Late ochtend. Op een draf richting Lucas Munichstraat. Daar, onder het smetteloze blauw van een te vroege lentedag, niemand. (of misschien had ik de indruk dat er niemand was) Op gegeven ogenblik keek ik naar het blauw en ik zag dat het blauw was, een prachtig blauw, ver boven het silhouet van de binnenstad en de torens van balsahout en bordkarton. Sarah was bezig in de ruimte achterin. Was ik blij dat ze een sleutel had. Ze was ook zelf te laat, zegt ze. Ik noteer wat we nodig hebben, vijzen van 4,5cm en vijzen van 8cm, slagpluggen (diameter 8mm) en schuurpapier.
Fietsen in het verminkte blauw. Alles hebben wat nodig is. Traag onder het blauw doorfietsen, gulzig.
We vliegen er tegenaan, Sarah heeft alles uitgedokterd. We bouwen het muurtje met de restanten van vorige projecten. Het gaat vanzelf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten