In een wanordelijke leegte rij ik naar het laatste station.
In het lege gebied van het tot de laatste oever uitgestrekte gebied.
En in dit naakte hinterland,
met de bomen en de huizen en het dunne licht boven een plek waar schapen grazen,
in die nooit eerder geordende leegte,
met de dodo's in het blauwe licht van een oud journaal,
met de dode kameel waarin ik te slapen had,
met opnieuw een dag net zo gek en zonder orde,
met het begin van een dag die ik alleen bedacht had kunnen hebben,
en dan
in die leegte
naar de beloofde tafel stappen met dodo in spinazie op het menu. En de spinaziesoep. O! O!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten