dinsdag 19 juni

voormiddag

Maud en Emmanuel komen de sleutel van de croxpoort oppikken.
Koffie.
Telefoon van Nathalie, het zakelijke brein van H-art.
Zep Tep van Weston.
Een boek aanraken - L'impossibilité van Georges Bataille - en de bizarre consequentie, wat misschien met de titel te maken heeft, dat ik er niet in slaag om ook maar één zin van dit boek te lezen. Zelfs de eerste zin niet.

middag

Telefoon van Liesbeth.
In de corridor is Kim Vlaeminck aan het werk. Kim en Maarten en Oshk.
De 10-jarige Oshk is een hond, een kruising tussen een Husky en een Mechelse herder en zo op het eerste zicht een schrander dier.
Maarten boort een gat in de muur ter linkerzijde.
Liesbeth is bezig in crox2. Ze verwijdert de nagels. Het geprinte behangpapier is een ander paar mouwen. Gisteren is ze er enige tijd mee bezig geweest tot ze in de smiezen kreeg dat het een lijdensweg dreigde te worden. Het papier wil er niet af. Mdf is een weerbarstige en bedriegelijke ondergrond.
Vanavond om een uur of zes neemt ze de Thalys naar Parijs.
Maud en Emmanuel hebben net de fotosessie beëindigd. Op de vloer liggen kleurrijke, uit koorden gevlochten objecten. Maud informeert hoe lang ze de zaal nog gebruiken kan. Tot een uur of drie, zeg ik. Ze zou graag een filmpje maken, zegt ze.
De foto's in de corridor hangen tikje scheef - tikje. Tikje of geen tikje, met een rij foto's die allemaal hetzelfde formaat hebben komt het op millimeterwerk aan. Slordiger dan Larry een paar maanden geleden wordt moeilijk.
De gele waterpas is spoorloos en de muizenplaag nog lang niet opgelost. In het keukentje tref ik een nieuwe batterij hagelslag aan en een dode muis. De muis heeft vliegen op visite.
Vlakbij de steunbeer in de mediaruimte nog een dode muis. 't Is proper.

Een factuur van Telenet (die van telenet zijn er altijd rap bij) en eentje van Fedex.
Een uitnodiging voor de eindejaarsprojecten van AKV St.Joost. Sint-Joost, tiens, waar is dat.
In Nederland. In Breda of in 's-Hertogenbosch. In de Onderwijsboulevard op huisnummer 256.
Er is een lading vers drukwerk: iets van Kiosk (tekst en beeld bij de projecten van Honoré d'O en Stefaan Dheedene), een catalogus naar aanleiding van een project in de Peperkoekfabriek te Lokeren en een postpakket met publicaties en persmap van W139.
Maud en Emmanuel hadden vorig jaar een project in W139, verneem ik. Ann De Meester had er toen nog de artistieke leiding.
Ze ruimen op.
Liesbeth zit er mee in dat ze het behangpapier niet weg kreeg.
In de gang is het oorverdovend luide geluid van een boormachine. Ik check of de foto's scheef hangen. Ze hangen scheef, de een millimeterke links, een ander een millimeterke rechts.
Liesbeth neemt afscheid. Afspraak in Parijs binnen een maand of zo.

Waar de foto's genomen zijn, vraag ik aan Kim. In Oostende, zegt ze. Ze is van Oostende.
Van Oostende zijn. Dat weegt op een mens, van Oostende zijn, dat weegt op den duur.
Ook Maarten is van Oostende. Ge kunt maar beter samen van Oostende zijn.
Maarten en Kim weten niet wat ze zich bij cultuur in Oostende moeten voorstellen. Is er cultuur in Oostende? Trouwens, voor zover er in Oostende cultuur mogelijk is, hierover zijn we het eens, beaumonde en cultuur dat is meestal gene vetten. Het enige wat ge als Oostendenaar kunt doen, herinner ik me, is genieten van de schone dagen van het jaar.
Is het PMMK een museum of een stortplaats? Moeilijk te beantwoorden vragen. In het PMMK zou een nieuwe wind waaien, hoort ge in de wandelgangen.
In Oostende waait veel wind. Oshk denkt er het zijne van. Een snugger dier. Een hond die wat heeft meegemaakt, dat voelt ge, en er het zijne van denkt.

