen binnen en nemen plaats in het zaaltje, naast Piet Van Robaeys. Andere bezoekers dienen zich aan. We kijken naar de filmpjes van Martin Singer. An, de moeder van het cinematografische clubje, komt een kijkje nemen. De kinderen willen graag een kaartje, kost een halve euro maar dat hebben ze niet.
Manon kiest een werk van Kurt Duyck, de takken. Een van de Tunesische kinderen gaat voor de glijbaan van Coene. Ook Lucas, het broertje van Manon, kiest voor het werk van Coene. Nazar gaat voor croxcard 13, die van Karien Vandekerkhove. Manon vraagt of ze nog een kaartje mag hebben. 1 kaartje is 1 kaartje, zeg ik, meer niet.
Piet stapt op. De cinema verhuist naar crox2, op Fiene na die naar de filmpjes van Martin Singer kijkt. Ze heeft ze nog niet allemaal gezien, zegt ze. Later ontdekken de kinderen het werk van Emmanuelle Flandre in de kubusruimte. Ze gieren van de pret.
Van het een komt het ander. Voor je het in de smiezen had kunnen hebben veranderen ze in een bataljon kozakken en zetten ze de keet op stelten. Ukkepuk Lucas voert de troepen aan. Ze belegeren de corridor, dringen door in de ruimte achterin, geren, geroep, grote pret. 'He, luister eens,' probeer ik, 'dit is geen speelplaats. Als jullie zin hebben om te spelen moet je dat maar op het woonerf doen.' Lucas heeft het zand onderaan de trap naar het terras ontdekt, ook de zwarte vogel spreekt tot de verbeelding. Of 't een echte vogel is.
Nog meer bezoekers. De joelende kozakkenbende stormt het woonerf op. Blakend zonlicht. Deborah staat naar het werk 'Bernadet' van Stijn te kijken, Christophe meert aan. Ik ben de stock croxcards aan het tellen en kwam net tot de vaststelling dat we van beide kaartjes van Christophe (Charte, croxcard Nr. 47, en Congratulations, croxcard Nr. 48) intussen MEER dan 250 exemplaren in voorraad hebben. In plaats van te slinken neemt de voorraad toe. We bespreken het komende project.
Boris, zeventien maanden oud, betreedt de hall in het gezelschap van twee medewerkers.
Het probleem met de mailing van Philippe zou opgelost zijn. Anja deed wat knip- en plakwerk. Wat precies fout liep, is volstrekt onduidelijk.
Op het woonerf de Tunesische kinderen die gisteren wegens sluitingstijd het laatste deel van de reeks filmpjes van Martin Singer gemist hebben. 'He, hallo,' roepen ze.
Ze wonen een eind verderop in het straatje, zeiden ze. Of ze naar de Freinetschool gaan.
Nee, dat niet. De oudste maakt een gebaar richting Sint-Amandsberg. Ze rijden elke dag met de fiets naar school en popelen om de rest van de filmpjes te zien. Door de kinderen is de volgorde vandaag enigszins anders, ik open de poort, betreed het zaaltje met de videoprojectie en activeer de dataprojector. Ze vragen wie de film gemaakt heeft. Die mijnheer heet Martin, zeg ik.
In het keukentje vul ik de ijskast bij. Bart telefoneert me. Er is wat onduidelijkheid of de Fransen vandaag present geven.
Een dame met hoofddoek betreedt de hall. Ze stapt tot helemaal achterin crox4 en vraagt of de film voor kinderen bedoeld is. 'Un peu brutal', merkt ze op. Ik vertel haar over de sprookjes van de Gebroeders Grimm en Duizendeneennacht. Kinderen zijn gek op dit soort fratsen.
Daniil Charms schreef voor kinderen. Enfin, om kort te gaan, omdat hij voor zijn ander werk geen uitgever vond.
Het filmpje 'Moeder en kind' is er teveel aan. Ze stuurt haar kinderen het woonerf op.
Bezoekers die het via De Witte Raaf hebben. De dame schaft zich een card van Dirk Zoete aan, haar echtgenoot kuiert door de gang en doet zich wat later tegoed aan het werk van Stijn Van Dorpe. In de zaal van Stijn zit Piet Van Robaeys naar de video 'Landschap-Fles' te kijken. Een dame betreedt de hall en botst niet tegen de tussenwand aan. Het had gekund.
Piet is zeer te spreken over het werk van Stijn, Stijn heeft een saturatiemoment bereikt. De opstelling in crox3 is interessant, zegt hij. Joëlle Tuerlinckx komt ter sprake en het feit dat er hedentendage veel te veel kunstenaars zijn - wat bovendien numerologisch gezien letterlijk opgevat kan worden - die geen identiteit hebben. Ze hebben geen oeuvre en ze hebben geen identiteit en het werk dat ze maken is rotzooi.
Piet bekijkt de filmpjes van Martin Singer. De buurtkinderen stormen binnen en nemen plaats in het zaaltje, naast Piet Van Robaeys. Andere bezoekers dienen zich aan. We kijken naar de filmpjes van Martin Singer. An, de moeder van het cinematografische clubje, komt een kijkje nemen. De kinderen willen graag een kaartje, kost een halve euro maar dat hebben ze niet.
Manon kiest een werk van Kurt Duyck, de takken. Een van de Tunesische kinderen gaat voor de glijbaan van Coene. Ook Lucas, het broertje van Manon, kiest voor het werk van Coene. Nazar gaat voor croxcard 13, die van Karien Vandekerkhove. Manon vraagt of ze nog een kaartje mag hebben. 1 kaartje is 1 kaartje, zeg ik, meer niet.
Piet stapt op. De cinema verhuist naar crox2, op Fiene na die naar de filmpjes van Martin Singer kijkt. Ze heeft ze nog niet allemaal gezien, zegt ze. Later ontdekken de kinderen het werk van Emmanuelle Flandre in de kubusruimte. Ze gieren van de pret.
Van het een komt het ander. Voor je het in de smiezen had kunnen hebben veranderen ze in een bataljon kozakken en zetten ze de keet op stelten. Ukkepuk Lucas voert de troepen aan. Ze belegeren de corridor, dringen door in de ruimte achterin, geren, geroep, grote pret. 'He, luister eens,' probeer ik, 'dit is geen speelplaats. Als jullie zin hebben om te spelen moet je dat maar op het woonerf doen.' Lucas heeft het zand onderaan de trap naar het terras ontdekt, ook de zwarte vogel spreekt tot de verbeelding. Of 't een echte vogel is.
Nog meer bezoekers. De joelende kozakkenbende stormt het woonerf op. Blakend zonlicht. Deborah staat naar het werk 'Bernadet' van Stijn te kijken, Christophe meert aan. Ik ben de stock croxcards aan het tellen en kwam net tot de vaststelling dat we van beide kaartjes van Christophe (Charte, croxcard Nr. 47, en Congratulations, croxcard Nr. 48) intussen MEER dan 250 exemplaren in voorraad hebben. In plaats van te slinken neemt de voorraad toe. We bespreken het komende project.
Boris, zeventien maanden oud, betreedt de hall in het gezelschap van twee medewerkers.
zaterdag 22 september
Les contemporaines du groupe GM: Guillaume, Hughes, Pieter, Tim, Manor en Gregory lui-même. Enkele groepsleden gaven forfait voor het rendez-vous op zaterdag. Andere bezoekers komen meer specifiek voor het werk van Stijn Van Dorpe. Er zijn nog bezoekers, gedurende enige tijd is er een vrolijke drukte.
Tim lost het probleem met de videoprojectie van Benault op, 1 keer op input drukken - een druktoets helemaal bovenaan de afstandsbediening - en de projectie doet het weer.
Lieven Cateau springt binnen. Hij komt het werk van L. Vervaecke ophalen, een 70-tal schilderijen op houten panelen, alles samen weegt het paar honderd kilo. De verzameling maakte deel uit van het project in Abdij Maagdendale.
Het gesprek komt heel even op Pascale Ghyssaert en zijn containerdorp.
Les contemporaines du groupe GM hebben allemaal een portfolio bij. Manor Grunewald legt een aantal kleine, enigmatische collages voor, Tim een bladzijde met stills van recente films die hij in New York en Brazilië maakte. Nog niet alles daarvan zou afgewerkt zijn. Guillaume maakt lichtsculpturen met elementen die hijzelf 'des LEDS' noemt. Gregory tovert een GM-identiteitskaart uit z'n binnenzak. Er wordt bier gedronken en aan koekjes en broodjes gepeuzeld.
Nicolas Durand treedt toe tot het vrolijke gezelschap. Zowat overal in de ruimtes stappen bezoekers heen en weer. Iemand zegt dat hij zich een kleinere versie van croxhapox herinnert.
Grégory en Tim formuleren enkele beginselen. Se promener par exemple du GB au Macro, de Gand à Malines, de Mexico DF au Grand Canyon. Etcetera. Van dit etcetera zou Perec ooit beweerd hebben dat het volstrekt overbodig is.
D'abord écouter Gainsbourg, ensuite Mingus. Exemple en plus.
Discuter l'oeuvre de Genet - ou, également, l'oeuvre de Giacommeti et Marinetti - dans un endroit géologiquement maritime avec deux filles qui s'appellent Germaine et Minou.
Nog meer bezoekers, dit keer zijn het lui die voor het werk van DD Trans komen.
Hughes informeert of we op het dak kunnen.
De filmpjes van Martin Singer worden bejubeld.
Een bericht van FF, hij gaat zo meteen het hout bestellen om de wand achterin crox3 tot het plafond door te trekken. Normaal gesproken doen we dat maandag eerstkomend.
Jan en Ariunaa. Ariunaa komt uit Mongolië en woont al een hele tijd in België. Jan somt een aantal projecten op waarvan hij weet dat ze dit weekend in Gent plaatsvinden.
Lou springt binnen. Hij is in Dresden geweest en in Dessau. Dessau is waar Bauhaus actief was. Gropius, Klee, Kandinsky, Moholy-Nahi. In Dresden heb je richtingaanwijzers met Praag 150km en Berlijn 120. In Weimar heeft hij een gebouw van Vandevelde gezien. In de voormalige DDR is het wegennet zo glad dat het wel lijkt alsof je over een biljartlaken bolt.
'De verrassing voor mij in Weimar,' bekent Lou, 'was een schilderij uit de reeks van de kathedraal van Rouen van Monet.' Het gesprek komt op Pissarro. Buurtkinderen stormen de ruimte binnen en toveren de plek achterin crox4 om tot een cinemazaal. Ze krijgen maar niet genoeg van de filmpjes van Martin Singer.
Tim lost het probleem met de videoprojectie van Benault op, 1 keer op input drukken - een druktoets helemaal bovenaan de afstandsbediening - en de projectie doet het weer.
