woensdag 20 juni

11u - Bijloke

In de gang waar de lokalen van de afdeling beeldhouwkunst op uitgeven zijn Carlo en een student een vitrinekast aan het versleuren. Her en der in de gang staan objecten opgesteld.
Vijf blokjes keperhout, achteloos, alsof iemand ze vergat op te ruimen - interessant.
Het lokaal waar Pieter De Clercq de eindejaarsopstelling voorbereid, is helemaal achterin, de laatste deur ter linkerzijde. Het lokaal, toch ruim vijftien meter diep en zes meter breed, staat volgestouwd met sculpturale inventies. De blokjes keperhout in de gang waren een voorteken, een nietig preambulo van het oeuvre dat Pieter in elkaar flanste. Speels, kolossaal, vindingrijk, geestig, spitsvondig, een juiste balans tussen werkproces en perfectie, de perfectie van een blad dat op een hete zomerdag uit een van de bomen op het plein omlaag dwarrelt, de perfectie van een vergissing die de vondst openbaart, bric à brac, goedgemutste en lucide constructies. 'In mijn huis,' legt Pieter uit, 'blijf ik de hele tijd meubels en gerief positioneren en herpositioneren.'
Eén van de opmerkelijkste werken is een boomtak. Het is de tak van een appelaar, een grillige kronkeling met een diameter van ruim 20 centimeter. Pieter, die voor een tuinarchitect werkte en een uitgesproken voorkeur heeft voor hout en aanverwanten, liet de tak over bepaalde afstand intact, de ruwe schors inbegrepen, reduceerde het volgende stuk over een afstand van bvb 30cm tot op het kernhout, gelig en glanzend, en herhaalde die ingreep tot helemaal aan het uiteinde van de grillige kronkeling.
De werken hebben geen titel.
In de hoeken van het lokaal staan massa's houtafval en andere spullen bij elkaar, een opstelling die toeval en wanorde suggereert en van een groot compositorisch vernuft getuigt.
Centraal in de ruimte bevindt zich een metershoge met papier maché vervaardigde sculptuur. De huid van het object bleef in een tussenfase: laagjes vergeeld en bruinig papier. Bovenaan eindigt het object in twee ezelsoorachtige kegels.
Het recentste werk is een gevorkte boomtak met rode collans om de houten voetjes.

1/ Bric à brac. Twee driewielers, verroest en gehavend. Blauwe rugzakjes al of niet op Siamese wijze aan elkaar vergroeid, dat valt zo op het eerste zicht niet echt te zien. Twee kapotte stoelen en een zwaar gehavend kastje. Een versleten veegborstel - de afstand die door die veegborstel bijeengeveegd werd. Een lege pot trimetal, 10L, volgepropt met plastieken voorwerpen en een blauwe teil waarin een vod terechtkwam. Aan de sedimentaire verzameling voorwerpen werd een rol bruin inpakpapier toegevoegd.

2/ Een houten koffer. Histoires inconnues. Aan de binnenzijde is de koffer afgeplakt met vergeeld papier: Rue de Fabriques à Bruxelles. De koffer werd gevuld met een verzameling witgekalkte objecten, o.a. het skelet van een paraplu waarop als een flap het restant van een bal of iets dergelijks terechtkwam en witte proppen die op bloemkoolhoofdjes lijken.

3/ Een vogelkooi op een sokkel. In de vogelkooi, op een sokkel, een kleine richtingsaanwijzer: Ypenburg 262M, South Pole 9900M, Rio de Janeiro 5197M, London 166M, Cairo 2406M, enzovoort. Op de basis van de sokkel staat volgende plaatsaanduiding te lezen: Sherburn in Elmet 53°-47'-15"N - 01°-13'-15"W. Ook de kooi staat op een sokkel, een zwaar en blauw geschilderd ding op rubberen wielen van het merk GRUBAU.

4/ Takken, stronken, palen, plankjes. Het onderstuk van een smalle olm - stronk en wortels - gepeld tot op de glanzende binnenhuid en afgesneden op plusminus twee meter hoogte. Afrikaans hout (de kern van de tak is diepzwart) en taxus. Een verzameling houtafval die Pieter her en der in de Bijloke vond. Door het raam ter linkerzijde is een nieuwbouw te zien en bouwvakkers die er aan het werk zijn. De betonnen fundering en de houten palletten wekken de indruk bij het werk van Pieter te horen.