Maarten is op Oostende uitgekeken. Gelper heeft de kubusruimte opgeruimd.
Gisteren zag ik hem op zijn fiets aan het Rabot het kruispunt oversteken richting Nieuwa Vaart met het kunstwerk als een tube over zijn schouders.
De vrolijke stemmen van de kinderen op het speelplein wolken boven het woonerf.
Een jonge vrouw betreedt de hall, Annik als ik mij niet vergis. Ik vergis me niet.
We aanschouwen het behangpapier. Annik weet niet wat ze er van denken moet. Ik leg een en ander uit, ook dat Liesbeth het zelf heel erg vervelend vond. Vanuit oplossingen denken: we besluiten om te wachten op Sarah. Annik heeft foto's bij en die komen hoe dan ook toch aan het met pleisterwerk afgewerkte deel terecht. Hier is een wemeling van sporen van vorige projecten, in casu die van Boïng, Smith en Walczak.
Boris en Davy betreden de hall en Laura van de beeldhouwklas. Ze draagt een bloedrode, katoenen jurk. Ook Kwinten is van de partij.
Sarah overhandigt me een oude diaprojector, een TRUMPF Halogen 150, met de vraag of ik er een veilig plekje voor weet. De sporen die Liesbeth achterliet vindt ze fantastisch, ze had gehoopt dat zich zoiets zou voordoen. Ze wil de film op een gehavende wand projecteren.
De wand moet wel verplaatst worden. Ook hier is gauw een oplossing bedacht: morgen geeft de pa van Annik present, rond het middaguur, een schrijnwerker.
Die TRUMPF Halogen 150 vond ze op Ebay. De vorige eigenaar ervan woonde in Aken, denkt ze.
'Ah, zo goed als thuis,' zeg ik, 'ge zijt van Aken.'
Nee nee nee, ze is van Freibourg. Het is haar zus die in Aachen woont.
Ze heeft een tv nodig, zegt ze, een combi met autorepeat.
Dat hebben we niet.
Boris klampt me aan. Er is een probleemke met de gevel.
Kwinten heeft geen tijd vandaag, muteert in motard en gaat ervandoor op een zwarte Yamaha 125c, bouwjaar 2007. Een schoon moteurke. Als het niet zo blonk zoudt ge nog peinzen dat hij het uit een grondlaag van het Paleolithicum opgedolven had.
De foto's van Annik zijn zwartwitfoto's, twaalf stuks, zes keer twee portretten.
Davy gaat op het dak, eerst het dak van de croxruimte, dan het dak van Lucas Munichstraat 90.
Van Annik verneem ik dat ze van Westmalle is. In Rijkevorsel, zegt ze, is een jazz kroeg en ik zou als twee druppels water op de uitbater lijken.
Laura vraagt of we een elektrische schroefboor hebben. Nope. Hebben we niet.
Ik telefoneer Joris. Hij is een examen aan het afnemen.

16u

Frank, fluitend, met het kasregister. Hij heeft twee maquettes uit de Signosperiode bij, de maquette van Mainolfi en die van Gees, voor het crox-archief.
Ik suggereer om het aan de kunstenaars terug te geven. Werk is onvervreemdbaar eigendom van de kunstenaar tenzij hij of zij het wegschenkt. Het zou kunnen dat Paul niet op die maquette uit 1992 zit te wachten, maar dat weten we niet. En met iemand als Mainolfi - dat zijn website na 2000 geen update had, is een veeg teken.

avond

Davy en Boris kochten een POWERplus X012 en een boor van 8mm. Op het woonerf is een buur tegels aan het slijpen.
Frank programmeert het kasregister.
Davy meet de aluminium profielen. Annik staat achterin crox2, ze bestudeert de plaasteren muur.
We hebben het over een aantal mogelijkheden om de portretten te combineren. De manier waarop ze in de ruimte terecht komen, in 6 groepen van 2 portretten, in een rij van 12 portretten of op een andere manier, het maakt deel uit van het werk. Annik moet er op haar eentje uit geraken, ik denk niet dat ik op dit niveau veel in de pap te brokken heb.
De jury is maandag eerstkomend.

Frank informeert of ik een momentje tijd heb. Hij is klaar met het programmeren van het kasregister, legt uit hoe het werkt.

18u - Lucas Munichstraat 90

Davy en Boris brengen het platform helemaal boven de stelling in. Voor Davy is er geen ander scenario dan helemaal tot boven te klimmen. Boris haalt er de uitschuifbare ladder bij. Laura en ik kijken toe. Riskant. 'Als er geen andere mogelijkheid is...,' zegt Laura. We hebben een BA maar ge ziet van hier dat de verzekering dit huzarenstukje niet door de vingers ziet. Davy beklimt de ladder, die aan de straatzijde beveiligd is met diagonale steunstukken, en neemt op het platform plaats, vier meter boven het straatniveau. Via het dak hebben ze de bovenzijde van het zeildoek aan de rand van het gebouw bevestigd. Op het zeildoek is Laura te zien, ze draagt een jekker en regenlaarzen, kijkt achterom naar de toeschouwer, bevindt zich in een braakliggend terrein, er zijn plassen, er drijft een rode bal. THE ADVENTURE OF GETTING LOST. Dat is de titel van het werk. De manier waarop Boris de huidige marketing strategieën ironiseert en brutaliseert is meesterlijk, dat bleek ook al uit de replica van het glossy tijdschrift. Vorige zomer was hij simultaan in het crox instalraam en aan het groot podium van de Feesten aanwezig.
We lossen het overhellen van de stelling op door de stelling pal tegen de gevel te zetten.
Davy maakt het profiel vast. Ontbloot bovenlijf. Buren kijken toe. De onderzijde van het zeildoek, een lap van 3m hoog en 4,5m breed, valt samen met de bovenzijde van het gelijkvloers.
Het ziet er goed uit.
Iemand in een groene shirt met CAP als opschrift komt aanstappen, hij herkent Laura en zegt: 'Ah - het nieuwe secretariaat!' Het is een van de buren. We hebben elkaar niet eerder ontmoet.
Laura en Boris zijn lid van de LSP, de Trotskisten. Ze zijn ook lid van CAP.
Boris heeft een Trotskistische tattoo op zijn rug, tussen de schouderbladen.

21u18 - de eerste zin

De eerste zin van L'impossibilité van Georges Bataille: 'Etat de nerfs inoui, agacement sans nom: aimer à ce point est être malade (ex j'aime être malade)."