zaterdag 23 juni

11u30 - croxruimte

Hilde en iemand met roodgeverfd haar hebben de prints van Liesbeth met bruin papier afgeplakt. Het ziet er gaaf uit. Hilde zou er pas enkele minuten eerder vandoor zijn gegaan. Voor iemand die de ganse nacht heeft doorgewerkt, ziet Rob er best fris uit.
Hij heeft een laptop bij, vertelt hij, en kon op internet.
Dat is die aansluiting van Boudry, zeg ik, buren een eind verderop in de Lucas Munichstraat die een draadloze hebben.
In de corridor naar crox3 en in crox3 zelf is niets veranderd. Ik vraag Rob uit over de gebeurtenissen die vannacht plaats vonden en maak wat crox-monsieurs klaar, Rob heeft honger. Met het witschilderen begon hij na middernacht. Is dit niet helemaal zeker, besluit dat het iets na middernacht geweest moet zijn.
De vloer van de kubusruimte ligt bezaaid met exemplaren van een editie van het magazine waar hij hoofdredacteur van is. Hij heeft ze gebruikt als krantenpapier, om de vloer af te schermen. Kranten en magazines hebben geen hoger, ze hebben een lager doel, na consumptie om er de aardappelschillen in te dumpen of om een vloer tegen verfspatten te beschermen.
Rond een uur of vier ging hij maffen. Als matras, voor zover ge het woord gebruiken kunt, volstond een opeenstapeling van wat doeken. Meer is niet nodig. Op dennentakken, in een schuur, op wat kussens, in een hoek van de kamer, op de harde stenen desnoods. De penetrante geur van de witte latexverf hield hem wakker. Hij lag te wachten op het drogen van de verf.
De brief - het eerste exemplaar - schreef hij iets na middernacht. Na de brief volgde een verflaag.
Ik verneem dat Frank Van De Veire de promotor is. Studenten hebben tegenwoordig een promotor. Na de doorstane studie moet het op eigen kracht.

Ik controleer de voorraden. Er is rode wijn op overschot, de voorraad witte kan eventueel bijgevuld worden. Ik stoot een glas van het barmeubel. Rob ruimt de scherven op. Scherven brengen geluk.
We hebben het over de katharsis. Het zuiveren, de zuivering. Rob linkt het aan Katharisme - de Katharen, zuiver van geest. Het is een juiste wending: zuiverheid is een immaterieel begrip. De properte in de stockruimte is een ander paar mouwen.
Oedipus. We hebben het over Oedipus. De verblinding en de archetypische zuiverheid van een actuele scene waar geen zuiverheid is, en properte is er evenmin. De blinde ziet door het oog van een ander.
'De brief schrijven,' zegt Rob, 'moet op het laatste moment. En wordt nog moeilijk.'
Regen roffelt op het dak. Een vliegje warrelt over het barmeubel.

