woensdag 13 februari

Het grootgrondgebied van de gewestelijke deelgebieden. Aan woningen klitten barokke torenkamers en Andalusische traliehekken.
Rrrrrrrrrrr. (geronk van motor) Via het asfalt zou je tot Vladivostok kunnen, besef ik. In het Oeralgebergte de liefde bedrijven met guitige Nina.
Lawines trotseren, steeds weer dezelfde lawines zodat je op den duur wel weet wat je er mee aan moet. Het landschap in een mistige grondlaag. Voorbij het grensgebied onzichtbare wereld. In die onzichtbare wereld huizen en taxushagen en misschien ook koeien en de dennentoppen van het Oeralgebergte platgedrukt onder de voetzolen van een wandelaar.
Rrrrrrrrrrr. (geronk van motor) Tochtje naar het brongebied. We passeren Drongen - dringen niet binnen in Drongen, passeren het stadje ter rechterzijde. Lawines razen over de rijstrook ter rechterzijde.
Een kwartiertje later, net voorbij het witte bord met de mededeling dat ik me opeens, van het een op het andere moment, op grondgebied Deinze bevind, gaat het linksaf. Hulhave is een sobere buitenwijk, de huizen en villa's presenteren periode 1960-1980 en er is ook flink wat nieuwbouw. De persoon waarmee ik een afspraak heb, woont in een pand ter linkerzijde op honderdvijftig meter van het kruispunt ongeveer. De eerste verdieping (of verhoging) van de villa - de eerste en enige want hoogste - toont een monumentaal frame van ruiten. De villa werd eind jaren zestig gebouwd en is een pareltje van buitenstedelijke architectuur. De ruit is van recentere datum, eerst hadden ze er een betonnen structuur met decoratieve patronen, iets wat je bij villa's uit die periode wel vaker aantreft.

de salontafel

Een vaas met gele irissen. Op het tafeltje een boekenstapel met Morandi op de bovenste verdieping, de catalogus heeft Museo Morandi als titel. Een van de andere catalogi toont werk van een zekere Maria Lassnig, mij onbekend. In de zithoek, aan een zijde begrensd door een muur van metershoge cactussen - op het haardvuur en de schouw na geven de andere zijden uit op de binnentuin - is er nog een boekenstapel met 'De Brug' van Geert Mak bovenin en daaronder iets van Miroslav Moucha.

We drinken koffie. Tijdens het gesprek breng ik kakattitude 2 te berde: de wanhoopspoging om belangrijk werk te willen maken.
Werk is belangrijk of onbelangrijk binnen bepaalde zienswijze. De zienswijze kan die van een bezoeker zijn of die van een museumdirecteur, het zou om de zienswijze van een kunsthistorica kunnen gaan of om iemand die helemaal niets maar dan ook helemaal niets van kunst afweet.