donderdag 14 juni

14u - croxruimte

La maison des souris morts.

Lucia en de laptop. Ze legt uit hoe we het zonder haar zouden moeten kunnen. Jos komt binnenvallen. Dan nog iemand. Later Steven Baelen. Sjoerd had gesuggereerd dat hij eens langs moest komen. We maken een afspraak voor lente 2008.
Tim, een wiskundige, kent Liesbeth van haar periode aan de VUB. Dan Liesbeth zelf. Tim is er al vandoor. Ze is de cd-rom met het beeldmateriaal vergeten en gaat er onmiddellijk om - niet onbelangrijk, vanavond hebben we een redactievergadering en ronden we de nieuwe reeks croxcards af. Het begint te regenen.
Liesbeth, natgeregend. Ze liet de paraplu op het barmeubel liggen. We beluisteren C Minor Complex van Tristano, een meesterwerk.
Nadat het begon te regenen geen bezoekers meer. Ik voer Liesbeth naar de Zalmstraat, waar ze een jasje oppikt en verse hakken, en dan naar de Heuvelpoort.

Het is wat met die wegenwerken in het Gentse.

19u - redactievergadering

Een fles: grand vin de Bordeaux, Château Croix de Paty, jaartal 2005. Een côtes de Bourg. Zacht op de tong. Zacht en vol. Uit de Colruyt, rek 3, rechterkast, 2de schap.

Johan opent UBUweb en duikelt de Ursonate van Schwitters op. We nemen het beeldmateriaal van Philippe door. Philippe zadelt ons op met een probleem van de eerste orde: al het beeldmateriaal is dermate goed dat we niet zouden weten wat te kiezen.
Johan reduceert de bestandjes tot ansichtformaat. Dat geeft een idee.

Het beschrijven van het momentane, van het tijdelijke, van iets dat geen andere oorsprong heeft dan het moment. De notitie als oxymoron. Emotie en gedachte wegvlakken. Abstractie maken van de foute baard van Perec. Gek, die baard van Perec, iemand had het hem moeten zeggen, zo'n baard doe je niet. Flaubert, vertelt Johan, schreef over dit soort baard, de zondersnorbaard, dat het zowat het ergste is wat je je tafelgenoten kan aandoen - en dat is op zijn zachtst. Zien we het bij Perec door de vingers? Moeilijk.
De kopjes koffie staan er nog maar het zijn niet dezelfde. Op het tafelblad is de situatie zo goed als ongewijzigd. Links voorin - of voorop, vlakbij de plek waar ik plaatsnam - een vrouwenhand. Klem? Papierklem? 'Een leeshandje,' meent Johan. Het is een koperen of het lijkt een koperen leeshandje, de klem of koperen klem - of koperen klem die een koperen klem lijkt - is de hand van een vrouw. Johan toont aan waarvoor het dient: om de bladzijden van een boek dat openligt samen te houden.
De CD met beeldmateriaal van Liesbeth. We zijn er nog altijd niet uit, met dat beeldmateriaal van Philippe, hebben het dozijn gehalveerd tot een stuk of vier.

Nieuw, en recent: twee glazen wijn. Op een bodempje na zijn ze beide leeg. Rechts van het beeldscherm bevindt zich een A5je met de waarschuwing: Ware lezer! Er is een notitie, op een uit een notitieblok gescheurd papiertje, met de paswoorden van de croxhapox@gmail.com-account. We luisteren naar Van Den Hoof op Klara en Norman Granz at the Philharmonic, 1953. Uit de Epson printer schuift een A4 met de tot A6 gereduceerde versie van 'Ce que je peux' van Philippe. Duke en Krupa. 'Ah - dacht ik het niet,' merk ik op, 'Krupa.' Die heidense sound van Krupa. Met Krupa aan het drumstel stoom je door tot Vladivostok. Er is nog een Krupa, begin twintigste eeuw, een schilder. Van Den Hoof schakelt over op Sonny Stitt. We krijgen 'On green Dolphin Street' te horen en hebben intussen het appartement van Liesbeth op het digitale bureaublad. Op de achtste verdieping van een flatgebouw met uitzicht op Montmartre.
'Zuiver,' mompelt Johan.
Hij opent het beeld, resolutie 278 MB, op een detail achterin. We ontdekken de titel van een editie, Yes Minister, wat ongetwijfeld met de gelijknamige serie te maken heeft. Op de zijkant van de kartonnen doos, waarin nog andere boeken zitten, staat een code: 013-300x300x300-DF. Mexico, Bolano. De radiorecorder is een Sony. Buiten, in de verte, op een afstand die mij aan de blik van Vera herinnert, is het woord POLKA te lezen, een graffiti helemaal bovenaan een flatgebouw. Dichterbij, in de flat van Liesbeth, ter linkerzijde, voorin, is op een plastiek verpakking het letterwoord AIRph te lezen - en ergens achterin, in de hoek achter de commode waarop een apple Emac staat, het fragment van de titel van een LP: THE BEST. Van wie is onbekend. We luisteren naar Just Friends met Stitt op sax en Sam Jones aan het drumstel.