14u30
En ik die dacht dat 'Lignes. En quête d'une mémoire', een film uit 2006 van Elias Grootaers, binnenkort op Canvas getoond zou worden. Elias valt uit de lucht. Op Canvas zijn Zuid-Amerika en Azië in de mode, meent Elias. De media zijn trendgevoelig. Een documentaire film op filmfestivals vertoond krijgen is ook het een en ander, verneem ik. De huidige trend is mainstream. Middelmaat, de nulfactor van een maat voor niets.
We spreken af om 'Lignes' tijdens de Gentse Feesten in croxhapox te programmeren, elke dag om 5 uur 's avonds.
Elias brengt begrippen als plotpoints, plants en payoffs en wants en needs te berde. Plotpoints hebben een reguliere volgorde: de eerste act (of eerste actie), dan een katharsis, dan de resolutie. In Grizzly Man veegt Herzog de vloer aan met plotpoints en het resultaat is een meesterwerk.
Voorbeeld van een reguliere plotpoint. Eerste act: Poesjkin komt het toneel opwandelen en struikelt over Gogol. Poesjkin valt, blijft roerloos liggen. Gogol krabbelt verward overeind, kijkt beduusd om zich heen, zet enkele stappen, eerst die kant, dan een andere kant uit, en struikelt over Poesjkin. Het is het beroemde door Daniil Charms geschetste tafereel. Katharsis (plotpoint twee): Poesjkin krabbelt overeind en struikelt over Gogol. Gogol krabbelt overeind en struikelt over Poesjkin. Resolutie: Poesjkin struikelt over Gogol, Gogol struikelt over Poesjkin. Strikt volgens de wetten van het Hollywooddrama is het een reguliere plot.
De plants (iets wordt aangebracht) en de payoffs (de verwachting wordt ingelost) zijn naadloos: Gogol ligt op de Bühne, Poesjkin komt aanwandelen en struikelt zoals verwacht over Gogol. Gogol kruipt overeind, hobbelt wat in het rond, struikelt over Poesjkin. Het is een perfecte plot.
In Azië is er een boom van wilde films en in de kunstensector is het her en der huilen met de pet op.
Het gesprek komt op Chantal Akerman. We tikken de site van Akerman aan en ontdekken dat 'Portrait d'une fille dans les années soixantes, à Bruxelles' in 1994 gemaakt werd. 'Jeanne Dielman', nog zo'n meesterwerk - dat ze daar geen kathedraal voor bouwen. Gedenarrativeerde, gedepsychologiseerde cinema, Elias heeft er een woord voor: post-cinema. De film na de film. De film na de film op Canvas. De film voor de film op Canvas. De film tijdens de film op Canvas. Film.
Liesbeth valt binnen. Ze is in Gent. Ik stel Elias aan Liesbeth voor en Liesbeth aan Elias. Liesbeth heeft de gebeurtenissen met Rob op de voet gevolgd, ze wil het werk van Rob zien. Het vacuüm van de kubusruimte intrigeert. Met Jan plant ze een week in Nice, begin augustus, vakantie.
Met 'La photographie comme moyen d'activation d'oeuvres participatives', de thesis die ze vorige maandag te verdedigen had, haalde ze 18 op 20. Punten zijn punten, Moineau nam in schoonheid afscheid van een interessante en belangwekkende leergang.
Er zijn bezoekers en Liesbeth vraagt zich af wat er in de verste ruimte te zien is.
We bekijken de films van Jamez Dabramski. De volgorde van de films stemt niet overeen met de mogelijkehden die de afstandsbediening levert. Film 8 opent op 2 en 6 opent op 5, enzovoort, sudoku real time.
Liesbeth vertelt dat ze een halve dag met het repareren van een fiets bezig was. Het begon met een platte band. Ze stak een verse binnenband op het fietswiel. Dat was ok. Het zag er goed uit. Een verse binnenband is een verse binnenband. Dartel sprong ze op de fiets, reed avonturen tegemoet en kreeg een klapband. Het wiel ontplofte. De binnenband, waar het wiel ontploft was, toonde een rafeling. Ze stak een verse binnenband op het wiel.
Tijdens het pompen knalt de fietsband open. Tijdens het pompen. Liesbeth vergelijkt de eerste en de tweede ontploffing. Het gat van de binnenband hangt in rafels uiteen. Het zijn twee ontploffingen en het gebeurt telkens krek op dezelfde plaats.
Dus ik had een andere buitenband nodig, vertelt ze. Ze rept zich naar een fietswinkel, koopt een buitenband, twee binnenbanden, patchkes, lijm. Terug thuis - de juiste maat van binnenband - gaat ze weer aan het werk. 'Soms zeggen ze,' zegt ze, 'dat ge tot 40 psi moogt pompen. Op die band stond dat ge tot 75 kost gaan.' Eerst pompt ze de band een beetje op. Ze brengt hem aan in het fietswiel. Maar, let op - 'van uw versnellingskabeltje komt er een vijske en ge moet dat vasthangen op een kabeltje, een kabeltje met schakeltjes dat uit de naaf van het wiel komt. Ge hebt dat kabeltje. Ge moet dat er over halen. Maa-aar. In de moer is ook een gat. Ik wist niet hoe het allemaal werkte dus ik heb dat kabeltje door het gat gehaald, ben die moer beginnen vastdraaien en toen is het kabeltje met schakeltjes afgebroken.'
Resultaat: de versnelling kapot. 'Dat was dikke pech, maar goed, niet getreurd, niet zo erg. Ik draai het wiel weer helemaal vast, de trommelrem en zo, zet de fiets op zijn wielen, pomp de achterband nog een beetje meer op en. De binnenhand duwt de buitenband er af. Ik denk dat te kunnen repareren zonder de band er af te halen, maar ik knoei een beetje, bewerk de binnenband met een lepel en de lepel maakt scheurtjes. Die probeer ik met patchkes te lijmen - zonder het wiel van de fiets te halen. Ik plak er één, zie dat er nog een scheurtje is, plak ook dat scheurtje, zie dat het eerste niet goed gelijmd is, herplak het eerste. Alles is in orde. Ik pomp de band op, spring op de fiets, een kort ritje en. Pssssshhhh. Platte band. In de Bommelstraat, dat was er om vragen natuurlijk. Dus ik haal het wiel er weer af en steek er een nieuwe band op. Dat ging vlot. Toen was de fiets gerepareerd.'
Paar dagen geleden zijn Liesbeth en Jan in Parijs naar een optreden van Vive La Fête geweest. Ze hebben ook een concert van Turzi meegemaakt, twee gitaristen, twee drummers, de drums vooraan op het podium.
Stollismen. Het Stolleem. Een Stolliaans uitgangspunt. Aan Stoll gelieerde invalshoeken. Stolliteit.
Ze wil leren boksen, zegt ze.
Allez vooruit, straks is het jachtseizoen geopend en kunnen we weer op joggers jagen.
Rob belt me. Het is na sluitingstijd, zijn moeder is op de proclammatie. Of het kan. Kom maar af, zeg ik.
De moeder van Rob betreedt de kubusruimte en leest de afscheidsbrief. Ze heeft betraande ogen, knuffelt Rob. We praten over het afscheid van Rob.
zaterdag 30 juni 2007
vrijdag 29 juni 2007
vrijdag 29 juni
Een Atlantische storing jaagt over de kanaalzone. Regen teistert de Gentse binnenstad. Aan de oprit van het woonerf is Hanssens een vracht hout aan het uitladen. De vrachtbestuurder is een ruige vent, iemand met poten aan zijn lijf. Een jonge blonde vrouw botst bijna tegen één van de balken aan. Ze kijkt om, glimlacht geschrokken.
Met dit weer verwacht ik geen bezoekers maar dat valt tegen.
De eerste bezoekers zijn er alweer vandoor als Wouter Feyaerts binnenvalt. Wouter is tegenwoordig actief aan het Kask als gastdocent, de afdeling Beeldhouwen waar onder andere ook Peter Rogiers en Ludwig Van De Velde lesgeven. We hebben het over Steven Baelen en Pieter De Clercq, beiden komen wellicht dit jaar nog in croxhapox aan bod. De diaprojector van Sarah Westphal spreekt tot de verbeelding.
We betreden de kubusruimte. 'Rob,' zeg ik, 'heeft er een lap op gegeven.' Wouter herinnert zich het afstudeerproject van Aarich Jespers die zijn werk in sokkels had verpakt. Hij installeert zich in de kubusruimte en leest de afscheidsbrief van Rob.
In crox3 hetzelfde probleem als gisteren: de afstandsbediening doet het niet.
Wouter stelt zich vragen bij de huidige trend: wat goed is de kop indrukken, wat slecht of middelmatig is bekronen. Nivelleren, dat is zowat het sleutelbegrip van het discours tegenwoordig.
Wouter vertelt over een project in Kunst-Zicht. Hij had een grofblauw geweer gemaakt met tape en pvc-buizen, een jachtgeweer, twee meter lang en keistrak. De ochtend nadat hij het ding had binnengebracht, stelde hij vast dat de curator het werk had omgeplooid, het geweer was verbogen. De persoon in kwestie glunderde en zei dat het om een experiment ging, hij had het geweer verbogen - zonder de kunstenaar te raadplegen - en zo aan de muur tentoongesteld omdat hij dat beter vond.
Thibault en Gil van het SMAK. Dan een hele tijd niemand. Ik neem De Morgen door. De cultuurbijdrage beperkt zich dit keer tot een stuk over Watou, een concert van Justin Timberlake, tax shelter, Rock Werchter en een halve pagina over een humorfestival. Er werd een recordbedrag neergeteld voor 'Les Fleurs du mal', er is een nieuwe Harry Potter op komst en Led Zeppelin overweegt een reünie.
Net voor sluitingstijd springen Sjoerd en Gwendolyne binnen. Sjoerd brengt de dataprojector terug. We ontdekken dat de afstandsbediening ontbreekt. Sjoerd belt Merel en Lena en verneemt dat drie studenten van 3d voor Coming People geselecteerd werden: Leen, Boris, Sarah.
Met dit weer verwacht ik geen bezoekers maar dat valt tegen.
De eerste bezoekers zijn er alweer vandoor als Wouter Feyaerts binnenvalt. Wouter is tegenwoordig actief aan het Kask als gastdocent, de afdeling Beeldhouwen waar onder andere ook Peter Rogiers en Ludwig Van De Velde lesgeven. We hebben het over Steven Baelen en Pieter De Clercq, beiden komen wellicht dit jaar nog in croxhapox aan bod. De diaprojector van Sarah Westphal spreekt tot de verbeelding.
We betreden de kubusruimte. 'Rob,' zeg ik, 'heeft er een lap op gegeven.' Wouter herinnert zich het afstudeerproject van Aarich Jespers die zijn werk in sokkels had verpakt. Hij installeert zich in de kubusruimte en leest de afscheidsbrief van Rob.
In crox3 hetzelfde probleem als gisteren: de afstandsbediening doet het niet.
Wouter stelt zich vragen bij de huidige trend: wat goed is de kop indrukken, wat slecht of middelmatig is bekronen. Nivelleren, dat is zowat het sleutelbegrip van het discours tegenwoordig.
Wouter vertelt over een project in Kunst-Zicht. Hij had een grofblauw geweer gemaakt met tape en pvc-buizen, een jachtgeweer, twee meter lang en keistrak. De ochtend nadat hij het ding had binnengebracht, stelde hij vast dat de curator het werk had omgeplooid, het geweer was verbogen. De persoon in kwestie glunderde en zei dat het om een experiment ging, hij had het geweer verbogen - zonder de kunstenaar te raadplegen - en zo aan de muur tentoongesteld omdat hij dat beter vond.
Thibault en Gil van het SMAK. Dan een hele tijd niemand. Ik neem De Morgen door. De cultuurbijdrage beperkt zich dit keer tot een stuk over Watou, een concert van Justin Timberlake, tax shelter, Rock Werchter en een halve pagina over een humorfestival. Er werd een recordbedrag neergeteld voor 'Les Fleurs du mal', er is een nieuwe Harry Potter op komst en Led Zeppelin overweegt een reünie.
Net voor sluitingstijd springen Sjoerd en Gwendolyne binnen. Sjoerd brengt de dataprojector terug. We ontdekken dat de afstandsbediening ontbreekt. Sjoerd belt Merel en Lena en verneemt dat drie studenten van 3d voor Coming People geselecteerd werden: Leen, Boris, Sarah.
donderdag 28 juni 2007
donderdag 28 juni
14u
Een aantal gebruikelijke handelingen in min of meer gebruikelijke volgorde: poort openen... de puinhoop na de jury van maandag jl. overschouwen... de vloer ligt vol geitenblad... geen idee waar dat piepschuim vandaan komt... stekkers inpluggen... dataprojectoren activeren... stoelen op elkaar stapelen... bar en keuken op orde brengen... afwassen van... reinigen van... de vloer aanvegen met... materiaal opbergen... een kartonnen doos open maken... de stapel catalogi aanvullen...
Bezoekers. De hond Oshk, Kim en Maarten en de oma van Kim, familie.
De schoolbel. Dan Joachim. 'Ik zal eens tonen wat ik bij heb,' zegt hij. Een roest winkelmandje, een pillenkast en een kleine vitrine met mokatines.
Stief vraagt of hij zijn camionette voor de poort mag zetten. Hij is aan het verhuizen.
Dan Quinten De Bruyn en een afspraak om de foto's die hij in Mumbai maakte in de kubusruimte te tonen. We bekijken het werk van Bram. De afstandsbediening doet het niet.
In de mediaruimte zit Joachim in de problemen met het waterpas hangen van de pillenkast. Het werk komt aan de muur vlakbij het barmeubel terecht. Stief is schilderijen aan het inladen, oud werk - 'echt confronterend,' geeft hij toe. Om die oude schilderijen waar hij jarenlang niet naar omkeek weer onder ogen te krijgen, bedoelt hij. Een verhuis is het ideale moment om te schiften.
Na sluitingstijd rij ik naar IPS in de Rooigemlaan. Aan de Heuvelpoort zit het verkeer muurvast.
IPS is een gloednieuwe kunstruimte boven het Internationaal Pers Centrum. Tuur Delodder is één van de initiatiefnemers. Van Bert, de eigenaar van het pand, hoeven ze geen huur te betalen. De bovenste verdieping stond leeg. Ze hebben de boel opgeruimd, de muren proper gezet, alles strak gemaakt. Het blauwe tapijt was er al.
Tento 1 brengt werk van Frances Berry, de vriendin van Tuur, van Mathias - die de eigenlijke aanzet gaf - en van Tuur zelf.
Van Tuur twee raketten of obussen. Hij overweegt een straatproject met die obussen. Van Frances een aantal in stof uitgevoerde duiven: de witte Varkenet, een kipduif en de Nürnberger Swallow zijn er drie van. 'I have all the names in my sketchbook,' zegt ze, 'but I can't remember the names.'
De tekeningen van Mathias stellen kruiden en grassen voor. Ze komen allemaal van het wandelpad vlakbij de plek waar hij woont.
Het gesprek komt op de jury's van maandag en dinsdag en de vaststelling dat KAMP volgend jaar drie keer aan bod komt in het crox-programma, één keer als collectief, twee keer met een solo van een van de groepsleden. Tuur redeneert over de veranderingen die croxhapox onderging sinds zijn tankgarage-project in september 2005. Croxhapox is uitgegroeid tot een experimenteel kunstencentrum. We zijn het erover eens dat het in feite maar beter is dat we in 2005 kapten met het project van Tazro Niscino. Ook Tuur had een déjà-vu gevoel. Eén van de doorslaggevende argumantaties om het project niet te doen was dat Tazro amper op de hoogte bleek van hoe hij het aanpakken moest en voorts ook geen enkele interesse leek te hebben voor meer specifieke elementen zoals het behangpapier of het meubilair waarmee het kamertje bemeubeld hoorde te worden.
Van de diersoorten komen de reuzenpinguïn, de ijsduiker en de vale aasgier aan bod.
Na het ACEC-project had KAMP iets in Vlissingen - het thema toen was een motel - en een project in Eeklo. De titel van dat project was 'Geert' en stelde het geraamte van een prehistorische vis voor.
'De openbare omroep betaalt ons te weinig voor het voetbal' kopt De Morgen op bladzijde 21. Het is een artikel dat je op de sportbladzijden zou verwachten of in de rubriek 'geld & zaken'. Voor De Morgen valt het onder cultuur.
Amos Oz wint de Spaanse Asturiasprijs. Het is een tand die de identiteit van mummie Hatsjepsoet bewijst: 'Een kies die zeker van koningin Hatsjepsoet is, past perfect in de bovenkaak van de mummie.'
Ook vandaag gaat het leeuwenaandeel naar recensies die met pop en rock te maken hebben: Marilyn Manson, Maximo Park, Bart Peeters, Morcheeba, Gossip en Rock Werchter.
Couleur Café brengt gezelligheid in alle kleuren. Voorts een bijdrage over een historische VRT-fictieserie, een interview met regisseur Rieks Swarte en een foto van de oudste ivoren mammoet ter wereld.
Hogeschool Sint-Lukas Brussel, waar naar verluid Jan De Cock afstudeerde, bouwt een klooster om tot open campus.
De sectie actuele kunst beperkt zich dit keer tot een artikeltje over Damien Hirst die van plagiaat beschuldigd wordt.
Een aantal gebruikelijke handelingen in min of meer gebruikelijke volgorde: poort openen... de puinhoop na de jury van maandag jl. overschouwen... de vloer ligt vol geitenblad... geen idee waar dat piepschuim vandaan komt... stekkers inpluggen... dataprojectoren activeren... stoelen op elkaar stapelen... bar en keuken op orde brengen... afwassen van... reinigen van... de vloer aanvegen met... materiaal opbergen... een kartonnen doos open maken... de stapel catalogi aanvullen...
Bezoekers. De hond Oshk, Kim en Maarten en de oma van Kim, familie.
De schoolbel. Dan Joachim. 'Ik zal eens tonen wat ik bij heb,' zegt hij. Een roest winkelmandje, een pillenkast en een kleine vitrine met mokatines.
Stief vraagt of hij zijn camionette voor de poort mag zetten. Hij is aan het verhuizen.
Dan Quinten De Bruyn en een afspraak om de foto's die hij in Mumbai maakte in de kubusruimte te tonen. We bekijken het werk van Bram. De afstandsbediening doet het niet.
In de mediaruimte zit Joachim in de problemen met het waterpas hangen van de pillenkast. Het werk komt aan de muur vlakbij het barmeubel terecht. Stief is schilderijen aan het inladen, oud werk - 'echt confronterend,' geeft hij toe. Om die oude schilderijen waar hij jarenlang niet naar omkeek weer onder ogen te krijgen, bedoelt hij. Een verhuis is het ideale moment om te schiften.
Na sluitingstijd rij ik naar IPS in de Rooigemlaan. Aan de Heuvelpoort zit het verkeer muurvast.
IPS is een gloednieuwe kunstruimte boven het Internationaal Pers Centrum. Tuur Delodder is één van de initiatiefnemers. Van Bert, de eigenaar van het pand, hoeven ze geen huur te betalen. De bovenste verdieping stond leeg. Ze hebben de boel opgeruimd, de muren proper gezet, alles strak gemaakt. Het blauwe tapijt was er al.
Tento 1 brengt werk van Frances Berry, de vriendin van Tuur, van Mathias - die de eigenlijke aanzet gaf - en van Tuur zelf.
Van Tuur twee raketten of obussen. Hij overweegt een straatproject met die obussen. Van Frances een aantal in stof uitgevoerde duiven: de witte Varkenet, een kipduif en de Nürnberger Swallow zijn er drie van. 'I have all the names in my sketchbook,' zegt ze, 'but I can't remember the names.'
De tekeningen van Mathias stellen kruiden en grassen voor. Ze komen allemaal van het wandelpad vlakbij de plek waar hij woont.
Het gesprek komt op de jury's van maandag en dinsdag en de vaststelling dat KAMP volgend jaar drie keer aan bod komt in het crox-programma, één keer als collectief, twee keer met een solo van een van de groepsleden. Tuur redeneert over de veranderingen die croxhapox onderging sinds zijn tankgarage-project in september 2005. Croxhapox is uitgegroeid tot een experimenteel kunstencentrum. We zijn het erover eens dat het in feite maar beter is dat we in 2005 kapten met het project van Tazro Niscino. Ook Tuur had een déjà-vu gevoel. Eén van de doorslaggevende argumantaties om het project niet te doen was dat Tazro amper op de hoogte bleek van hoe hij het aanpakken moest en voorts ook geen enkele interesse leek te hebben voor meer specifieke elementen zoals het behangpapier of het meubilair waarmee het kamertje bemeubeld hoorde te worden.
Van de diersoorten komen de reuzenpinguïn, de ijsduiker en de vale aasgier aan bod.
Na het ACEC-project had KAMP iets in Vlissingen - het thema toen was een motel - en een project in Eeklo. De titel van dat project was 'Geert' en stelde het geraamte van een prehistorische vis voor.
'De openbare omroep betaalt ons te weinig voor het voetbal' kopt De Morgen op bladzijde 21. Het is een artikel dat je op de sportbladzijden zou verwachten of in de rubriek 'geld & zaken'. Voor De Morgen valt het onder cultuur.
Amos Oz wint de Spaanse Asturiasprijs. Het is een tand die de identiteit van mummie Hatsjepsoet bewijst: 'Een kies die zeker van koningin Hatsjepsoet is, past perfect in de bovenkaak van de mummie.'
Ook vandaag gaat het leeuwenaandeel naar recensies die met pop en rock te maken hebben: Marilyn Manson, Maximo Park, Bart Peeters, Morcheeba, Gossip en Rock Werchter.
Couleur Café brengt gezelligheid in alle kleuren. Voorts een bijdrage over een historische VRT-fictieserie, een interview met regisseur Rieks Swarte en een foto van de oudste ivoren mammoet ter wereld.
Hogeschool Sint-Lukas Brussel, waar naar verluid Jan De Cock afstudeerde, bouwt een klooster om tot open campus.
De sectie actuele kunst beperkt zich dit keer tot een artikeltje over Damien Hirst die van plagiaat beschuldigd wordt.
woensdag 27 juni 2007
woensdag 27 juni
De Morgen op woensdag. Zouden ze op de gebruikelijke boekenbijlage na iets over cultuur hebben?
Jazeker, De Morgen is een kwaliteitskrant en ziet cultuur als iets van de hoogste orde. De cultuurbijlage opent dan ook met een bijdrage over Ilse De Meulemeester en het luxeleventje dat zij en haar partner zouden leiden. Véronique De Kock verklaart dat ze nog altijd single is. Dan iets over Ivan De Vadder en Justin Timberlake.
De reünie van The Verve zou er dan toch komen en na Werchter treedt Amy Winehouse ook in de AB op. Anciaux introduceert de Vlaamse cultuurstad wat zou passen in het participatiedecreet. 'Mochten Oostende of Mechelen in de toekomst tot Europese culturele hoofdstad worden uitgeroepen - beide steden koesteren ambities op dat vlak - dan heeft Anciaux nog een extraatje van 700.000 euro achter de hand.'
Op de cultuurpagina's van een kwaliteitskrant mag Paris Hilton niet ontbreken: 'Hilton verlaat de gevangenis en de wereld stopt met draaien', kopt De Morgen. Wie dit keer evenmin ontbreken zijn Panamarenko (Snuisteren in een schatkamer) en Jan De Cock die Amerika verovert. Volgens de recensent studeerde Jan De Cock aan Sint-Lukas Brussel.
Brussel ontspoort à la flamande: de apotheose met Will Tura op 11 juli komt rechtstreeks op VTM. In Thebe is een mummie geïdentificeerd als koningin Hatsjepsoet en de David van Donatello krijgt een opknapbeurt. Foccroulle blikt terug op 15 jaar De Munt. In Leuven hebben ze een autonoom gemeentebedrijf opgericht, de doelstelling is het realiseren van een museumsite. Humo wordt weer heel even humoradio en in oktober mogen we op het Gentse Filmfestival Bajofondo Tango Club verwachten.
In Brussel zoeken ze een cultuurhuis. Voorts wijdt De Morgen als gebruikelijk nogal wat bladzijden aan rock en pop. Er is een vooruitblik op Rock Werchter en een mega-interview met Maxi Jazz. Berlijnse politici kanten zich tegen Tom Cruise. Op Rock Werchter echter worden sorterende kampeerders beloond met koffiekoeken.
Volgens Eric Rinckhout is de tentoonstelling van de week een retrospectieve van de Franse fotograaf Bernard Plossu in Charleroi. Rosas herneemt 'Rain' en in de Vlaamse Opera neemt Rita Gorr in grote schoonheid afscheid.
analyse
Op een totaal van 48 bijdragen 5 die met beeldende kunst in verband gebracht zouden kunnen worden. Jan De Cock verovert Amerika (ze zijn er wel heel erg vroeg bij, het MOMA-project opent volgend jaar pas); het atelier van Panamarenko dat vanaf zaterdag in het MuHKA te bezichtigen is; een retrospectieve van de Franse fotograaf Bernard Plossu in het Fotomuseum en tenslotte een evocatie van twee vrouwelijke sterren: de mummie Hatsjepsoet die in Thebe heerste over de achttiende dynastie en een stralende Paris Hilton, eindelijk weer op vrije voeten.
varia
1/ Op de instalraamlocatie toont de ruit ter rechterzijde sporen van kristalafzetting. Het werk is een ingreep van de Franse kunstenaar Stéphane Cauchy.
2/ Een reactie van Sjoerd op 'Jan De Cock op verovering in de VS', de recensie van Ward Daenen: 'De laatste alinea is interessant. SINT LUKAS BRUSSEL, de Hogeschool waar hij afstudeerde. Ward van De Morgen is goed op de hoogte vandaag over gisteren. (!?) Jan mag op de maan of mars exposeren, zijn eerste SOLO was in Croxhapox en hij studeerde af in 3D/KASK, groet'
3/ Anja en Lina op wandel in Nieuwland. Anja is zwanger.
Jazeker, De Morgen is een kwaliteitskrant en ziet cultuur als iets van de hoogste orde. De cultuurbijlage opent dan ook met een bijdrage over Ilse De Meulemeester en het luxeleventje dat zij en haar partner zouden leiden. Véronique De Kock verklaart dat ze nog altijd single is. Dan iets over Ivan De Vadder en Justin Timberlake.
De reünie van The Verve zou er dan toch komen en na Werchter treedt Amy Winehouse ook in de AB op. Anciaux introduceert de Vlaamse cultuurstad wat zou passen in het participatiedecreet. 'Mochten Oostende of Mechelen in de toekomst tot Europese culturele hoofdstad worden uitgeroepen - beide steden koesteren ambities op dat vlak - dan heeft Anciaux nog een extraatje van 700.000 euro achter de hand.'
Op de cultuurpagina's van een kwaliteitskrant mag Paris Hilton niet ontbreken: 'Hilton verlaat de gevangenis en de wereld stopt met draaien', kopt De Morgen. Wie dit keer evenmin ontbreken zijn Panamarenko (Snuisteren in een schatkamer) en Jan De Cock die Amerika verovert. Volgens de recensent studeerde Jan De Cock aan Sint-Lukas Brussel.
Brussel ontspoort à la flamande: de apotheose met Will Tura op 11 juli komt rechtstreeks op VTM. In Thebe is een mummie geïdentificeerd als koningin Hatsjepsoet en de David van Donatello krijgt een opknapbeurt. Foccroulle blikt terug op 15 jaar De Munt. In Leuven hebben ze een autonoom gemeentebedrijf opgericht, de doelstelling is het realiseren van een museumsite. Humo wordt weer heel even humoradio en in oktober mogen we op het Gentse Filmfestival Bajofondo Tango Club verwachten.
In Brussel zoeken ze een cultuurhuis. Voorts wijdt De Morgen als gebruikelijk nogal wat bladzijden aan rock en pop. Er is een vooruitblik op Rock Werchter en een mega-interview met Maxi Jazz. Berlijnse politici kanten zich tegen Tom Cruise. Op Rock Werchter echter worden sorterende kampeerders beloond met koffiekoeken.
Volgens Eric Rinckhout is de tentoonstelling van de week een retrospectieve van de Franse fotograaf Bernard Plossu in Charleroi. Rosas herneemt 'Rain' en in de Vlaamse Opera neemt Rita Gorr in grote schoonheid afscheid.
analyse
Op een totaal van 48 bijdragen 5 die met beeldende kunst in verband gebracht zouden kunnen worden. Jan De Cock verovert Amerika (ze zijn er wel heel erg vroeg bij, het MOMA-project opent volgend jaar pas); het atelier van Panamarenko dat vanaf zaterdag in het MuHKA te bezichtigen is; een retrospectieve van de Franse fotograaf Bernard Plossu in het Fotomuseum en tenslotte een evocatie van twee vrouwelijke sterren: de mummie Hatsjepsoet die in Thebe heerste over de achttiende dynastie en een stralende Paris Hilton, eindelijk weer op vrije voeten.
varia
1/ Op de instalraamlocatie toont de ruit ter rechterzijde sporen van kristalafzetting. Het werk is een ingreep van de Franse kunstenaar Stéphane Cauchy.
2/ Een reactie van Sjoerd op 'Jan De Cock op verovering in de VS', de recensie van Ward Daenen: 'De laatste alinea is interessant. SINT LUKAS BRUSSEL, de Hogeschool waar hij afstudeerde. Ward van De Morgen is goed op de hoogte vandaag over gisteren. (!?) Jan mag op de maan of mars exposeren, zijn eerste SOLO was in Croxhapox en hij studeerde af in 3D/KASK, groet'
3/ Anja en Lina op wandel in Nieuwland. Anja is zwanger.
dinsdag 26 juni
eindejaarsprojecten 3d, deel twee
locatie: Netwerk VZW (Aalst)
13u30. Rene en Sjoerd leiden de jury in. Sjoerd stelt de juryleden voor. Die van gisteren. Enkele van de aanwezigen waren er gisteren niet bij: Chris die met Koek meekwam en achterin de auto plaatsnam, de leden van het KAMP-collectief en andere personen die als promotor of co-promotor aantreden.
Sarah Dhont komt als eerste aan bod.
Op straat is een hevig zoete geur - van de glucosefabriek aan het kanaal, beweert iemand. Paul opent de doorgang.
Om massale samenscholing te vermijden mogen dit keer alleen de juryleden mee naar binnen. Achterin de galerij staan houten zuilen opgesteld, voorin uit plankjes en houtblokken opgebouwde boomstronken. Iemand van de Cultuurdatabank telefoneert me en vraagt of ik het herfstprogramma al ter beschikking heb.
Evert wil weten of het werk naar bijvoorbeeld wortels en zuilen refereert. Voor Sarah zijn het bomen. De technische gegevens zijn: palletten - ze verzaagt de palletten en selecteert op dikte, niet op kleur.
'Dat dat soort werk,' merkt Rene op, 'lijdt onder de deadline.'
Iemand vraagt hoelang ze al in deze ruimte bezig is. 'Een week,' zegt Sarah, 'ja, een week.' Hans met een opmerking over de fysieke ervaring: erdoor lopen, eromheen stappen, ernaast gaan staan, kijken.
We belanden aan het kanaal. Aan de overkant drijft een motorsloep op de Dender, YOKO, het bootje van Benjamin. De presentatieruimte is een kleine kamer met betraliede ramen, de portierswoning. ''t Is een klein kamertje,' verklaart Sjoerd. Alleen de juryleden en de promotor mogen er in.
Dan een tussenverdieping. In de gang staan ladders opgesteld. Er is een smalle doorgang, hier een deur wijd open, daar een deur dicht. Op het deurpaneel de mededeling GEEN TOEGANG. In de lange, smalle ruimte bevinden zich ladenkasten en werkbanken en een verbluffende hoeveelheid werkmateriaal.
De deur dicht is een witte huiskamerdeur. Leen Persoons laat zich heel even zien.
De vierde candidaat vandaag is Anton Shabalinski uit Wit-Rusland. In een gang op het gelijkvloers heeft Anton zijn atelier nagebouwd. Hij staat de aanwezigen te woord. Rene kauwt op een sneetje brood.
Een krijtbord.
Een rode schilderkist en een rol ribkarton die als sokkel dient voor een zonnebril.
Een stapel vierkante vellen papier en de mededeling DROMEN ONDER DRUK.
De werktafel.
Onder de werktafel dozen met schriften, kaften, een catalogus - die van de afstudeerprojecten editie 2005 - en papierresten.
Evert observeert de werktafel en raakt heel even een als koker opgerolde stapel vergeelde vellen papier aan.
Een FESTOOL cleaner, het materiaalkarretje.
Bart zit op de armleuning van een fauteuil, Evert fluit een deuntje, Sven Tassaert bestudeert een module.
Een fototoestel van het merk ZENIT-E en een koekjesdoos versierd met promotiemateriaal van de Koninklijke familie.
Een kartonnen doos met houtblokjes.
De jury verzamelt voor een computerscherm. Hier is ongetwijfeld het eigenlijke werk van Anton te bekijken. Er is een geur van koffie.
Naast de koffietafel een schuimig witbrood van RESTO. Aan het plafond hangt een bleekblauw, paraplu-achtig voorwerp.
Sven is gebiologeerd door de modules.
Anton legt uit. Hendrik nam op de sofa plaats en zit gedurende enige tijd voor zich uit te staren.
Op een zwarte plooitafel een stapel kartonnen dozen van ILFORD.
Twee naaimachines, een groene ZUNDAPP Elcona en een Toyota.
Een groen blikje met beitels en dergelijke en de linkerhelft van de ansicht van Simon.
Handwerkmaterieel. Een slijpschijf van FLEX bijvoorbeeld.
Tegen de andere muur, naast een tafel waarop foto's liggen, staat een zwaar gehavende radiocassettespeler van het merk Panasonic.
Een kopje koffie. Paul Lagring betreedt de doorgang.
Op een van de raamkozijnen twee witte en vierkante doeken.
Een ventilator blaast koele lucht. 'A fan, in het Engels,' merkt Tuur op. Hij heeft drumstokken vast, in elke hand één, dikke drumstokken, custom 36, VIC FIRTH.
Paul Lagring en Patrick Merckaert en passant.
Boeken, het merendeel heeft Russische titels. 'Het leven van teksten', een editie over literatuurwetenschap en 'Als in een donkere spiegel' van Frank Vande Veire. Het derde deel van In De Ban van De Ring van Tolkien, Robinson Crusoe van William Dafoe. Bovenop de boeken staat een schilderijtje opgesteld. Het stelt een onherbergzaam berglandschap voor met rotsen en een wilde bergstroom.
Nog een fotofoestel, een PENTAX. In een ronde koekendoos bevinden zich een aantal modulaire elementen.
Op nog een raamkozijn staan schetsboeken, kunstboeken en catalogi opgesteld. Er is een editie met groene cover en de titel 'The ECMA code of folding carton styles'.
Simon gaat op de weegschaal staan, hij weegt 80 kilo.
De parasol is een parachute en de geur op straat die van de lindenbomen. 'De geurige, roomwitte, vaak geslachtige bloemen,' legt Thijsse uit in Geïllustreerde Flora van Nederland, 'staan in bijschermen.' 'De bloemen,' vervolgt de plantendeskundige bladzijde 549, 'hebben overvloedige honing in de holte der kelkbladen (vooral op vochtige zomermorgens mooi te zien). Bijen, hommels, vliegen komen de honing halen, grijpen zich vast aan de meeldraden en bewerken zo de kruisbestuiving.'
'Wij blijven hier zitten,' maakt Rene duidelijk na het concert van Simon. De juryleden bedoelt hij.
We stappen op. Ik beland in de portierswoning. Ook Annik is van de partij. Benjamin legt uit, redundant, en wijst op een grote, nagetekende kaart de route aan die hij heeft gevolgd. Eerst van Gent naar Merelbeke. Daar besefte hij dat het te vlug ging. Hij wende de steven en voer weer naar Gent, nam de bovenschelde voorbij Oudenaarde en Bossuit, hier l'haut Escaut: Warcoing, Tournai. Dan het kanaal Niny-Blaton-Peronnes, vervolgens dat van Blaton naar Ath. Hij passeerde Blaton, Ath, Lessines, voer vervolgens de Dender op. Geraardsbergen, Ninove, Aalst.
Op straat is de geur van de lindenbomen spoorloos verdwenen.
De jury blijft bezig. De eerste bezoekers wippen binnen. Een jonge vader, de kleine heet Wiene, is twee maanden oud en draagt een hoofddeksel dat op een theemuts lijkt.
Een bejaarde man klampt me aan. Ik herken de schipper. Hij heet Jerome en vraagt waar Benne is. In de portierswoning.
We stappen naar de portierswoning. Het voetpad. Een dode hommel. De bomen. Aan de overzijde van de Dender het bootje van Benne. In de portierswoning is volk. De deur is op slot. Ik tik op het raam. El Desperado komt opendoen.
20u - het conclaaf
De juryleden en de promotoren zijn in conclaaf. Het gaat er spannend aan toe.
Op straat passeren twee negerinnen die plastiekzakken torsen. Gwendolyne betreedt de vergaderzaal met hapjes.
'Niet op attitude beoordelen,' zegt een van de aanwezigen. Attitude en inhoud van de persoon tegenover elkaar afwegen. Dan een interessante vraagstelling: 'Wat is kunst maken?'
'Wat wordt er verwacht?' vraagt iemand.
Rene: De twijfel is mooi.
In de gang Jonas en Preben en Steffie.
Er volgt een roundup met de studenten. Bram is er niet. Rene neemt het woord en leest de punten voor. Er wordt geapplaudiseerd. De punten zijn bekend. Er zijn drie prijzen uitgedeeld, vernemen we, maar dat is voor later, tijdens de proclammatie.
Evert zoekt zijn jas. De jas, een groene oliejekker, is zoek.
locatie: Netwerk VZW (Aalst)
13u30. Rene en Sjoerd leiden de jury in. Sjoerd stelt de juryleden voor. Die van gisteren. Enkele van de aanwezigen waren er gisteren niet bij: Chris die met Koek meekwam en achterin de auto plaatsnam, de leden van het KAMP-collectief en andere personen die als promotor of co-promotor aantreden.
Sarah Dhont komt als eerste aan bod.
Op straat is een hevig zoete geur - van de glucosefabriek aan het kanaal, beweert iemand. Paul opent de doorgang.
Om massale samenscholing te vermijden mogen dit keer alleen de juryleden mee naar binnen. Achterin de galerij staan houten zuilen opgesteld, voorin uit plankjes en houtblokken opgebouwde boomstronken. Iemand van de Cultuurdatabank telefoneert me en vraagt of ik het herfstprogramma al ter beschikking heb.
Evert wil weten of het werk naar bijvoorbeeld wortels en zuilen refereert. Voor Sarah zijn het bomen. De technische gegevens zijn: palletten - ze verzaagt de palletten en selecteert op dikte, niet op kleur.
'Dat dat soort werk,' merkt Rene op, 'lijdt onder de deadline.'
Iemand vraagt hoelang ze al in deze ruimte bezig is. 'Een week,' zegt Sarah, 'ja, een week.' Hans met een opmerking over de fysieke ervaring: erdoor lopen, eromheen stappen, ernaast gaan staan, kijken.
We belanden aan het kanaal. Aan de overkant drijft een motorsloep op de Dender, YOKO, het bootje van Benjamin. De presentatieruimte is een kleine kamer met betraliede ramen, de portierswoning. ''t Is een klein kamertje,' verklaart Sjoerd. Alleen de juryleden en de promotor mogen er in.
Dan een tussenverdieping. In de gang staan ladders opgesteld. Er is een smalle doorgang, hier een deur wijd open, daar een deur dicht. Op het deurpaneel de mededeling GEEN TOEGANG. In de lange, smalle ruimte bevinden zich ladenkasten en werkbanken en een verbluffende hoeveelheid werkmateriaal.
De deur dicht is een witte huiskamerdeur. Leen Persoons laat zich heel even zien.
De vierde candidaat vandaag is Anton Shabalinski uit Wit-Rusland. In een gang op het gelijkvloers heeft Anton zijn atelier nagebouwd. Hij staat de aanwezigen te woord. Rene kauwt op een sneetje brood.
Een krijtbord.
Een rode schilderkist en een rol ribkarton die als sokkel dient voor een zonnebril.
Een stapel vierkante vellen papier en de mededeling DROMEN ONDER DRUK.
De werktafel.
Onder de werktafel dozen met schriften, kaften, een catalogus - die van de afstudeerprojecten editie 2005 - en papierresten.
Evert observeert de werktafel en raakt heel even een als koker opgerolde stapel vergeelde vellen papier aan.
Een FESTOOL cleaner, het materiaalkarretje.
Bart zit op de armleuning van een fauteuil, Evert fluit een deuntje, Sven Tassaert bestudeert een module.
Een fototoestel van het merk ZENIT-E en een koekjesdoos versierd met promotiemateriaal van de Koninklijke familie.
Een kartonnen doos met houtblokjes.
De jury verzamelt voor een computerscherm. Hier is ongetwijfeld het eigenlijke werk van Anton te bekijken. Er is een geur van koffie.
Naast de koffietafel een schuimig witbrood van RESTO. Aan het plafond hangt een bleekblauw, paraplu-achtig voorwerp.
Sven is gebiologeerd door de modules.
Anton legt uit. Hendrik nam op de sofa plaats en zit gedurende enige tijd voor zich uit te staren.
Op een zwarte plooitafel een stapel kartonnen dozen van ILFORD.
Twee naaimachines, een groene ZUNDAPP Elcona en een Toyota.
Een groen blikje met beitels en dergelijke en de linkerhelft van de ansicht van Simon.
Handwerkmaterieel. Een slijpschijf van FLEX bijvoorbeeld.
Tegen de andere muur, naast een tafel waarop foto's liggen, staat een zwaar gehavende radiocassettespeler van het merk Panasonic.
Een kopje koffie. Paul Lagring betreedt de doorgang.
Op een van de raamkozijnen twee witte en vierkante doeken.
Een ventilator blaast koele lucht. 'A fan, in het Engels,' merkt Tuur op. Hij heeft drumstokken vast, in elke hand één, dikke drumstokken, custom 36, VIC FIRTH.
Paul Lagring en Patrick Merckaert en passant.
Boeken, het merendeel heeft Russische titels. 'Het leven van teksten', een editie over literatuurwetenschap en 'Als in een donkere spiegel' van Frank Vande Veire. Het derde deel van In De Ban van De Ring van Tolkien, Robinson Crusoe van William Dafoe. Bovenop de boeken staat een schilderijtje opgesteld. Het stelt een onherbergzaam berglandschap voor met rotsen en een wilde bergstroom.
Nog een fotofoestel, een PENTAX. In een ronde koekendoos bevinden zich een aantal modulaire elementen.
Op nog een raamkozijn staan schetsboeken, kunstboeken en catalogi opgesteld. Er is een editie met groene cover en de titel 'The ECMA code of folding carton styles'.
Simon gaat op de weegschaal staan, hij weegt 80 kilo.
De parasol is een parachute en de geur op straat die van de lindenbomen. 'De geurige, roomwitte, vaak geslachtige bloemen,' legt Thijsse uit in Geïllustreerde Flora van Nederland, 'staan in bijschermen.' 'De bloemen,' vervolgt de plantendeskundige bladzijde 549, 'hebben overvloedige honing in de holte der kelkbladen (vooral op vochtige zomermorgens mooi te zien). Bijen, hommels, vliegen komen de honing halen, grijpen zich vast aan de meeldraden en bewerken zo de kruisbestuiving.'
'Wij blijven hier zitten,' maakt Rene duidelijk na het concert van Simon. De juryleden bedoelt hij.
We stappen op. Ik beland in de portierswoning. Ook Annik is van de partij. Benjamin legt uit, redundant, en wijst op een grote, nagetekende kaart de route aan die hij heeft gevolgd. Eerst van Gent naar Merelbeke. Daar besefte hij dat het te vlug ging. Hij wende de steven en voer weer naar Gent, nam de bovenschelde voorbij Oudenaarde en Bossuit, hier l'haut Escaut: Warcoing, Tournai. Dan het kanaal Niny-Blaton-Peronnes, vervolgens dat van Blaton naar Ath. Hij passeerde Blaton, Ath, Lessines, voer vervolgens de Dender op. Geraardsbergen, Ninove, Aalst.
Op straat is de geur van de lindenbomen spoorloos verdwenen.
De jury blijft bezig. De eerste bezoekers wippen binnen. Een jonge vader, de kleine heet Wiene, is twee maanden oud en draagt een hoofddeksel dat op een theemuts lijkt.
Een bejaarde man klampt me aan. Ik herken de schipper. Hij heet Jerome en vraagt waar Benne is. In de portierswoning.
We stappen naar de portierswoning. Het voetpad. Een dode hommel. De bomen. Aan de overzijde van de Dender het bootje van Benne. In de portierswoning is volk. De deur is op slot. Ik tik op het raam. El Desperado komt opendoen.
20u - het conclaaf
De juryleden en de promotoren zijn in conclaaf. Het gaat er spannend aan toe.
Op straat passeren twee negerinnen die plastiekzakken torsen. Gwendolyne betreedt de vergaderzaal met hapjes.
'Niet op attitude beoordelen,' zegt een van de aanwezigen. Attitude en inhoud van de persoon tegenover elkaar afwegen. Dan een interessante vraagstelling: 'Wat is kunst maken?'
'Wat wordt er verwacht?' vraagt iemand.
Rene: De twijfel is mooi.
In de gang Jonas en Preben en Steffie.
Er volgt een roundup met de studenten. Bram is er niet. Rene neemt het woord en leest de punten voor. Er wordt geapplaudiseerd. De punten zijn bekend. Er zijn drie prijzen uitgedeeld, vernemen we, maar dat is voor later, tijdens de proclammatie.
Evert zoekt zijn jas. De jas, een groene oliejekker, is zoek.
maandag 25 juni 2007
maandag 25 juni
13u30 - eindejaarsprojecten 3d, jury
Annik is gisteren nog bezig geweest met het aanpassen van de belichting, zodat de projectie van Sarah beter uitkomt.
In crox2 staat een tafel op schragen, een grote tafel. De tafel, afgewerkt met een lichtblauw tafellaken, is bedoeld voor de jury. Toeval of niet: het blauw is zo goed als identiek aan het blauw van de muur van Zoete.
In de mediaruimte heeft Kwinten een donkerblauw gordijn aangebracht. Het hangt pal voor het barmeubel en sleept in het water, vochtvlekken en slordige plooien reduceren het bedoelde effect tot quasi nul. Joris bevindt zich achter het gordijn en schat Rob als doodnerveus in. We hebben het heel even over die onuitstaanbaar luide performance van Dabramski en Kwinten. Van de juryleden zijn er enkele die ik niet ken. Jurgen heeft een bedrijfje, Inge is een van de stuwende krachten van Bataclan. De anderen zijn ouwe bekenden, Vigdis met een paardenstaart, Wouter op glunderende wijze en Evert is Evert, hij steekt een kop boven iedereen uit. Wie is er nog? De studenten, dat spreekt, ook Rob. Simon die zijn opstelling in Netwerk heeft. We hebben het over zijn kaartje. Het kaartje is de weergave van een equal loudness contour.
De docenten, de promotoren en de juryleden nemen aan tafel plaats. Rene neemt het woord. Sjoerd stelt de juryleden voor, Jurgen die een bedrijfje heeft, Vigdis en haar paardenstaart, Inge van Bataclan, Wouter die Wouter is en Evert is Evert. Jurgen studeerde af in 1994, dat is de eerste lichting 3d, alle andere juryleden zijn van latere datum, Evert promoveerde in 1997, Vigdis, Wouter en Inge in 2000. Dit jaar is de laatste lichting, de laatste lichting die onder de noemer '3 dimensionele vormgeving & multimedia' valt.
Rene en Sjoerd nemen om beurten het woord. De studenten staan in een wijde kring om de tafel. Sjoerd legt uit hoe het met de lijsten en de punten zit. Op de tafel staan lege kopjes koffie, een koffiethermos en andere spullen die normaal gesproken bij een jury horen, ook een bord met kersen.
Rene en Sjoerd leggen het verloop van de jury uit. Rob is de eerste. We wachten op Frank. De juryleden kunnen één voor één de kubus betreden, Evert gaat als eerste.
Rob vertelt me dat hij het niet kon maken om er niet bij te zijn - naar de medestudenten toe, en vond uiteindelijk ook het risico dat de juryleden het als arrogant zouden inschatten een doorslaggevend argument. Ik vertel Rob dat ik mijn eindwerk, dat was eind jaren zeventig, twee maanden voor de jury zou plaatsvinden van de hand deed. Ik organiseerde een tentoonstelling, nodigde de docenten uit, verkocht alles en vertrok naar Amerika.
Jurylid Vigdis betreedt de kubusruimte. In de hall zijn Rob en Rene en Frank in gesprek. Ik spreek Andre aan. We hebben het over Elias Grootaers. Bob komt een kijkje nemen. Met Inge heb ik het over Bataclan en Cirq.
Een voor een betreden de juryleden de kubusruimte. Ze verzamelen op het woonerf. Rob staat ze te woord. De analyse heeft hij niet tijdens de gebeurtenis zelf gemaakt, legt Rob uit, maar later, achteraf, toen het voorbij was.
'Het afscheid lag eigenlijk al vroeger,' verduidelijkt Rene.
Frank Vande Veire stelt dat een begrip als mislukking niet aan de orde is. Rob zegt het op een andere manier: de aanvaarding.
Rene (scherp): 'Wat aanvaardt ge dan?'
Rob legt uit. Waar het om gaat, is waar het echt om gaat. In 3d heeft hij een identiteit opgebouwd. Nu neemt hij afstand van die identiteit. 'Het gaat om bewustzijn.'
Op zijn twaalfde was hij zich voor het eerst bewust van het feit dat hij zich bewust was. Op zijn 18de veranderde dat. Er kwam een ander bewustzijn. Rob noemt dit bewustwordingsproces 'scherpen van het bewustzijn'. Vigdis stelt een aantal vragen. Rene neemt het woord.
'Toch wel moedig,' merkt Evert op.
Een opmerking van Hans Op De Beeck: misschien was het consequenter geweest om het werk in de kubusruimte niet te tonen.
Rob meent van niet. Hij legt uit hoe hij het ziet.
In de hall staat een donkeroranje koersfiets tegen de muur ter linkerzijde.
Candidaat 2 is Annik. De jury verzamelt in crox2. Sarah Dhont en Kelly komen er bij staan.
Met Frank een gesprek over het brainbox project. De tweede editie is voor najaar 2008. Luid gelach weerklinkt. 'Het leuke eraan,' hoor ik een van de juryleden opmerken, 'is het subtiele verschil.'
In het atelier van Stief dondert een vracht voorwerpen op de vloer.
Na Annik komt Boris. Het discours van Boris is doordacht en transparant. Het begint met een uiteenzetting over politieke en artistieke activiteit en het zoeken naar een methode om die uitersten op een coherente wijze samen te brengen. Aanvankelijk liepen beide activiteiten elkaar voor de voeten. Intussen heeft hij zich toegespitst op de beeldmanipulaties van de consumptiegerichte marktideologie. Morgen, na de jury, werpt hij zijn oude identiteit af en muteert hij definitief in het alter ego Boris Ljugov. Ljugov werkt als reclamefotograaf voor een fictief bedrijfje. De producten die het bedrijf aanbiedt zijn onder andere vervreemding, isolatie, racisme, prostitutie. Boris geeft een voorbeeld: een studie aan een of andere Nederlandse universiteit gaf aan dat daling van de overheidssteun voor onderwijs de prostitutie bij studenten aanwakkert.
Een van de juryleden brengt het begrip revolutie te berde. Vigdis stelt een vraag naar de effectiviteit van de beelden die Boris gebruikt, of niet het gevaar dreigt dat het werk van Ljugov op den duur in esthetisch formalisme zal verzanden.
Boris pareert en stelt dat hij het esthetische karakter van de foto's onderuit haalt door er slogans en tekst aan toe te voegen. Hierdoor krijgt het werk een subversief karakter. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt.
We stappen met z'n allen naar Lucas Munichstraat 90 waar het werk THE ADVENTURE OF GETTING LOST hangt.
Steffie op de fiets. Ze was op weg naar huis, stapt af. Annik steekt een sigaret op. Op het voetpad aan de overzijde van de straat passeert een luidruchtig klasje. Een Atlantische storing steekt de kop op, de eerste regendruppels kletteren over het straatdek.
De vierde candidaat is Bram. Jury, promotoren, docenten en medestudenten verzamelen in crox3. Hans Op De Beeck probeert de afstandsbediening, aanvankelijk met weinig succes. Regen roffelt over het dak en voegt een extra dimensie toe aan de dreigende soundtrack.
Ik stap naar de mediaruimte en tref er Simon en Steffie aan. Met Steffie een pas de deux over Christiaan Pilz en het geplande project oktober eerstkomend. Lente 2008 komt beter uit, zegt ze. Komt goed uit voor Steven Baelen of Pieter De Clercq, dat zien we nog.
Leen Persoons. Zij en Simon en Sarah Dhont komen morgen aan bod, in Netwerk.
Het gesprek komt op de stratosfeer van het actuele en de vele duizenden artistieke interessanties die vaak niet kunnen tippen aan het kabbelend geruis van een bergbeekje of, om een ander voorbeeld te geven, het vallen van een blad in het withete zonlicht van een oude zomerdag. Of, ook zeer voorbeeldig, de briljante improvisaties van de mannetjesmerel. Sarah heeft twee merels verzorgd, zegt ze, wijfjes. Ze zijn dood gegaan. In mijn hand dood gegaan, zegt ze. Ze maakt aanschouwelijk hoe het is om in haar hand dood te gaan. Ook het andere mereltje is gestorven, eerst Rodica, dan Dodica de dag erna, des nachts. En sindsdien is er een mannetjesmerel in de dakgoot. En een nieuw spreekwoord: 'een mereltje dood hebben' - of: aan iets een mereltje dood hebben.
Met het werk van Rob dacht Sarah eerst dat het zwart ging worden. Het zwart van de dood en het rouwproces. In Egypte is het wit. In Spanje is het rouwproces een stuk langer dan hier gebruikelijk is. Zigeuners verbranden niet alleen de dode maar ook al zijn bezittingen. Een dode Viking wordt in open zee begraven: vanop de oever richten ze brandende pijlen op de sloep.
Dat nagels en haar blijven groeien. 'Groeien,' merkt Rob op, 'is geen teken van leven.' Het is niet meteen duidelijk of wij het hier mee eens zijn. Joris en Bram komen er bij staan.
De jury verzamelt in de corridor en doet zich tegoed aan het werk van Kim. Een vraag van Vigdis: 'Hoe zijt ge er op gekomen om hotelkamers als locatie te gebruiken.'
Steffie schuift mee aan. Het wollen truitje dat ze bijheeft - met dit wisselvallige weer geen overbodige luxe - is van het merk DING. De jury intussen schuift door naar de laatste foto waarop de rugzijde van een naakte dame te zien is, ze ligt op het tapijt in een donkere hotelkamer. Op bed ligt Oshk, de hond van Kim. Wat verderop in de gang zijn Joris en Bram in gesprek. Kim legt uit dat er niet gefotoshopt werd - elementen toevoegen en zo, is niet gebeurd. Wel retouches, dat wel. Evert wil weten of het beeld op voorhand bedacht werd of ontstond door een interactie met het model. In de hall tref ik Hilde en Leen en Sarah aan. Joris nam plaats aan de jurytafel. We hebben het heel even over Oostende. Annik zou een sokkel willen - voor haar scriptie.
Na Kim is Kwinten aan zet. Daniël Libens overweegt om er heel even vandoor te gaan. Vier kinderen heeft hij, verneem ik, de oudste is 23, de jongste 10 - een nakomertje, 'eentje uit het spaarpotje' zeggen ze in Limburg. Joris neemt achter de toog plaats. De jury is op weg naar Ham 177, een korte wandeling. Boris, Steffie en Sarah blijven in de mediaruimte rondhangen. Sarah spreekt een mondje Russisch. Ze spreekt volgende zinnetjes:
1/ Ik spreek Russisch.
2/ Ik begrijp u niet.
3/ Ik zie u graag.
Oostende passeert de revue - 'een stad van idioten,' merkt iemand op. Dan over iemand waar ook Steffie een woordje over meespreken kan: 'Maar wat voor spellekes dat ze niet allemaal deed!' foetert ze lachend. Ze hebben eens acht uur aan een stuk op de trein gezeten samen met dat mens. Een chance dat ze bijna geen bagage bijhadden.
Oshk, de hond van Kim, een schrander dier. 'Een hond met twee ogen...' Met twee verschillende ogen, bedoelt Sarah.
Het loopt tegen zessen. De juryleden laten op zich wachten. Aan de jurytafel in crox2 zitten Hans Op De Beeck, Boris en Simon - ter linkerzijde, en ter rechterzijde Kwinten, Annik, Bram, Joris. Frank Vande Veire betreedt de zaal en verbaast zich over het feit dat de algemene beraadslaging nog niet begonnen is. Kim neemt plaats tussen Annik en Bram. Sjoerd komt aanstappen met versie koffie. ''t Is mijn job he,' glimlacht hij. Hans Op De Beeck legt uit hoe het er bij Van Lieshout aan toegaat. Zijn manier van werken is niet helemaal identiek, Atelier van Lieshout is een coöperatie, zelf heeft hij een aantal medewerkers die zich op specifieke taken toeleggen. Simon is leergierig, stelt vragen, hoe het met de auteursrechten zit en zo.
Op het woonerf het geluid van een remmende fiets. Daniël Libens, terug van weggeweest.
'Ze blijven lang weg,' merkt Hans op. Annik vraagt of er nog chips zijn. In de mediaruimte komt het gesprek op de publicatie van Boris. Frank vindt de tekst buitengewoon interessant. Boris komt er bij staan, de juryleden druppelen binnen. Sarah in een gele jurk.
Boris en Frank hebben het over de ziekte van de linkerzijde: multiculturalisme heeft de linkerzijde aangetast, cynisch individualisme verlamt het sociale discours.
Er worden wat eerste zinnen te berde gebracht. Een hele goeie, meent Frank, is de eerste zin van Superman, een werk van Alfred Jarry, maar ongetwijfeld de beste eerste zin is die waar Cosmos van Gombrowicz mee begint: 'BUT let me tell you about another, even more curious adventure.'
'Kent ge Toussaint?' vraag ik aan Frank. Frank kent Toussaint niet.
Maar allez, kent ge Toussaint niet. Akkoord, juist, ge kunt niet alles kennen - Zizek en Badiou, net zo goed onbekend. Ge kunt niet alles kennen.
Toussaint heeft titels als 'La Télévision', 'La Salle de Bain, 'L'appareil Photo'. Verstaat ge hoe schoon dat is? Nog zo'n titel: De Jury.
'Van een eerste zin kunt ge toch niet leven,' merkt Frank op.
Toch toch, als ge ze lang genoeg maakt. We staan hier niet niet voor een eerste zin he. Sokolov heeft eerste zinnen die bladzijden bestrijken, hoofdstukken, boekdelen, eerste zinnen die als een kwijl van woorden op de vloer druppen, jury's vegen er de vloer mee aan, studenten glijden er over uit, of omgekeerd, zinnen zonder tweede zit. Alpha van Michiels is een beroemd en onbekend voorbeeld. De ziekte van de eerste zin is de tweede zin. Alpha van Ivo Michiels is zonder tweede zin.
Het gesprek komt op Rusland. De Russen zijn goed bezig. Tsjetjenië is een praktijk, brengt Frank te berde, waarbij de Palestijnse kwestie in het niets verzinkt. Poetin, Putine, Puta.
De media hebben een belangrijke rol. Ze kneden het beeld, het oordeel, de leugen. Er is geen solidariteit - er is corruptie en die corruptie is intussen zo ingeburgerd dat helemaal niemand wat merkt. De vakbonden werken elkaar tegen. Het discours is lachwekkend. De hype van internet bijvoorbeeld, dat alle informatie ter beschikking zou staan van iedereen, voor zover dat relevant had kunnen zijn want over wat voor informatie gaat het. Informatie kan je alleen kwijt als er iemand is om die informatie te ontvangen.
Om dat te kunnen filteren, stelt Frenk, moet ge over een hoger opleidingsniveau beschikken - wat niet de bedoeling is, want, immers, niet iedereen heeft een hoger opleidingsniveau.
Het lezen van Kafka moet verboden worden.
'Ik wist wel,' grapt Frank, 'dat ik het me nu voor twee decennia onmogelijk ging maken.'
L'impossibilité, Bataille.
Het gesprek komt op The Truman Show en het moment dat dat belichtingselement voor de voeten van Truman terecht komt. 'Als ge weet dat ge in een simulatie zit, hebt ge de keuze om dat uit te spelen of er uit te stappen.'
Een hagelbui klettert over de fabriek. Iedereen rept zich naar de poort. Hagelstenen spatten over het woonerf. We staren naar het woonerf en het mitrailettevuur van korrels, ijspegels dik als tepels, een spervuur. Steffie raapt een van de hagelstenen op. In crox3 roffelt het als een spervuur over de bespreking.
Annik is gisteren nog bezig geweest met het aanpassen van de belichting, zodat de projectie van Sarah beter uitkomt.
In crox2 staat een tafel op schragen, een grote tafel. De tafel, afgewerkt met een lichtblauw tafellaken, is bedoeld voor de jury. Toeval of niet: het blauw is zo goed als identiek aan het blauw van de muur van Zoete.
In de mediaruimte heeft Kwinten een donkerblauw gordijn aangebracht. Het hangt pal voor het barmeubel en sleept in het water, vochtvlekken en slordige plooien reduceren het bedoelde effect tot quasi nul. Joris bevindt zich achter het gordijn en schat Rob als doodnerveus in. We hebben het heel even over die onuitstaanbaar luide performance van Dabramski en Kwinten. Van de juryleden zijn er enkele die ik niet ken. Jurgen heeft een bedrijfje, Inge is een van de stuwende krachten van Bataclan. De anderen zijn ouwe bekenden, Vigdis met een paardenstaart, Wouter op glunderende wijze en Evert is Evert, hij steekt een kop boven iedereen uit. Wie is er nog? De studenten, dat spreekt, ook Rob. Simon die zijn opstelling in Netwerk heeft. We hebben het over zijn kaartje. Het kaartje is de weergave van een equal loudness contour.
De docenten, de promotoren en de juryleden nemen aan tafel plaats. Rene neemt het woord. Sjoerd stelt de juryleden voor, Jurgen die een bedrijfje heeft, Vigdis en haar paardenstaart, Inge van Bataclan, Wouter die Wouter is en Evert is Evert. Jurgen studeerde af in 1994, dat is de eerste lichting 3d, alle andere juryleden zijn van latere datum, Evert promoveerde in 1997, Vigdis, Wouter en Inge in 2000. Dit jaar is de laatste lichting, de laatste lichting die onder de noemer '3 dimensionele vormgeving & multimedia' valt.
Rene en Sjoerd nemen om beurten het woord. De studenten staan in een wijde kring om de tafel. Sjoerd legt uit hoe het met de lijsten en de punten zit. Op de tafel staan lege kopjes koffie, een koffiethermos en andere spullen die normaal gesproken bij een jury horen, ook een bord met kersen.
Rene en Sjoerd leggen het verloop van de jury uit. Rob is de eerste. We wachten op Frank. De juryleden kunnen één voor één de kubus betreden, Evert gaat als eerste.
Rob vertelt me dat hij het niet kon maken om er niet bij te zijn - naar de medestudenten toe, en vond uiteindelijk ook het risico dat de juryleden het als arrogant zouden inschatten een doorslaggevend argument. Ik vertel Rob dat ik mijn eindwerk, dat was eind jaren zeventig, twee maanden voor de jury zou plaatsvinden van de hand deed. Ik organiseerde een tentoonstelling, nodigde de docenten uit, verkocht alles en vertrok naar Amerika.
Jurylid Vigdis betreedt de kubusruimte. In de hall zijn Rob en Rene en Frank in gesprek. Ik spreek Andre aan. We hebben het over Elias Grootaers. Bob komt een kijkje nemen. Met Inge heb ik het over Bataclan en Cirq.
Een voor een betreden de juryleden de kubusruimte. Ze verzamelen op het woonerf. Rob staat ze te woord. De analyse heeft hij niet tijdens de gebeurtenis zelf gemaakt, legt Rob uit, maar later, achteraf, toen het voorbij was.
'Het afscheid lag eigenlijk al vroeger,' verduidelijkt Rene.
Frank Vande Veire stelt dat een begrip als mislukking niet aan de orde is. Rob zegt het op een andere manier: de aanvaarding.
Rene (scherp): 'Wat aanvaardt ge dan?'
Rob legt uit. Waar het om gaat, is waar het echt om gaat. In 3d heeft hij een identiteit opgebouwd. Nu neemt hij afstand van die identiteit. 'Het gaat om bewustzijn.'
Op zijn twaalfde was hij zich voor het eerst bewust van het feit dat hij zich bewust was. Op zijn 18de veranderde dat. Er kwam een ander bewustzijn. Rob noemt dit bewustwordingsproces 'scherpen van het bewustzijn'. Vigdis stelt een aantal vragen. Rene neemt het woord.
'Toch wel moedig,' merkt Evert op.
Een opmerking van Hans Op De Beeck: misschien was het consequenter geweest om het werk in de kubusruimte niet te tonen.
Rob meent van niet. Hij legt uit hoe hij het ziet.
In de hall staat een donkeroranje koersfiets tegen de muur ter linkerzijde.
Candidaat 2 is Annik. De jury verzamelt in crox2. Sarah Dhont en Kelly komen er bij staan.