Lieven Cateau springt binnen. Hij komt het werk van L. Vervaecke ophalen, een 70-tal schilderijen op houten panelen, alles samen weegt het paar honderd kilo. De verzameling maakte deel uit van het project in Abdij Maagdendale.
Het gesprek komt heel even op Pascale Ghyssaert en zijn containerdorp.
Les contemporaines du groupe GM hebben allemaal een portfolio bij. Manor Grunewald legt een aantal kleine, enigmatische collages voor, Tim een bladzijde met stills van recente films die hij in New York en Brazilië maakte. Nog niet alles daarvan zou afgewerkt zijn. Guillaume maakt lichtsculpturen met elementen die hijzelf 'des LEDS' noemt. Gregory tovert een GM-identiteitskaart uit z'n binnenzak. Er wordt bier gedronken en aan koekjes en broodjes gepeuzeld.
Nicolas Durand treedt toe tot het vrolijke gezelschap. Zowat overal in de ruimtes stappen bezoekers heen en weer. Iemand zegt dat hij zich een kleinere versie van croxhapox herinnert.
Grégory en Tim formuleren enkele beginselen. Se promener par exemple du GB au Macro, de Gand à Malines, de Mexico DF au Grand Canyon. Etcetera. Van dit etcetera zou Perec ooit beweerd hebben dat het volstrekt overbodig is.
D'abord écouter Gainsbourg, ensuite Mingus. Exemple en plus.
Discuter l'oeuvre de Genet - ou, également, l'oeuvre de Giacommeti et Marinetti - dans un endroit géologiquement maritime avec deux filles qui s'appellent Germaine et Minou.
Nog meer bezoekers, dit keer zijn het lui die voor het werk van DD Trans komen.
Hughes informeert of we op het dak kunnen.
De filmpjes van Martin Singer worden bejubeld.
Een bericht van FF, hij gaat zo meteen het hout bestellen om de wand achterin crox3 tot het plafond door te trekken. Normaal gesproken doen we dat maandag eerstkomend.
Jan en Ariunaa. Ariunaa komt uit Mongolië en woont al een hele tijd in België. Jan somt een aantal projecten op waarvan hij weet dat ze dit weekend in Gent plaatsvinden.
Lou springt binnen. Hij is in Dresden geweest en in Dessau. Dessau is waar Bauhaus actief was. Gropius, Klee, Kandinsky, Moholy-Nahi. In Dresden heb je richtingaanwijzers met Praag 150km en Berlijn 120. In Weimar heeft hij een gebouw van Vandevelde gezien. In de voormalige DDR is het wegennet zo glad dat het wel lijkt alsof je over een biljartlaken bolt.
'De verrassing voor mij in Weimar,' bekent Lou, 'was een schilderij uit de reeks van de kathedraal van Rouen van Monet.' Het gesprek komt op Pissarro. Buurtkinderen stormen de ruimte binnen en toveren de plek achterin crox4 om tot een cinemazaal. Ze krijgen maar niet genoeg van de filmpjes van Martin Singer.
vrijdag 21 september 2007
vrijdag 21 september
14u
Een korte werkvergadering in de mediaruimte. We bespreken de projecten die volgende week plaatsvinden en inspecteren de ruimte achterin. Enkele modificaties dringen zich op. We komen er niet onder uit, het budget is onvoldoende voor wat we op het programma hebben.
Er zijn een stuk of wat bezoekers. De nieuwe ingreep van Stijn - hij verving een monitor en ook de dvd die er op aangesloten was - heeft een bizar effect, op het scherm zijn verticale en fonkelend roze strepen te zien. Het had een werk van Daniël Buren kunnen zijn.
Frank gaat ervandoor, ik breng de tafel in de hall op orde en reinig het barmeubel. Het dagelijkse repititorium. Het is bekend, het is vertrouwd.
15u30. Joachim springt binnen. Springen is veel gezegd, hij loopt op krukken. We hebben het over neurotica en paranoia en drinken een pintje. Dan Rob. Min of meer tegelijkertijd Catherine. Catherine neemt haar tijd om het werk te bekijken. Singer background. Allez, dat weet ge toch, Jespers heeft zijn Singer naaimasjien tweedehands gekocht.
Rob stemt er mee in om deel uit te maken van de crox-werkmodule.
Catherine - transparantie, durf, puurheid, houding.
Durf, dat ge het moet durven. Dat ge met een angsthaas niet zoveel kunt aanvangen. Trouwens, wat zoudt ge met een angsthaas kunnen aanvangen. Het dier uitleggen dat het moet durven?
En wat het durven moet? Dat het moet durven. Durf.
De angsthaas onderscheidt zich van de haas en de haas onderscheidt zich van de angsthaas. Een vliegje tuimelt over het barmeubel. Roem is vluchtig.
Marc springt binnen. Volgens Marc is Alpha-hosting goedkoper. Kinderen spelen in de inkom. Touwtjespringen. Ik verzamel wat stoelen. Ze kijken naar de filmpjes van Martin Singer en gieren van de pret.
Een korte werkvergadering in de mediaruimte. We bespreken de projecten die volgende week plaatsvinden en inspecteren de ruimte achterin. Enkele modificaties dringen zich op. We komen er niet onder uit, het budget is onvoldoende voor wat we op het programma hebben.
Er zijn een stuk of wat bezoekers. De nieuwe ingreep van Stijn - hij verving een monitor en ook de dvd die er op aangesloten was - heeft een bizar effect, op het scherm zijn verticale en fonkelend roze strepen te zien. Het had een werk van Daniël Buren kunnen zijn.
Frank gaat ervandoor, ik breng de tafel in de hall op orde en reinig het barmeubel. Het dagelijkse repititorium. Het is bekend, het is vertrouwd.
15u30. Joachim springt binnen. Springen is veel gezegd, hij loopt op krukken. We hebben het over neurotica en paranoia en drinken een pintje. Dan Rob. Min of meer tegelijkertijd Catherine. Catherine neemt haar tijd om het werk te bekijken. Singer background. Allez, dat weet ge toch, Jespers heeft zijn Singer naaimasjien tweedehands gekocht.
Rob stemt er mee in om deel uit te maken van de crox-werkmodule.
Catherine - transparantie, durf, puurheid, houding.
Durf, dat ge het moet durven. Dat ge met een angsthaas niet zoveel kunt aanvangen. Trouwens, wat zoudt ge met een angsthaas kunnen aanvangen. Het dier uitleggen dat het moet durven?
En wat het durven moet? Dat het moet durven. Durf.
De angsthaas onderscheidt zich van de haas en de haas onderscheidt zich van de angsthaas. Een vliegje tuimelt over het barmeubel. Roem is vluchtig.
Marc springt binnen. Volgens Marc is Alpha-hosting goedkoper. Kinderen spelen in de inkom. Touwtjespringen. Ik verzamel wat stoelen. Ze kijken naar de filmpjes van Martin Singer en gieren van de pret.
donderdag 20 september 2007
donderdag 20 september
'...En die werd dan compleet over het hoofd gezien.' Aan het woord is Wouter Messchendorp van Alberts, Messchendorp & Company. De heren hebben een dubbele portie crox messieurs besteld, mét salami want we hebben salami, en ook met mosterd dus.
Chris Van Beveren kwam aanstappen. Ik geloof dat we ons in crox3 bevonden, in de ruimte achterin, Frank was er niet helemaal zeker van of het zou lukken met die muur. Krap weinig tijd en zonder Joris. Dus Ex van Kleenex voor zijn portret in 2008. Had ideeën, zei hij. Pas maar op met die ideeën van je, zei ik. Ik pas wel op, zei Chris, bijna alsof hij met een grootmoedig gebaar had willen toegeven dat hij zelfs daarvoor op z'n hoede is. Met grote schilderijen moet je opletten, zei ik, je ziet het bij tal van schilders, met klein formaat kunnen ze aardig uit de voeten, het schilderij dampt, ademt. Vaak zie je de overwinning van het schilderkunstige in kleine dingen. Het grote formaat vergt een andere aanpak. Je moet op een ladder klimmen of bij de buren aankloppen.
Michiel en Wouter vielen binnen. Chris begon met het opmeten van de ruimte. De nieuwe dvd-constructie van Stijn deed het niet.
'En die werd dus compleet over het hoofd gezien,' herhaalt Wouter van Alberts, Messchendorp & Company. Hij bedoelt een danseres die in een of ander stuk figureerde. In het theater malen ze niet om een danseresje. Het theater heeft vastgeroeste principes. De ovatie is er een van. Ze werpen bloemen op het podium of een jongedame komt aanstappen uit de zijlijn wat op hetzelfde neerkomt, de zaal veert overeind, applaudiseert, het boeket is overbodig nog voor het bedacht werd.
Messchendorp herinnert zich dat we het over autisme hadden. Ja, precies, met die lui van de provincie moet je opletten, zeg ik. Maar er is ongetwijfeld wel een of andere Latijnse zegswijze die die barbarij te vlug af is, op een diefje.
Dat werd dus over het hoofd gezien... die andere micro.
'Andere micro?'
'Nee. Vind je dat raar?' Wouter lacht. 'Eén spraakmicrofoon. Maar die heb ik.'
Er zijn geruchten dat Beckett een autist was. Wat over hem bekend is. Dat hij nooit naar een voorstelling kwam. Dat hij niet met het publiek te maken wou hebben. Dat hij niet met de acteurs wilde samenwerken.
'Zijn liefde voor getallen,' merkt Michiel op. 'Maten, afstanden.'
Het gesprek komt op Finnigan's Wake. Na halve bladzijde ontdek je dat je Finnigan's Wake niet hoeft te lezen, er is altijd wel een intellectueel te vinden die het gratis doet.
'Lezing na lezing,' zegt Michiel, 'ontdekten we dat we dommer werden.' Hij bedoelt de tekst van Beckett.
'Moet je dat vermelden?' merkt Wouter schamper op. We lachen.
'We ontdekten telkens meer,' merkt Michiel op. De perspectieven die ze ontdekten. Een man die op zijn rug ligt in het donker. 'Of het een groter gezelschap zou zijn om tegen de muur te leunen,' merkt Beckett op, 'in plaats van op bed te liggen.' En omdat ik de muizenplaag te berde bracht: een dooie rat. 'Geniale zin,' zegt Michiel, 'geniale zin.' 'Wat een vorm van gezelschap zou dat zijn? Een reeds lang dooie rat.'
Een korte samenvatting van de tekst van Beckett:
1. Een man ligt in het donker. (de man die in het donker ligt)
2. Een stem suggereert wat hij zou kunnen doen. (de stem die hem de dingen die hij zou kunnen doen vertelt) De gedachte. Het denken over dingen die hij zou kunnen doen.
3. De persoon of entiteit die de gedachte benoemt. Of: die de gedachte uitvoert. Bijvoorbeeld: wat voor gezelschap zou het zijn als ik tegen de muur aanleun?
4. Degene die alles overziet en over bovenvermelde mogelijkheden reflecteert.
'Tenminste,' grapt Messchendorp, 'in Hollandse domheid, zoals wij het kunnen bevatten.'
De lamp op het dak. 'Dat vind ik wel een leuke uitdaging,' mijmert hij, 'dat we dat in Antwerpen cadeau hebben gekregen.'
Chris Van Beveren kwam aanstappen. Ik geloof dat we ons in crox3 bevonden, in de ruimte achterin, Frank was er niet helemaal zeker van of het zou lukken met die muur. Krap weinig tijd en zonder Joris. Dus Ex van Kleenex voor zijn portret in 2008. Had ideeën, zei hij. Pas maar op met die ideeën van je, zei ik. Ik pas wel op, zei Chris, bijna alsof hij met een grootmoedig gebaar had willen toegeven dat hij zelfs daarvoor op z'n hoede is. Met grote schilderijen moet je opletten, zei ik, je ziet het bij tal van schilders, met klein formaat kunnen ze aardig uit de voeten, het schilderij dampt, ademt. Vaak zie je de overwinning van het schilderkunstige in kleine dingen. Het grote formaat vergt een andere aanpak. Je moet op een ladder klimmen of bij de buren aankloppen.
Michiel en Wouter vielen binnen. Chris begon met het opmeten van de ruimte. De nieuwe dvd-constructie van Stijn deed het niet.
'En die werd dus compleet over het hoofd gezien,' herhaalt Wouter van Alberts, Messchendorp & Company. Hij bedoelt een danseres die in een of ander stuk figureerde. In het theater malen ze niet om een danseresje. Het theater heeft vastgeroeste principes. De ovatie is er een van. Ze werpen bloemen op het podium of een jongedame komt aanstappen uit de zijlijn wat op hetzelfde neerkomt, de zaal veert overeind, applaudiseert, het boeket is overbodig nog voor het bedacht werd.
Messchendorp herinnert zich dat we het over autisme hadden. Ja, precies, met die lui van de provincie moet je opletten, zeg ik. Maar er is ongetwijfeld wel een of andere Latijnse zegswijze die die barbarij te vlug af is, op een diefje.
Dat werd dus over het hoofd gezien... die andere micro.
'Andere micro?'
'Nee. Vind je dat raar?' Wouter lacht. 'Eén spraakmicrofoon. Maar die heb ik.'
Er zijn geruchten dat Beckett een autist was. Wat over hem bekend is. Dat hij nooit naar een voorstelling kwam. Dat hij niet met het publiek te maken wou hebben. Dat hij niet met de acteurs wilde samenwerken.
'Zijn liefde voor getallen,' merkt Michiel op. 'Maten, afstanden.'
Het gesprek komt op Finnigan's Wake. Na halve bladzijde ontdek je dat je Finnigan's Wake niet hoeft te lezen, er is altijd wel een intellectueel te vinden die het gratis doet.
'Lezing na lezing,' zegt Michiel, 'ontdekten we dat we dommer werden.' Hij bedoelt de tekst van Beckett.
'Moet je dat vermelden?' merkt Wouter schamper op. We lachen.
'We ontdekten telkens meer,' merkt Michiel op. De perspectieven die ze ontdekten. Een man die op zijn rug ligt in het donker. 'Of het een groter gezelschap zou zijn om tegen de muur te leunen,' merkt Beckett op, 'in plaats van op bed te liggen.' En omdat ik de muizenplaag te berde bracht: een dooie rat. 'Geniale zin,' zegt Michiel, 'geniale zin.' 'Wat een vorm van gezelschap zou dat zijn? Een reeds lang dooie rat.'
Een korte samenvatting van de tekst van Beckett:
1. Een man ligt in het donker. (de man die in het donker ligt)
2. Een stem suggereert wat hij zou kunnen doen. (de stem die hem de dingen die hij zou kunnen doen vertelt) De gedachte. Het denken over dingen die hij zou kunnen doen.
3. De persoon of entiteit die de gedachte benoemt. Of: die de gedachte uitvoert. Bijvoorbeeld: wat voor gezelschap zou het zijn als ik tegen de muur aanleun?
4. Degene die alles overziet en over bovenvermelde mogelijkheden reflecteert.
'Tenminste,' grapt Messchendorp, 'in Hollandse domheid, zoals wij het kunnen bevatten.'
De lamp op het dak. 'Dat vind ik wel een leuke uitdaging,' mijmert hij, 'dat we dat in Antwerpen cadeau hebben gekregen.'
woensdag 19 september 2007
woensdag 19 september
Dinsdag is gewoontegetrouw een drukke dag voor de cultuurredactie van De Morgen. Naast pareltjes van journalistiek vernuft levert de woensdageditie ook Bis (ondertitel hier is Cultuur&Media), Encore (Elke woensdag uw gids voor weekend en vrije tijd) en de sinds jaren gebruikelijke boekenbijlage, hoewel kenners beweren dat je voor de betere literatuurkritiek eigenlijk bij de noorderburen moet zijn.
In Bis, op bladzijde 21, een foto van de wereldbol van Hitler die niet die van Hitler maar die van Ribbentrop zou zijn. De Sex Pistols plannen naar verluidt een reünieconcert. Op volgende bladzijde een volle pagina voor Michael Winterbottom. In Mensenlief tuimelen dit keer lieverdjes als Karen van K3, Lyndsey Pfaff en Britney Spears over de valreep.
Bladzijde 24 werd een bijdrage over het nieuwe theaterstuk van Vanluchene. Op naar Encore, 8 bladzijden film en muziek, 1 bladzijde beeldende kunst met bijdragen over Hans Op De Beeck in het Centraal Museum, eigentijdse Chinese kunst in Salzburg en de Kempense school, en 1 bladzijde podiumkunsten. Dan de Boekenbijlage waar mainstream de toon aangeeft: een boek van William Easterly over ontwikkelingshulp, een portret van Rynairbaas O'Leary, 3 kleinere stukjes over Oost-Europese auteurs, boeken van Pàl Zàvada, Miroslav Krleza en Zsuzsa Rakovszky, dan een dubbele pagina over de nieuwe roman van Arthur Japin, vervolgens een terugblik op het optreden van William Burroughs tijdens de Derde Nacht van de Poëzie, in 1984 was dat, en de bespreking van een misdaadroman van Martin Cruz Smith.
Vroege namiddag. Afspraak met Frank, werkvergadering, en Anja, de secretaresse van Philippe Vandenberg. We maken een stand van zaken op en bespreken enkele noodzakelijke en dringende verbeteringen.
In Bis, op bladzijde 21, een foto van de wereldbol van Hitler die niet die van Hitler maar die van Ribbentrop zou zijn. De Sex Pistols plannen naar verluidt een reünieconcert. Op volgende bladzijde een volle pagina voor Michael Winterbottom. In Mensenlief tuimelen dit keer lieverdjes als Karen van K3, Lyndsey Pfaff en Britney Spears over de valreep.
Bladzijde 24 werd een bijdrage over het nieuwe theaterstuk van Vanluchene. Op naar Encore, 8 bladzijden film en muziek, 1 bladzijde beeldende kunst met bijdragen over Hans Op De Beeck in het Centraal Museum, eigentijdse Chinese kunst in Salzburg en de Kempense school, en 1 bladzijde podiumkunsten. Dan de Boekenbijlage waar mainstream de toon aangeeft: een boek van William Easterly over ontwikkelingshulp, een portret van Rynairbaas O'Leary, 3 kleinere stukjes over Oost-Europese auteurs, boeken van Pàl Zàvada, Miroslav Krleza en Zsuzsa Rakovszky, dan een dubbele pagina over de nieuwe roman van Arthur Japin, vervolgens een terugblik op het optreden van William Burroughs tijdens de Derde Nacht van de Poëzie, in 1984 was dat, en de bespreking van een misdaadroman van Martin Cruz Smith.
Vroege namiddag. Afspraak met Frank, werkvergadering, en Anja, de secretaresse van Philippe Vandenberg. We maken een stand van zaken op en bespreken enkele noodzakelijke en dringende verbeteringen.
dinsdag 18 september 2007
dinsdag 18 september
Gadda, drie bladzijden. Een rare ochtend eigenlijk, het sukkelt van jaargetijde naar jaargetijde, gedurende een half ogenblik tuimelt helder en warm zonlicht door de lattestores maar dan valt alles open op de eerste bladzijde van Der Mann ohne Eigenschaften en klettert een grauwe Atlantische storing over het straatdek.
We nemen het project van Noe Kidder en Brian Getnick onder de loep. 's Namiddags met de croxboeken naar Het Paard van Troje. Het Gentse filiaal is pas opgestart, de zaakvoerders zijn er niet, zouden het heel erg druk hebben. Bij Schleiper schaf ik me wat verf aan, Stil de Grain van Classico, Vermillioen in de versie van Rowney en Schevenings Blauw Licht en Groene Aarde van Oudt Holland. Dat Schevenings Blauw is kennelijk verwant aan Phthalo. Aan de Graslei Lucia Penninckx en Yoshimasa en een open sollicitatie: aan de Akademie in Anderlecht zoeken ze een tijdelijke leerkracht. Regendruppels parelen tussen de woorden. Ik draai me om naar de achtergevel van het neogothische postgebouw en bots tegen Johan Joos aan. 's Avonds is er voetbal op televisie.
voetbal...
Kaka, Pirlo. Het mag eens wat sneller af en toe.
Mindere aanval van Ricardo Kaka. Daar waren we ook al getuige van tijdens de wedstrijd...
Inzaghi... Ambrosini. Kaka wacht.
Tempo weer weg.
Inzaghi!!! Ging er weer schitterend tegenaan. De avond waarop Gilles De Bilde het schitterend in de weg lopen uitvond.
En daardoor komt ie natuurlijk meteen dichter in de buurt van tweede keer geel.
Subtiel. En het hoofd van Ambrosini... Gatusso. (fluitsignaal)
Camacho haalt een invaller uit de kast.
...de man die ondanks tal van aanbiedingen, o.a. Lazio Roma, bij Benfica bleef.
Daar is Kaka nog.
Koelbloedige Portugezen ruimen op. Wachten, geeft Gatusso aan.
De Maria weer... Vaardig, snel, goede techniek. Maar nog iets te veel groene appel.
Overtreding van Inzaghi. En hij gaat een gele kaart van Reily krijgen. Omdat hij zich liet vallen, daar hoeft geen tekening bij.
