zaterdag 16 juni

14u

Op het barmeubel een notitie van Frips, die gisteren permanentie deed: vier boeken verkocht, dat van Leus twee keer - de batterijen van de gatenmaker zijn op - alle vuile vodden staan in een emmer met bleekwater te weken - en ze komt nog wel eens langs om over het bar-gedeelte te praten - uitroepteken.
Gisteren een dode muis, niet de eerste, wel de enige die zich liet betrappen. In de zaal van Liesbeth, pal in het midden van de zaal op z'n zij gekanteld, de pels zacht, de oogjes herleid tot stippen. Geen protocolaire begrafenis. Ik herinner me dat ze dat begin jaren negentig op het kerkhof van Brugge, waar Gezelle begraven ligt, ook niet niet deden. Zodra de nabestaanden op twee na de hielen hadden gelicht, trapten ze de kist in het vooronder.
Het protocol bleef beperkt tot volgende handelingen: ik schep de dode muis op het vuilblik, haal er een plastiekzak bij die ik dichtknoop en in de afvalcontainer dump.

Vandaag eerst niemand. Het regent. In de keuken is het opvallend proper. Liesbeth komt aanstappen. Ze trapte in een drol. In een drol trappen is. In een hoge, in een grote. Het is een kunst. Het was een enorme hoop stront. Met de handpalmen geeft ze aan hoe groot. Een megadrol. In de Ossenstraat. Een gele. Een hoge en pats er middenin. Zo een van die zachte, een Cowboyhenkdrol. Ze had sandalen aan, was blootsvoets. Ze gleed uit over de specie. Gleed ze uit? Nee, ze gleed niet uit over de specie, ze zwierde er met stijl pats doorheen, de tip van de sandaal schepte een groot deel van de darmkwak op en katapulteerde het op haar tenen. We staan even stil bij deze vreselijke gebeurtenis.
Dan Boris en nog iemand. Ze hebben een rode display bij die als twee druppels water op die van Zone09 lijkt. Liesbeth reinigt de sandaal en wast haar voet. Er zijn bezoekers. Eerst een jonge, zwartharige vrouw, dan Frank Bassleer, dan nog iemand en later komen er nog meer mensen aanstappen. Ik open Klara op Mark Van Den Hoof, een sessie met muziek van Scott Colly - twee keer, wat voor een onuitgegeven versie van het nummer zorgt. Multiritmisch. Heel erg goed gedaan.
Nog meer bezoekers, een aangename drukte.

Oana Cosug, de jonge zwartharige vrouw, geboren in Boekarest, woont in Brussel. Ze heeft werk bij. We nemen de tekeningen door, tekeningen waarvan ik er enkele eerder gezien heb.
Peter Bondewel in een triptiek met zijn zus en Lowies, de zoon. Peter houdt Gynaika voor bekeken, verhuist naar Mechelen, hij kan er aan de slag binnen een aan het Muhka gelinkt project. 'Dame Blanche,' zei hij, toen ze vroegen waar hij bij het trefwoord 'visioen' het eerst aan dacht.
Jelle betreedt de hall. En nog iemand. We bekijken de film van Ian. Zeg, die 'oh yeah', van wie is dat, vraag ik.
Het zou van Jelle zijn. Tijdens de tocht die ze maakten distantieerde hij zich wat van het bric à brac gedoe. Hij legt uit dat de tocht door Gent een spiraal is. Van De Sterre over Ledeberg en Gentbrugge, via de Eendrachtstraat en Macharius naar het Stapelplein, dan naar het Rabot en via het Prinsenhof naar het Patershol en de Vrijdagmarkt.
De vijfde man van het Kamp-collectief is Sven Tassaert, de man met de bril.
De tocht door de Gentse agglomeratie werd een lijdensweg. Voor Jelle viel het mee, hij liep in het midden waar het gewicht van het object geen doorslaggevende betekenis had. De lijdensweg begon tamelijk vlug, voor Jelle vanaf het Ledebergplein. Het zwaarste was na het ledebergplein, later kon het er mee door omdat ze dichter bij het doel kwamen.

Ook Liesbeth doet onderzoek. Jelle ontdekt dat het Pieter Ampe is die 'oh yeah' zegt.
Er zijn bezoekers.
Over de reacties van de mensen op straat, tijdens de rondgang door het Gentse, valt volgens Jelle niet heel erg veel te zeggen. Jelle herinnert zich dat voorbijgangers vroegen of ze Christelijke jongeren waren, Evangelische zendelingen of zo.

Het gesprek komt op de vaststelling dat de VLD ogenschijnlijk geen dampend potje naliet.
Dat klopt niet helemaal, meent Jelle, er is Electrabel. De belangen van de VLD in Electrabel zijn exemplarisch. Electrabel zelf is exemplarisch, het bedrijf is door en door corrupt. Met geld van Electrabel worden professoren betaald die een leerstoel hebben - om maar een voorbeeld te geven.
De democratie in coma: Guy Verhoystadt die Electrabel laat weten, een geheime brief, dat ze het komende jaar geen extra heffingen mogen doen.
Een regering die de bevolking melkt. Het schurft klit aan de stembiljetten. Het stempotentieel is een melkkoe. Over dit of ander politiek discours hoeven we het niet eens te hebben, aan alles kleeft het preambulo van een economische bedoeling, wat je ook uit de te verwaarlozen bladzijden van De Morgen afleiden kan.
Electrabel liet weten - na de slechte resultaten van de VLD - dat ze binnenkort de prijs van gas met 20% opdrijven. De reden ligt voor de hand: ze hebben niet genoeg winst gemaakt wegens de zachte winter.
Jelle geeft nog een voorbeeld van een stinkend potje: de kerncentrales. Gebouwd door de Belgische Staat en beheerd door Electrabel, toen een staatsbedrijf. Afbetaald door de bevolking. Nu ze afbetaald zijn heeft Electrabel er amper kosten aan.
En de klantenservice van Electrabel? Exemplarisch voor de manier waarop het er tijdens de VLD-epoque aan toe ging. Nihil.
Jelle gaat door. 'Groene stroom is ook zoiets. Ze hebben liever grote, vervuilende kerncentrales dan kleine, groene krachtcentrales. Alles klit aaneen van belangen.'
En dat er tijdens de VLD-periode geen scandalatis kwam - om af te ronden - wat wilt ge, 't is hun niche, hun vakgebied.
Het gesprek komt op de muizen. De clan is uitgemoord. Het moeten er meer dan enkele tientallen geweest zijn. 'Muizen,' brengt Jos te berde, 'dat copuleert aan 15km per uur.' En hij kan het weten, voegt hij er aan toe.

We bekijken de film van Ian. In die film is Jelle een van de performers. 'Hoe komt het dat het in spiegelbeeld is?' vraagt hij.
Dat is Jelle almeteens ook opgevallen. De uitleg van Liesbeth is dat het een bewuste keuze is geweest tijdens de montage.
Dan over haar foto's in een resolutie van 278 megabite. 'Zuiver,' zei Johan. Ge kost er in rondzwemmen. 'Yes Minister' lag bovenin een kartonnen doos met dvd's en THE BEST is volgens Liesbeth een krantenkop.

Jelle en Jos stappen op. Het is tegen sluitingstijd. De bar blijft open. Er is vers volk. Ik noteer de e-mailadressen van Jelle en KAMP. We hebben een datum voor het KAMP-project, herfst 2008, zelfde periode als Maud/Emmanuel en HAP.

Ook Jos is weer van de partij. Op straat liep hij Ignace De Vos tegen het lijf. Jos heeft er een fan bij. Ignace met name is heel erg te spreken over het werk van Jos.
'Schoon brilleke dat ge aan hebt,' neuzel ik.
''t Is van de rommelmarkt en het blijft recht op mijn neus staan, dat is tenminste iets.'
Jos (neemt plaats aan het barmeubel): 'Vindt ge niet dat dat hier te lang duurt.'
Anderen echter vinden dan weer dat de projecten elkaar te snel opvolgen.

Van Liesbeth verneem ik dat ze Jelle nog kent van de tekenakademie. Ze zaten samen bij Maen Florin. Jelle was toen 12, zij 15.
Ignace klampt Liesbeth aan met de vraag of het digitale fotografie is.
Aan de basis ligt een negatief, verklaart Liesbeth. Er volgt een uitleg over wat een technische camera is. Op die manier komt ze aan 100 megapixels. Een digitaal toestel haalt dat niet.
Ignace en Liesbeth doen een tournée in crox2. Ignace is zo te zien zeer te spreken over de foto's. Dat de meeste foto's werden opgebouwd door een overlapping van twee of meerdere camerastandpunten schat Ignace in als een compositorisch element. Een vriendin van Liesbeth, een kunsthistorica, kwam er tijdens een van haar onderzoeken op uit dat er bij de Vlaamse Primitieven precedenten zijn van die manier van werken. Voor bepaalde kerktaferelen maakten ze tekeningen vanuit verschillende standpunten die dan over elkaar heen werden geschoven.