Met Frank een gesprek over het brainbox project. De tweede editie is voor najaar 2008. Luid gelach weerklinkt. 'Het leuke eraan,' hoor ik een van de juryleden opmerken, 'is het subtiele verschil.'
In het atelier van Stief dondert een vracht voorwerpen op de vloer.
Na Annik komt Boris. Het discours van Boris is doordacht en transparant. Het begint met een uiteenzetting over politieke en artistieke activiteit en het zoeken naar een methode om die uitersten op een coherente wijze samen te brengen. Aanvankelijk liepen beide activiteiten elkaar voor de voeten. Intussen heeft hij zich toegespitst op de beeldmanipulaties van de consumptiegerichte marktideologie. Morgen, na de jury, werpt hij zijn oude identiteit af en muteert hij definitief in het alter ego Boris Ljugov. Ljugov werkt als reclamefotograaf voor een fictief bedrijfje. De producten die het bedrijf aanbiedt zijn onder andere vervreemding, isolatie, racisme, prostitutie. Boris geeft een voorbeeld: een studie aan een of andere Nederlandse universiteit gaf aan dat daling van de overheidssteun voor onderwijs de prostitutie bij studenten aanwakkert.
Een van de juryleden brengt het begrip revolutie te berde. Vigdis stelt een vraag naar de effectiviteit van de beelden die Boris gebruikt, of niet het gevaar dreigt dat het werk van Ljugov op den duur in esthetisch formalisme zal verzanden.
Boris pareert en stelt dat hij het esthetische karakter van de foto's onderuit haalt door er slogans en tekst aan toe te voegen. Hierdoor krijgt het werk een subversief karakter. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt.
We stappen met z'n allen naar Lucas Munichstraat 90 waar het werk THE ADVENTURE OF GETTING LOST hangt.
Steffie op de fiets. Ze was op weg naar huis, stapt af. Annik steekt een sigaret op. Op het voetpad aan de overzijde van de straat passeert een luidruchtig klasje. Een Atlantische storing steekt de kop op, de eerste regendruppels kletteren over het straatdek.
De vierde candidaat is Bram. Jury, promotoren, docenten en medestudenten verzamelen in crox3. Hans Op De Beeck probeert de afstandsbediening, aanvankelijk met weinig succes. Regen roffelt over het dak en voegt een extra dimensie toe aan de dreigende soundtrack.
Ik stap naar de mediaruimte en tref er Simon en Steffie aan. Met Steffie een pas de deux over Christiaan Pilz en het geplande project oktober eerstkomend. Lente 2008 komt beter uit, zegt ze. Komt goed uit voor Steven Baelen of Pieter De Clercq, dat zien we nog.
Leen Persoons. Zij en Simon en Sarah Dhont komen morgen aan bod, in Netwerk.
Het gesprek komt op de stratosfeer van het actuele en de vele duizenden artistieke interessanties die vaak niet kunnen tippen aan het kabbelend geruis van een bergbeekje of, om een ander voorbeeld te geven, het vallen van een blad in het withete zonlicht van een oude zomerdag. Of, ook zeer voorbeeldig, de briljante improvisaties van de mannetjesmerel. Sarah heeft twee merels verzorgd, zegt ze, wijfjes. Ze zijn dood gegaan. In mijn hand dood gegaan, zegt ze. Ze maakt aanschouwelijk hoe het is om in haar hand dood te gaan. Ook het andere mereltje is gestorven, eerst Rodica, dan Dodica de dag erna, des nachts. En sindsdien is er een mannetjesmerel in de dakgoot. En een nieuw spreekwoord: 'een mereltje dood hebben' - of: aan iets een mereltje dood hebben.
Met het werk van Rob dacht Sarah eerst dat het zwart ging worden. Het zwart van de dood en het rouwproces. In Egypte is het wit. In Spanje is het rouwproces een stuk langer dan hier gebruikelijk is. Zigeuners verbranden niet alleen de dode maar ook al zijn bezittingen. Een dode Viking wordt in open zee begraven: vanop de oever richten ze brandende pijlen op de sloep.
Dat nagels en haar blijven groeien. 'Groeien,' merkt Rob op, 'is geen teken van leven.' Het is niet meteen duidelijk of wij het hier mee eens zijn. Joris en Bram komen er bij staan.
De jury verzamelt in de corridor en doet zich tegoed aan het werk van Kim. Een vraag van Vigdis: 'Hoe zijt ge er op gekomen om hotelkamers als locatie te gebruiken.'
Steffie schuift mee aan. Het wollen truitje dat ze bijheeft - met dit wisselvallige weer geen overbodige luxe - is van het merk DING. De jury intussen schuift door naar de laatste foto waarop de rugzijde van een naakte dame te zien is, ze ligt op het tapijt in een donkere hotelkamer. Op bed ligt Oshk, de hond van Kim. Wat verderop in de gang zijn Joris en Bram in gesprek. Kim legt uit dat er niet gefotoshopt werd - elementen toevoegen en zo, is niet gebeurd. Wel retouches, dat wel. Evert wil weten of het beeld op voorhand bedacht werd of ontstond door een interactie met het model. In de hall tref ik Hilde en Leen en Sarah aan. Joris nam plaats aan de jurytafel. We hebben het heel even over Oostende. Annik zou een sokkel willen - voor haar scriptie.
Na Kim is Kwinten aan zet. Daniël Libens overweegt om er heel even vandoor te gaan. Vier kinderen heeft hij, verneem ik, de oudste is 23, de jongste 10 - een nakomertje, 'eentje uit het spaarpotje' zeggen ze in Limburg. Joris neemt achter de toog plaats. De jury is op weg naar Ham 177, een korte wandeling. Boris, Steffie en Sarah blijven in de mediaruimte rondhangen. Sarah spreekt een mondje Russisch. Ze spreekt volgende zinnetjes:
1/ Ik spreek Russisch.
2/ Ik begrijp u niet.
3/ Ik zie u graag.
Oostende passeert de revue - 'een stad van idioten,' merkt iemand op. Dan over iemand waar ook Steffie een woordje over meespreken kan: 'Maar wat voor spellekes dat ze niet allemaal deed!' foetert ze lachend. Ze hebben eens acht uur aan een stuk op de trein gezeten samen met dat mens. Een chance dat ze bijna geen bagage bijhadden.
Oshk, de hond van Kim, een schrander dier. 'Een hond met twee ogen...' Met twee verschillende ogen, bedoelt Sarah.
Het loopt tegen zessen. De juryleden laten op zich wachten. Aan de jurytafel in crox2 zitten Hans Op De Beeck, Boris en Simon - ter linkerzijde, en ter rechterzijde Kwinten, Annik, Bram, Joris. Frank Vande Veire betreedt de zaal en verbaast zich over het feit dat de algemene beraadslaging nog niet begonnen is. Kim neemt plaats tussen Annik en Bram. Sjoerd komt aanstappen met versie koffie. ''t Is mijn job he,' glimlacht hij. Hans Op De Beeck legt uit hoe het er bij Van Lieshout aan toegaat. Zijn manier van werken is niet helemaal identiek, Atelier van Lieshout is een coöperatie, zelf heeft hij een aantal medewerkers die zich op specifieke taken toeleggen. Simon is leergierig, stelt vragen, hoe het met de auteursrechten zit en zo.
Op het woonerf het geluid van een remmende fiets. Daniël Libens, terug van weggeweest.
'Ze blijven lang weg,' merkt Hans op. Annik vraagt of er nog chips zijn. In de mediaruimte komt het gesprek op de publicatie van Boris. Frank vindt de tekst buitengewoon interessant. Boris komt er bij staan, de juryleden druppelen binnen. Sarah in een gele jurk.
Boris en Frank hebben het over de ziekte van de linkerzijde: multiculturalisme heeft de linkerzijde aangetast, cynisch individualisme verlamt het sociale discours.
Er worden wat eerste zinnen te berde gebracht. Een hele goeie, meent Frank, is de eerste zin van Superman, een werk van Alfred Jarry, maar ongetwijfeld de beste eerste zin is die waar Cosmos van Gombrowicz mee begint: 'BUT let me tell you about another, even more curious adventure.'
'Kent ge Toussaint?' vraag ik aan Frank. Frank kent Toussaint niet.
Maar allez, kent ge Toussaint niet. Akkoord, juist, ge kunt niet alles kennen - Zizek en Badiou, net zo goed onbekend. Ge kunt niet alles kennen.
Toussaint heeft titels als 'La Télévision', 'La Salle de Bain, 'L'appareil Photo'. Verstaat ge hoe schoon dat is? Nog zo'n titel: De Jury.
'Van een eerste zin kunt ge toch niet leven,' merkt Frank op.
Toch toch, als ge ze lang genoeg maakt. We staan hier niet niet voor een eerste zin he. Sokolov heeft eerste zinnen die bladzijden bestrijken, hoofdstukken, boekdelen, eerste zinnen die als een kwijl van woorden op de vloer druppen, jury's vegen er de vloer mee aan, studenten glijden er over uit, of omgekeerd, zinnen zonder tweede zit. Alpha van Michiels is een beroemd en onbekend voorbeeld. De ziekte van de eerste zin is de tweede zin. Alpha van Ivo Michiels is zonder tweede zin.
Het gesprek komt op Rusland. De Russen zijn goed bezig. Tsjetjenië is een praktijk, brengt Frank te berde, waarbij de Palestijnse kwestie in het niets verzinkt. Poetin, Putine, Puta.
De media hebben een belangrijke rol. Ze kneden het beeld, het oordeel, de leugen. Er is geen solidariteit - er is corruptie en die corruptie is intussen zo ingeburgerd dat helemaal niemand wat merkt. De vakbonden werken elkaar tegen. Het discours is lachwekkend. De hype van internet bijvoorbeeld, dat alle informatie ter beschikking zou staan van iedereen, voor zover dat relevant had kunnen zijn want over wat voor informatie gaat het. Informatie kan je alleen kwijt als er iemand is om die informatie te ontvangen.
Om dat te kunnen filteren, stelt Frenk, moet ge over een hoger opleidingsniveau beschikken - wat niet de bedoeling is, want, immers, niet iedereen heeft een hoger opleidingsniveau.
Het lezen van Kafka moet verboden worden.
'Ik wist wel,' grapt Frank, 'dat ik het me nu voor twee decennia onmogelijk ging maken.'
L'impossibilité, Bataille.
Het gesprek komt op The Truman Show en het moment dat dat belichtingselement voor de voeten van Truman terecht komt. 'Als ge weet dat ge in een simulatie zit, hebt ge de keuze om dat uit te spelen of er uit te stappen.'
Een hagelbui klettert over de fabriek. Iedereen rept zich naar de poort. Hagelstenen spatten over het woonerf. We staren naar het woonerf en het mitrailettevuur van korrels, ijspegels dik als tepels, een spervuur. Steffie raapt een van de hagelstenen op. In crox3 roffelt het als een spervuur over de bespreking.
zondag 24 juni 2007
zondag 24 juni
De eerste zin van Der Mann Ohne Eigenschaften roffelt over het dak van de fabriek.
Jan is onder de indruk van het werk van Sarah Westphal.
Een jonge vrouw uit Maastricht wil Multimedia volgen en is om die reden naar Gent afgezakt.
Carole neemt de ruimtes door.
Ignace betreedt de mediaruimte.
Ann, de vriendin van Wim Waelput, betreedt de mediaruimte. Ook Wim Waelput zelf betreedt de mediaruimte.
Koek die catalogus van Olbrich afpakken!
Ik heb dat toch niet gezegd, zegt Waelput.
Kom kom, Waelput, zeg ik.
Het kan zijn dat ik dat gezegd heb, maar, zegt Waelput.
Maar dat ge het niet gezegd hebt, zeg ik, en dat ge het toch gezegd hebt.
Het zit zo: Koek had Olbrich iets gevraagd - wat is niet meteen duidelijk - en kreeg een zak publiciteit als aperitief. Geen mailart of zo en niks Documenta.
Allez, 't is proper, zeg ik.
Het HAP-project komt op tafel, herfst 2008 of herfst 2009. Freestate van Hendrik Tratsaert en House of Dead Artists, wat intussen 'A House' werd. Een project laten groeien, het wat tijd geven.
Ann en Wim zoeken een huis. In crox2 bekijkt een jongedame in een groen jasje het werk van Annik. 'Is dat Joke niet?' vraagt Ann zich af.
Alle andere bezoekers, een half dozijn, bevinden zich in crox3. Iemand leunt tegen de muur, iemand zit op de grond.
't Is Joke. Kwinten komt zijn gitaar halen. Wim zegt dat hij het werk van Sarah heel erg goed vindt.
Joke. Dan Piet. Dan de ouders van Piet. In crox2 Pascale De Pauw en nog iemand.
Later Sjoerd en Merlyn. Regen roffelt over het dak.
Merlyn komt het drumstel oppikken. Sjoerd meent te weten dat Rob niet terugkomt.
Jan is onder de indruk van het werk van Sarah Westphal.
Een jonge vrouw uit Maastricht wil Multimedia volgen en is om die reden naar Gent afgezakt.
Carole neemt de ruimtes door.
Ignace betreedt de mediaruimte.
Ann, de vriendin van Wim Waelput, betreedt de mediaruimte. Ook Wim Waelput zelf betreedt de mediaruimte.
Koek die catalogus van Olbrich afpakken!
Ik heb dat toch niet gezegd, zegt Waelput.
Kom kom, Waelput, zeg ik.
Het kan zijn dat ik dat gezegd heb, maar, zegt Waelput.
Maar dat ge het niet gezegd hebt, zeg ik, en dat ge het toch gezegd hebt.
Het zit zo: Koek had Olbrich iets gevraagd - wat is niet meteen duidelijk - en kreeg een zak publiciteit als aperitief. Geen mailart of zo en niks Documenta.
Allez, 't is proper, zeg ik.
Het HAP-project komt op tafel, herfst 2008 of herfst 2009. Freestate van Hendrik Tratsaert en House of Dead Artists, wat intussen 'A House' werd. Een project laten groeien, het wat tijd geven.
Ann en Wim zoeken een huis. In crox2 bekijkt een jongedame in een groen jasje het werk van Annik. 'Is dat Joke niet?' vraagt Ann zich af.
Alle andere bezoekers, een half dozijn, bevinden zich in crox3. Iemand leunt tegen de muur, iemand zit op de grond.
't Is Joke. Kwinten komt zijn gitaar halen. Wim zegt dat hij het werk van Sarah heel erg goed vindt.
Joke. Dan Piet. Dan de ouders van Piet. In crox2 Pascale De Pauw en nog iemand.
Later Sjoerd en Merlyn. Regen roffelt over het dak.
Merlyn komt het drumstel oppikken. Sjoerd meent te weten dat Rob niet terugkomt.
zaterdag 23 juni 2007
zaterdag 23 juni
11u30 - croxruimte
Hilde en iemand met roodgeverfd haar hebben de prints van Liesbeth met bruin papier afgeplakt. Het ziet er gaaf uit. Hilde zou er pas enkele minuten eerder vandoor zijn gegaan. Voor iemand die de ganse nacht heeft doorgewerkt, ziet Rob er best fris uit.
Hij heeft een laptop bij, vertelt hij, en kon op internet.
Dat is die aansluiting van Boudry, zeg ik, buren een eind verderop in de Lucas Munichstraat die een draadloze hebben.
In de corridor naar crox3 en in crox3 zelf is niets veranderd. Ik vraag Rob uit over de gebeurtenissen die vannacht plaats vonden en maak wat crox-monsieurs klaar, Rob heeft honger. Met het witschilderen begon hij na middernacht. Is dit niet helemaal zeker, besluit dat het iets na middernacht geweest moet zijn.
De vloer van de kubusruimte ligt bezaaid met exemplaren van een editie van het magazine waar hij hoofdredacteur van is. Hij heeft ze gebruikt als krantenpapier, om de vloer af te schermen. Kranten en magazines hebben geen hoger, ze hebben een lager doel, na consumptie om er de aardappelschillen in te dumpen of om een vloer tegen verfspatten te beschermen.
Rond een uur of vier ging hij maffen. Als matras, voor zover ge het woord gebruiken kunt, volstond een opeenstapeling van wat doeken. Meer is niet nodig. Op dennentakken, in een schuur, op wat kussens, in een hoek van de kamer, op de harde stenen desnoods. De penetrante geur van de witte latexverf hield hem wakker. Hij lag te wachten op het drogen van de verf.
De brief - het eerste exemplaar - schreef hij iets na middernacht. Na de brief volgde een verflaag.
Ik verneem dat Frank Van De Veire de promotor is. Studenten hebben tegenwoordig een promotor. Na de doorstane studie moet het op eigen kracht.
Ik controleer de voorraden. Er is rode wijn op overschot, de voorraad witte kan eventueel bijgevuld worden. Ik stoot een glas van het barmeubel. Rob ruimt de scherven op. Scherven brengen geluk.
We hebben het over de katharsis. Het zuiveren, de zuivering. Rob linkt het aan Katharisme - de Katharen, zuiver van geest. Het is een juiste wending: zuiverheid is een immaterieel begrip. De properte in de stockruimte is een ander paar mouwen.
Oedipus. We hebben het over Oedipus. De verblinding en de archetypische zuiverheid van een actuele scene waar geen zuiverheid is, en properte is er evenmin. De blinde ziet door het oog van een ander.
'De brief schrijven,' zegt Rob, 'moet op het laatste moment. En wordt nog moeilijk.'
Regen roffelt op het dak. Een vliegje warrelt over het barmeubel.
Ik breng de stockruimte op orde. Taak 1 is ordenen van de mobiele ladenkast. Dat neemt wat tijd. Taak 2 is samenbrengen van het audio en video materieel. Ik ontdek een afstandsbediening van het merk Philips, zonder dvd. Dvd's van Philips hebben we niet.
Sjoerd met nog een doos publicaties. Druppels roffelen over het dak. Hij belt Daniël Libens en verneemt dat Kim de foto's op maandag komt recht hangen.
-(verbazing): 'Maandag?' Maandag is de jury, vandaag de receptie - wat meer in het algemeen betekent: 1 gasten zullen ontvangen worden (we zullen gasten ontvangen), een tot meerdere gasten; 2 op officiële wijze zullen we gasten vangen, een groot aantal gasten die op een speciaal daartoe vastgesteld tijdstip hier in de croxruimte hun opwachting zullen komen maken - verwacht wordt dat enkelen onder hen zullen doorstomen naar Netwerk Aalst waar het andere deel van de receptie plaatsvindt - tevens wordt verwacht dat enige enthusiastelingen zich te buiten zullen gaan aan het uitspreken van felicitaties of andere gelijkaardige bewoordingen - een kleine minderheid zal kritiek formuleren. Recepties bovendien, zoals bekend, onderscheiden zich van andere bijeenkomsten of aanverwante aangelegenheden door het feit dat zowel de personen des huizes als de gasten blijven staan. De Van dale, als steeds op haarscherpe wijze terzake, geeft aan hoe dat komt: omdat er geen gelegenheid is om te gaan zitten. Daarom dus blijven zij staan. Als iemand niet gaat zitten op plaatsen waar dit net wel verwacht wordt, durft men wel eens op schertsende wijze opmerken: 'het lijkt hier wel een staande receptie'. En als kers op de taart: 5 (als begrip uit de communicatiewetenschap) wijze waarop een gesproken of geschreven tekst of kunstwerk door hoorder, lezer of kijker wordt ontvangen.
Rob zit op een stoel en knoopt z'n schoenveters dicht. Sjoerd belt Kim. Ik stap door de corridor naar crox3 en betreed de stockruimte. Wanorde veroorzaken is een stuk makkelijker dan het scheppen van orde.
Sjoerd met de mededeling dat Kim en Maarten vandaag nog afkomen. Ze stonden net op het punt om te vertrekken.
Rob helpt opruimen. Het zwarte gordijn - dat hij vannacht als slaapzak gebruikte - wordt opgeplooid. Sjoerd steekt een handje toe. Ik vul de ijskast bij, Rob veegt de vloer. Telefoon van Kwinten. Ik noteer het adres: Ketelstraat 58, Vinkt. Tijdens het vegen van de vloer traceert Rob een rood spinnetje. Sjoerd moet ervandoor. Afspraak op de receptie.
16u20 - Vinkt
Een godvergeten boerengat. Vinkt staat wel op de kaart aangeduid (cartologen zien niet zo gauw iets door de vingers) maar vanaf Deinze wordt de weggebruiker in het duister gelaten over de vindplaats van het dorpje.
De Ketelstraat geeft uit op het Martelarenplein vlakbij de kerk. Het Martelarenplein, dat geen plein is maar een wat breed uitgezette bestrating, heeft zijn naam te danken aan wat vrij algemeen bekend staat als De slag om Vinkt. Het tragische voorval dateert uit vorige Wereldoorlog. Verzetsstrijders namen een Duits konvooi te grazen. De represailles van de bezetter waren van een ook nog hedentendage gebruikelijke brutaliteit: in Vinkt werden de dorpelingen in de kerk samengedreven en standrechterlijk geëxecuteerd.
Ketelstraat 58 is een sponzig gele villa. Op het gazon vooraan staan een oude kromwilg en een haagbeuk (of beukhaag, naar verluid niet helemaal hetzelfde) in de vorm van een kubus.
Monika Van Paemel zou van Poeke zijn, verneem ik. Dat is een eind verderop. In 'De Vermaledijde' werd De slag om Vinkt beschreven.
De moeder van Kwinten werkt als verzorgster. Ze zal er niet bij zijn op de receptie vanavond.
We rijden over Deinze en bashen zowel het huidige als het toekomstige bewind. Marktstrategieën hebben Vlaanderen uitgeloogd tot een plat en op inhoudelijk vlak verpauperd wingebied. De steenweg van Kortrijk op Gent is exemplarisch.
Kwinten leest Kafka niet omdat Kafka zelf daar niet van wilde weten. Ge moet respect hebben voor iemand zijn gedacht, meent hij, zeker als het zijn eigen werk betreft.
In de croxruimte Annik en Kim en Maarten. Rob drentelt wat in het rond. Na het afscheid, zo meteen, treint hij naar Antwerpen. De avond in huiselijke kring doorbrengen, vroeg in bed.