5/ Een houten object vervaardigd uit kapot gemaakte stoelen, de stoelen staan op een witte kubus die als sokkel fungeert en op zijn beurt bovenop een stoeltje terechtkwam. De stoelen werden op diverse plaatsen verzaagd, verbogen en gekromd en met zwarte tape en spanbandjes opnieuw samengebracht. Aan een van de hoekpunten kwam een houten jachthoorn terecht. Het mondstuk van de hoorn (het had net zo goed een prothese kunnen zijn) is een babyschoentje.
We leggen een datum vast voor lente 2008 - of vroeger als zich onvoorzien nog een verschuiving zou voordoen.

In de doorgang naar een van de belendende lokalen staat een plaasteren beeld. Het beeld stelt drie onthoofde vrouwen voor.
Een van de interessantste ingrepen in de corridor, die aan het eind uitgeeft op de lokalen van de afdeling 3d, is een roodmetalen halve kubus (10x10x5cm). Vooraan is een smal raampje en de mededeling: BREEK HET GLAS hier induwen - appuyez ici BRISEZ LA GLACE.
Een nagel.
Openstaande deuren.
Een zwarte stoel en het kattebelletje: zet u en denk er maar eens goed over na.

In de lokalen van de afdeling 3d tref ik Sjoerd aan. Hij staat op het punt om zich naar De Vooruit te reppen waar studenten aan de slag zijn. Daarna komt hij in croxhapox langs.

12u - De Avonden, 's middags

De dagschotel is Florentijns varkensvlees met venkel en rijst. Op alle tafels bevindt zich onder het servies een crox-onderlegger.

namiddag

Annik en Katrien Hofman. Katrien zit op een stoel frontaal tegenover het werk van Annik. De foto's staan tegen de muur in een andere volgorde dan gisteravond. De pa van Annik komt vrijdag pas.
Katrien, naar aloud gebruik in een uitgekiend en volstrekt uniek ensemble van dit keer overwegend zwarte kledingstukken en accessoires, vertelt dat ze een eigen modelijn begon gebaseerd op Tante Wieze. Breiwerk. De stukken, allemaal handwerk, worden uitgevoerd via arbeidszorgprojecten.
Ik stel Katrien voor om een modeshow uit te werken. We hebben het heel even over het project van madam van Bolus (de billenkletser) en Katrien steigert, met dat mens wil ze niet te maken hebben.
Kim komt er bij staan.
Johan belt me, hij heeft de pdf's doorgestuurd, of ik die eens wil controleren.

Wat Kim opvalt aan de foto's van Annik is dat ze eenzelfde lichtintensiteit hebben, iets wat Annik bevestigt, alle foto's werden gemaakt tussen 2 en 5 des namiddags.
Wat ze gisteren al zei: het enige wat ze de modellen vroeg was om op een stoel plaats te nemen. Van elk model nam ze twee foto's. De tweede foto toont het model nadat al een foto genomen werd.
Kendy, een zwartharige jonge vrouw en een snoepje uit de Kempen.
May is de schoonmoeder van de broer van de fotografe. Er is amper enig verschil waar te nemen tussen foto 1 en foto 2. Schoonmoeders blijven ten allen tijde in het harnas van een goedbedoeld en fortuinlijk moederschap.
De Boudewijnlaan is een groene laan. In die laan woont ook Lieve, het derde portret, 'ik denk secretaresse in een bedrijf', zegt Annik.
Het vierde portret is Veer, van Veronique of van Veronica. Iedereen zegt Veer.
Jos, de oudste van beide mannen, is een technieker en heeft schapen.
Gerd, de jongste, is een globetrotter en een zachte punk. Hij deed Thailand, Viëtnam, Laos, Cambodja - en Afrika met de fiets.

