vrijdag 22 februari

Eerst is de lucht licht als een zijden doekje, een kleur van ondergoed en slaapkamerlinnen. Dit duurt enige ogenblikken. We noemen het teerblauw. Later krijgt het blauw een donkere toon, een slibstroom van cobalt en coeruleum die onderin begint net boven de daken van de huizen aan de Vrijdagmarkt. De verdonkering van het luchtruim gaat geleidelijk sneller en sneller, het cobalt en coeruleum tonen zich in onverdunde mengvorm tot een grijze ondertoon het luchtruim onverbiddelijk in donker ultramarijn drenkt. We noemen dit het vallen van de avond. Een glimmendzwarte camionette schuift tussen de eikjes op het plein en de ruiten van het restaurant door. Bovenop de camionette bevindt zich een schuifladder.

In de crox-bar hangt Patrick Baele aan de toog. Ilse vertelt dat ze gisteren maar half sliep en dat Luanda in haar oor fluisterde, iets over melk en meel en honing en dat soort dingen.
Vandaag Marijke van De Wentelteefjes (ze draagt een rode jekker), Annie, Alda Snopek en Marc Coene.
Wat gisteren had kunnen brengen is in de voltooid toekomstige tijd van een vergeten ogenblik.
Het gesprek komt op Joos. Bea is een vriendin van Lieven David. En dus dat er bijna 20 jaar na de publicatie van 'Stil de Grain' (1989, Bert Bakker) weer een dichtbundel van Joos in de steigers staat, maar het voorbereidende werk is nog niet helemaal rond. Rond halfnegen wordt de doorgang vrijgemaakt zodat de bezoekers via de corridor naar de zaal achterin kunnen. Benjamin springt binnen en heeft Zita en Wolf bij. Voor zichzelf bestelt hij een Voisin, voor de kinderen een glaasje fruitsap. Zita vindt een muntstuk van 5 eurocent en mag het houden.
'Ze is aan het sparen voor een trampoline,' lacht Annie.
-Wacht! (Zita komt tussenbeide.)
'Ik ga het zeggen.' (ze denkt even na, denkt na over wat toch al gezegd is) 'We zijn aan het sparen voor een grote trampoline.'
Het bezoekersaantal dikt aan. Mensen stromen toe en Wolf weent. Benjamin besluit om Wolf huiswaarts te loodsen en Zita moet zelf maar zien of ze met Benjamin en Wolf meegaat of met oma. Met oma betekent dat ze wat langer blijven kan. Het wordt oma. Ze maakt een tekening op de achterzijde van een van de onderleggers.
'Niet kijken! Je mag niet kijken! Niet kijken he,' zegt ze. Dus doen we niet.

Vandaag een grote opkomst. Sommige bezoekers blijven heel erg lang in de zaal waar Ilse ligt te slapen. Katrien bestelt twee glaasjes witte wijn. Ze vertelt dat ze voor Campo werkt als artistiek assistente.
Nog bezoekers. Iemand vertelt een anekdote over een Schotse barman en Alda bestelt nog een glaasje. 'Van de toekomstige kunstenaar,' zeg ik, 'zal bescheidenheid het lot zijn.'
Marijke wil een glas water. Ilse zou vandaag enige moeite ondervinden om in slaap te raken en verzocht om een extra dosis slaapmiddel. Frank Bassleer springt binnen. In de zaal achterin zijn Meikeminne en Christiaan aan het filmen. Christiaan is fotograaf, hij studeert in Amsterdam.
Rond halfelf besluit Marijke om Ilse wakker te maken. Vandaag sliep Ilse onrustig. De dubbele dosis lijkt aan te geven dat gewenning intrad. (Ze ligt plat op haar rug, gaar gekookt, in een zwarte jurk, in het lokaal is diffuus daglicht, het is geen daglicht, iemand met een camera stapt om haar heen, mensen kijken toe, alle ballonnen zijn op de vloer beland, ze strekt het lichaam, buigt als een vochtige tak zodat het lichaam gedurende een kort ogenblik alleen op de schouders, de achterzijde van de schedel en de hielen steunt, de ballonnen hebben zich om het lichaam verzameld, later ligt ze op haar linkerzij het donkere haar als een zakdoek over de wangen, Alda zei dat ze het beangstigend vond.)

Het loopt tegen een uur of elf. Ilse en Marijke gaan nog iets drinken in Het Gouden Hoofd. Frank blijft plakken. We drinken een biertje.
'In feite moet je vrouwen,' zei Vadim, zegt Frank, 'altijd de indruk geven dat je met ze naar bed wil gaan.' Niet dat hij het zelf gezegd had willen hebben. Of toch - maar dan bloedneus.