Bram en Julie betreden de hall. Kwinten houdt zich gedurende enige tijd bezig met de dataprojector in de mediaruimte. In crox3 plakt Bram de bekabeling met witte tape af, in huiselijke kring als het ware, zijn lief en zijn moeder en de vriend van zijn moeder kijken toe.
De eerste bezoekers treden aan. De receptie is begonnen.
Rob wacht op zijn promotor, Frank Van De Veire. De frontman van Final Detail en Jamez Dabramski doen een soundcheck, een katastrofale hoop geluidshinder die het decibelniveau van de oerknal benadert.
Frank Vande Veire in zeven haasten. De verstrooide professor heeft wat tijd verloren aan Sint-Jacobs. Hij ging er van uit dat croxhapox zich aan Sint-Jacobs bevindt - een époque die reeds in 1991 afgesloten werd.
De soundcheck zorgt er voor dat de receptie tijdelijk naar het woonerf verhuist. Kwinten en Bram, jong geweld, geven er een lap op. Metal kabaal dat geen andere bedoeling heeft dan hinderlijk te zijn. Ik trek Dabramski aan zijn mouw en adviseer om op te krassen naar een plek achterin de corridor en de set kort te houden, zo mogelijk iets korter dan de soundcheck.
Na de soundcheck betreden de bezoekers in grote getale de hall.
De rosharige vrouw die Hilde assisteerde met het behangen van de mdf-wand, een collega van Hilde, heet Annelies. Bram informeert of hij de laptop niet beter in de mediaruimte stationeert. Kim bekijkt het werk van Kwinten. Gwendolyne vraagt zich af of er ook boven op het platform van de kubus iets te beleven valt. Nieuwsgierige blikken - de moeder en de oma van Kim. Laura in een shirt met horizontaal patroon. Ellen van het tweedejaar met een handgemaakte publicatie. Het dochtertje van Bob Vandeputte schaft zich twee croxcards aan, die van Debra en die van Dianna. Sarah en Jelle.
De explosie begint. Waanzin. Iedereen vlucht het woonerf op. Ik gooi de poort dicht wat overigens geen zak uitmaakt. Alleen Jelle trotseert het decibelniveau. De set heeft het karakter van een terreuraanslag wat ongetwijfeld ook de bedoeling is. Sjoerd en Rene bekijken de foto's van Annik. Twee dames betreden de hall, Ilse Roman en nog iemand. Met de vingertoppen in de oorschelp stappen ze helemaal tot achterin de corridor. Julie filmt.
De frisgroene rok van een dame, een groen van pas ontloken twijgjes.
Bram glundert.
Na de geluidsexplosie nemen Ilse en Marijke aan de bar plaats. Ze hebben het over 'De ademtocht van Gilberte en Henriëtte', een performance die paar maanden geleden in Nieuwpoort begon. Vanuit Nieuwpoort zakken ze naar het zuiden van het land af. Maandelijkse intervallen. Eerst Nieuwpoort, dan het Muziekbos in de omgeving van Ronse, dan Odeur in de buurt van Luik, dan Luik, dan de grotten van Han en de Hoge Venen. Op elk van die plekken vindt een korte, muzikale entre-acte plaats die telefonisch beluisterd kan worden.
Joris Vermassen brengt 'De Bijeneters' van Peter Terrin te berde.
Jos springt binnen. Hij blijft niet lang, er is een receptie in de Zebrastraat waar Pjeroo Robjee een project heeft. Later Marc en Ria en FF. Een zekere Tashi overhandigt z'n visitekaartje.
Ik ontkurk een fles 'Les Plaisirs du Pere Guillot'. Boudewijn en Lu vervolledigen het bezoekersaantal, Gil van het SMAK die naar Bram informeert. Ik stel Gil aan Boris voor.
De schermbeveiliging van de laptop valt telkens uit. Het gros van de bezoekers bevindt zich op het woonerf. In crox3 zitten Lu en Boudewijn naar het werk van Dabramski te kijken.
'Home Cooking' van Jimmy Smith parelt door de luidsprekers.
Een bezoeker met de vraag of we een buurthuis zijn. 'Een parochiezaal,' corrigeer ik. 'Ah - maar, allez, het had gekund he.'
Patrick Baele was gevraagd om een videoverslag te maken van een project van Tuymans in het Sint-Barbaracollege maar gaf er de voorkeur aan om eens in crox langs te komen. Het gesprek komt op de dubbele moraal ven bepaalde epigonen van de actuele kunstscene. Industrieel geörienteerde kunst, het nieuwe akademisme.
In de croxruimte is het de gaande en de komende man. Veel bezoekers, dat was te verwachten. Studenten, ex-studenten, familieleden en leerkrachten aangedikt met de gebruikelijke vloed aan bezoekers.
Joris en Nancy vallen binnen. Op straat hebben ze FF ontmoet die er net vandoor is. Hij moet nog naar Antwerpen.
Joris, Guy en Patrick nestelen zich aan de bar. Nancy is moe. Boris en Davy stappen op. We luisteren naar Magnus. Marc informeert hoe het met Lucia zit. We bespreken de website en de huidige stand van zaken.
In het discours roffelen de pauken van de Semana Sancta, niet die van het noorden in de straten van Pamplona waar ge tijdens de pauzes tussen het geroffel door een speld kunt horen vallen, maar die van het zuiden, die van Màlaga, Sevilla, Cordoba waar kinderen tussen de in rituele gewaden uitgedoste acteurs en figuranten doorhollen met een op een lekstok lijkende bol kaarsvet. Tenoren van het discours zijn Joris en Patrick.
'Er is ergens een grens waar de klootzakkerij begint...' Intellectuelen doen zich als wolven tegoed aan het lamme corpus van het actuele discours.
Het onderzoek, de intellectualisering, het kunsthistorische verantwoordelijkheidsbesef... In de actuele scene zijn er nogal wat kunstenaars die niet zonder kunnen. Zonder tuimelt wat formeel door eenieder als scheet herkend wordt van z'n sokkel.
Joris: 'Bij die gasten is dat een lichte vorm van machtswellust. Castratiedrang.'
Over Documenta moet ge trouwens niet dik doen: de interessantste Documenta was die van Arnold Bode in 1955. Tegenwoordig is Documenta niet meer dan een modieuze en gemediatiseerde versie van le Salon d'Arts zoals ze het in de negentiende eeuw hadden, een akademisme traditie die vooral burgerlui en analfabeten bekoort. 'Personencultus heeft het modernisme de das omgedaan,' stelt Joris. 'In vraag stellen en dat blijven doen, daar gaat het om.'
In de kunstwereld zit massa's rechts geld.
'Het conceptmuseum', stelt Patrick, 'is een uitvinding van eind achttiende eeuw.' Wat aanvankelijk een revolutionaire gedachte was - het conserveren van - werd gauw een in kotjes steken en veranderde in het tegendeel van beweging en revolutie. Wat revolutie was, werd akademie. De vele duizenden galeries die we tegenwoordig hebben zijn een voortzetting van de salons van eind achttiende eeuw.
Een positief element: door de democratisering van het creatieve onstaan nieuwe normen.
overzicht
-onverwachte elementen (geen overzicht)
-het analfabetisme van het beeld en de filosofie van het cerebrale (de intellectualisering van het discours)
-de synthese
-een vaststelling: mensen kunnen geen beelden meer decoderen
-'moet ik er een tekening bij maken?' (het discours kan niet zonder het beeld dat aan het discours voorafgaat)
-de mensen die synthetiseren dat zijn de mensen van het beeld
Etienne Vermeersch gaat in discussie met Philippe De Winter: in de kranten een foto van Etienne en Philippe, ze drinken een pintje - en de macht van het beeld: Etienne Vermeersch drinkt een pintje met een van de koptstukken van het Blok, de verbroedering van een verstrooide professor en de frontman van het schorem.
-vervang behoudsgezindheid door beeldend denken
Nancy is moe.
De favoriete Documenta van Joris is 1972, die van Harald Szeeman.
De favoriete Documenta van Patrick zijn 4 en 5. Patrick is in Köln geboren. 'Ik was op mijn fietske aan het rijden en ik zag die affiche. MUCHA, de tekst van Documente V, die van 1972, werd gevormd door insekten.'
We luisteren naar Shorter. 'John Coltrane is een autosnelweg, Wayne Shorter is een stratenplan,' merk ik op.
Shorter is te verkiezen boven Coltrane. John Wayne is een andere kwestie.
Guy en Patrick lachen luidkeels.
We sluiten af met Inventions & Dimensions van Hancock. Subliem.
Hilde en iemand met roodgeverfd haar hebben de prints van Liesbeth met bruin papier afgeplakt. Het ziet er gaaf uit. Hilde zou er pas enkele minuten eerder vandoor zijn gegaan. Voor iemand die de ganse nacht heeft doorgewerkt, ziet Rob er best fris uit.
Hij heeft een laptop bij, vertelt hij, en kon op internet.
Dat is die aansluiting van Boudry, zeg ik, buren een eind verderop in de Lucas Munichstraat die een draadloze hebben.
In de corridor naar crox3 en in crox3 zelf is niets veranderd. Ik vraag Rob uit over de gebeurtenissen die vannacht plaats vonden en maak wat crox-monsieurs klaar, Rob heeft honger. Met het witschilderen begon hij na middernacht. Is dit niet helemaal zeker, besluit dat het iets na middernacht geweest moet zijn.
De vloer van de kubusruimte ligt bezaaid met exemplaren van een editie van het magazine waar hij hoofdredacteur van is. Hij heeft ze gebruikt als krantenpapier, om de vloer af te schermen. Kranten en magazines hebben geen hoger, ze hebben een lager doel, na consumptie om er de aardappelschillen in te dumpen of om een vloer tegen verfspatten te beschermen.
Rond een uur of vier ging hij maffen. Als matras, voor zover ge het woord gebruiken kunt, volstond een opeenstapeling van wat doeken. Meer is niet nodig. Op dennentakken, in een schuur, op wat kussens, in een hoek van de kamer, op de harde stenen desnoods. De penetrante geur van de witte latexverf hield hem wakker. Hij lag te wachten op het drogen van de verf.
De brief - het eerste exemplaar - schreef hij iets na middernacht. Na de brief volgde een verflaag.
Ik verneem dat Frank Van De Veire de promotor is. Studenten hebben tegenwoordig een promotor. Na de doorstane studie moet het op eigen kracht.
Ik controleer de voorraden. Er is rode wijn op overschot, de voorraad witte kan eventueel bijgevuld worden. Ik stoot een glas van het barmeubel. Rob ruimt de scherven op. Scherven brengen geluk.
We hebben het over de katharsis. Het zuiveren, de zuivering. Rob linkt het aan Katharisme - de Katharen, zuiver van geest. Het is een juiste wending: zuiverheid is een immaterieel begrip. De properte in de stockruimte is een ander paar mouwen.
Oedipus. We hebben het over Oedipus. De verblinding en de archetypische zuiverheid van een actuele scene waar geen zuiverheid is, en properte is er evenmin. De blinde ziet door het oog van een ander.
'De brief schrijven,' zegt Rob, 'moet op het laatste moment. En wordt nog moeilijk.'
Regen roffelt op het dak. Een vliegje warrelt over het barmeubel.
Ik breng de stockruimte op orde. Taak 1 is ordenen van de mobiele ladenkast. Dat neemt wat tijd. Taak 2 is samenbrengen van het audio en video materieel. Ik ontdek een afstandsbediening van het merk Philips, zonder dvd. Dvd's van Philips hebben we niet.
Sjoerd met nog een doos publicaties. Druppels roffelen over het dak. Hij belt Daniël Libens en verneemt dat Kim de foto's op maandag komt recht hangen.
-(verbazing): 'Maandag?' Maandag is de jury, vandaag de receptie - wat meer in het algemeen betekent: 1 gasten zullen ontvangen worden (we zullen gasten ontvangen), een tot meerdere gasten; 2 op officiële wijze zullen we gasten vangen, een groot aantal gasten die op een speciaal daartoe vastgesteld tijdstip hier in de croxruimte hun opwachting zullen komen maken - verwacht wordt dat enkelen onder hen zullen doorstomen naar Netwerk Aalst waar het andere deel van de receptie plaatsvindt - tevens wordt verwacht dat enige enthusiastelingen zich te buiten zullen gaan aan het uitspreken van felicitaties of andere gelijkaardige bewoordingen - een kleine minderheid zal kritiek formuleren. Recepties bovendien, zoals bekend, onderscheiden zich van andere bijeenkomsten of aanverwante aangelegenheden door het feit dat zowel de personen des huizes als de gasten blijven staan. De Van dale, als steeds op haarscherpe wijze terzake, geeft aan hoe dat komt: omdat er geen gelegenheid is om te gaan zitten. Daarom dus blijven zij staan. Als iemand niet gaat zitten op plaatsen waar dit net wel verwacht wordt, durft men wel eens op schertsende wijze opmerken: 'het lijkt hier wel een staande receptie'. En als kers op de taart: 5 (als begrip uit de communicatiewetenschap) wijze waarop een gesproken of geschreven tekst of kunstwerk door hoorder, lezer of kijker wordt ontvangen.
Rob zit op een stoel en knoopt z'n schoenveters dicht. Sjoerd belt Kim. Ik stap door de corridor naar crox3 en betreed de stockruimte. Wanorde veroorzaken is een stuk makkelijker dan het scheppen van orde.
Sjoerd met de mededeling dat Kim en Maarten vandaag nog afkomen. Ze stonden net op het punt om te vertrekken.
Rob helpt opruimen. Het zwarte gordijn - dat hij vannacht als slaapzak gebruikte - wordt opgeplooid. Sjoerd steekt een handje toe. Ik vul de ijskast bij, Rob veegt de vloer. Telefoon van Kwinten. Ik noteer het adres: Ketelstraat 58, Vinkt. Tijdens het vegen van de vloer traceert Rob een rood spinnetje. Sjoerd moet ervandoor. Afspraak op de receptie.
16u20 - Vinkt
Een godvergeten boerengat. Vinkt staat wel op de kaart aangeduid (cartologen zien niet zo gauw iets door de vingers) maar vanaf Deinze wordt de weggebruiker in het duister gelaten over de vindplaats van het dorpje.
De Ketelstraat geeft uit op het Martelarenplein vlakbij de kerk. Het Martelarenplein, dat geen plein is maar een wat breed uitgezette bestrating, heeft zijn naam te danken aan wat vrij algemeen bekend staat als De slag om Vinkt. Het tragische voorval dateert uit vorige Wereldoorlog. Verzetsstrijders namen een Duits konvooi te grazen. De represailles van de bezetter waren van een ook nog hedentendage gebruikelijke brutaliteit: in Vinkt werden de dorpelingen in de kerk samengedreven en standrechterlijk geëxecuteerd.
Ketelstraat 58 is een sponzig gele villa. Op het gazon vooraan staan een oude kromwilg en een haagbeuk (of beukhaag, naar verluid niet helemaal hetzelfde) in de vorm van een kubus.
Monika Van Paemel zou van Poeke zijn, verneem ik. Dat is een eind verderop. In 'De Vermaledijde' werd De slag om Vinkt beschreven.
De moeder van Kwinten werkt als verzorgster. Ze zal er niet bij zijn op de receptie vanavond.
We rijden over Deinze en bashen zowel het huidige als het toekomstige bewind. Marktstrategieën hebben Vlaanderen uitgeloogd tot een plat en op inhoudelijk vlak verpauperd wingebied. De steenweg van Kortrijk op Gent is exemplarisch.
Kwinten leest Kafka niet omdat Kafka zelf daar niet van wilde weten. Ge moet respect hebben voor iemand zijn gedacht, meent hij, zeker als het zijn eigen werk betreft.
In de croxruimte Annik en Kim en Maarten. Rob drentelt wat in het rond. Na het afscheid, zo meteen, treint hij naar Antwerpen. De avond in huiselijke kring doorbrengen, vroeg in bed.
Bram en Julie betreden de hall. Kwinten houdt zich gedurende enige tijd bezig met de dataprojector in de mediaruimte. In crox3 plakt Bram de bekabeling met witte tape af, in huiselijke kring als het ware, zijn lief en zijn moeder en de vriend van zijn moeder kijken toe.
De eerste bezoekers treden aan. De receptie is begonnen.
Rob wacht op zijn promotor, Frank Van De Veire. De frontman van Final Detail en Jamez Dabramski doen een soundcheck, een katastrofale hoop geluidshinder die het decibelniveau van de oerknal benadert.
Frank Vande Veire in zeven haasten. De verstrooide professor heeft wat tijd verloren aan Sint-Jacobs. Hij ging er van uit dat croxhapox zich aan Sint-Jacobs bevindt - een époque die reeds in 1991 afgesloten werd.
De soundcheck zorgt er voor dat de receptie tijdelijk naar het woonerf verhuist. Kwinten en Bram, jong geweld, geven er een lap op. Metal kabaal dat geen andere bedoeling heeft dan hinderlijk te zijn. Ik trek Dabramski aan zijn mouw en adviseer om op te krassen naar een plek achterin de corridor en de set kort te houden, zo mogelijk iets korter dan de soundcheck.
Na de soundcheck betreden de bezoekers in grote getale de hall.
De rosharige vrouw die Hilde assisteerde met het behangen van de mdf-wand, een collega van Hilde, heet Annelies. Bram informeert of hij de laptop niet beter in de mediaruimte stationeert. Kim bekijkt het werk van Kwinten. Gwendolyne vraagt zich af of er ook boven op het platform van de kubus iets te beleven valt. Nieuwsgierige blikken - de moeder en de oma van Kim. Laura in een shirt met horizontaal patroon. Ellen van het tweedejaar met een handgemaakte publicatie. Het dochtertje van Bob Vandeputte schaft zich twee croxcards aan, die van Debra en die van Dianna. Sarah en Jelle.
De explosie begint. Waanzin. Iedereen vlucht het woonerf op. Ik gooi de poort dicht wat overigens geen zak uitmaakt. Alleen Jelle trotseert het decibelniveau. De set heeft het karakter van een terreuraanslag wat ongetwijfeld ook de bedoeling is. Sjoerd en Rene bekijken de foto's van Annik. Twee dames betreden de hall, Ilse Roman en nog iemand. Met de vingertoppen in de oorschelp stappen ze helemaal tot achterin de corridor. Julie filmt.
De frisgroene rok van een dame, een groen van pas ontloken twijgjes.
Bram glundert.
Na de geluidsexplosie nemen Ilse en Marijke aan de bar plaats. Ze hebben het over 'De ademtocht van Gilberte en Henriëtte', een performance die paar maanden geleden in Nieuwpoort begon. Vanuit Nieuwpoort zakken ze naar het zuiden van het land af. Maandelijkse intervallen. Eerst Nieuwpoort, dan het Muziekbos in de omgeving van Ronse, dan Odeur in de buurt van Luik, dan Luik, dan de grotten van Han en de Hoge Venen. Op elk van die plekken vindt een korte, muzikale entre-acte plaats die telefonisch beluisterd kan worden.
Joris Vermassen brengt 'De Bijeneters' van Peter Terrin te berde.
Jos springt binnen. Hij blijft niet lang, er is een receptie in de Zebrastraat waar Pjeroo Robjee een project heeft. Later Marc en Ria en FF. Een zekere Tashi overhandigt z'n visitekaartje.
Ik ontkurk een fles 'Les Plaisirs du Pere Guillot'. Boudewijn en Lu vervolledigen het bezoekersaantal, Gil van het SMAK die naar Bram informeert. Ik stel Gil aan Boris voor.
De schermbeveiliging van de laptop valt telkens uit. Het gros van de bezoekers bevindt zich op het woonerf. In crox3 zitten Lu en Boudewijn naar het werk van Dabramski te kijken.
'Home Cooking' van Jimmy Smith parelt door de luidsprekers.
Een bezoeker met de vraag of we een buurthuis zijn. 'Een parochiezaal,' corrigeer ik. 'Ah - maar, allez, het had gekund he.'
Patrick Baele was gevraagd om een videoverslag te maken van een project van Tuymans in het Sint-Barbaracollege maar gaf er de voorkeur aan om eens in crox langs te komen. Het gesprek komt op de dubbele moraal ven bepaalde epigonen van de actuele kunstscene. Industrieel geörienteerde kunst, het nieuwe akademisme.
In de croxruimte is het de gaande en de komende man. Veel bezoekers, dat was te verwachten. Studenten, ex-studenten, familieleden en leerkrachten aangedikt met de gebruikelijke vloed aan bezoekers.
Joris en Nancy vallen binnen. Op straat hebben ze FF ontmoet die er net vandoor is. Hij moet nog naar Antwerpen.
Joris, Guy en Patrick nestelen zich aan de bar. Nancy is moe. Boris en Davy stappen op. We luisteren naar Magnus. Marc informeert hoe het met Lucia zit. We bespreken de website en de huidige stand van zaken.
In het discours roffelen de pauken van de Semana Sancta, niet die van het noorden in de straten van Pamplona waar ge tijdens de pauzes tussen het geroffel door een speld kunt horen vallen, maar die van het zuiden, die van Màlaga, Sevilla, Cordoba waar kinderen tussen de in rituele gewaden uitgedoste acteurs en figuranten doorhollen met een op een lekstok lijkende bol kaarsvet. Tenoren van het discours zijn Joris en Patrick.
'Er is ergens een grens waar de klootzakkerij begint...' Intellectuelen doen zich als wolven tegoed aan het lamme corpus van het actuele discours.
Het onderzoek, de intellectualisering, het kunsthistorische verantwoordelijkheidsbesef... In de actuele scene zijn er nogal wat kunstenaars die niet zonder kunnen. Zonder tuimelt wat formeel door eenieder als scheet herkend wordt van z'n sokkel.
Joris: 'Bij die gasten is dat een lichte vorm van machtswellust. Castratiedrang.'
Over Documenta moet ge trouwens niet dik doen: de interessantste Documenta was die van Arnold Bode in 1955. Tegenwoordig is Documenta niet meer dan een modieuze en gemediatiseerde versie van le Salon d'Arts zoals ze het in de negentiende eeuw hadden, een akademisme traditie die vooral burgerlui en analfabeten bekoort. 'Personencultus heeft het modernisme de das omgedaan,' stelt Joris. 'In vraag stellen en dat blijven doen, daar gaat het om.'
In de kunstwereld zit massa's rechts geld.
'Het conceptmuseum', stelt Patrick, 'is een uitvinding van eind achttiende eeuw.' Wat aanvankelijk een revolutionaire gedachte was - het conserveren van - werd gauw een in kotjes steken en veranderde in het tegendeel van beweging en revolutie. Wat revolutie was, werd akademie. De vele duizenden galeries die we tegenwoordig hebben zijn een voortzetting van de salons van eind achttiende eeuw.
Een positief element: door de democratisering van het creatieve onstaan nieuwe normen.
overzicht
-onverwachte elementen (geen overzicht)
-het analfabetisme van het beeld en de filosofie van het cerebrale (de intellectualisering van het discours)
-de synthese
-een vaststelling: mensen kunnen geen beelden meer decoderen
-'moet ik er een tekening bij maken?' (het discours kan niet zonder het beeld dat aan het discours voorafgaat)
-de mensen die synthetiseren dat zijn de mensen van het beeld
Etienne Vermeersch gaat in discussie met Philippe De Winter: in de kranten een foto van Etienne en Philippe, ze drinken een pintje - en de macht van het beeld: Etienne Vermeersch drinkt een pintje met een van de koptstukken van het Blok, de verbroedering van een verstrooide professor en de frontman van het schorem.
-vervang behoudsgezindheid door beeldend denken
Nancy is moe.
De favoriete Documenta van Joris is 1972, die van Harald Szeeman.
De favoriete Documenta van Patrick zijn 4 en 5. Patrick is in Köln geboren. 'Ik was op mijn fietske aan het rijden en ik zag die affiche. MUCHA, de tekst van Documente V, die van 1972, werd gevormd door insekten.'
We luisteren naar Shorter. 'John Coltrane is een autosnelweg, Wayne Shorter is een stratenplan,' merk ik op.
Shorter is te verkiezen boven Coltrane. John Wayne is een andere kwestie.
Guy en Patrick lachen luidkeels.
We sluiten af met Inventions & Dimensions van Hancock. Subliem.
vrijdag 22 juni 2007
vrijdag 22 juni
15u
Op Rob na is er niemand. Rob is van plan om tot morgenavond in de kubusruimte te bivakkeren. Medestudenten heeft hij niet gezien, wel iemand van H-art die tien exemplaren van NR 23 kwam binnensteken.
Joris heeft verse bakken bier, frisdank en borrelhapjes geleverd. In crox2 kwamen de foto's van Annik in een lange rij aan een van de muren terecht (van links naar rechts - en telkens x2): Kendy, het snoepje uit de Kempen, Gerd die met de fiets door Afrika toerde, de schoonmoeder die May heet, Veer van Veronica, Lieve de secretaresse en tenslotte Jos de technieker die ook schapenboer is. Aan de opstelling van Sarah is niets veranderd, aan die van Kwinten, Kim en Bram evenmin.
De attitude van Rob is er één uit de grote traditie. Wat hij zich heeft voorgenomen is geen klein bier: de hele nacht en daaropvolgende dag zal hij in de kubusruimte aan de slag blijven. In die kubusruimte zal hij zijn werk aanbrengen, op een of op meerdere manieren. De ruimte hangt intussen boordevol. Er is een zelfportret, foto's van de ontstaansgeschiedenis van nog een zelfportret, diverse ontwerpen, enkele dozen met exemplaren van een tijdschrift waar hij hoofdredacteur van is, studies, tekeningen, teksten. Na het proces van aanbrengen en uitstallen zal hij alles wit schilderen: het werk, de foto's van het werk, het materiaal, het beeldmateriaal, tot er geen millimeter overblijft van het gepresteerde werk. Als alles wit is, zal hij aan tafel plaatsnemen en een afscheidsbrief schrijven - een afscheid van zes jaar studie. In de witgeschilderde ruimte zal de brief het enige document zijn, een getuigenis, het enige wat overblijft. Hoewel hij morgenavond heel erg graag op de receptie aanwezig wil zijn, zal hij dit niet doen. Het is één van de consequenties van het afscheid, het is de enige keuze, de meest consequente, zonder compromis, radicaal.
Van tijd tot tijd voelt Rob zich overmand door twijfel. De stap vergt en veroorzaakt een moment van grote intensiteit en luciditeit - deze glasheldere katharsis...
Telefoon van Joris. Hij heeft Robert Michel van de Vlaamse Gemeenschap gebeld.
Ik begin de stockruimte voorin crox3 op orde te brengen en verzamel een aantal artefacten van vorige projecten:
-Ich ben Alleine, een reeks filmpjes van Steffie;
-vier kaders met werk van David Kramer, één ervan is de foto van een baseball-player;
-het Multi-Sleeve Piece en het Girl-Thing van Thomas Broadbent;
-een kostuum - het donkerblauwe kostuum van de suppooste;
-het drumtoestel van Merlyn, intact;
-een doosje met slides van Vadim Voster;
-een DVD met een door Patrick Baele registreerd concert van The Singing Painters;
-een zwart plankje - het zwarte plankje van Pieter Vermeersch;
-een werk van Stijn Cole, nog van de eerste editie van BASICS 2;
-een werk van Christophe Engels, de gebruiksaanwijzing van een kartonnen module;
-een zwarte zaklamp van het merk GARRITY;
-een kapotte stofzuiger van het merk CALOR;
-de maquette van Paul Gees;
-een kartonnen doos barstensvol werk van Productiehuis Vervaecke;
-een verpakking met slides van werk van Thomas Broadbent.
Opbergen van het audio- en videomateriaal. Oprollen van een aantal kabels. Het vinden van een zwarte marker van Staedler.
Rob komt aanstappen. Hij zoekt een schroefboor. In de hall zijn stemmen. Ik werk het opbergen van de kabels af.
In crox2 staan Sjoerd en Gwendolyne met Rob te praten.
Sjoerd inspecteert de stockruimte. Ik reik hem het restant van een rol okerbruine tape aan - 'een beetje Beuys,' merkt Sjoerd op. We hebben het
over Ben Vautier - een werk van eind jaren '60 waar Sjoerd een ander werk mee maakte dat uiteindelijk door Guy Marchal gelayout werd;
over slechte postkaarten;
over croxcards 11 en 12;
over Bram;
over Kim;
over Annik - en Hans Op Den Beeck, gastprofessor aan 3D en haar promotor, hij was het die een meer conceptuele aanpak suggereerde;
over Rob - primus van de klas in 2001, de klas van Boris, van Preben, Samir niet, van Jelle;
over Sarah;
over Boris;
over het kaartje van Merlyn;
over de kaartjes van Sjoerd en Hans die eigenlijk van Sjoerd zijn en eigenlijk niet goed zijn en eigenlijk verkeerd gelayout door de kunstschilder T. H.;
over de crox-monsieurs;
over Rob die honger heeft en geen peanuts lust: 'Ik kan daar mijn honger niet mee stillen.'
Gwen over een reusachtige lasagne:
-'Lust je lasagna?'
Rob: 'Ik lust alles.'
-'Eigenlijk is 't biefstuk waar ik gehakt van gemaakt heb.'
Over Kwinten die vandaag niet geweest is. 'De projector was niet scherp, je kon de raster zien,' zegt Rob.
Gwen zal de lasagna opwarmen en komen brengen. Dan kunnen we net zo goed bij Gwen en Sjoerd thuis tafelen.
18u - Destelbergenstraat 96, In Den Zoeten Inval
Gwen in alle staten: blijkt dat het geen lasagna is maar lasagnasaus. Ze serveert maatjesharing. Sjoerd verorbert het maatje op Hollandse wijze. Dan garnalen en scampi's. Sjoerd komt met de publicatie van het tweede jaar op de proppen, het jaar van Kelly die tijdens een of andere meeting 'koek' op het bord schreef en sindsdien heet ze Koek.
Gwen serveert champignonsalade. 'Glaasje wijn?' vraagt Sjoerd.
'Nee, liever fruitsap, ik moet nog rijden,' zeg ik. Rob wel glaasje wijn.
Gwen serveert avocado in smalle schijfjes, paëlla (koud) met kip, almejas en vis.
De turf A PRIOR belandt op de eettafel. Documenta 2007, een boekdeel met werk van Valerie Mannaerts, Martha Rosler en Allan Sekula.
Dan over de kater: Een beest kunt ge nog een spuitje geven - en een mens laten ze afzien en creperen.
Sjoerd rept zich naar de LIDL en komt even later thuis met twee porties Emmental Râpé FRANCAIS van het merk Etoile d'Or en twee flessen Bourgogne uit 2005, een Chardonnay. En den Humo.
Ze hebben een reis geboekt voor Las Negras in Almerië, het zuidwesten van Andalusië, een bekende pleisterplek: Parque National de Cabo de Gata.
'Getverdekke...' Gwen ontdekt dat ze de visballetjes in de oven vergat.
Op een van de foto's die Sjoerd toont zijn van die gekke struikjes te zien. 'Tumbleweed,' weet Rob.
Het gesprek komt op het kunstenaarsstatuut. Wat ge moet kunnen om in aanmerking te komen... Ge moet kunnen bewijzen dat ge in loondienst gewerkt heb en ge moet werken verkocht hebben.
Sjoerd vraagt Rob of hij al een opvolger heeft als hoofdredacteur van BOX, een tijdschrift van het KASK. Misschien, Rob weet het niet, 't is onduidelijk. Hij heeft nu een job in een speelgoedbedrijfje in de Puinstraat - als ontwerper. Hij moet speelgoed ontwikkelen. Dit jaar nog viel het bedrijfje in Engeland in de prijzen met 'speelgoed van het jaar'. Recent is hij voor Studio 100 bezig met Kabouter Plop en Samson. Straks wordt het een bouwsel in karton, paar weken geleden was het een dinosaurus. Een leuke job: kan hij blijven spelen.
'Je hebt je diploma nog niet en je hebt al werk,' grapt Sjoerd.
De andere medewerkers van het tijdschriftje? Die zijn het afgetrapt. Afgetropen, afgetruipt... Rob komt er niet uit.
Nog een boekje: Eenenveertig brieven aan de jonge kunstenaar. Een cadeau van Jos Houweling, directeur van het Sandberg Instituut.
De lasagna waar Rob al drie kwartier zit op te wachten (hij bleef in de mate van het mogelijke van de vele voorgerechtjes af) komt op tafel. Nu wordt ook duidelijk waarom dat vreselijke mes daar al een hele tijd ligt, halverwege de tafel, een slagersmes. Sjoerd gaat er de lasagna mee te lijf.
De lasagna is pittig gekruid en buitengewoon. Sjoerd belt Restaurant De Pastinaak in de Achterstraat. Dat is voor morgen, na de jury.
Jens van HAP, vernemen we, is gestopt met z'n studie architectuur. Sarah Dhont zit in Netwerk met haar afstudeerproject. Wim Waelput organiseert de KASKweek.
Rob baalt van architectuur. Paul zou ergens in Limburg een kunstwerk op een rotonde hebben. 'Oei oei,' zegt Sjoerd. Op een rotonde: oei-oeikunst.
Sjoerd haalt er NEW REFORM bij, een retrospectieve publicatie, 1970-1979. Foto's van de jonge Paul Gees die toen onder andere ook performances deed.
Rob herinnert zich almeteens dat hij nog een boek van Sjoerd heeft, sinds 2001: Ermit, Forscher oder Soziale Arbeiter.
Sjoerd: 'Boltanski staat er ook in.'
Rob heeft het niet uitgelezen, er alleen maar wat in gebladerd. Sjoerd kreeg het boek van Jürgen O. Olbrich.
Olbrich werkt tegenwoordig voor het archief van Documenta.
Taak voor vandaag: die ene persoon blijven die nooit naar Documenta geweest is.
Sjoerd vertelt een recente anekdote. Koek had Olbrich een brief geschreven en kreeg een dik postpakket vol documentatie over Documenta. Het kwam op het secretariaat toe. Wim kreeg het te zien en was er niet goed van. 'Jij krijgt dat en ik niet...!'
'Ja, typisch Wim.'
22u30 - NEW REFORM
New Reform (Aalst, 1970-1979) wordt gedefinieerd als een 'kunstcentrum voor performance, konkrete poëzie, experimentele muziek, theater, film, plastische kunst, video en conceptuele werken'. De publicatie die ik voor me heb, heeft een schilderij van Anne-Mie Van Kerckhoven op de cover. Het expressionistisch getinte werk stelt een portret voor van Roger D'Hondt, bezieler van New Reform.
Het anthologische segment van de publicatie opent met een tekst van Roger D'Hondt over de ontstaansgeschiedenis en de beweegreden (meer- of enkelvoud) van het initiatief: 'Vanaf 13 juni 1971 kreeg ik beschikking over de kelderverdieping van een groot burgerhuis. De ruimte, die zich over vier lokalen uitstrekte, werd volledig wit geschilderd en voorzien van neonbuizen om de neutraliteit te bewaren. In de eerste tentoonstelling zette ik mijn ingenomen visie door. De konkrete kunst kreeg voorrang.'
De layout van het document is typisch voor zowat alles wat in die periode gepubliceerd werd - 'Ik stelde liever drieduizend pamfletten dan driehonderd duurzame invitaties ter beschikking,' stelt D'Hondt. Dat invitaties allesbehalve duurzaam zijn is genoegzaam bekend. De kortetermijn-retoriek van het pamflet is heel af en toe een langer leven beschoren. Dat New Reform een 'ideeëncentrum' wilde zijn linkt aan de crox-campagnes van begin jaren negentig (crox als kunstidee), hoewel er op het eerste zicht net zo goed verschilpunten en andere invalshoeken zijn. De context is ook niet helemaal dezelfde. New Reform focust zich, lees ik, met de allergrootste nadruk op conceptuele kunst - logisch, in die tijd, toch - en nieuwe stromingen.
Het werd een Tantaluskwelling met die nieuwe stromingen. Meer dan een kwarteeuw later is het enig interessante wat van die strategieën overblijft het zakelijke feit dat het conceptuele de scene veroverd heeft en tegelijk voor een bijna absurde communicatiestoornis heeft gezorgd wat ondanks alle inspanningen ook met de erkenning van het fenomeen en de oneigenlijke status van marktproduct te maken heeft. Dat conceptuele kunst ook nog eens een marktproduct werd, is de fatale inconsequentie. Dat het een product werd: fatale inconsequentie.
Ik sla wat bladzijden over. Er is een interessante opmerking over het isolement van de conceptuele scene (hoofdstuk 3): 'Om het isolement te doorbreken...' - maar het vervolg leest moeizaam.
New Reform begint zich meer en meer toe te leggen op performance, 'de belangstelling voor aktiegerichte manifestaties' neemt toe. De 'Wiener Aktionisten' komen aan bod en zo ongeveer op hetzelfde moment duikt Paul Gees in het programma op. We bevinden ons in het prille tijdperk van de punk, eind jaren zeventig. De tekst ratelt namen: Narcisse Tordoir, Anna Banana, Anne-Mie Van Kerckhoven, Jacques Charlier, Joseph Beuys, Horacio Zabala, communicatiewaarde, verzamelingen, rituelen, dada. 'Zal er in de toekomst een gedrag zijn zonder opinie?' Nee dus. Externe media en externe factoren bepalen de actieradius: de invloed van de media werd een cruciaal aspect. Personen en groepen recycleren de beginselen. Zandophoping.
Op Rob na is er niemand. Rob is van plan om tot morgenavond in de kubusruimte te bivakkeren. Medestudenten heeft hij niet gezien, wel iemand van H-art die tien exemplaren van NR 23 kwam binnensteken.
Joris heeft verse bakken bier, frisdank en borrelhapjes geleverd. In crox2 kwamen de foto's van Annik in een lange rij aan een van de muren terecht (van links naar rechts - en telkens x2): Kendy, het snoepje uit de Kempen, Gerd die met de fiets door Afrika toerde, de schoonmoeder die May heet, Veer van Veronica, Lieve de secretaresse en tenslotte Jos de technieker die ook schapenboer is. Aan de opstelling van Sarah is niets veranderd, aan die van Kwinten, Kim en Bram evenmin.
De attitude van Rob is er één uit de grote traditie. Wat hij zich heeft voorgenomen is geen klein bier: de hele nacht en daaropvolgende dag zal hij in de kubusruimte aan de slag blijven. In die kubusruimte zal hij zijn werk aanbrengen, op een of op meerdere manieren. De ruimte hangt intussen boordevol. Er is een zelfportret, foto's van de ontstaansgeschiedenis van nog een zelfportret, diverse ontwerpen, enkele dozen met exemplaren van een tijdschrift waar hij hoofdredacteur van is, studies, tekeningen, teksten. Na het proces van aanbrengen en uitstallen zal hij alles wit schilderen: het werk, de foto's van het werk, het materiaal, het beeldmateriaal, tot er geen millimeter overblijft van het gepresteerde werk. Als alles wit is, zal hij aan tafel plaatsnemen en een afscheidsbrief schrijven - een afscheid van zes jaar studie. In de witgeschilderde ruimte zal de brief het enige document zijn, een getuigenis, het enige wat overblijft. Hoewel hij morgenavond heel erg graag op de receptie aanwezig wil zijn, zal hij dit niet doen. Het is één van de consequenties van het afscheid, het is de enige keuze, de meest consequente, zonder compromis, radicaal.
Van tijd tot tijd voelt Rob zich overmand door twijfel. De stap vergt en veroorzaakt een moment van grote intensiteit en luciditeit - deze glasheldere katharsis...
Telefoon van Joris. Hij heeft Robert Michel van de Vlaamse Gemeenschap gebeld.
Ik begin de stockruimte voorin crox3 op orde te brengen en verzamel een aantal artefacten van vorige projecten:
-Ich ben Alleine, een reeks filmpjes van Steffie;
-vier kaders met werk van David Kramer, één ervan is de foto van een baseball-player;
-het Multi-Sleeve Piece en het Girl-Thing van Thomas Broadbent;
-een kostuum - het donkerblauwe kostuum van de suppooste;
-het drumtoestel van Merlyn, intact;
-een doosje met slides van Vadim Voster;
-een DVD met een door Patrick Baele registreerd concert van The Singing Painters;
-een zwart plankje - het zwarte plankje van Pieter Vermeersch;
-een werk van Stijn Cole, nog van de eerste editie van BASICS 2;
-een werk van Christophe Engels, de gebruiksaanwijzing van een kartonnen module;
-een zwarte zaklamp van het merk GARRITY;
-een kapotte stofzuiger van het merk CALOR;
-de maquette van Paul Gees;
-een kartonnen doos barstensvol werk van Productiehuis Vervaecke;
-een verpakking met slides van werk van Thomas Broadbent.
Opbergen van het audio- en videomateriaal. Oprollen van een aantal kabels. Het vinden van een zwarte marker van Staedler.
Rob komt aanstappen. Hij zoekt een schroefboor. In de hall zijn stemmen. Ik werk het opbergen van de kabels af.
In crox2 staan Sjoerd en Gwendolyne met Rob te praten.
Sjoerd inspecteert de stockruimte. Ik reik hem het restant van een rol okerbruine tape aan - 'een beetje Beuys,' merkt Sjoerd op. We hebben het
over Ben Vautier - een werk van eind jaren '60 waar Sjoerd een ander werk mee maakte dat uiteindelijk door Guy Marchal gelayout werd;
over slechte postkaarten;
over croxcards 11 en 12;
over Bram;
over Kim;
over Annik - en Hans Op Den Beeck, gastprofessor aan 3D en haar promotor, hij was het die een meer conceptuele aanpak suggereerde;
over Rob - primus van de klas in 2001, de klas van Boris, van Preben, Samir niet, van Jelle;
over Sarah;
over Boris;
over het kaartje van Merlyn;
over de kaartjes van Sjoerd en Hans die eigenlijk van Sjoerd zijn en eigenlijk niet goed zijn en eigenlijk verkeerd gelayout door de kunstschilder T. H.;
over de crox-monsieurs;
over Rob die honger heeft en geen peanuts lust: 'Ik kan daar mijn honger niet mee stillen.'
Gwen over een reusachtige lasagne:
-'Lust je lasagna?'
Rob: 'Ik lust alles.'
-'Eigenlijk is 't biefstuk waar ik gehakt van gemaakt heb.'
Over Kwinten die vandaag niet geweest is. 'De projector was niet scherp, je kon de raster zien,' zegt Rob.
Gwen zal de lasagna opwarmen en komen brengen. Dan kunnen we net zo goed bij Gwen en Sjoerd thuis tafelen.
18u - Destelbergenstraat 96, In Den Zoeten Inval
Gwen in alle staten: blijkt dat het geen lasagna is maar lasagnasaus. Ze serveert maatjesharing. Sjoerd verorbert het maatje op Hollandse wijze. Dan garnalen en scampi's. Sjoerd komt met de publicatie van het tweede jaar op de proppen, het jaar van Kelly die tijdens een of andere meeting 'koek' op het bord schreef en sindsdien heet ze Koek.
Gwen serveert champignonsalade. 'Glaasje wijn?' vraagt Sjoerd.
'Nee, liever fruitsap, ik moet nog rijden,' zeg ik. Rob wel glaasje wijn.
Gwen serveert avocado in smalle schijfjes, paëlla (koud) met kip, almejas en vis.
De turf A PRIOR belandt op de eettafel. Documenta 2007, een boekdeel met werk van Valerie Mannaerts, Martha Rosler en Allan Sekula.
Dan over de kater: Een beest kunt ge nog een spuitje geven - en een mens laten ze afzien en creperen.
Sjoerd rept zich naar de LIDL en komt even later thuis met twee porties Emmental Râpé FRANCAIS van het merk Etoile d'Or en twee flessen Bourgogne uit 2005, een Chardonnay. En den Humo.
Ze hebben een reis geboekt voor Las Negras in Almerië, het zuidwesten van Andalusië, een bekende pleisterplek: Parque National de Cabo de Gata.