Hilde, promotor van Sarah en leerkracht woordkunst-drama aan de Ottogracht, betreedt de croxruimte. In de corridor is Kim in gesprek met Daniël Libens, de co-promotor.
Rob en Kwinten, Carmen, Tina. Carmen is van de afdeling Grafisch Ontwerp, Tina is de zus van Sarah. Sinds kort woont ze in Hamburg. Nice town, zegt ze.
'In mijn hoofd, ideaal gesproken,' stelt Rob die de kubusruimte ter beschikking heeft, 'is het één brief - die brief is aan iedereen gericht maar' - beseft hij - het wordt geen homogeen publiek.'
We zoeken het Ikea-tafeltje. Het is verdwenen. We zijn intussen met een man of acht, het moment om de verplaatsbare wand aan te pakken is aangebroken. We halen de stelling die in de extra stockruimte op huisnummer 90 terecht kwam. Iemand moet op de stelling om de met sergeanten verstevigde steunpunten los te maken. Het wordt Hilde. Lenig en met de souplesse van een spring-in-'t-veld kruipt ze buitenom tegen de stelling op. Rob verwijdert de vijzen waarmee het staketsel aan de vloer vastzit. Het verplaatsen ervan is zo gebeurd.
De modulaire wand komt op 25cm van de met prints beplakte mdf-muur. Hilde fabriceert een extra steunpunt voor het linkerhoekpunt. De elektrische schroefboor komt van pas.

Kwinten is bezig in de kubusruimte. Rob moet ervandoor. Annick en Tina rollen de verlengkabel op. Carmen en Hilde focussen op het behangpapier. Sarah en Hilde kwamen tot de conclusie dat de prints er af moeten - wat niet meevalt.
Annick bergt de boormachine op, Sarah installeert de diaprojector. Hilde stelt voor om een speciaal product te gebruiken, behangstripper of zo. Dat hebben ze in de Franco Belge aan de Vrijdagmarkt. Tina stelt zich candidaat om de perfax - of hoe het product ook heet - te halen.
De witte vijsjes die Liesbeth dinsdag uit de modulaire wand verwijderde, moeten er weer in. Liesbeth hield ze keurig bij, ze bevinden zich in de stockruimte in een lader met een ruim assortiment vijzen, pluggen en meer van dat. De stockruimte is dringend aan een schoonmaakbeurt toe.
Hilde en Annick bespreken de schikking van de werken. Annick is er niet uit hoe ze het wil.
De diaprojectie van Sarah, waarop een huisje te zien is, moet hoger - meent Hilde. 'Niet zo tegen de vloer zo.'
Boris overhandigt de sleutel van de poort. We sleuren een van de OSB-sokkels tot voor het projectiescherm.
De foto's van Annick weer net als eerst, in een lange rij van twaalf stuks. Carmen hurkt en focust op de portretten. Sjoerd betreedt de zaal, hij heeft de publicatie bij, in folie verpakte ansichts op A5-formaat. Dan Tina. Het product dat Marc van Franco Belge als bestekoop aanprees is een détappiseur van het merk Polyfilla. Aan één van de haakjes kwam een huissleutel te hangen. Sjoerd kan niet blijven, hij heeft nog een afspraak.
Carmen over croxhapox: 'Het klinkt als een krokant koekje.' Sarah, merk ik, en Hilde, hebben de diaprojector beveiligd met een stalen kabel. 'Ge hebt mensen met slechte gedachten,' oordeelt Sarah. 'Veel meer mensen met slechte dan met goede gedachten,' merkt Carmen op. Hierover zijn we het eens.
De stalen kabel kwam tussen de OSB-sokkel en de steunbeer terecht, horizontaal, anderhalve meter boven de vloer, dat is geen zicht - en ge kunt er tegen lopen.
Ik suggereer een alternatieve oplossing: een gat in de betonnen vloer vlak tegen de sokkel, hierin een plug en een oogvijs en hop, stukken beter.
De détappiseur hoort met water aangelengd te worden. Carmen en Annick zijn ervandoor, ze hadden nog wat te doen, Rob en Kwinten kozen het hazenpad.
Hilde, Sarah, Tina, ik - elk met een afsteekmes. De dépatisseur sorteert helaas niet het gewenste effect. Half werk, het ziet er niet uit. Er is maar één oplossing: een nieuwe laag papier over de prints aanbrengen.
Hilde herinnert zich opeens dat ze nog overhebben van het behangpapier dat ze voor de andere locatie gebruikten, een locatie in Ham waar Sarah een hele verdieping heeft ingericht.
We ruimen op. Ik check de inbox en open de pdf's met de opmaak van de nieuwe reeks croxcards.