maandag 4 februari

Ik parkeer het autootje vlakbij het woonerf en laad een karton in van de tweede publicatie, crox-boek NR 2. In de donkerte is niemand op straat, de crox-buurt is een rustige wijk.
Er was telefoon van een tapijtwinkel in de Dampoortstraat, de man zei dat hij met de boekhouding bezig was en het bedrag van het rode tapijt vergeten was, hij vergat het op te schrijven. 180 euro, zeg ik. Ik aanhoor een uitleg zijnerzijds, stom dat hij dat vergeten was - 180 euro? - en herhaal, bevestig, dat het 180 euro is. Is betaald met geld uit de kassa die zich toen nog onderin het barmeubel bevond.

Ik dwars de agglomeratie in westelijke richting, vlakbij het rondpunt van Sint-Jacobs snijdt een rode BMW me de pas af. Aan het Fraetersplein gaat de BMW rechtsaf nadat de bestuurder eerst uitwijken moet voor een andere auto die midden het wegdek geparkeerd staat.
In huisnummer 89 is het op de Ferrerlaan als vanouds dolle pret. De bewoners hebben reeds aan tafel plaats genomen, ik ben net op tijd om mee aan te zitten, overhandig het karton met Particles aan de vrouw des huizes en kom frontaal tegenover Boris te zitten die de stukjes kip, geserveerd met rijst en een romige champignonsaus met enig animo tot zich neemt, de klodders vliegen in het rond. Bij de schotel wordt een witte Riesling geserveerd en van de kip is nog, merkt de gastheer op. De kip werd op smaak gebracht met volle, niet gepelde citroenen die in het binnenste van de kippenborst terechtkwamen en eerst met prikjes doorzeefd werden - wat je niet kan zien, de citroenen zien er intact uit. De paddestoelensmurrie is verrukkelijk. In het gebabbel van Boris doen zich nieuwe en interessante ontwikkelingen voor.
Het gesprek komt op een voorstel van Merlyn, het idee is verwant aan Four Months To Christmas, Merlyn begon er over toen hij laatst in de croxruimte was. (Four Months To Christmas - wat uit Go West van Laurel en Hardy komt - is een sidekick van The Singing Painters. Tijdens dat ene concertje in 2001 hadden ze Fabian Schweiger op gitaar.) Merlyn ziet het project als een groep met twee blazers, twee gitaren, drums, vocals. Oolf herinnert zich een scene uit Sons of the Desert, een scene die zich op restaurant afspeelt. Hij is niet honderd procent zeker of het om die film gaat. De kelner laat weten dat er telefoon is, 'San Francisco, long distance'. En de dikke: 'Sure is'. (als gebruikelijk zonder dat de betekenis van de mededeling tot hem doordringt) Later hebben we het over 'Farewell, my Lovely' van Raymond Chandler, de film met Humprey Bogart en Lauren Bacall.
'Nee, dat was The Big Sleep,' meent Oolf. (Lauren Bacall bedoelt hij)
-Wie was het dan?
Oolf: Dat was The Big Sleep. (Lauren Bacall bedoelt hij)
Nog later eten we wafels met witte suiker en brunost. Brunost is een Noorse kaas en betekent letterlijk bruine kaas. Ost (in het Noors spreek je o uit als oe) staat voor kaas en brun staat voor bruin. Er is ook gele kaas.