'Getverdekke...' Gwen ontdekt dat ze de visballetjes in de oven vergat.
Op een van de foto's die Sjoerd toont zijn van die gekke struikjes te zien. 'Tumbleweed,' weet Rob.
Het gesprek komt op het kunstenaarsstatuut. Wat ge moet kunnen om in aanmerking te komen... Ge moet kunnen bewijzen dat ge in loondienst gewerkt heb en ge moet werken verkocht hebben.
Sjoerd vraagt Rob of hij al een opvolger heeft als hoofdredacteur van BOX, een tijdschrift van het KASK. Misschien, Rob weet het niet, 't is onduidelijk. Hij heeft nu een job in een speelgoedbedrijfje in de Puinstraat - als ontwerper. Hij moet speelgoed ontwikkelen. Dit jaar nog viel het bedrijfje in Engeland in de prijzen met 'speelgoed van het jaar'. Recent is hij voor Studio 100 bezig met Kabouter Plop en Samson. Straks wordt het een bouwsel in karton, paar weken geleden was het een dinosaurus. Een leuke job: kan hij blijven spelen.
'Je hebt je diploma nog niet en je hebt al werk,' grapt Sjoerd.
De andere medewerkers van het tijdschriftje? Die zijn het afgetrapt. Afgetropen, afgetruipt... Rob komt er niet uit.
Nog een boekje: Eenenveertig brieven aan de jonge kunstenaar. Een cadeau van Jos Houweling, directeur van het Sandberg Instituut.
De lasagna waar Rob al drie kwartier zit op te wachten (hij bleef in de mate van het mogelijke van de vele voorgerechtjes af) komt op tafel. Nu wordt ook duidelijk waarom dat vreselijke mes daar al een hele tijd ligt, halverwege de tafel, een slagersmes. Sjoerd gaat er de lasagna mee te lijf.
De lasagna is pittig gekruid en buitengewoon. Sjoerd belt Restaurant De Pastinaak in de Achterstraat. Dat is voor morgen, na de jury.
Jens van HAP, vernemen we, is gestopt met z'n studie architectuur. Sarah Dhont zit in Netwerk met haar afstudeerproject. Wim Waelput organiseert de KASKweek.
Rob baalt van architectuur. Paul zou ergens in Limburg een kunstwerk op een rotonde hebben. 'Oei oei,' zegt Sjoerd. Op een rotonde: oei-oeikunst.
Sjoerd haalt er NEW REFORM bij, een retrospectieve publicatie, 1970-1979. Foto's van de jonge Paul Gees die toen onder andere ook performances deed.
Rob herinnert zich almeteens dat hij nog een boek van Sjoerd heeft, sinds 2001: Ermit, Forscher oder Soziale Arbeiter.
Sjoerd: 'Boltanski staat er ook in.'
Rob heeft het niet uitgelezen, er alleen maar wat in gebladerd. Sjoerd kreeg het boek van Jürgen O. Olbrich.
Olbrich werkt tegenwoordig voor het archief van Documenta.
Taak voor vandaag: die ene persoon blijven die nooit naar Documenta geweest is.
Sjoerd vertelt een recente anekdote. Koek had Olbrich een brief geschreven en kreeg een dik postpakket vol documentatie over Documenta. Het kwam op het secretariaat toe. Wim kreeg het te zien en was er niet goed van. 'Jij krijgt dat en ik niet...!'
'Ja, typisch Wim.'
22u30 - NEW REFORM
New Reform (Aalst, 1970-1979) wordt gedefinieerd als een 'kunstcentrum voor performance, konkrete poëzie, experimentele muziek, theater, film, plastische kunst, video en conceptuele werken'. De publicatie die ik voor me heb, heeft een schilderij van Anne-Mie Van Kerckhoven op de cover. Het expressionistisch getinte werk stelt een portret voor van Roger D'Hondt, bezieler van New Reform.
Het anthologische segment van de publicatie opent met een tekst van Roger D'Hondt over de ontstaansgeschiedenis en de beweegreden (meer- of enkelvoud) van het initiatief: 'Vanaf 13 juni 1971 kreeg ik beschikking over de kelderverdieping van een groot burgerhuis. De ruimte, die zich over vier lokalen uitstrekte, werd volledig wit geschilderd en voorzien van neonbuizen om de neutraliteit te bewaren. In de eerste tentoonstelling zette ik mijn ingenomen visie door. De konkrete kunst kreeg voorrang.'
De layout van het document is typisch voor zowat alles wat in die periode gepubliceerd werd - 'Ik stelde liever drieduizend pamfletten dan driehonderd duurzame invitaties ter beschikking,' stelt D'Hondt. Dat invitaties allesbehalve duurzaam zijn is genoegzaam bekend. De kortetermijn-retoriek van het pamflet is heel af en toe een langer leven beschoren. Dat New Reform een 'ideeëncentrum' wilde zijn linkt aan de crox-campagnes van begin jaren negentig (crox als kunstidee), hoewel er op het eerste zicht net zo goed verschilpunten en andere invalshoeken zijn. De context is ook niet helemaal dezelfde. New Reform focust zich, lees ik, met de allergrootste nadruk op conceptuele kunst - logisch, in die tijd, toch - en nieuwe stromingen.
Het werd een Tantaluskwelling met die nieuwe stromingen. Meer dan een kwarteeuw later is het enig interessante wat van die strategieën overblijft het zakelijke feit dat het conceptuele de scene veroverd heeft en tegelijk voor een bijna absurde communicatiestoornis heeft gezorgd wat ondanks alle inspanningen ook met de erkenning van het fenomeen en de oneigenlijke status van marktproduct te maken heeft. Dat conceptuele kunst ook nog eens een marktproduct werd, is de fatale inconsequentie. Dat het een product werd: fatale inconsequentie.
Ik sla wat bladzijden over. Er is een interessante opmerking over het isolement van de conceptuele scene (hoofdstuk 3): 'Om het isolement te doorbreken...' - maar het vervolg leest moeizaam.
New Reform begint zich meer en meer toe te leggen op performance, 'de belangstelling voor aktiegerichte manifestaties' neemt toe. De 'Wiener Aktionisten' komen aan bod en zo ongeveer op hetzelfde moment duikt Paul Gees in het programma op. We bevinden ons in het prille tijdperk van de punk, eind jaren zeventig. De tekst ratelt namen: Narcisse Tordoir, Anna Banana, Anne-Mie Van Kerckhoven, Jacques Charlier, Joseph Beuys, Horacio Zabala, communicatiewaarde, verzamelingen, rituelen, dada. 'Zal er in de toekomst een gedrag zijn zonder opinie?' Nee dus. Externe media en externe factoren bepalen de actieradius: de invloed van de media werd een cruciaal aspect. Personen en groepen recycleren de beginselen. Zandophoping.
donderdag 21 juni 2007
donderdag 21 juni
13u50
Rob in de kubusruimte. Geen dode muizen.
Gisteravond al heeft hij de stockruimte achterin opengegooid. Yannick, Antoine en Marie hadden er een valse wand gebouwd, vakwerk trouwens, geen muurke dat omvervalt omdat ge per vergissing een scheet laat. De hele houtvooraad - en nog wat andere spullen - kwam in het deel ter rechterzijde van de schuifdeur terecht - Marie wou het linkerdeel vrij hebben.
Ik hou van niches, zei ze.
Rob heeft intussen al een blik geworpen op de op elkaar gestapelde hoeveelheid hout en alle andere spullen die in het rechterdeel van de stockruimte terecht kwamen. Er is geen doorkomen aan, meent hij.
We overschouwen het slagveld. Ergens onderin die afgrijselijke puinhoop van planken, balken en platen moet zich het zwarte Ikea-tafeltje bevinden - beseffen we.
We beginnen met de houtvoorraad voorin, restafval van de projecten van Peter Morrens en Wouter Decorte, materiaal uit de Brainbox-époque en de stelling van Sjoerd die amper meer weegt dan die van Pythagoras. We sorteren het hout en slagen er tot onze verbazing in om in minder dan geen tijd de weg vrij te maken naar het tafeltje. Het bevindt zich helemaal achterin de stock. Onder het tafeltje staan wat elementen van het drumstel van Merlyn, naast het tafeltje de gitaarversterker van Michaël, op het tafeltje rust een tiramisu van houtafval.
14u30
Joris, fris geschoren maar pompaf, heeft prints gemaakt van de financiële verrichtingen van het voorbije kwartaal.
Rob en Joris kennen elkaar van een of andere jury. Kwinten duikt op.
We versleuren de bakken bier - Joris zorgt tegen morgen voor een verse lading - en nemen de pdf door die Astrid doorzond. Het is een moment voor straffe verhalen: Joris die in de Franse Alpen ongewild een motorrace van een club Hell's Angles won - met een vracht bagage achterop, op een BMW en met een volle blaas. Dan over een boete wegens overdreven snelheid: 31km op een plaats waar ge maar 30 per uur moogt rijden (60 euro).
Kwinten met de vraag of we nog een dvd hebben. Normaal gesproken wel.
Lucia springt binnen met een factuur van telenet. Kwinten is bezig met het bijstellen van z'n filmprojectie. Ik open iTunes op Impro II van Stefano Bollani, een piano-improvisatie. Rob kijkt toe. Straf, een coïncidentie: de muziek past als gegoten bij de film van Kwinten.
We bekijken het werk van Kim en de opstelling van Bram en nemen de pdf's van de nieuwe reeks crox-cards door. Joris moet ervandoor - Oostende.
Rob over de aan de eindejaarsprojecten gelinkte publicatie, een set ansichts: 'Die van mij is in feite gelijk aan die van Kwinten. Ik herhaal geen informatie, het is geen extra informatie.'
De voorzijde van de ansicht van Kwinten toont een grijs vlak. De achterzijde vermeldt alleen zijn voornaam en een citaat uit 'The City Has Sex' uitgebracht op Saddle Creek Records. En een pasfoto van de rugzijde van Kwinten.
De voorzijde van de ansicht van Rob is een zwartwitfoto van Rob. De achterzijde toont zelfde foto en de infobalk ter rechterzijde begint met de mededeling: 'Ik ben te jong, ik ben te oud om kunst te maken.' De tekst behandelt twee types, De Romanticus (these) en De Cynicus (antithese). Een interessant uitgangspunt.
'Dat ben ik trouwens,' zegt Rob - hij bedoelt de ansicht die als cover dient. Hierop is het identiteitsloze torso te zien van een persoon die zich uitkleedt.
En dat het jammer tot zelfs spijtig is dat www.pandora.com niet langer in Europa verkrijgbaar is.
Dat Amerikaanse protectionisme loopt de spuigaten uit.
15u40 - Rob
We betreden de kubusruimte - 'ontmoetingsruimte,' preciseert Rob.
We nemen plaats aan tafel. Op de tafel ligt een plank. Tegen een van de muren staat het zitdeel van een stoel. Op de onderkant van het zitvlak werd een zelfportret aangebracht.
'Ik en de toeschouwer... De mensen die ik leerde kennen.' Rob gooit het op tafel.
Ik breng een moment te berde, een gelijkaardig moment, tijdens een tussentijdse jury. De voltallige jury werd toen met het werk van Tuur Delodder geconfronteerd, die geen werk had omdat hij alles wat hij gepresteerd en geprobeerd had irrelevant vond. De jury, waar onder andere Lucas Vandervost deel van uitmaakte, oordeelde toen dat de vraagstelling zelf op een gezonde attitude en op maturiteit wees. Het niets, als het zich aandient, is een stuk beter en interessanter dan de belabberde prestaties van halftalenten. Het niets opent de op een na laatste poort: besef. 'Alles,' stelt Rob, 'zal witgeschilderd worden. De foto's...'
-'De foto's?'
Ook de foto's. Alles.
De negatieven van de foto's zijn een ander verhaal.
Hij twijfelt. De bedoeling is een afscheidsbrief. 'Van al het overige, van alle werken zal niets overblijven, omdat ik alles wat ik deed vals vind.'
Deze conclusie is dermate juist dat er geen woorden voor zijn. Het is het eindpunt en een begin.
Ge hebt verschillende vormen van cynisme, meent Rob. Eén van die cynismen werd het kernpunt van een publicatie die hij niet langer verdedigen wil: 'Ge kunt niet op mensen neerkijken.'
Het is het gebruikelijke cynisme. 'Wat wilt ge worden?' vragen ze. En ge antwoordt: ik wil een mens zijn.
Rob: 'Ik ga het volhangen. Notities, foto's, notities. Als het vol hangt, schilder ik alles wit.' Met het witschilderen wacht hij tot zaterdag. Het wit moet vers zijn.
Rob formuleert het probleem van wat zich zo vaak op gratuite manier als actuele kunst presenteert.
'Ik heb de analyse gemaakt, voor mezelf - misschien te helder. Het feit dat ik nu een jury heb, maakt deel uit van het werk.'
Taak voor deze en volgende week: Formuleer wat ge niet wilt doen. Maak een analyse, bij voorkeur helder, van wat overbodig is. Schrap wat in het plaatje past.
'Ik ben in een crisis gekomen,' geeft Rob toe. De Trostkisten, waar hij gedurende enige tijd lid van was, heeft hij de rug toegekeerd.
Het eerste jaar in 3d viel mee. Hij deed een overstap naar architectuur en kwam in een totaal leeg gat terecht. De cynische reflexen lagen voor het rapen als drollen.
In de hall neemt een bezoeker de display met croxcards door. Hij heet Joe en komt uit Thailand. Zijn volledige naam is Ruangsak Anuwatwimon. Zijn werk maakt deel uit van een collectie die nu in Kemzeke te zien zou zijn, over dat project hebben ze in De Morgen bericht.
Tegenwoordig lees ik De Morgen alleen op maandag, is net zo makkelijk. Dog ---> skelet ---> ashes. Het discours vaqn Joe is in feite makkelijk te transponeren naar dat van De Morgen: eerst heb je een hond, dan heb je een dooie hond, het skelet, dat steek je in brand, waarom je het in brand steekt doet er niet toe, wat overblijft is een hoopje as. Met dat hoopje as ga je aan het werk.
Zo goed als alles laat zich tot as herleiden: de koe, een kat, pythons, een kakkerlak. 'Burn them and use the ashes. Connections make another human building.'
Ik moet toegeven dat ik niet veel snap van het discours van Joe. Zijn Engels accent hangt aan zijden draadjes en we hebben P.J. Harvey op iTunes. Als ik het goed heb zouden kinderen over een gigantische hoeveelheid connecties beschikken (brain connections), wat tijdens het volwassen worden minder en minder wordt: it fails and fails and falls down.
Joe brengt een interessante connectie te berde. In het Russisch heb je de naam Juri wat hier te lande tot Joeri verbasterd werd. In Thailand heb je Yuri, wat 'cute' betekent. Het Japanse yuree betekent 'a good mind'.
Rob in de kubusruimte. Geen dode muizen.
Gisteravond al heeft hij de stockruimte achterin opengegooid. Yannick, Antoine en Marie hadden er een valse wand gebouwd, vakwerk trouwens, geen muurke dat omvervalt omdat ge per vergissing een scheet laat. De hele houtvooraad - en nog wat andere spullen - kwam in het deel ter rechterzijde van de schuifdeur terecht - Marie wou het linkerdeel vrij hebben.
Ik hou van niches, zei ze.
Rob heeft intussen al een blik geworpen op de op elkaar gestapelde hoeveelheid hout en alle andere spullen die in het rechterdeel van de stockruimte terecht kwamen. Er is geen doorkomen aan, meent hij.
We overschouwen het slagveld. Ergens onderin die afgrijselijke puinhoop van planken, balken en platen moet zich het zwarte Ikea-tafeltje bevinden - beseffen we.
We beginnen met de houtvoorraad voorin, restafval van de projecten van Peter Morrens en Wouter Decorte, materiaal uit de Brainbox-époque en de stelling van Sjoerd die amper meer weegt dan die van Pythagoras. We sorteren het hout en slagen er tot onze verbazing in om in minder dan geen tijd de weg vrij te maken naar het tafeltje. Het bevindt zich helemaal achterin de stock. Onder het tafeltje staan wat elementen van het drumstel van Merlyn, naast het tafeltje de gitaarversterker van Michaël, op het tafeltje rust een tiramisu van houtafval.
14u30
Joris, fris geschoren maar pompaf, heeft prints gemaakt van de financiële verrichtingen van het voorbije kwartaal.
Rob en Joris kennen elkaar van een of andere jury. Kwinten duikt op.
We versleuren de bakken bier - Joris zorgt tegen morgen voor een verse lading - en nemen de pdf door die Astrid doorzond. Het is een moment voor straffe verhalen: Joris die in de Franse Alpen ongewild een motorrace van een club Hell's Angles won - met een vracht bagage achterop, op een BMW en met een volle blaas. Dan over een boete wegens overdreven snelheid: 31km op een plaats waar ge maar 30 per uur moogt rijden (60 euro).
Kwinten met de vraag of we nog een dvd hebben. Normaal gesproken wel.
Lucia springt binnen met een factuur van telenet. Kwinten is bezig met het bijstellen van z'n filmprojectie. Ik open iTunes op Impro II van Stefano Bollani, een piano-improvisatie. Rob kijkt toe. Straf, een coïncidentie: de muziek past als gegoten bij de film van Kwinten.
We bekijken het werk van Kim en de opstelling van Bram en nemen de pdf's van de nieuwe reeks crox-cards door. Joris moet ervandoor - Oostende.
Rob over de aan de eindejaarsprojecten gelinkte publicatie, een set ansichts: 'Die van mij is in feite gelijk aan die van Kwinten. Ik herhaal geen informatie, het is geen extra informatie.'
De voorzijde van de ansicht van Kwinten toont een grijs vlak. De achterzijde vermeldt alleen zijn voornaam en een citaat uit 'The City Has Sex' uitgebracht op Saddle Creek Records. En een pasfoto van de rugzijde van Kwinten.
De voorzijde van de ansicht van Rob is een zwartwitfoto van Rob. De achterzijde toont zelfde foto en de infobalk ter rechterzijde begint met de mededeling: 'Ik ben te jong, ik ben te oud om kunst te maken.' De tekst behandelt twee types, De Romanticus (these) en De Cynicus (antithese). Een interessant uitgangspunt.
'Dat ben ik trouwens,' zegt Rob - hij bedoelt de ansicht die als cover dient. Hierop is het identiteitsloze torso te zien van een persoon die zich uitkleedt.
En dat het jammer tot zelfs spijtig is dat www.pandora.com niet langer in Europa verkrijgbaar is.
Dat Amerikaanse protectionisme loopt de spuigaten uit.
15u40 - Rob
We betreden de kubusruimte - 'ontmoetingsruimte,' preciseert Rob.
We nemen plaats aan tafel. Op de tafel ligt een plank. Tegen een van de muren staat het zitdeel van een stoel. Op de onderkant van het zitvlak werd een zelfportret aangebracht.
'Ik en de toeschouwer... De mensen die ik leerde kennen.' Rob gooit het op tafel.
Ik breng een moment te berde, een gelijkaardig moment, tijdens een tussentijdse jury. De voltallige jury werd toen met het werk van Tuur Delodder geconfronteerd, die geen werk had omdat hij alles wat hij gepresteerd en geprobeerd had irrelevant vond. De jury, waar onder andere Lucas Vandervost deel van uitmaakte, oordeelde toen dat de vraagstelling zelf op een gezonde attitude en op maturiteit wees. Het niets, als het zich aandient, is een stuk beter en interessanter dan de belabberde prestaties van halftalenten. Het niets opent de op een na laatste poort: besef. 'Alles,' stelt Rob, 'zal witgeschilderd worden. De foto's...'
-'De foto's?'
Ook de foto's. Alles.
De negatieven van de foto's zijn een ander verhaal.
Hij twijfelt. De bedoeling is een afscheidsbrief. 'Van al het overige, van alle werken zal niets overblijven, omdat ik alles wat ik deed vals vind.'
Deze conclusie is dermate juist dat er geen woorden voor zijn. Het is het eindpunt en een begin.
Ge hebt verschillende vormen van cynisme, meent Rob. Eén van die cynismen werd het kernpunt van een publicatie die hij niet langer verdedigen wil: 'Ge kunt niet op mensen neerkijken.'
Het is het gebruikelijke cynisme. 'Wat wilt ge worden?' vragen ze. En ge antwoordt: ik wil een mens zijn.
Rob: 'Ik ga het volhangen. Notities, foto's, notities. Als het vol hangt, schilder ik alles wit.' Met het witschilderen wacht hij tot zaterdag. Het wit moet vers zijn.
Rob formuleert het probleem van wat zich zo vaak op gratuite manier als actuele kunst presenteert.
'Ik heb de analyse gemaakt, voor mezelf - misschien te helder. Het feit dat ik nu een jury heb, maakt deel uit van het werk.'
Taak voor deze en volgende week: Formuleer wat ge niet wilt doen. Maak een analyse, bij voorkeur helder, van wat overbodig is. Schrap wat in het plaatje past.
'Ik ben in een crisis gekomen,' geeft Rob toe. De Trostkisten, waar hij gedurende enige tijd lid van was, heeft hij de rug toegekeerd.
Het eerste jaar in 3d viel mee. Hij deed een overstap naar architectuur en kwam in een totaal leeg gat terecht. De cynische reflexen lagen voor het rapen als drollen.
In de hall neemt een bezoeker de display met croxcards door. Hij heet Joe en komt uit Thailand. Zijn volledige naam is Ruangsak Anuwatwimon. Zijn werk maakt deel uit van een collectie die nu in Kemzeke te zien zou zijn, over dat project hebben ze in De Morgen bericht.
Tegenwoordig lees ik De Morgen alleen op maandag, is net zo makkelijk. Dog ---> skelet ---> ashes. Het discours vaqn Joe is in feite makkelijk te transponeren naar dat van De Morgen: eerst heb je een hond, dan heb je een dooie hond, het skelet, dat steek je in brand, waarom je het in brand steekt doet er niet toe, wat overblijft is een hoopje as. Met dat hoopje as ga je aan het werk.
