donderdag 21 juni

13u50

Rob in de kubusruimte. Geen dode muizen.
Gisteravond al heeft hij de stockruimte achterin opengegooid. Yannick, Antoine en Marie hadden er een valse wand gebouwd, vakwerk trouwens, geen muurke dat omvervalt omdat ge per vergissing een scheet laat. De hele houtvooraad - en nog wat andere spullen - kwam in het deel ter rechterzijde van de schuifdeur terecht - Marie wou het linkerdeel vrij hebben.
Ik hou van niches, zei ze.
Rob heeft intussen al een blik geworpen op de op elkaar gestapelde hoeveelheid hout en alle andere spullen die in het rechterdeel van de stockruimte terecht kwamen. Er is geen doorkomen aan, meent hij.
We overschouwen het slagveld. Ergens onderin die afgrijselijke puinhoop van planken, balken en platen moet zich het zwarte Ikea-tafeltje bevinden - beseffen we.
We beginnen met de houtvoorraad voorin, restafval van de projecten van Peter Morrens en Wouter Decorte, materiaal uit de Brainbox-époque en de stelling van Sjoerd die amper meer weegt dan die van Pythagoras. We sorteren het hout en slagen er tot onze verbazing in om in minder dan geen tijd de weg vrij te maken naar het tafeltje. Het bevindt zich helemaal achterin de stock. Onder het tafeltje staan wat elementen van het drumstel van Merlyn, naast het tafeltje de gitaarversterker van Michaël, op het tafeltje rust een tiramisu van houtafval.

14u30

Joris, fris geschoren maar pompaf, heeft prints gemaakt van de financiële verrichtingen van het voorbije kwartaal.
Rob en Joris kennen elkaar van een of andere jury. Kwinten duikt op.
We versleuren de bakken bier - Joris zorgt tegen morgen voor een verse lading - en nemen de pdf door die Astrid doorzond. Het is een moment voor straffe verhalen: Joris die in de Franse Alpen ongewild een motorrace van een club Hell's Angles won - met een vracht bagage achterop, op een BMW en met een volle blaas. Dan over een boete wegens overdreven snelheid: 31km op een plaats waar ge maar 30 per uur moogt rijden (60 euro).

Kwinten met de vraag of we nog een dvd hebben. Normaal gesproken wel.
Lucia springt binnen met een factuur van telenet. Kwinten is bezig met het bijstellen van z'n filmprojectie. Ik open iTunes op Impro II van Stefano Bollani, een piano-improvisatie. Rob kijkt toe. Straf, een coïncidentie: de muziek past als gegoten bij de film van Kwinten.
We bekijken het werk van Kim en de opstelling van Bram en nemen de pdf's van de nieuwe reeks crox-cards door. Joris moet ervandoor - Oostende.

Rob over de aan de eindejaarsprojecten gelinkte publicatie, een set ansichts: 'Die van mij is in feite gelijk aan die van Kwinten. Ik herhaal geen informatie, het is geen extra informatie.'
De voorzijde van de ansicht van Kwinten toont een grijs vlak. De achterzijde vermeldt alleen zijn voornaam en een citaat uit 'The City Has Sex' uitgebracht op Saddle Creek Records. En een pasfoto van de rugzijde van Kwinten.
De voorzijde van de ansicht van Rob is een zwartwitfoto van Rob. De achterzijde toont zelfde foto en de infobalk ter rechterzijde begint met de mededeling: 'Ik ben te jong, ik ben te oud om kunst te maken.' De tekst behandelt twee types, De Romanticus (these) en De Cynicus (antithese). Een interessant uitgangspunt.
'Dat ben ik trouwens,' zegt Rob - hij bedoelt de ansicht die als cover dient. Hierop is het identiteitsloze torso te zien van een persoon die zich uitkleedt.

En dat het jammer tot zelfs spijtig is dat www.pandora.com niet langer in Europa verkrijgbaar is.
Dat Amerikaanse protectionisme loopt de spuigaten uit.