Ik breng de stockruimte op orde. Taak 1 is ordenen van de mobiele ladenkast. Dat neemt wat tijd. Taak 2 is samenbrengen van het audio en video materieel. Ik ontdek een afstandsbediening van het merk Philips, zonder dvd. Dvd's van Philips hebben we niet.
Sjoerd met nog een doos publicaties. Druppels roffelen over het dak. Hij belt Daniël Libens en verneemt dat Kim de foto's op maandag komt recht hangen.
-(verbazing): 'Maandag?' Maandag is de jury, vandaag de receptie - wat meer in het algemeen betekent: 1 gasten zullen ontvangen worden (we zullen gasten ontvangen), een tot meerdere gasten; 2 op officiële wijze zullen we gasten vangen, een groot aantal gasten die op een speciaal daartoe vastgesteld tijdstip hier in de croxruimte hun opwachting zullen komen maken - verwacht wordt dat enkelen onder hen zullen doorstomen naar Netwerk Aalst waar het andere deel van de receptie plaatsvindt - tevens wordt verwacht dat enige enthusiastelingen zich te buiten zullen gaan aan het uitspreken van felicitaties of andere gelijkaardige bewoordingen - een kleine minderheid zal kritiek formuleren. Recepties bovendien, zoals bekend, onderscheiden zich van andere bijeenkomsten of aanverwante aangelegenheden door het feit dat zowel de personen des huizes als de gasten blijven staan. De Van dale, als steeds op haarscherpe wijze terzake, geeft aan hoe dat komt: omdat er geen gelegenheid is om te gaan zitten. Daarom dus blijven zij staan. Als iemand niet gaat zitten op plaatsen waar dit net wel verwacht wordt, durft men wel eens op schertsende wijze opmerken: 'het lijkt hier wel een staande receptie'. En als kers op de taart: 5 (als begrip uit de communicatiewetenschap) wijze waarop een gesproken of geschreven tekst of kunstwerk door hoorder, lezer of kijker wordt ontvangen.
Rob zit op een stoel en knoopt z'n schoenveters dicht. Sjoerd belt Kim. Ik stap door de corridor naar crox3 en betreed de stockruimte. Wanorde veroorzaken is een stuk makkelijker dan het scheppen van orde.
Sjoerd met de mededeling dat Kim en Maarten vandaag nog afkomen. Ze stonden net op het punt om te vertrekken.
Rob helpt opruimen. Het zwarte gordijn - dat hij vannacht als slaapzak gebruikte - wordt opgeplooid. Sjoerd steekt een handje toe. Ik vul de ijskast bij, Rob veegt de vloer. Telefoon van Kwinten. Ik noteer het adres: Ketelstraat 58, Vinkt. Tijdens het vegen van de vloer traceert Rob een rood spinnetje. Sjoerd moet ervandoor. Afspraak op de receptie.

16u20 - Vinkt

Een godvergeten boerengat. Vinkt staat wel op de kaart aangeduid (cartologen zien niet zo gauw iets door de vingers) maar vanaf Deinze wordt de weggebruiker in het duister gelaten over de vindplaats van het dorpje.
De Ketelstraat geeft uit op het Martelarenplein vlakbij de kerk. Het Martelarenplein, dat geen plein is maar een wat breed uitgezette bestrating, heeft zijn naam te danken aan wat vrij algemeen bekend staat als De slag om Vinkt. Het tragische voorval dateert uit vorige Wereldoorlog. Verzetsstrijders namen een Duits konvooi te grazen. De represailles van de bezetter waren van een ook nog hedentendage gebruikelijke brutaliteit: in Vinkt werden de dorpelingen in de kerk samengedreven en standrechterlijk geëxecuteerd.
Ketelstraat 58 is een sponzig gele villa. Op het gazon vooraan staan een oude kromwilg en een haagbeuk (of beukhaag, naar verluid niet helemaal hetzelfde) in de vorm van een kubus.
Monika Van Paemel zou van Poeke zijn, verneem ik. Dat is een eind verderop. In 'De Vermaledijde' werd De slag om Vinkt beschreven.
De moeder van Kwinten werkt als verzorgster. Ze zal er niet bij zijn op de receptie vanavond.
We rijden over Deinze en bashen zowel het huidige als het toekomstige bewind. Marktstrategieën hebben Vlaanderen uitgeloogd tot een plat en op inhoudelijk vlak verpauperd wingebied. De steenweg van Kortrijk op Gent is exemplarisch.
Kwinten leest Kafka niet omdat Kafka zelf daar niet van wilde weten. Ge moet respect hebben voor iemand zijn gedacht, meent hij, zeker als het zijn eigen werk betreft.

In de croxruimte Annik en Kim en Maarten. Rob drentelt wat in het rond. Na het afscheid, zo meteen, treint hij naar Antwerpen. De avond in huiselijke kring doorbrengen, vroeg in bed.
Bram en Julie betreden de hall. Kwinten houdt zich gedurende enige tijd bezig met de dataprojector in de mediaruimte. In crox3 plakt Bram de bekabeling met witte tape af, in huiselijke kring als het ware, zijn lief en zijn moeder en de vriend van zijn moeder kijken toe.
De eerste bezoekers treden aan. De receptie is begonnen.
Rob wacht op zijn promotor, Frank Van De Veire. De frontman van Final Detail en Jamez Dabramski doen een soundcheck, een katastrofale hoop geluidshinder die het decibelniveau van de oerknal benadert.

