Ik ken iemand die me vertelde dat hij een dispuut met zijn computer had. Hij woonde toen op het tweede van een huis dat aan een water stond. Als hij verdrietig was of als er iets anders was, keek hij naar het water. Hij opende een van de ramen, rukte de computer van tafel en wierp het apparaat in het water. Hij had ook nog zelf uit het raam kunnen springen maar dat deed hij niet.
Ik ken iemand die opmerkte, toen ik op een keer toegeven moest dat ik niet wist hoe de copy & paste functie werkte, dat ik als het zo zat, hij had me namelijk al vier keer uitgelegd hoe het moest, maar in de Leie springen moest.
Een half uur geleden heb ik kort na elkaar drie fruitvliegjes in een glas rode Corbières aangetroffen. Een half uur geleden is in dit geval eigenlijk bijna een zinloze mededeling. Zo'n zin kan korter: Rode wijn, drie fruitvliegjes.
Er is een beroemd gedicht, van een niet zo bekende Duitse dichter, dat zijn faam dankt aan het feit dat in het gedicht niet één werkwoord aantreedt.
Werken niet alle woorden? Nee. Sommige woorden werken niet, andere slechts heel af en toe. Ook het hoofddeksel van de ordonnans werkt niet de hele tijd. Als de ordonnans in het kamertje naast de munitie-opslagplaats een koffiepauze houdt, komt de klep aardappelschilachtig halverwege z'n kale kruin te staan. Nog drieëntwintig jaar en het ding gaat met pensioen.
Niet zelden gebeurt het dat ik een ingeving heb maar geen pen en geen notitieboekje waarin ik de ingeving desnoods met een vingernagel aanbrengen kan. Of het in dat geval leesbaar is, heeft niet zo'n belang, het gaat er eigenlijk alleen om dat de ingeving genoteerd wordt. Thanks for that lousy evening, Herb. En zo herinner ik me nu opeens dat een man van adel, dat heb ik in een of ander boek gelezen, net voor hij onthoofd zou worden van de beul te horen kreeg of hij nog iets had gewenst. Een potlood, het vel papier. Pour se mémoriser.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten