Het gebeurt. Wat gebeurt? Net jij zal me hierover twee dingen vertellen. Dat het niet gebeurt en dat het toch gebeurt. Fijn. Eerst gebeurt het niet en dan gebeurt het toch. Nee. In beide gevallen gebeurt het toch. Ook het niet gebeuren gebeurt, alleen al omdat ik weet dat het uiteindelijk, toch, niet gebeurt. Dat net jij de afspraak vergat, is exemplarisch. Onder de kinderlijke platanen is ook nu nog het geluid van die vergeten gebeurtenissen. Omdat je ook altijd weer op een diefje naar het plein kwam, bang om wat gebeuren zou als je ook dit vergat, dat van alles, wat je je niet eens gedroomd had kunnen hebben, alleen bleef wat je niet wist. Als het niet gebeurd was, had je me twee dingen verteld, en het neemt geen seconde om te beseffen dat van beide voor jou alleen (a) betekenis hebben kon. Dat wat gebeurd is, niet gebeurde. En een dwaling, dat het toch gebeurde. Dat het papier zonder woorden bleef. Dat ik me probeerde te herinneren wat er gebeurd was en me niets herinneren kon. Ik bedoel. Dat een noodlottig besef over me heen reed en dat ik meteen na die catastrofe vergeten was wat ik me bij die gebeurtenis voorstellen moest. Dat iemand die op een sokkel stond op me urineerde, bovenaan de trap stond en urineerde en dingen smeet. En dat ik ook hierover twee dingen te vertellen heb. Dat het gebeurde, dat het niet gebeurde. Dat ik gevraagd naar een meer duidelijke verklaring hoogstens had kunnen zeggen dat ik niet mij niet herinneren kon hoe het gebeurd was. Zou jij je weten te herinneren hoe het gebeurd is? Of, nee, natuurlijk, dat je je van het voorval niets herinneren kan.
Met het verstand op nul stap ik naar een weiland waar koeien grazen. Na het weiland wandel ik tot de poel.
Natuurlijk zal ik ook hier geen rust vinden. Ik raap een keitje op, werp het over het gladde vlak. Je heldere, warme blik zal zich niet herinneren wat ik deed, daar, aan het eind van die holle weg, waar ik alleen dat ene keitje op te rapen had. Door een ondoordringbare wand van nevel schoot het over de verharde weg.
Hier aanbeland deed je afstand van je laatste bezit, het ingebeelde, de verzameling, en die ene herinnering die je ongemoeid laten zou
in de ochtendnevel die opnieuw boven het weiland staat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten