vrijdag 15 juni

14u50

La Cambre in de Louisalaan. Régis is ergens op het tweede of het derde, zegt Ian. We betreden de blauwe lift. Een jonge vrouw, een brunette, komt er bij staan. Zij en Ian kennen elkaar. Magaly Moreau heet ze. Ze studeert schilderkunst. Zij gaat er uit op het zesde, wij snorren door naar het achtste.

19u30 - Anderlecht

Na de jury, van de afdeling Teken- en Schilderkunst waar onder andere Lucia Penninckx lesgeeft, raak ik in gesprek met Erik Leon. De kaastafel laat op zich wachten.

Eén van de spectaculairste jury's die ik me herinner was in Vilvoorde. Van de juryleden werd niet veel meer dan aanwezigheid pro forma verlangd, de punten waren reeds tijdens het Paleolithicum in een stenen tablet gebeiteld, hieraan kon niet getornd worden. De juryleden schreden door het gebouw, er werd een oordeel medegedeeld en we knikten beleefd. Af en toe, op vaststaande tijdstippen, kwam het tot een prijsuitreiking. Wie de prijs zou ontvangen was vooraf geregeld. De winnares werd op hartelijk applaus onthaald. Hierna schreden we met z'n allen naar een lokaal waar de feestdis klaarstond. Er werd tot laat in de nacht getafeld.

De vader van Erik Leon reed met een Simca Ariane, verneem ik. Dat was na de oorlog. Terwijl de meeste landgenoten het tijdens die gouden jaren zestig voor de wind hadden, boerde de familie Leon achteruit. De motor van de Simca was vervangen door die van 2PK, exemplarisch. Erik had een oudere broer en heeft de revolutie die The Beatles veroorzaakten van nabij meegemaakt. Begin jaren zestig was hij een knaap van een jaar of acht. Hij herinnert zich legendarische momenten. Ze luisterden naar The Beatles op een aftandse radio. De hele periode had iets van een revolte. The Stones traden in Amsterdam op en het werd een triomf. Mick en Keith tijdens een boottochtje in een van de grachten kwam op het nieuws. Fans sprongen in het water en zwommen naar het bootje toe. Leon vertelt het met een vurigheid die levendige taferelen tevoorschijn tovert. Later begon hij zich op jazz toe te leggen wat voor hem met Ornette Coleman begon. Circle van Anthony Braxton. Van Weston The African Cookbook. Tristano is bij het grote publiek minder bekend. Hij herinnert zich een concert in Heist-Op-Den-berg, in de legendarische keet van Juul Anthonissen, met Lee Konitz, Warne Marsh en Peter Ind. Dat moet begin jaren zeventig geweest zijn. Tristano zelf was er niet bij. Tristano is een van de toppers, daar zijn we het over eens. Ook kunt ge moeilijk naast Monk plays Ellington kijken, meent Erik. Met Douanier op de cover - een statement. Op die plaat hebt ge een van de mooiste versies van Caravan.
Het is met Ornette Coleman begonnen, herhaalt hij. Albert Ayler hadden ze buiten gesmeten, bij z'n label, en toen trad hij op in Fondation Maeght. 'Ik denk in Antibes.' Zijn beste concert.
Ik breng Conquistador van Taylor te berde. Alles van Cecil VOOR Blue Note, stelt Erik, vind ik zeer goed. Conquistador is een probleemgeval. Hij heeft het vinyl, ik heb het, en geen van beiden luisteren we er naar. Met Conquistador, meent Erik, werd free jazz problematisch. Dennis Charles was de drummer van het Cecil Taylor Quartet. Er was een interview met Dennis Charles in Jazz Magazine. Ze kloppen bij Dennis aan, een garagepoort. Dennis Charles zit te drummen in een garage, ergens in New York. Een autodidact. Naar eigen zeggen wist hij niet wat hij deed, puur intuïtie, geen opleiding. Enfin, hij belandt bij Gil Evans. Gil Evans wil Dennis Charles voor een opname en Dennis speelt fantastisch, drie nummers. Tijdens het vierde nummer gaat het fout. Gil Evans wil iets dat Dennis niet waarmaken kan. Hij gaat af, wordt vervangen door Elvin Jones.
Shelly Manne, nog zo iemand. Afgerekend als blank en West Coast. Werd gepakt omdat hij ook meer commerciële dingen deed. Ze schepten poen.

Mark Van Den Hoof is een oude bekende van Erik. Ze hebben in dezelfde band gespeeld, Mark op tenor en sax, Erik op contrabas. Ze deden bebop nummers. In essentie, meent Erik, is Mark Van Den Hoof een 'free'-man, hoewel hij dat niet graag toegeeft.

Erik komt terug op Ornette Coleman. 'Als ge 't moet hebben van uw intuïtie, de hele tijd, dan zijt ge kwetsbaar.'

Nog iets, een detail: hij woont in Sint-Martens-Bodegem, vlakbij brouwerij Girardin.

Alle jury's zijn beëindigd, ook de speciale jury. Een troep studenten betreedt de gelagzaal en de directeur neemt het woord. 'Benny Wallace,' fluistert Erik, 'in Antwerpen, spijtig dat ik dat gemist heb.'