15u40 - Rob

We betreden de kubusruimte - 'ontmoetingsruimte,' preciseert Rob.
We nemen plaats aan tafel. Op de tafel ligt een plank. Tegen een van de muren staat het zitdeel van een stoel. Op de onderkant van het zitvlak werd een zelfportret aangebracht.
'Ik en de toeschouwer... De mensen die ik leerde kennen.' Rob gooit het op tafel.
Ik breng een moment te berde, een gelijkaardig moment, tijdens een tussentijdse jury. De voltallige jury werd toen met het werk van Tuur Delodder geconfronteerd, die geen werk had omdat hij alles wat hij gepresteerd en geprobeerd had irrelevant vond. De jury, waar onder andere Lucas Vandervost deel van uitmaakte, oordeelde toen dat de vraagstelling zelf op een gezonde attitude en op maturiteit wees. Het niets, als het zich aandient, is een stuk beter en interessanter dan de belabberde prestaties van halftalenten. Het niets opent de op een na laatste poort: besef. 'Alles,' stelt Rob, 'zal witgeschilderd worden. De foto's...'
-'De foto's?'
Ook de foto's. Alles.
De negatieven van de foto's zijn een ander verhaal.
Hij twijfelt. De bedoeling is een afscheidsbrief. 'Van al het overige, van alle werken zal niets overblijven, omdat ik alles wat ik deed vals vind.'
Deze conclusie is dermate juist dat er geen woorden voor zijn. Het is het eindpunt en een begin.
Ge hebt verschillende vormen van cynisme, meent Rob. Eén van die cynismen werd het kernpunt van een publicatie die hij niet langer verdedigen wil: 'Ge kunt niet op mensen neerkijken.'
Het is het gebruikelijke cynisme. 'Wat wilt ge worden?' vragen ze. En ge antwoordt: ik wil een mens zijn.
Rob: 'Ik ga het volhangen. Notities, foto's, notities. Als het vol hangt, schilder ik alles wit.' Met het witschilderen wacht hij tot zaterdag. Het wit moet vers zijn.

Rob formuleert het probleem van wat zich zo vaak op gratuite manier als actuele kunst presenteert.
'Ik heb de analyse gemaakt, voor mezelf - misschien te helder. Het feit dat ik nu een jury heb, maakt deel uit van het werk.'

Taak voor deze en volgende week: Formuleer wat ge niet wilt doen. Maak een analyse, bij voorkeur helder, van wat overbodig is. Schrap wat in het plaatje past.

'Ik ben in een crisis gekomen,' geeft Rob toe. De Trostkisten, waar hij gedurende enige tijd lid van was, heeft hij de rug toegekeerd.
Het eerste jaar in 3d viel mee. Hij deed een overstap naar architectuur en kwam in een totaal leeg gat terecht. De cynische reflexen lagen voor het rapen als drollen.

In de hall neemt een bezoeker de display met croxcards door. Hij heet Joe en komt uit Thailand. Zijn volledige naam is Ruangsak Anuwatwimon. Zijn werk maakt deel uit van een collectie die nu in Kemzeke te zien zou zijn, over dat project hebben ze in De Morgen bericht.
Tegenwoordig lees ik De Morgen alleen op maandag, is net zo makkelijk. Dog ---> skelet ---> ashes. Het discours vaqn Joe is in feite makkelijk te transponeren naar dat van De Morgen: eerst heb je een hond, dan heb je een dooie hond, het skelet, dat steek je in brand, waarom je het in brand steekt doet er niet toe, wat overblijft is een hoopje as. Met dat hoopje as ga je aan het werk.

Zo goed als alles laat zich tot as herleiden: de koe, een kat, pythons, een kakkerlak. 'Burn them and use the ashes. Connections make another human building.'
Ik moet toegeven dat ik niet veel snap van het discours van Joe. Zijn Engels accent hangt aan zijden draadjes en we hebben P.J. Harvey op iTunes. Als ik het goed heb zouden kinderen over een gigantische hoeveelheid connecties beschikken (brain connections), wat tijdens het volwassen worden minder en minder wordt: it fails and fails and falls down.

Joe brengt een interessante connectie te berde. In het Russisch heb je de naam Juri wat hier te lande tot Joeri verbasterd werd. In Thailand heb je Yuri, wat 'cute' betekent. Het Japanse yuree betekent 'a good mind'.