Frank Vande Veire in zeven haasten. De verstrooide professor heeft wat tijd verloren aan Sint-Jacobs. Hij ging er van uit dat croxhapox zich aan Sint-Jacobs bevindt - een époque die reeds in 1991 afgesloten werd.
De soundcheck zorgt er voor dat de receptie tijdelijk naar het woonerf verhuist. Kwinten en Bram, jong geweld, geven er een lap op. Metal kabaal dat geen andere bedoeling heeft dan hinderlijk te zijn. Ik trek Dabramski aan zijn mouw en adviseer om op te krassen naar een plek achterin de corridor en de set kort te houden, zo mogelijk iets korter dan de soundcheck.
Na de soundcheck betreden de bezoekers in grote getale de hall.
De rosharige vrouw die Hilde assisteerde met het behangen van de mdf-wand, een collega van Hilde, heet Annelies. Bram informeert of hij de laptop niet beter in de mediaruimte stationeert. Kim bekijkt het werk van Kwinten. Gwendolyne vraagt zich af of er ook boven op het platform van de kubus iets te beleven valt. Nieuwsgierige blikken - de moeder en de oma van Kim. Laura in een shirt met horizontaal patroon. Ellen van het tweedejaar met een handgemaakte publicatie. Het dochtertje van Bob Vandeputte schaft zich twee croxcards aan, die van Debra en die van Dianna. Sarah en Jelle.
De explosie begint. Waanzin. Iedereen vlucht het woonerf op. Ik gooi de poort dicht wat overigens geen zak uitmaakt. Alleen Jelle trotseert het decibelniveau. De set heeft het karakter van een terreuraanslag wat ongetwijfeld ook de bedoeling is. Sjoerd en Rene bekijken de foto's van Annik. Twee dames betreden de hall, Ilse Roman en nog iemand. Met de vingertoppen in de oorschelp stappen ze helemaal tot achterin de corridor. Julie filmt.
De frisgroene rok van een dame, een groen van pas ontloken twijgjes.
Bram glundert.

Na de geluidsexplosie nemen Ilse en Marijke aan de bar plaats. Ze hebben het over 'De ademtocht van Gilberte en Henriëtte', een performance die paar maanden geleden in Nieuwpoort begon. Vanuit Nieuwpoort zakken ze naar het zuiden van het land af. Maandelijkse intervallen. Eerst Nieuwpoort, dan het Muziekbos in de omgeving van Ronse, dan Odeur in de buurt van Luik, dan Luik, dan de grotten van Han en de Hoge Venen. Op elk van die plekken vindt een korte, muzikale entre-acte plaats die telefonisch beluisterd kan worden.
Joris Vermassen brengt 'De Bijeneters' van Peter Terrin te berde.
Jos springt binnen. Hij blijft niet lang, er is een receptie in de Zebrastraat waar Pjeroo Robjee een project heeft. Later Marc en Ria en FF. Een zekere Tashi overhandigt z'n visitekaartje.
Ik ontkurk een fles 'Les Plaisirs du Pere Guillot'. Boudewijn en Lu vervolledigen het bezoekersaantal, Gil van het SMAK die naar Bram informeert. Ik stel Gil aan Boris voor.
De schermbeveiliging van de laptop valt telkens uit. Het gros van de bezoekers bevindt zich op het woonerf. In crox3 zitten Lu en Boudewijn naar het werk van Dabramski te kijken.
'Home Cooking' van Jimmy Smith parelt door de luidsprekers.
Een bezoeker met de vraag of we een buurthuis zijn. 'Een parochiezaal,' corrigeer ik. 'Ah - maar, allez, het had gekund he.'

Patrick Baele was gevraagd om een videoverslag te maken van een project van Tuymans in het Sint-Barbaracollege maar gaf er de voorkeur aan om eens in crox langs te komen. Het gesprek komt op de dubbele moraal ven bepaalde epigonen van de actuele kunstscene. Industrieel geörienteerde kunst, het nieuwe akademisme.
In de croxruimte is het de gaande en de komende man. Veel bezoekers, dat was te verwachten. Studenten, ex-studenten, familieleden en leerkrachten aangedikt met de gebruikelijke vloed aan bezoekers.
Joris en Nancy vallen binnen. Op straat hebben ze FF ontmoet die er net vandoor is. Hij moet nog naar Antwerpen.

Joris, Guy en Patrick nestelen zich aan de bar. Nancy is moe. Boris en Davy stappen op. We luisteren naar Magnus. Marc informeert hoe het met Lucia zit. We bespreken de website en de huidige stand van zaken.
In het discours roffelen de pauken van de Semana Sancta, niet die van het noorden in de straten van Pamplona waar ge tijdens de pauzes tussen het geroffel door een speld kunt horen vallen, maar die van het zuiden, die van Màlaga, Sevilla, Cordoba waar kinderen tussen de in rituele gewaden uitgedoste acteurs en figuranten doorhollen met een op een lekstok lijkende bol kaarsvet. Tenoren van het discours zijn Joris en Patrick.
'Er is ergens een grens waar de klootzakkerij begint...' Intellectuelen doen zich als wolven tegoed aan het lamme corpus van het actuele discours.
Het onderzoek, de intellectualisering, het kunsthistorische verantwoordelijkheidsbesef... In de actuele scene zijn er nogal wat kunstenaars die niet zonder kunnen. Zonder tuimelt wat formeel door eenieder als scheet herkend wordt van z'n sokkel.
Joris: 'Bij die gasten is dat een lichte vorm van machtswellust. Castratiedrang.'
Over Documenta moet ge trouwens niet dik doen: de interessantste Documenta was die van Arnold Bode in 1955. Tegenwoordig is Documenta niet meer dan een modieuze en gemediatiseerde versie van le Salon d'Arts zoals ze het in de negentiende eeuw hadden, een akademisme traditie die vooral burgerlui en analfabeten bekoort. 'Personencultus heeft het modernisme de das omgedaan,' stelt Joris. 'In vraag stellen en dat blijven doen, daar gaat het om.'
In de kunstwereld zit massa's rechts geld.
'Het conceptmuseum', stelt Patrick, 'is een uitvinding van eind achttiende eeuw.' Wat aanvankelijk een revolutionaire gedachte was - het conserveren van - werd gauw een in kotjes steken en veranderde in het tegendeel van beweging en revolutie. Wat revolutie was, werd akademie. De vele duizenden galeries die we tegenwoordig hebben zijn een voortzetting van de salons van eind achttiende eeuw.
Een positief element: door de democratisering van het creatieve onstaan nieuwe normen.

overzicht
-onverwachte elementen (geen overzicht)
-het analfabetisme van het beeld en de filosofie van het cerebrale (de intellectualisering van het discours)
-de synthese
-een vaststelling: mensen kunnen geen beelden meer decoderen
-'moet ik er een tekening bij maken?' (het discours kan niet zonder het beeld dat aan het discours voorafgaat)
-de mensen die synthetiseren dat zijn de mensen van het beeld
Etienne Vermeersch gaat in discussie met Philippe De Winter: in de kranten een foto van Etienne en Philippe, ze drinken een pintje - en de macht van het beeld: Etienne Vermeersch drinkt een pintje met een van de koptstukken van het Blok, de verbroedering van een verstrooide professor en de frontman van het schorem.
-vervang behoudsgezindheid door beeldend denken

Nancy is moe.

De favoriete Documenta van Joris is 1972, die van Harald Szeeman.
De favoriete Documenta van Patrick zijn 4 en 5. Patrick is in Köln geboren. 'Ik was op mijn fietske aan het rijden en ik zag die affiche. MUCHA, de tekst van Documente V, die van 1972, werd gevormd door insekten.'

We luisteren naar Shorter. 'John Coltrane is een autosnelweg, Wayne Shorter is een stratenplan,' merk ik op.
Shorter is te verkiezen boven Coltrane. John Wayne is een andere kwestie.
Guy en Patrick lachen luidkeels.

We sluiten af met Inventions & Dimensions van Hancock. Subliem.