Beetje wild verdedigd van Luis Felipe. Szeedorf... Bal valt op het dak van het doel.
Doeltrap van Quim.
Heeft vooral concurrentie van de jonge Moreira. Zware rechter... twee vuisten.
Vrije trap met Pirlo, dus opletten.
Dat zijn die onvolkomenheden, zelfs bij een metronoom als Pirlo. En nog eens een schot tussen de palen voor Nelson Dida.
Camacho gaat nog wat power brengen.
...iets te veel op kousenvoeten, iets te nonchalant richting Kaka...
Dat slappe jasje van Jankulovski. Pirlo... Kaka...
Clarence Szeedorf naar de kant. In zijn plaats komt Emerson, hier veel meer welkom dan in Madrid.
Had niet helemaal ongelijk, laten we zeggen dat hij niet voldoende gelijk had.
En Pipo met een geweldige shave... Of save, beter gezegd. En zo flirtte Benfica met de 3-0.
Bal snel weer kwijt. Nesta, Pirlo. Gatusso biedt zich goed aan. Bal tikt op de lijn.
Oddo gaat er uit. Invaller is Daniera Bonera.
Maakt hij er nog eentje? Kaka komt op snelheid.
We nemen het project van Noe Kidder en Brian Getnick onder de loep. 's Namiddags met de croxboeken naar Het Paard van Troje. Het Gentse filiaal is pas opgestart, de zaakvoerders zijn er niet, zouden het heel erg druk hebben. Bij Schleiper schaf ik me wat verf aan, Stil de Grain van Classico, Vermillioen in de versie van Rowney en Schevenings Blauw Licht en Groene Aarde van Oudt Holland. Dat Schevenings Blauw is kennelijk verwant aan Phthalo. Aan de Graslei Lucia Penninckx en Yoshimasa en een open sollicitatie: aan de Akademie in Anderlecht zoeken ze een tijdelijke leerkracht. Regendruppels parelen tussen de woorden. Ik draai me om naar de achtergevel van het neogothische postgebouw en bots tegen Johan Joos aan. 's Avonds is er voetbal op televisie.
voetbal...
Kaka, Pirlo. Het mag eens wat sneller af en toe.
Mindere aanval van Ricardo Kaka. Daar waren we ook al getuige van tijdens de wedstrijd...
Inzaghi... Ambrosini. Kaka wacht.
Tempo weer weg.
Inzaghi!!! Ging er weer schitterend tegenaan. De avond waarop Gilles De Bilde het schitterend in de weg lopen uitvond.
En daardoor komt ie natuurlijk meteen dichter in de buurt van tweede keer geel.
Subtiel. En het hoofd van Ambrosini... Gatusso. (fluitsignaal)
Camacho haalt een invaller uit de kast.
...de man die ondanks tal van aanbiedingen, o.a. Lazio Roma, bij Benfica bleef.
Daar is Kaka nog.
Koelbloedige Portugezen ruimen op. Wachten, geeft Gatusso aan.
De Maria weer... Vaardig, snel, goede techniek. Maar nog iets te veel groene appel.
Overtreding van Inzaghi. En hij gaat een gele kaart van Reily krijgen. Omdat hij zich liet vallen, daar hoeft geen tekening bij.
Beetje wild verdedigd van Luis Felipe. Szeedorf... Bal valt op het dak van het doel.
Doeltrap van Quim.
Heeft vooral concurrentie van de jonge Moreira. Zware rechter... twee vuisten.
Vrije trap met Pirlo, dus opletten.
Dat zijn die onvolkomenheden, zelfs bij een metronoom als Pirlo. En nog eens een schot tussen de palen voor Nelson Dida.
Camacho gaat nog wat power brengen.
...iets te veel op kousenvoeten, iets te nonchalant richting Kaka...
Dat slappe jasje van Jankulovski. Pirlo... Kaka...
Clarence Szeedorf naar de kant. In zijn plaats komt Emerson, hier veel meer welkom dan in Madrid.
Had niet helemaal ongelijk, laten we zeggen dat hij niet voldoende gelijk had.
En Pipo met een geweldige shave... Of save, beter gezegd. En zo flirtte Benfica met de 3-0.
Bal snel weer kwijt. Nesta, Pirlo. Gatusso biedt zich goed aan. Bal tikt op de lijn.
Oddo gaat er uit. Invaller is Daniera Bonera.
Maakt hij er nog eentje? Kaka komt op snelheid.
maandag 17 september 2007
maandag 17 september
In Ravel van Jean Echenoz gaat het bladzijde 115 niet zo best meer met mijnheer Ravel.
En wat me gisteren in het keukentje opeens opviel: geen muizen meer. Frips liep al weken te foeteren wat een onbetamelijke wreedheid het met die muizen was - ah, die teergevoelige Frips! - en Marc bromde dat hij het behoorlijk ongepast vond, ze eerst lokken met kruimels en restjes Goudakaas om ze dan genadeloos van kant te maken, maar ongepast of niet, met zo'n kolonie stel je geen protocol op. Trouwens, even terzake: dat broodbordeel van Zoete, dat was geen kost en inwoon voor een of andere verdwaalde enkeling of een berooide armoezaaier die aan twee eindjes touw door het leven huppelt, dat werd een muizencataract, het vroeg er om.
Gisteren aan de Congobrug, op het straatterras van Mimosa, een bijna wolkenloze zonsondergang. Vandaag een Atlantische storing waarvan niet helemaal duidelijk is in welk seizoen ze thuishoort, een geschikt moment om nog wat flyers te verspreiden en tegen beter weten in na te gaan of ze bij De Morgen al iemand hebben die het woord croxhapox foutloos uitspreken kan.
En wat me gisteren in het keukentje opeens opviel: geen muizen meer. Frips liep al weken te foeteren wat een onbetamelijke wreedheid het met die muizen was - ah, die teergevoelige Frips! - en Marc bromde dat hij het behoorlijk ongepast vond, ze eerst lokken met kruimels en restjes Goudakaas om ze dan genadeloos van kant te maken, maar ongepast of niet, met zo'n kolonie stel je geen protocol op. Trouwens, even terzake: dat broodbordeel van Zoete, dat was geen kost en inwoon voor een of andere verdwaalde enkeling of een berooide armoezaaier die aan twee eindjes touw door het leven huppelt, dat werd een muizencataract, het vroeg er om.
Gisteren aan de Congobrug, op het straatterras van Mimosa, een bijna wolkenloze zonsondergang. Vandaag een Atlantische storing waarvan niet helemaal duidelijk is in welk seizoen ze thuishoort, een geschikt moment om nog wat flyers te verspreiden en tegen beter weten in na te gaan of ze bij De Morgen al iemand hebben die het woord croxhapox foutloos uitspreken kan.
zondag 16 september 2007
zondag 16 september
Het woonerf baadt in proper zonlicht. Ik ga in de zon zitten en neem de draad op in Ravel van Jean Echenoz, bladzijde 57: 'Hij vindt het allemaal erg onderhoudend en verliest geen moment zijn verbazingwekkend constante goede humeur, ook al word je moe van zoveel triomfen en is het eten nog steeds even beroerd.'
De schoonouders van Stijn komen een kijkje nemen. Ze snappen er geen moer van maar vinden het alles bij elkaar genomen een interessante gebeurtenis. Dat Stijn hiermee bezig is, dat wisten ze niet. Ik leg uit hoe Stijn het ziet en dat je altijd moet uitkijken met iets begrijpen of het niet begrijpen. Wat je van een werk begrijpt is wat je van een werk begrijpt. Er meer van willen begrijpen is zinloos. Iets niet begrijpen is vaak een interessanter uitgangspunt dan het wel begrijpen.
We bekijken de filmpjes van Martin Singer. De avonturen van het ongelukkige spinnetje spreken tot de verbeelding. In de hall staat Kurt Duyck.
Korte handleiding bij het gesprek met Kurt Duyck.
1. On Kawara, Japans conceptueel kunstenaar. Geeft nooit interviews, woont in New York en is wel op leeftijd, denk ik, zegt Kurt.
Op zijn blogspot heeft Kurt een hommage aan On Kawara: I GOT UP AT.
-'Hoe lang hou je dat vol?' Als de emmer vol is, is de emmer vol. Giet je de emmer uit, begin je opnieuw?
Een jaar en een paar maanden, zegt Kurt. Op de website en op de blogspot heeft hij trouwens niet dezelfde werken. Het recentste werk staat op de blogspot.
2. 891, de code die hij gebruikt voor zijn e-mailaccount, is gebaseerd op 391, de titel van een tijdschrift van Francis Picabia. Er waren ook anderen die er aan meededen, Alfred Stieglitz onder andere. Kurt meent dat 391 voor het huisnummer van de galerie van Stieglitz staat. Picabia van het dadaïsme. Jaren later volgde een heruitgave: 591. 'Wel gewaagd' - met die 891 - 'ik zet mezelf in de rij.' Toen hij die e-mailaccount aanmaakte was hij bezig met Picabia en ook meer in het algemeen met het dadaïsme. Ricard 51 is nog zo'n cijfer.
3. We zijn het er over eens dat croxcard 59 een wat ongelukkige keuze werd.
Er zijn wat bezoekers, Klaas is er een van. Hij is aangenaam verrast om hier in de buurt een kunstcentrum aan te treffen en schaft zich drie croxcards aan, croxcard 59 is er een van.
4. Ann is bevallen en heeft een zoon ter wereld gebracht, Lars. Het incident deed zich enkele maanden geleden voor, 12 juni.
5. De dochter van Kurt en Ann heet Mercedes. Het verkleinwoord hiervan is in het Spaans Merche en in het Frans is het Mersi. Mercedes legt zich toe op dwarsfluit.
Ik open de laptop en iTunes, klik de file met Yusef Lateef aan. Kurt siddert. Om kippenvel van te krijgen, bekent hij.
Her en der in de croxruimtes zijn wat bezoekers. Tim Onderbeke is net terug uit Brazilië. Op het woonerf zit een buurvrouw in een boek te lezen.
Tim is vier maanden in Brazilië geweest. Eerst Sao Paolo. Onwaarschijnlijk. Met wat geluk had hij er een studio gevonden. Elke straat heeft een security guard. Er is zoveel criminaliteit dat je verstand er bij stilstaat. De hele tijd door had hij op zijn camera's te letten. Macabare grap, hij was pas terug uit Brazilië en Sao Paolo en werd hier in Gent in zijn atelier bestolen. Diezelfde oude camera's die Sao Paolo overleefd hadden. Onbegrijpelijk. In Sao Paolo had iedereen die hij er ontmoette al wel eens een overval meegemaakt, op straat of thuis. Quick car jacks zijn er dagelijkse kost. Ze komen vlak naast de auto rijden, slaan de ruit in. Maar er waren ook mooie mensen. In de favellas kwam hij de mooiste mensen tegen.
Is met Gregory in Brussel naar Phaedra van Henze geweest. Fantastisch.
Stijn en Tim praten over film en performance en andere dingen. Stijn merkt op dat een van de monitoren een rode glans heeft. De Biënnale komt ter sprake en een werk van Francis Alÿs. Stijn stelt het beeldscherm bij. Tim meent te weten dat het containerproject door die lui van Culture Club georganiseerd wordt. In de gang amuseren bezoekers zich met de knikkers van Cauchy.
De schoonouders van Stijn komen een kijkje nemen. Ze snappen er geen moer van maar vinden het alles bij elkaar genomen een interessante gebeurtenis. Dat Stijn hiermee bezig is, dat wisten ze niet. Ik leg uit hoe Stijn het ziet en dat je altijd moet uitkijken met iets begrijpen of het niet begrijpen. Wat je van een werk begrijpt is wat je van een werk begrijpt. Er meer van willen begrijpen is zinloos. Iets niet begrijpen is vaak een interessanter uitgangspunt dan het wel begrijpen.
We bekijken de filmpjes van Martin Singer. De avonturen van het ongelukkige spinnetje spreken tot de verbeelding. In de hall staat Kurt Duyck.
Korte handleiding bij het gesprek met Kurt Duyck.
1. On Kawara, Japans conceptueel kunstenaar. Geeft nooit interviews, woont in New York en is wel op leeftijd, denk ik, zegt Kurt.
Op zijn blogspot heeft Kurt een hommage aan On Kawara: I GOT UP AT.
-'Hoe lang hou je dat vol?' Als de emmer vol is, is de emmer vol. Giet je de emmer uit, begin je opnieuw?
Een jaar en een paar maanden, zegt Kurt. Op de website en op de blogspot heeft hij trouwens niet dezelfde werken. Het recentste werk staat op de blogspot.
2. 891, de code die hij gebruikt voor zijn e-mailaccount, is gebaseerd op 391, de titel van een tijdschrift van Francis Picabia. Er waren ook anderen die er aan meededen, Alfred Stieglitz onder andere. Kurt meent dat 391 voor het huisnummer van de galerie van Stieglitz staat. Picabia van het dadaïsme. Jaren later volgde een heruitgave: 591. 'Wel gewaagd' - met die 891 - 'ik zet mezelf in de rij.' Toen hij die e-mailaccount aanmaakte was hij bezig met Picabia en ook meer in het algemeen met het dadaïsme. Ricard 51 is nog zo'n cijfer.
3. We zijn het er over eens dat croxcard 59 een wat ongelukkige keuze werd.
Er zijn wat bezoekers, Klaas is er een van. Hij is aangenaam verrast om hier in de buurt een kunstcentrum aan te treffen en schaft zich drie croxcards aan, croxcard 59 is er een van.
4. Ann is bevallen en heeft een zoon ter wereld gebracht, Lars. Het incident deed zich enkele maanden geleden voor, 12 juni.
5. De dochter van Kurt en Ann heet Mercedes. Het verkleinwoord hiervan is in het Spaans Merche en in het Frans is het Mersi. Mercedes legt zich toe op dwarsfluit.
Ik open de laptop en iTunes, klik de file met Yusef Lateef aan. Kurt siddert. Om kippenvel van te krijgen, bekent hij.
Her en der in de croxruimtes zijn wat bezoekers. Tim Onderbeke is net terug uit Brazilië. Op het woonerf zit een buurvrouw in een boek te lezen.
Tim is vier maanden in Brazilië geweest. Eerst Sao Paolo. Onwaarschijnlijk. Met wat geluk had hij er een studio gevonden. Elke straat heeft een security guard. Er is zoveel criminaliteit dat je verstand er bij stilstaat. De hele tijd door had hij op zijn camera's te letten. Macabare grap, hij was pas terug uit Brazilië en Sao Paolo en werd hier in Gent in zijn atelier bestolen. Diezelfde oude camera's die Sao Paolo overleefd hadden. Onbegrijpelijk. In Sao Paolo had iedereen die hij er ontmoette al wel eens een overval meegemaakt, op straat of thuis. Quick car jacks zijn er dagelijkse kost. Ze komen vlak naast de auto rijden, slaan de ruit in. Maar er waren ook mooie mensen. In de favellas kwam hij de mooiste mensen tegen.
Is met Gregory in Brussel naar Phaedra van Henze geweest. Fantastisch.
Stijn en Tim praten over film en performance en andere dingen. Stijn merkt op dat een van de monitoren een rode glans heeft. De Biënnale komt ter sprake en een werk van Francis Alÿs. Stijn stelt het beeldscherm bij. Tim meent te weten dat het containerproject door die lui van Culture Club georganiseerd wordt. In de gang amuseren bezoekers zich met de knikkers van Cauchy.
zaterdag 15 september 2007
zaterdag 15 september
De gebruikelijke bedenkingen. De gebruikelijke handelingen. In Steendam de gebruikelijke verkeersellende. In de Lucas Munichstraat is het rustig, geen spoor van de wagenwedloop die paar straten verderop woedt. Ik open de poort en deponeer het gerief op de desk. Eens flink ademhalen, nog altijd snipverkouden, vooral de buis van Eustachius heeft te lijden onder slijmtoevoer, en dan als het ware zonder hierover na te denken handelingen uitvoeren. De handelingen zijn bekend, de powerknop van de United monitor indrukken, op de mintoets drukken, dan wachten tot het systeem de beelddrager activeert, op play drukken, opnieuw wachten, het geluk dat ik heel even helemaal nergens over na te denken heb, dan twee keer op stop drukken, snel na elkaar en opnieuw op play. Een tel later Stijn. Stijn die van z'n stoel valt. In de andere ruimtes een identiek scenario. De eerste bezoeker is stipt 14u. In de mediaruimte klinkt Works for Prepared Piano & Toy Piano van John Cage.
In de Schildekensstraat in Smetlede overhandigt Joris de papieren en documenten aan Frank.
Tot eerstvolgende bestuursvergadering blijft Joris wel nog de betalingen doen.
In de Schildekensstraat in Smetlede overhandigt Joris de papieren en documenten aan Frank.
Tot eerstvolgende bestuursvergadering blijft Joris wel nog de betalingen doen.
vrijdag 14 september
Lucie Renneboog. Fascinerend werk. Frank komt de laptop oppikken. De eerste bezoekers druppelen binnen. Wayne Shorter belandt in de hifi. Marc delft een belangrijke bladzijde vanonder het digitale stof. Johan steekt de nieuwe lading croxcards binnen:
-een herdruk van croxcard 2 van Johan Joos;
-een typografische puzzel van Ann Vandersleyen;
-Fig. 0603002, een foto van Liesbeth De Fossé;
-een brainboxdocument, dit keer de vierde unit met de door Zoete bedachte titel 'Anarchistisch Ploegen';
-twee werken zonder titel van Kurt Duyck, het ene een schilderij (acryl on paper), het andere een collage;
-twee werken van Philippe Vandenberg, 'terminé' (watercolour on paper) en 'ce que je peux' (ballpoint and ink on paper).
Nog meer bezoekers. De filmpjes van Martin Singer blijven fascineren.
-een herdruk van croxcard 2 van Johan Joos;
-een typografische puzzel van Ann Vandersleyen;
-Fig. 0603002, een foto van Liesbeth De Fossé;
-een brainboxdocument, dit keer de vierde unit met de door Zoete bedachte titel 'Anarchistisch Ploegen';
-twee werken zonder titel van Kurt Duyck, het ene een schilderij (acryl on paper), het andere een collage;
-twee werken van Philippe Vandenberg, 'terminé' (watercolour on paper) en 'ce que je peux' (ballpoint and ink on paper).
Nog meer bezoekers. De filmpjes van Martin Singer blijven fascineren.
donderdag 13 september
14u
Jan Dheedene en hond en na verloop van tijd een dame. De score van de filmpjes van Martin Singer gonst in de ruimtes. Jos springt binnen. Is uitgekeken op Gent en omstreken, zegt hij. 'Europa is allemaal 't zelfde, al die ouwe troep.' Ik neem de mailbox door en stoot op een mailtje van Anja. In de corridor naar crox3 staan bezoekers naar het werk van Luk Berghe te kijken.
Nicolas springt binnen. 'De mensen zitten op de terrasjes,' lacht hij. Dus valt het bezoekersaantal tegen. We drinken een pintje. De ouders van Jos wonen in een rusthuis. 'Een boer moet niet eindigen in een rusthuis,' merk ik op, 'een boer moet doodvallen op zijn pattattenveld.'
Nicolas begint over Michaël. Michaël staat tegenwoordig weer in de belangstelling. We drinken en kletsen.
'Gent is kloterij,' merkt Jos op. ''t Gebeurt hier nooit iets en moest er iets gebeuren, 'k zou er niet eens naar toe gaan.'
Nicolas is zeer te spreken over het werk van Stijn. Het enige, vindt hij, is dat Stijn moet oppassen dat het niet teveel Messieurs Delmotte wordt. Over zichzelf: afstand, afstand, afstand pakken. Trouwens, natuurlijk zit de actuele scene met een probleem. Het modernisme is gereduceerd tot een formaliteit.
Nicolas is niet wild van de schilderijen van Michaël. Hij valt voor de films en de attitude van Michaël, 'wat hij met die films doet, intrigeert me.' Hoe iemand in de kunstwereld staat en zich als kunstenaar gedraagt, het is een cruciaal element.
'Ge kunt vier jaar kunst studeren,' zegt Nicolas, 'en dan zijt ge kunstenaar. Ge kunt vier jaar filosofie studeren en dan zijt ge filosoof.'
Over 'Landschap-fles': 'Het valt. Hij zet dat recht. Het valt weer omver. Hij zet het weer recht om het dan achteloos omver te lopen. Om het uiteindelijk te kunnen negeren. Dat vind ik fantastisch.'
Over de tekeningen: 'Hij laat het werk door anderen uitvoeren. Hij bedenkt en maakt een constructie om die dan daaropvolgend te kunnen negeren.'
Ook het werk van de Fransen is voor Nicolas zeer ok, vooral de zaal achterin. 'Ik heb liever toeval dan planning,' flapt hij er uit. 'Ik heb graag iets dat ik niet snap. Stille waters, diepe gronden. 't Kan natuurlijk ook zijn dat zo iemand niets te vertellen heeft...'
In Hansbeke zit hij goed. In de tuin staat de forsythia weer in bloei en er is een overdaad aan appels. Appels, veel, ongelooflijk veel. Dat komt door de zachte winter.
Marc springt binnen en overhandigt het gele kodak-doosje. Nicolas wijdt uit over het werk van Emannuelle (interessant - heel erg Frans - heel erg Parijs - proper - altijd proper die Fransen) en Marc gaat aan de slag. Eerst in de ruimte van Stijn. Met Nicolas kom het gesprek op minder vrolijk nieuws, de Fnac-filialen hier te lande volgen het Franse voorbeeld en globaliseren het aanbod. Johan wist dat Frank van de Russische boeken er niet meer werkt. 'Alle duivels,' siste ik stomverbaasd, 'Frank van de Russische boeken weg bij Fnac.' Maar er is ook goed nieuws, vervolgt Nicolas monter, in de Volderstraat is er nu Het Paard van Troje, een speciaalzaak voor het betere boek, gloednieuw, toen hij het ontdekte waren ze de boeken nog op de planken aan het zetten.
Marc bestelt een Dupont. Het nieuwe cameraatje is een Ricoh GX100, 10.1 megapixels en volledig met de hand instelbaar. 'En wat wel wijs is,' zegt hij op schampere doch goedbedoelde wijze, 'er zit een aparte zoeker op.'
Jan Dheedene en hond en na verloop van tijd een dame. De score van de filmpjes van Martin Singer gonst in de ruimtes. Jos springt binnen. Is uitgekeken op Gent en omstreken, zegt hij. 'Europa is allemaal 't zelfde, al die ouwe troep.' Ik neem de mailbox door en stoot op een mailtje van Anja. In de corridor naar crox3 staan bezoekers naar het werk van Luk Berghe te kijken.
Nicolas springt binnen. 'De mensen zitten op de terrasjes,' lacht hij. Dus valt het bezoekersaantal tegen. We drinken een pintje. De ouders van Jos wonen in een rusthuis. 'Een boer moet niet eindigen in een rusthuis,' merk ik op, 'een boer moet doodvallen op zijn pattattenveld.'
Nicolas begint over Michaël. Michaël staat tegenwoordig weer in de belangstelling. We drinken en kletsen.
'Gent is kloterij,' merkt Jos op. ''t Gebeurt hier nooit iets en moest er iets gebeuren, 'k zou er niet eens naar toe gaan.'
Nicolas is zeer te spreken over het werk van Stijn. Het enige, vindt hij, is dat Stijn moet oppassen dat het niet teveel Messieurs Delmotte wordt. Over zichzelf: afstand, afstand, afstand pakken. Trouwens, natuurlijk zit de actuele scene met een probleem. Het modernisme is gereduceerd tot een formaliteit.
Nicolas is niet wild van de schilderijen van Michaël. Hij valt voor de films en de attitude van Michaël, 'wat hij met die films doet, intrigeert me.' Hoe iemand in de kunstwereld staat en zich als kunstenaar gedraagt, het is een cruciaal element.
'Ge kunt vier jaar kunst studeren,' zegt Nicolas, 'en dan zijt ge kunstenaar. Ge kunt vier jaar filosofie studeren en dan zijt ge filosoof.'
Over 'Landschap-fles': 'Het valt. Hij zet dat recht. Het valt weer omver. Hij zet het weer recht om het dan achteloos omver te lopen. Om het uiteindelijk te kunnen negeren. Dat vind ik fantastisch.'
Over de tekeningen: 'Hij laat het werk door anderen uitvoeren. Hij bedenkt en maakt een constructie om die dan daaropvolgend te kunnen negeren.'
Ook het werk van de Fransen is voor Nicolas zeer ok, vooral de zaal achterin. 'Ik heb liever toeval dan planning,' flapt hij er uit. 'Ik heb graag iets dat ik niet snap. Stille waters, diepe gronden. 't Kan natuurlijk ook zijn dat zo iemand niets te vertellen heeft...'
In Hansbeke zit hij goed. In de tuin staat de forsythia weer in bloei en er is een overdaad aan appels. Appels, veel, ongelooflijk veel. Dat komt door de zachte winter.
Marc springt binnen en overhandigt het gele kodak-doosje. Nicolas wijdt uit over het werk van Emannuelle (interessant - heel erg Frans - heel erg Parijs - proper - altijd proper die Fransen) en Marc gaat aan de slag. Eerst in de ruimte van Stijn. Met Nicolas kom het gesprek op minder vrolijk nieuws, de Fnac-filialen hier te lande volgen het Franse voorbeeld en globaliseren het aanbod. Johan wist dat Frank van de Russische boeken er niet meer werkt. 'Alle duivels,' siste ik stomverbaasd, 'Frank van de Russische boeken weg bij Fnac.' Maar er is ook goed nieuws, vervolgt Nicolas monter, in de Volderstraat is er nu Het Paard van Troje, een speciaalzaak voor het betere boek, gloednieuw, toen hij het ontdekte waren ze de boeken nog op de planken aan het zetten.
Marc bestelt een Dupont. Het nieuwe cameraatje is een Ricoh GX100, 10.1 megapixels en volledig met de hand instelbaar. 'En wat wel wijs is,' zegt hij op schampere doch goedbedoelde wijze, 'er zit een aparte zoeker op.'
donderdag 13 september 2007
dinsdag 11 september
Vandaag wordt in alle spleten en kieren en gaten het begin van Twintown Rebellion gevierd. Jammer dat de score niet deugt, die BMW-ghettoblasters zijn strontvervelend.
Afspraak met Gerd. We tafelen in De Lieve. We hebben het over handvaardigheid. Drie keer handvaardigheid. Gerd lacht. Handvaardigheid, handvaardigheid, handvaardigheid.
Hij draagt een rood hemd - met korte mouwen - van het merk Esprit 1968, merk ik.
Bestelt een soepje. Ik bestel de Moules Maison en observeer de trukendoos van Ivan: steranijs en laurier.
Met dat steranijs moogt ge niet overdrijven, meent Ivan.
Het gesprek komt op T(raum)a, een spijtig vervolg op de Brugse Triënnale van begin jaren zeventig. De titel, meent Gerd, is zeer toepasselijk voor alles waar West-Vlaanderen voor staat, kunst in het tenue van een geblondeerd maatpak. De titels zijn navenant, Geeuw 1, Geeuw 2, Geeuw 3, kunst van en voor lui die niet meer weten dan dat elan van het gezegende en op provinciaal niveau alom bewierookte jaar nul. Het jaar Nul. De provincie.
Afspraak met Gerd. We tafelen in De Lieve. We hebben het over handvaardigheid. Drie keer handvaardigheid. Gerd lacht. Handvaardigheid, handvaardigheid, handvaardigheid.
Hij draagt een rood hemd - met korte mouwen - van het merk Esprit 1968, merk ik.
Bestelt een soepje. Ik bestel de Moules Maison en observeer de trukendoos van Ivan: steranijs en laurier.
Met dat steranijs moogt ge niet overdrijven, meent Ivan.
Het gesprek komt op T(raum)a, een spijtig vervolg op de Brugse Triënnale van begin jaren zeventig. De titel, meent Gerd, is zeer toepasselijk voor alles waar West-Vlaanderen voor staat, kunst in het tenue van een geblondeerd maatpak. De titels zijn navenant, Geeuw 1, Geeuw 2, Geeuw 3, kunst van en voor lui die niet meer weten dan dat elan van het gezegende en op provinciaal niveau alom bewierookte jaar nul. Het jaar Nul. De provincie.
maandag 10 september 2007
maandag 10 september
Een kleine encyclopedie van tijdelijke dingen.
'Je vindt het wel spijtig om uit bad te moeten.' Eerste zin van Ravel, een roman van Jean Echenoz. Oolf deed enthusiast over het boek, had het verorberd tussen delen twee en drie van Het Bureau van J. J. Voskuil, zei hij.
De dag begint dus met een variatie op die eerste zin. De dag begint op onfortuinlijke wijze. Gedurende enige tijd ben ik een zekere Alfonso Dys, verkenner van het onmetelijke woestijngebied tussen bedrand en slaapkamerdeur. Vanuit zijn belabberde positie, half bedolven onder het woestijnzand van een belabberd ochtendhumeur en in het grijze ochtendlicht van een belabberde dag, staart Dys naar de boekenkast. Henin heeft de US Open gewonnen. Het duurt een eeuwigheid voor ik doorheb dat het intrigerende perspectief onderin de boekenkast met de cover van de dvd van Buena Vista Social Club te maken heeft. Andere titels zijn 'Diepe wildernis: de wegen', 'Conversations avec Cézanne' en 'Quartet' van John Fante.
Aan de laptop opent een ander wereldbeeld. Frank ploegt door de crox-site, beschikt niet over alle codes en heeft om die reden een waarschuwing toegevoegd: 'onze site heeft momenteel een onderhoudsbeurt'. Eerst een stap terug, dan de sprong voorwaarts.
Een bericht van David Smithson, hij suggereert twaalf maar misschien is elf oktober beter. Ik boek een kamer bij Flandria Hotel van 11 tot 13 oktober. Levi van Smeraldina Rima stelt voor om Nate Wooley te brengen tijdens het openingsmoment op 13 oktober.
Frank mailt me dat Joris ontslag neemt als bestuurslid.
'Je vindt het wel spijtig om uit bad te moeten.' Eerste zin van Ravel, een roman van Jean Echenoz. Oolf deed enthusiast over het boek, had het verorberd tussen delen twee en drie van Het Bureau van J. J. Voskuil, zei hij.
De dag begint dus met een variatie op die eerste zin. De dag begint op onfortuinlijke wijze. Gedurende enige tijd ben ik een zekere Alfonso Dys, verkenner van het onmetelijke woestijngebied tussen bedrand en slaapkamerdeur. Vanuit zijn belabberde positie, half bedolven onder het woestijnzand van een belabberd ochtendhumeur en in het grijze ochtendlicht van een belabberde dag, staart Dys naar de boekenkast. Henin heeft de US Open gewonnen. Het duurt een eeuwigheid voor ik doorheb dat het intrigerende perspectief onderin de boekenkast met de cover van de dvd van Buena Vista Social Club te maken heeft. Andere titels zijn 'Diepe wildernis: de wegen', 'Conversations avec Cézanne' en 'Quartet' van John Fante.
Aan de laptop opent een ander wereldbeeld. Frank ploegt door de crox-site, beschikt niet over alle codes en heeft om die reden een waarschuwing toegevoegd: 'onze site heeft momenteel een onderhoudsbeurt'. Eerst een stap terug, dan de sprong voorwaarts.
Een bericht van David Smithson, hij suggereert twaalf maar misschien is elf oktober beter. Ik boek een kamer bij Flandria Hotel van 11 tot 13 oktober. Levi van Smeraldina Rima stelt voor om Nate Wooley te brengen tijdens het openingsmoment op 13 oktober.
Frank mailt me dat Joris ontslag neemt als bestuurslid.
zondag 9 september 2007
zondag 9 september
Frips en de allerminst bijkomstige vraagstelling of ik weet hoe ze de deur van de mediaruimte openkrijgen moet.
Vijftien minuten later. Ik parkeer de fiets in de hall tegen de muur met de brainbox-neonsculptuur. Marc en Frips kregen de apparatuur aan de praat, alleen de dvd met de film van Singer is problematisch - een half probleem, alles lijkt te maken te hebben met het indrukken van de juiste knop. Een mens leert bij.
Marc dat hij het toch wel wreed vindt met die muizen.
Die muizen, breng ik te berde, dat zit niet alleen hier, dat zit overal.
'Wilt ge een croque monsieur?'
'Met dooie muizen zeker,' sneert Frips.
Marc gooit zijn laptop open en klikt de timetable aan. Frank nam de site grondig door en trof her en der fouten aan, kleine foutjes, grote.
Moet ge nu een croque-monsieur hebben, vraag ik, of moet ge geen croque-monsieur hebben.
Frips heeft geen honger, Marc alleen als 't een vegetarische is. Hij opent de statistieken van de crox-site en wijst op het positieve verloop: een jaar geleden 500 bezoekers per maand, sinds mei 2007 meer dan 2000. We diven naar youtube, een concert van Ornette Coleman uit 1979. Coleman live, twee drummers, twee gitaristen, één bas. Na Coleman volgt 'so what', een opname met Miles en Coltrane. Het loopt tegen een uur of drie en we hebben nog geen bezoekers gezien. Dat heeft met Open Monumentdag te maken, denkt Marc.
De eerste bezoeker. Dan nog een bezoeker, nog een, drie, nog een, vier, dan nog iemand, vijf, nog iemand, zes. Peter - hij en Marc gaan vaak samen kamperen - geeft toe dat hij begin jaren tachtig in een groepje zat waar onder andere ook Peter Vermeersch deel van uitmaakte, La Vie en Rose. Dat was lang voor X-legged Sally en Flat Earth Society. Ze hadden Eric Goeman als vocalist en ook Patrick Nebel van Nacht und Nebel maakte er deel van uit.
Agnes Maes overhandigt me een dik boekwerk met de merkwaardige titel 'from LE BALLET
MECHANIQUE to LE BALLET DES CELLULES'. Marc De Clercq en Brechtje springen binnen.
Vijftien minuten later. Ik parkeer de fiets in de hall tegen de muur met de brainbox-neonsculptuur. Marc en Frips kregen de apparatuur aan de praat, alleen de dvd met de film van Singer is problematisch - een half probleem, alles lijkt te maken te hebben met het indrukken van de juiste knop. Een mens leert bij.
Marc dat hij het toch wel wreed vindt met die muizen.
Die muizen, breng ik te berde, dat zit niet alleen hier, dat zit overal.
'Wilt ge een croque monsieur?'
'Met dooie muizen zeker,' sneert Frips.
Marc gooit zijn laptop open en klikt de timetable aan. Frank nam de site grondig door en trof her en der fouten aan, kleine foutjes, grote.
Moet ge nu een croque-monsieur hebben, vraag ik, of moet ge geen croque-monsieur hebben.
Frips heeft geen honger, Marc alleen als 't een vegetarische is. Hij opent de statistieken van de crox-site en wijst op het positieve verloop: een jaar geleden 500 bezoekers per maand, sinds mei 2007 meer dan 2000. We diven naar youtube, een concert van Ornette Coleman uit 1979. Coleman live, twee drummers, twee gitaristen, één bas. Na Coleman volgt 'so what', een opname met Miles en Coltrane. Het loopt tegen een uur of drie en we hebben nog geen bezoekers gezien. Dat heeft met Open Monumentdag te maken, denkt Marc.
De eerste bezoeker. Dan nog een bezoeker, nog een, drie, nog een, vier, dan nog iemand, vijf, nog iemand, zes. Peter - hij en Marc gaan vaak samen kamperen - geeft toe dat hij begin jaren tachtig in een groepje zat waar onder andere ook Peter Vermeersch deel van uitmaakte, La Vie en Rose. Dat was lang voor X-legged Sally en Flat Earth Society. Ze hadden Eric Goeman als vocalist en ook Patrick Nebel van Nacht und Nebel maakte er deel van uit.
Agnes Maes overhandigt me een dik boekwerk met de merkwaardige titel 'from LE BALLET
MECHANIQUE to LE BALLET DES CELLULES'. Marc De Clercq en Brechtje springen binnen.
zaterdag 8 september 2007
zaterdag 8 september
ochtend
Op. Ik krabbel overeind. Het ochtendlicht is een zwembad van ondiep en grijs licht. Ik waad door het grijze ochtendlicht. Buiten is een stille ochtend. De ontlasting gebeurt in een variant op Duchamp.
voormiddag
Ik neem de inbox door. Anja, de secretaresse van Philippe Vandenberg, belt me. Ik ben snipverkouden, drink zoethoutthee en slik een tablet echinaforce. Aan de telefoon hoor ik Philippe op de achtergrond, hij formuleert een of andere bedenking.
middag,
een aangename herfstdag
De routine. Handelingen. Gebruikelijke handelingen, de volgorde is irrelevant. Elke dag, elk uur, elke eeuw brengt een opeenvolging van identieke handelingen.
Drie uur of vier seconden of vijfhonderdduizend jaar na de feiten, de feiten zelf zijn onveranderd, of ze belangrijk zijn of niet is irrelevant.
Op het pleintje spelen kinderen. Ik ruim de troep op die na de vergadering van gisteravond in de mediaruimte bleef en naai een knoop aan het jasje. De stoelen verhuizen naar de hall, de planken die als tafelblad dienst deden naar de corridor, straks komen ze in de stockruimte terecht, de schragen belanden tegen de voorzijde van de kubusruimte. In crox2 dezelfde handelingen als gisteren en eergisteren. Routine. In crox3 eerst het werk van Benault, dan de muzieksculptuur van Bart Vandevijvere en het zaallicht. Inpluggen van de draadloze netwerkverbinding. In gallop naar een krantenwinkel. Aan de Dampoortbrug Anna en Michaël, net terug uit Amsterdam.
Bezoekers uit Frankrijk. Het dochtertje van Hans De Meulenaere lacht zich een kriek met de filmpjes van Martin Singer.
Telefoon van Anna. De tekst is af, ze is er heel erg blij mee, zegt ze.
Je opent een deur, een ogenblik later waait ze dicht.
Het afval dump je in een containerpark, ook het meubilair.
Je buigt je over het fietsslot en er is iemand die je spreken wil.
Tegen sluitingstijd komt Wim De Waeegeneer aanstappen.
Op. Ik krabbel overeind. Het ochtendlicht is een zwembad van ondiep en grijs licht. Ik waad door het grijze ochtendlicht. Buiten is een stille ochtend. De ontlasting gebeurt in een variant op Duchamp.
voormiddag
Ik neem de inbox door. Anja, de secretaresse van Philippe Vandenberg, belt me. Ik ben snipverkouden, drink zoethoutthee en slik een tablet echinaforce. Aan de telefoon hoor ik Philippe op de achtergrond, hij formuleert een of andere bedenking.
middag,
een aangename herfstdag
De routine. Handelingen. Gebruikelijke handelingen, de volgorde is irrelevant. Elke dag, elk uur, elke eeuw brengt een opeenvolging van identieke handelingen.
Drie uur of vier seconden of vijfhonderdduizend jaar na de feiten, de feiten zelf zijn onveranderd, of ze belangrijk zijn of niet is irrelevant.
Op het pleintje spelen kinderen. Ik ruim de troep op die na de vergadering van gisteravond in de mediaruimte bleef en naai een knoop aan het jasje. De stoelen verhuizen naar de hall, de planken die als tafelblad dienst deden naar de corridor, straks komen ze in de stockruimte terecht, de schragen belanden tegen de voorzijde van de kubusruimte. In crox2 dezelfde handelingen als gisteren en eergisteren. Routine. In crox3 eerst het werk van Benault, dan de muzieksculptuur van Bart Vandevijvere en het zaallicht. Inpluggen van de draadloze netwerkverbinding. In gallop naar een krantenwinkel. Aan de Dampoortbrug Anna en Michaël, net terug uit Amsterdam.
Bezoekers uit Frankrijk. Het dochtertje van Hans De Meulenaere lacht zich een kriek met de filmpjes van Martin Singer.
Telefoon van Anna. De tekst is af, ze is er heel erg blij mee, zegt ze.
Je opent een deur, een ogenblik later waait ze dicht.
Het afval dump je in een containerpark, ook het meubilair.
Je buigt je over het fietsslot en er is iemand die je spreken wil.
Tegen sluitingstijd komt Wim De Waeegeneer aanstappen.
vrijdag 7 september 2007
donderdag 6 september 2007
donderdag 6 september
Opstaan met Ictus van het Giuffre-Bley-Swallow trio. Ictus staat op een PolyGram Record uit 1961.
Schilderij afwerken, het eerste van Stilleven & Variaties 16. Boek 9 van de voor volgend jaar bedoelde 11.11.11-actie. Op andere bladzijden werk van Thomas Bogaert, Romain Bailly en Michaël Borremans. Op het voetpad aan de overzijde van de straat passeert een klasje. Tabak, koffie, grasduinen in de inbox. Ik herinner me amper wat van het levendige gesprek met Maaike en Frans.
Dat ze een fotosessie afwerken moest.
Dat ze op een enveloppe schreef waarin zich honderdvijftig euro bevond.
Dat Frans van Lou de Palingboer afwist.
De anekdote over het standbeeld van Olmedo.
Dat we het niet over ansjovis hadden en Franse kazen.
Frans zei dat hij er tegen kon.
Er zat een professor mee aan tafel. En een fotograaf. We waren het er over eens dat je anders schrijft als je met een potlood schrijft of met een schrijfmachine en een laptop is ook weer anders. Frans gaf toe dat zijn techniek op de schrijfmachine tot twee vingers beperkt blijft. Dat kwam zo. Iemand vertelde dat hij het Guiness Record van de Texaanse mevrouw Pajunas, 269 toetsen per minuut, electrische schrijfmachine, met meer dan 100 toetseenheden verbeterd had. 388 toetseenheden om precies te zijn, niet op een electrische maar op een mechanische schrijfmachine. 6 toetsaanrakingen per seconde.
Dat haar moeder heel erg ziek is geweest, zei ze.
We hadden het over Edinburgh en over Bart De Pauw. Met andere bekende Vlamingen moet je opletten. De Willy's van De Pauw is onovertroffen, vonden we.
Ik herinnerde me dat ik Maaike nog nooit op de Bühne bezig had gezien. Of dat een schande is lieten we in het midden. Afgaand op enkele concrete data berekenden we dat we elkaar leerden kennen voor ze twee jaar oud was.
Dat Joke wellicht nog niet geboren was.
We hadden het niet over Hitchcock en Coleman.
Jullie moeten eens wat vaker in crox langskomen, zei ik.
Schilderij afwerken, het eerste van Stilleven & Variaties 16. Boek 9 van de voor volgend jaar bedoelde 11.11.11-actie. Op andere bladzijden werk van Thomas Bogaert, Romain Bailly en Michaël Borremans. Op het voetpad aan de overzijde van de straat passeert een klasje. Tabak, koffie, grasduinen in de inbox. Ik herinner me amper wat van het levendige gesprek met Maaike en Frans.
Dat ze een fotosessie afwerken moest.
Dat ze op een enveloppe schreef waarin zich honderdvijftig euro bevond.
Dat Frans van Lou de Palingboer afwist.
De anekdote over het standbeeld van Olmedo.
Dat we het niet over ansjovis hadden en Franse kazen.
Frans zei dat hij er tegen kon.
Er zat een professor mee aan tafel. En een fotograaf. We waren het er over eens dat je anders schrijft als je met een potlood schrijft of met een schrijfmachine en een laptop is ook weer anders. Frans gaf toe dat zijn techniek op de schrijfmachine tot twee vingers beperkt blijft. Dat kwam zo. Iemand vertelde dat hij het Guiness Record van de Texaanse mevrouw Pajunas, 269 toetsen per minuut, electrische schrijfmachine, met meer dan 100 toetseenheden verbeterd had. 388 toetseenheden om precies te zijn, niet op een electrische maar op een mechanische schrijfmachine. 6 toetsaanrakingen per seconde.
Dat haar moeder heel erg ziek is geweest, zei ze.
We hadden het over Edinburgh en over Bart De Pauw. Met andere bekende Vlamingen moet je opletten. De Willy's van De Pauw is onovertroffen, vonden we.
Ik herinnerde me dat ik Maaike nog nooit op de Bühne bezig had gezien. Of dat een schande is lieten we in het midden. Afgaand op enkele concrete data berekenden we dat we elkaar leerden kennen voor ze twee jaar oud was.
Dat Joke wellicht nog niet geboren was.
We hadden het niet over Hitchcock en Coleman.
Jullie moeten eens wat vaker in crox langskomen, zei ik.
woensdag 5 september
ochtend
Er is niets te zeggen over een dag waar je niets over te zeggen hebt.
Is het ochtendblauw verrukkelijk, heeft het de intentie van een werk waarvan je niet weet of je het bekijken moet?
Is het ochtendblauw blauw of is het grijs?
Vandaag is het grijs. Het is het grijs van de grijze bloemen.
Mooi is het grijs van de grijze bloemen. Een dikke hemel hangt boven het stadje.
Er is niets te zeggen over een dag waar je niets over te zeggen hebt.
Is het ochtendblauw verrukkelijk, heeft het de intentie van een werk waarvan je niet weet of je het bekijken moet?
Is het ochtendblauw blauw of is het grijs?
Vandaag is het grijs. Het is het grijs van de grijze bloemen.
Mooi is het grijs van de grijze bloemen. Een dikke hemel hangt boven het stadje.
zondag 2 september 2007
zondag 2 september
Milledju, dat spel van United marcheert niet. De monitor, die van Stijn. Godverdegodverdegodver, 't is altijd iets met die machinerie. Als 't niets is, is 't ook iets, ge zoudt er zot van worden. Verstaat ge, zei Stijn beleefd, op die knop moet ge drukken. 'Den deze?' vroeg ik onnozelweg. 'Dat hier,' zei Stijn zonder spoor van stemverheffing, 'is de knop waar ge op drukken moet.' Hij wees voor het gemak de grootste knop aan, in 't midden. Dat is niet moeilijk, dat is gemakkelijk, zei ik, van Dinges imiterend. 't Liep tegen middernacht. Romain en Frederik stonden naar de filmpkes van Martin Singer te kijken. Om u een kriek te lachen, die filmpkes. 'Dus met die knop zet ik het spel aan,' zei ik, voor alle zekerheid. 'Met die knop zet ge het spel aan,' zei Stijn. Hij voegt er aan toe dat hij zich beklaagde dat hij het ding gekocht had, een mens doet somstijds dwaze dingen. 'En dan drukt ge op die knop,' zei Stijn. 'Bedoelt ge die knop of die knop of die knop,' zei ik. Stijn leek de vraag niet te begrijpen. 'Er zijn drie knoppen,' begon ik te preciseren, met licht verende tred het pad der kennis bewandelend, 'bedoelt ge de middelste of bedoelt ge een van die andere knoppen.' Stijn was mee. 'De middelste.' Allez vooruit, de middelste, de 'minknop'. Door het indrukken van die minknop staat het beeld in positie. 'Veel beeld is er nochtans niet te zien,' neuzel ik. 'Dat is omdat ik het machine niet gekocht moest hebben,' geeft Stijn toe. Geen gezever, we staan een stapke verder. De middelste knop ter linkerzijde ingedrukt hebbende, hiermee het beeld in positie gebracht hebbende, wenden wij de op stompzinnige en brutale wijze door onwetendheid verblinde blik naar het toetsenbord ter rechterzijde. Hier doet zich een nieuw probleem voor, ook Stijn is er nog niet helemaal uit wat hij er precies van denken moet. 'Eerst moet ge de play-knop indrukken' - dat spreekt vanzelf - 'maar zoals ge zult zien,' expliceert Stijn, 'gebeurt er niets.' Juist, ja, inderdaad, was te verwachten. Slimme vraag: waarom zoudt ge die knop aanraken als er toch niets gebeurt. Nuchter antwoord. Als ge wilt dat het spel speelt moet ge op de play-toets drukken anders speelt het spel niet. 'Dat meent ge niet,' grap ik. Toch toch. Het rare is, legt Stijn uit, ge drukt op de play-toets en het spel marcheert niet. 'Maar allez, dat meent ge toch niet,' zeg ik. Toch toch. Stijn preciseert. Ge moet eerst twee keer op stop drukken, snel na elkaar, dan even wachten en opnieuw op play drukken. Dan doet hij het wel.
Waar en wanneer hebben we dat nog meegemaakt.
Waar en wanneer hebben we dat nog meegemaakt.
zaterdag 1 september
15u30
De kinderen op het woonerf. Manon vroeg wat ik van plan was. De deur openen, zei ik. Dan moet je toch gewoon de deur openen, zei ze. Ja, dat is de bedoeling, zei ik. Dan moet je toch gewoon de klink gebruiken, wist ze. Eerst de poort openen met deze sleutel, zei ik. Waarom niet met de klink, zei ze. Omdat..., zei ik.
Er is een probleem met de beamer van de provinciale uitleendienst, het apparaat doet het niet.
In de ruimte van Stijn ben ik enige tijd bezig met het afplakken van de bekabeling. Arnaud en een zekere Luc betreden de hall, Luc is trompettist, Arnaud bricoleert ritmische soundscapes, samen vormen ze het Dirty Sweet combo. Ze installeren het materiaal bovenop de kubusruimte en doen een soundcheck.
Telefoon van Bart.
Brahim, l'homme dix heures pile. De familie van Narjiss is dit keer aangedikt met twee zusjes, Manelle en Neila. Narjiss is de oudste. Wat later Stéphane Cauchy, Emmanuelle, Martin Singer, ze hebben nog wat kleinigheden bij te stellen. Stijn komt van een vergadering. Hij en Brahim proberen de videoprojector uit en komen tot de vaststelling dat het apparaat kapot is. Die ene dvd van het merk United doet het evenmin.
Frank. Vijf minuten later Bart en Luk, Bart zonder dvd, de winkel was dicht. 'Ah, alors pas de chocolat,' grapt Brahim.
Het volk stroomt toe. Frank stelt voor om bij hem thuis een dvd op te halen, is dan wel een uurke weg, heen en terug minstens zestig kilometer.
Ambiance. Veel volk. De saison vliegt over de toonbank en het concert van Dirty Sweet is opmerkelijk goed. Een kleine invasie van lui uit région Pas de Calais.
Nog meer volk. Het bezoekersaantal is moeilijk in te schatten. Veel. Ook Joris en Nancy, pas terug uit Pussemange. Laat op de avond springt Jos binnen en nog later, iets voor middernacht, Romain en Frederik. Frederik had een crox-project in 1998, Romain is pas afgestudeerd aan het Kask.
De kinderen op het woonerf. Manon vroeg wat ik van plan was. De deur openen, zei ik. Dan moet je toch gewoon de deur openen, zei ze. Ja, dat is de bedoeling, zei ik. Dan moet je toch gewoon de klink gebruiken, wist ze. Eerst de poort openen met deze sleutel, zei ik. Waarom niet met de klink, zei ze. Omdat..., zei ik.
Er is een probleem met de beamer van de provinciale uitleendienst, het apparaat doet het niet.
In de ruimte van Stijn ben ik enige tijd bezig met het afplakken van de bekabeling. Arnaud en een zekere Luc betreden de hall, Luc is trompettist, Arnaud bricoleert ritmische soundscapes, samen vormen ze het Dirty Sweet combo. Ze installeren het materiaal bovenop de kubusruimte en doen een soundcheck.
Telefoon van Bart.
Brahim, l'homme dix heures pile. De familie van Narjiss is dit keer aangedikt met twee zusjes, Manelle en Neila. Narjiss is de oudste. Wat later Stéphane Cauchy, Emmanuelle, Martin Singer, ze hebben nog wat kleinigheden bij te stellen. Stijn komt van een vergadering. Hij en Brahim proberen de videoprojector uit en komen tot de vaststelling dat het apparaat kapot is. Die ene dvd van het merk United doet het evenmin.
Frank. Vijf minuten later Bart en Luk, Bart zonder dvd, de winkel was dicht. 'Ah, alors pas de chocolat,' grapt Brahim.
Het volk stroomt toe. Frank stelt voor om bij hem thuis een dvd op te halen, is dan wel een uurke weg, heen en terug minstens zestig kilometer.
Ambiance. Veel volk. De saison vliegt over de toonbank en het concert van Dirty Sweet is opmerkelijk goed. Een kleine invasie van lui uit région Pas de Calais.
Nog meer volk. Het bezoekersaantal is moeilijk in te schatten. Veel. Ook Joris en Nancy, pas terug uit Pussemange. Laat op de avond springt Jos binnen en nog later, iets voor middernacht, Romain en Frederik. Frederik had een crox-project in 1998, Romain is pas afgestudeerd aan het Kask.
Abonneren op:
Posts (Atom)