Ik tik Mark Van Den Hoof aan op Klara, een programma met een recente release van Randy Weston. Iemand, een vriend van Liesbeth, neemt plaats op de trap van de kubusruimte en bekijkt de film van Ian.
Jos heeft zin om zwerver te worden. Eén van de zussen van Lieve is gisteren bevallen. 'Mag ik mij een koffie maken?' vraagt hij.
Geneurie.
In crox2 zijn Ignace en Liesbeth in gesprek.
Tiens... Het werk 'Un style et les gants' is weggehaald. Gregory, gisteren, hij telefoneerde me, zei dat hij eerstdaags naar Lissabon vertrekt.

Met Ignace een rondleiding in crox3, het project van de Walen. De 'fabricateur de trous' marcheert niet. Wat ook Ria constateerde: de batterijen zijn op.
Een interessante ontdekking van Ignace: op de projectie van de dvd - de dvd projecteert een dvd op de muur, meer is er ogenschijnlijk niet te zien - kunt ge het verloop van de sequens volgen - als ge tenminste uw tijd neemt om het werk te bekijken.
In de mediaruimte kwam het gesprek op Boston. Liesbeth, Frederik - die tegenwoordig in Brussel woont - en Jos hebben allemaal gedurende enige tijd in Boston gewoond. Ze vragen zich af welke buurt de coolste buurt van Boston is en komen er niet uit. Liesbeth brengt Newberry Street te berde maar die straat is dus zeker niet de coolste buurt, integendeel. Er is een straat in de buurt van het voetbalstation... De naam van die straat herinneren ze zich geen van allen. Frederik opent Google Earth. Jos stelt voor om een Russische dichteres, iemand die hij in Boston leerde kennen, naar België te halen: reistickets, residentie en dan toch 20.000,-BF (Jos is blijkbaar nog niet overgeschakeld op rekenen in euro's) want een mens moet ergens van leven.
Ge ziet van hier dat we dat gaan doen.
Google Earth levert geen resultaat op. Ze komen er niet uit. Dat Google van plan is om een nieuwe versie op de markt te gooien. Dan iets over Streetview. Big Brother en een algehele moraliteit in staat van ontbinding.
'In the darkness of the night,' merkt Jos op, 'pakt Hamas heel Palestina in.'

19u. De pintjes gaan vlot over de toog. Ignace en Jos bespreken het oeuvre van Brice Marden - Marden gemondainiseerd.
Recent werk van Ignace heeft een slag van Marden maar er is geen direct verband.
Op Klara Van Den Hoof en 'On Green Dolphin Street'.
'Columbus,' grapt Jos, 'heeft 't warm water uitgevonden.'
'Hij moest wel, om z'n ei te kunnen koken,' flap ik er uit. Liesbeth is intussen bezig met de aanmaak van een nieuwe account voor de statistieken.
In de tuin bij Jos en Lieve, vernemen we, groeien zeer mooie paddenstoelen.
Frederik daarentegen woont in Avenue Louis Bertrand laan 21. De eerste verdieping. En hoeveel betaalt hij voor zijn appartement? Te veel.
En waar is dat, Avenue Louis Bertrand?
In Schaarbeek. De gemeente met het grootste aantal inwoners van België.
'Enfin, dat heeft mijn moeder mij gezegd.'

De hinkstapsprongen van het kroeggesprek. Jos die opmerkt dat ge aan de Vlasmarkt veel sjiek volk tegenkomt. Ignace die daar in de buurt woont. Jos die zijn opmerkelijke stelling preciseert: sjieke madammen. Dan Liesbeth over iemand die in Schotland rondtoert met zijn huidige vriendin van 6 weken oud. De relatie bedoelt ze. De persoon in kwestie had zich ingeschreven op rendezvous.be. Grossiert sindsdien in kortlopende relaties. Het oogmerk nochtans is 'vastigheid', zoals ze het boven de Moerdijk zeggen. Trouwen, een huis, kindjes. Vroeg aan Lisa: jamaar, zijt ge zeker. En Lisa. Alsof het er toe deed of ze zeker was. Liesbeth maakt een gebaar met haar schouders.
Jos en Ignace graven zich in een discours over de ondergrondse parking aan het Belfort waar ge tegenwoordig nog altijd die lelijke bovengrondse parking hebt.
'Koud vandaag zeg,' vindt Frederik. 'Ja, verschrikkelijk,' zegt liesbeth. Ze is nog altijd bezig met de aanmaak van de nieuwe account voor de statistieken van de crox-box. Dan Ignace over een ES137 Custom, een Gibson. Zijn vorige gitaar was een surfgroene telecaster 62. Hij legt zich toe op een bluesy repertoire, kent intussen al vijf akkoorden.
En wat valt er te zeggen over het cultuuraanbod van De Morgen? Nihilitis. Een curieuze aandoening.
Jos besluit de avond met een 'Best Of Fools'. We zaten al een tijdje zonder hier in Gent.