Zo goed als alles laat zich tot as herleiden: de koe, een kat, pythons, een kakkerlak. 'Burn them and use the ashes. Connections make another human building.'
Ik moet toegeven dat ik niet veel snap van het discours van Joe. Zijn Engels accent hangt aan zijden draadjes en we hebben P.J. Harvey op iTunes. Als ik het goed heb zouden kinderen over een gigantische hoeveelheid connecties beschikken (brain connections), wat tijdens het volwassen worden minder en minder wordt: it fails and fails and falls down.
Joe brengt een interessante connectie te berde. In het Russisch heb je de naam Juri wat hier te lande tot Joeri verbasterd werd. In Thailand heb je Yuri, wat 'cute' betekent. Het Japanse yuree betekent 'a good mind'.
woensdag 20 juni 2007
woensdag 20 juni
11u - Bijloke
In de gang waar de lokalen van de afdeling beeldhouwkunst op uitgeven zijn Carlo en een student een vitrinekast aan het versleuren. Her en der in de gang staan objecten opgesteld.
Vijf blokjes keperhout, achteloos, alsof iemand ze vergat op te ruimen - interessant.
Het lokaal waar Pieter De Clercq de eindejaarsopstelling voorbereid, is helemaal achterin, de laatste deur ter linkerzijde. Het lokaal, toch ruim vijftien meter diep en zes meter breed, staat volgestouwd met sculpturale inventies. De blokjes keperhout in de gang waren een voorteken, een nietig preambulo van het oeuvre dat Pieter in elkaar flanste. Speels, kolossaal, vindingrijk, geestig, spitsvondig, een juiste balans tussen werkproces en perfectie, de perfectie van een blad dat op een hete zomerdag uit een van de bomen op het plein omlaag dwarrelt, de perfectie van een vergissing die de vondst openbaart, bric à brac, goedgemutste en lucide constructies. 'In mijn huis,' legt Pieter uit, 'blijf ik de hele tijd meubels en gerief positioneren en herpositioneren.'
Eén van de opmerkelijkste werken is een boomtak. Het is de tak van een appelaar, een grillige kronkeling met een diameter van ruim 20 centimeter. Pieter, die voor een tuinarchitect werkte en een uitgesproken voorkeur heeft voor hout en aanverwanten, liet de tak over bepaalde afstand intact, de ruwe schors inbegrepen, reduceerde het volgende stuk over een afstand van bvb 30cm tot op het kernhout, gelig en glanzend, en herhaalde die ingreep tot helemaal aan het uiteinde van de grillige kronkeling.
De werken hebben geen titel.
In de hoeken van het lokaal staan massa's houtafval en andere spullen bij elkaar, een opstelling die toeval en wanorde suggereert en van een groot compositorisch vernuft getuigt.
Centraal in de ruimte bevindt zich een metershoge met papier maché vervaardigde sculptuur. De huid van het object bleef in een tussenfase: laagjes vergeeld en bruinig papier. Bovenaan eindigt het object in twee ezelsoorachtige kegels.
Het recentste werk is een gevorkte boomtak met rode collans om de houten voetjes.
1/ Bric à brac. Twee driewielers, verroest en gehavend. Blauwe rugzakjes al of niet op Siamese wijze aan elkaar vergroeid, dat valt zo op het eerste zicht niet echt te zien. Twee kapotte stoelen en een zwaar gehavend kastje. Een versleten veegborstel - de afstand die door die veegborstel bijeengeveegd werd. Een lege pot trimetal, 10L, volgepropt met plastieken voorwerpen en een blauwe teil waarin een vod terechtkwam. Aan de sedimentaire verzameling voorwerpen werd een rol bruin inpakpapier toegevoegd.
2/ Een houten koffer. Histoires inconnues. Aan de binnenzijde is de koffer afgeplakt met vergeeld papier: Rue de Fabriques à Bruxelles. De koffer werd gevuld met een verzameling witgekalkte objecten, o.a. het skelet van een paraplu waarop als een flap het restant van een bal of iets dergelijks terechtkwam en witte proppen die op bloemkoolhoofdjes lijken.
3/ Een vogelkooi op een sokkel. In de vogelkooi, op een sokkel, een kleine richtingsaanwijzer: Ypenburg 262M, South Pole 9900M, Rio de Janeiro 5197M, London 166M, Cairo 2406M, enzovoort. Op de basis van de sokkel staat volgende plaatsaanduiding te lezen: Sherburn in Elmet 53°-47'-15"N - 01°-13'-15"W. Ook de kooi staat op een sokkel, een zwaar en blauw geschilderd ding op rubberen wielen van het merk GRUBAU.
4/ Takken, stronken, palen, plankjes. Het onderstuk van een smalle olm - stronk en wortels - gepeld tot op de glanzende binnenhuid en afgesneden op plusminus twee meter hoogte. Afrikaans hout (de kern van de tak is diepzwart) en taxus. Een verzameling houtafval die Pieter her en der in de Bijloke vond. Door het raam ter linkerzijde is een nieuwbouw te zien en bouwvakkers die er aan het werk zijn. De betonnen fundering en de houten palletten wekken de indruk bij het werk van Pieter te horen.
5/ Een houten object vervaardigd uit kapot gemaakte stoelen, de stoelen staan op een witte kubus die als sokkel fungeert en op zijn beurt bovenop een stoeltje terechtkwam. De stoelen werden op diverse plaatsen verzaagd, verbogen en gekromd en met zwarte tape en spanbandjes opnieuw samengebracht. Aan een van de hoekpunten kwam een houten jachthoorn terecht. Het mondstuk van de hoorn (het had net zo goed een prothese kunnen zijn) is een babyschoentje.
We leggen een datum vast voor lente 2008 - of vroeger als zich onvoorzien nog een verschuiving zou voordoen.
In de doorgang naar een van de belendende lokalen staat een plaasteren beeld. Het beeld stelt drie onthoofde vrouwen voor.
Een van de interessantste ingrepen in de corridor, die aan het eind uitgeeft op de lokalen van de afdeling 3d, is een roodmetalen halve kubus (10x10x5cm). Vooraan is een smal raampje en de mededeling: BREEK HET GLAS hier induwen - appuyez ici BRISEZ LA GLACE.
Een nagel.
Openstaande deuren.
Een zwarte stoel en het kattebelletje: zet u en denk er maar eens goed over na.
In de lokalen van de afdeling 3d tref ik Sjoerd aan. Hij staat op het punt om zich naar De Vooruit te reppen waar studenten aan de slag zijn. Daarna komt hij in croxhapox langs.
12u - De Avonden, 's middags
De dagschotel is Florentijns varkensvlees met venkel en rijst. Op alle tafels bevindt zich onder het servies een crox-onderlegger.
namiddag
Annik en Katrien Hofman. Katrien zit op een stoel frontaal tegenover het werk van Annik. De foto's staan tegen de muur in een andere volgorde dan gisteravond. De pa van Annik komt vrijdag pas.
Katrien, naar aloud gebruik in een uitgekiend en volstrekt uniek ensemble van dit keer overwegend zwarte kledingstukken en accessoires, vertelt dat ze een eigen modelijn begon gebaseerd op Tante Wieze. Breiwerk. De stukken, allemaal handwerk, worden uitgevoerd via arbeidszorgprojecten.
Ik stel Katrien voor om een modeshow uit te werken. We hebben het heel even over het project van madam van Bolus (de billenkletser) en Katrien steigert, met dat mens wil ze niet te maken hebben.
Kim komt er bij staan.
Johan belt me, hij heeft de pdf's doorgestuurd, of ik die eens wil controleren.
Wat Kim opvalt aan de foto's van Annik is dat ze eenzelfde lichtintensiteit hebben, iets wat Annik bevestigt, alle foto's werden gemaakt tussen 2 en 5 des namiddags.
Wat ze gisteren al zei: het enige wat ze de modellen vroeg was om op een stoel plaats te nemen. Van elk model nam ze twee foto's. De tweede foto toont het model nadat al een foto genomen werd.
Kendy, een zwartharige jonge vrouw en een snoepje uit de Kempen.
May is de schoonmoeder van de broer van de fotografe. Er is amper enig verschil waar te nemen tussen foto 1 en foto 2. Schoonmoeders blijven ten allen tijde in het harnas van een goedbedoeld en fortuinlijk moederschap.
De Boudewijnlaan is een groene laan. In die laan woont ook Lieve, het derde portret, 'ik denk secretaresse in een bedrijf', zegt Annik.
Het vierde portret is Veer, van Veronique of van Veronica. Iedereen zegt Veer.
Jos, de oudste van beide mannen, is een technieker en heeft schapen.
Gerd, de jongste, is een globetrotter en een zachte punk. Hij deed Thailand, Viëtnam, Laos, Cambodja - en Afrika met de fiets.
Hilde, promotor van Sarah en leerkracht woordkunst-drama aan de Ottogracht, betreedt de croxruimte. In de corridor is Kim in gesprek met Daniël Libens, de co-promotor.
Rob en Kwinten, Carmen, Tina. Carmen is van de afdeling Grafisch Ontwerp, Tina is de zus van Sarah. Sinds kort woont ze in Hamburg. Nice town, zegt ze.
'In mijn hoofd, ideaal gesproken,' stelt Rob die de kubusruimte ter beschikking heeft, 'is het één brief - die brief is aan iedereen gericht maar' - beseft hij - het wordt geen homogeen publiek.'
We zoeken het Ikea-tafeltje. Het is verdwenen. We zijn intussen met een man of acht, het moment om de verplaatsbare wand aan te pakken is aangebroken. We halen de stelling die in de extra stockruimte op huisnummer 90 terecht kwam. Iemand moet op de stelling om de met sergeanten verstevigde steunpunten los te maken. Het wordt Hilde. Lenig en met de souplesse van een spring-in-'t-veld kruipt ze buitenom tegen de stelling op. Rob verwijdert de vijzen waarmee het staketsel aan de vloer vastzit. Het verplaatsen ervan is zo gebeurd.
De modulaire wand komt op 25cm van de met prints beplakte mdf-muur. Hilde fabriceert een extra steunpunt voor het linkerhoekpunt. De elektrische schroefboor komt van pas.
Kwinten is bezig in de kubusruimte. Rob moet ervandoor. Annick en Tina rollen de verlengkabel op. Carmen en Hilde focussen op het behangpapier. Sarah en Hilde kwamen tot de conclusie dat de prints er af moeten - wat niet meevalt.
Annick bergt de boormachine op, Sarah installeert de diaprojector. Hilde stelt voor om een speciaal product te gebruiken, behangstripper of zo. Dat hebben ze in de Franco Belge aan de Vrijdagmarkt. Tina stelt zich candidaat om de perfax - of hoe het product ook heet - te halen.
De witte vijsjes die Liesbeth dinsdag uit de modulaire wand verwijderde, moeten er weer in. Liesbeth hield ze keurig bij, ze bevinden zich in de stockruimte in een lader met een ruim assortiment vijzen, pluggen en meer van dat. De stockruimte is dringend aan een schoonmaakbeurt toe.
Hilde en Annick bespreken de schikking van de werken. Annick is er niet uit hoe ze het wil.
De diaprojectie van Sarah, waarop een huisje te zien is, moet hoger - meent Hilde. 'Niet zo tegen de vloer zo.'
Boris overhandigt de sleutel van de poort. We sleuren een van de OSB-sokkels tot voor het projectiescherm.
De foto's van Annick weer net als eerst, in een lange rij van twaalf stuks. Carmen hurkt en focust op de portretten. Sjoerd betreedt de zaal, hij heeft de publicatie bij, in folie verpakte ansichts op A5-formaat. Dan Tina. Het product dat Marc van Franco Belge als bestekoop aanprees is een détappiseur van het merk Polyfilla. Aan één van de haakjes kwam een huissleutel te hangen. Sjoerd kan niet blijven, hij heeft nog een afspraak.
Carmen over croxhapox: 'Het klinkt als een krokant koekje.' Sarah, merk ik, en Hilde, hebben de diaprojector beveiligd met een stalen kabel. 'Ge hebt mensen met slechte gedachten,' oordeelt Sarah. 'Veel meer mensen met slechte dan met goede gedachten,' merkt Carmen op. Hierover zijn we het eens.
De stalen kabel kwam tussen de OSB-sokkel en de steunbeer terecht, horizontaal, anderhalve meter boven de vloer, dat is geen zicht - en ge kunt er tegen lopen.
Ik suggereer een alternatieve oplossing: een gat in de betonnen vloer vlak tegen de sokkel, hierin een plug en een oogvijs en hop, stukken beter.
De détappiseur hoort met water aangelengd te worden. Carmen en Annick zijn ervandoor, ze hadden nog wat te doen, Rob en Kwinten kozen het hazenpad.
Hilde, Sarah, Tina, ik - elk met een afsteekmes. De dépatisseur sorteert helaas niet het gewenste effect. Half werk, het ziet er niet uit. Er is maar één oplossing: een nieuwe laag papier over de prints aanbrengen.
Hilde herinnert zich opeens dat ze nog overhebben van het behangpapier dat ze voor de andere locatie gebruikten, een locatie in Ham waar Sarah een hele verdieping heeft ingericht.
We ruimen op. Ik check de inbox en open de pdf's met de opmaak van de nieuwe reeks croxcards.
In de gang waar de lokalen van de afdeling beeldhouwkunst op uitgeven zijn Carlo en een student een vitrinekast aan het versleuren. Her en der in de gang staan objecten opgesteld.
Vijf blokjes keperhout, achteloos, alsof iemand ze vergat op te ruimen - interessant.
Het lokaal waar Pieter De Clercq de eindejaarsopstelling voorbereid, is helemaal achterin, de laatste deur ter linkerzijde. Het lokaal, toch ruim vijftien meter diep en zes meter breed, staat volgestouwd met sculpturale inventies. De blokjes keperhout in de gang waren een voorteken, een nietig preambulo van het oeuvre dat Pieter in elkaar flanste. Speels, kolossaal, vindingrijk, geestig, spitsvondig, een juiste balans tussen werkproces en perfectie, de perfectie van een blad dat op een hete zomerdag uit een van de bomen op het plein omlaag dwarrelt, de perfectie van een vergissing die de vondst openbaart, bric à brac, goedgemutste en lucide constructies. 'In mijn huis,' legt Pieter uit, 'blijf ik de hele tijd meubels en gerief positioneren en herpositioneren.'
Eén van de opmerkelijkste werken is een boomtak. Het is de tak van een appelaar, een grillige kronkeling met een diameter van ruim 20 centimeter. Pieter, die voor een tuinarchitect werkte en een uitgesproken voorkeur heeft voor hout en aanverwanten, liet de tak over bepaalde afstand intact, de ruwe schors inbegrepen, reduceerde het volgende stuk over een afstand van bvb 30cm tot op het kernhout, gelig en glanzend, en herhaalde die ingreep tot helemaal aan het uiteinde van de grillige kronkeling.
De werken hebben geen titel.
In de hoeken van het lokaal staan massa's houtafval en andere spullen bij elkaar, een opstelling die toeval en wanorde suggereert en van een groot compositorisch vernuft getuigt.
Centraal in de ruimte bevindt zich een metershoge met papier maché vervaardigde sculptuur. De huid van het object bleef in een tussenfase: laagjes vergeeld en bruinig papier. Bovenaan eindigt het object in twee ezelsoorachtige kegels.
Het recentste werk is een gevorkte boomtak met rode collans om de houten voetjes.
1/ Bric à brac. Twee driewielers, verroest en gehavend. Blauwe rugzakjes al of niet op Siamese wijze aan elkaar vergroeid, dat valt zo op het eerste zicht niet echt te zien. Twee kapotte stoelen en een zwaar gehavend kastje. Een versleten veegborstel - de afstand die door die veegborstel bijeengeveegd werd. Een lege pot trimetal, 10L, volgepropt met plastieken voorwerpen en een blauwe teil waarin een vod terechtkwam. Aan de sedimentaire verzameling voorwerpen werd een rol bruin inpakpapier toegevoegd.
2/ Een houten koffer. Histoires inconnues. Aan de binnenzijde is de koffer afgeplakt met vergeeld papier: Rue de Fabriques à Bruxelles. De koffer werd gevuld met een verzameling witgekalkte objecten, o.a. het skelet van een paraplu waarop als een flap het restant van een bal of iets dergelijks terechtkwam en witte proppen die op bloemkoolhoofdjes lijken.
3/ Een vogelkooi op een sokkel. In de vogelkooi, op een sokkel, een kleine richtingsaanwijzer: Ypenburg 262M, South Pole 9900M, Rio de Janeiro 5197M, London 166M, Cairo 2406M, enzovoort. Op de basis van de sokkel staat volgende plaatsaanduiding te lezen: Sherburn in Elmet 53°-47'-15"N - 01°-13'-15"W. Ook de kooi staat op een sokkel, een zwaar en blauw geschilderd ding op rubberen wielen van het merk GRUBAU.
4/ Takken, stronken, palen, plankjes. Het onderstuk van een smalle olm - stronk en wortels - gepeld tot op de glanzende binnenhuid en afgesneden op plusminus twee meter hoogte. Afrikaans hout (de kern van de tak is diepzwart) en taxus. Een verzameling houtafval die Pieter her en der in de Bijloke vond. Door het raam ter linkerzijde is een nieuwbouw te zien en bouwvakkers die er aan het werk zijn. De betonnen fundering en de houten palletten wekken de indruk bij het werk van Pieter te horen.
5/ Een houten object vervaardigd uit kapot gemaakte stoelen, de stoelen staan op een witte kubus die als sokkel fungeert en op zijn beurt bovenop een stoeltje terechtkwam. De stoelen werden op diverse plaatsen verzaagd, verbogen en gekromd en met zwarte tape en spanbandjes opnieuw samengebracht. Aan een van de hoekpunten kwam een houten jachthoorn terecht. Het mondstuk van de hoorn (het had net zo goed een prothese kunnen zijn) is een babyschoentje.
We leggen een datum vast voor lente 2008 - of vroeger als zich onvoorzien nog een verschuiving zou voordoen.
In de doorgang naar een van de belendende lokalen staat een plaasteren beeld. Het beeld stelt drie onthoofde vrouwen voor.
Een van de interessantste ingrepen in de corridor, die aan het eind uitgeeft op de lokalen van de afdeling 3d, is een roodmetalen halve kubus (10x10x5cm). Vooraan is een smal raampje en de mededeling: BREEK HET GLAS hier induwen - appuyez ici BRISEZ LA GLACE.
Een nagel.
Openstaande deuren.
Een zwarte stoel en het kattebelletje: zet u en denk er maar eens goed over na.
In de lokalen van de afdeling 3d tref ik Sjoerd aan. Hij staat op het punt om zich naar De Vooruit te reppen waar studenten aan de slag zijn. Daarna komt hij in croxhapox langs.
12u - De Avonden, 's middags
De dagschotel is Florentijns varkensvlees met venkel en rijst. Op alle tafels bevindt zich onder het servies een crox-onderlegger.
namiddag
Annik en Katrien Hofman. Katrien zit op een stoel frontaal tegenover het werk van Annik. De foto's staan tegen de muur in een andere volgorde dan gisteravond. De pa van Annik komt vrijdag pas.
Katrien, naar aloud gebruik in een uitgekiend en volstrekt uniek ensemble van dit keer overwegend zwarte kledingstukken en accessoires, vertelt dat ze een eigen modelijn begon gebaseerd op Tante Wieze. Breiwerk. De stukken, allemaal handwerk, worden uitgevoerd via arbeidszorgprojecten.
Ik stel Katrien voor om een modeshow uit te werken. We hebben het heel even over het project van madam van Bolus (de billenkletser) en Katrien steigert, met dat mens wil ze niet te maken hebben.
Kim komt er bij staan.
Johan belt me, hij heeft de pdf's doorgestuurd, of ik die eens wil controleren.
Wat Kim opvalt aan de foto's van Annik is dat ze eenzelfde lichtintensiteit hebben, iets wat Annik bevestigt, alle foto's werden gemaakt tussen 2 en 5 des namiddags.
Wat ze gisteren al zei: het enige wat ze de modellen vroeg was om op een stoel plaats te nemen. Van elk model nam ze twee foto's. De tweede foto toont het model nadat al een foto genomen werd.
Kendy, een zwartharige jonge vrouw en een snoepje uit de Kempen.
May is de schoonmoeder van de broer van de fotografe. Er is amper enig verschil waar te nemen tussen foto 1 en foto 2. Schoonmoeders blijven ten allen tijde in het harnas van een goedbedoeld en fortuinlijk moederschap.
De Boudewijnlaan is een groene laan. In die laan woont ook Lieve, het derde portret, 'ik denk secretaresse in een bedrijf', zegt Annik.
Het vierde portret is Veer, van Veronique of van Veronica. Iedereen zegt Veer.
Jos, de oudste van beide mannen, is een technieker en heeft schapen.
Gerd, de jongste, is een globetrotter en een zachte punk. Hij deed Thailand, Viëtnam, Laos, Cambodja - en Afrika met de fiets.
Hilde, promotor van Sarah en leerkracht woordkunst-drama aan de Ottogracht, betreedt de croxruimte. In de corridor is Kim in gesprek met Daniël Libens, de co-promotor.
Rob en Kwinten, Carmen, Tina. Carmen is van de afdeling Grafisch Ontwerp, Tina is de zus van Sarah. Sinds kort woont ze in Hamburg. Nice town, zegt ze.
'In mijn hoofd, ideaal gesproken,' stelt Rob die de kubusruimte ter beschikking heeft, 'is het één brief - die brief is aan iedereen gericht maar' - beseft hij - het wordt geen homogeen publiek.'
We zoeken het Ikea-tafeltje. Het is verdwenen. We zijn intussen met een man of acht, het moment om de verplaatsbare wand aan te pakken is aangebroken. We halen de stelling die in de extra stockruimte op huisnummer 90 terecht kwam. Iemand moet op de stelling om de met sergeanten verstevigde steunpunten los te maken. Het wordt Hilde. Lenig en met de souplesse van een spring-in-'t-veld kruipt ze buitenom tegen de stelling op. Rob verwijdert de vijzen waarmee het staketsel aan de vloer vastzit. Het verplaatsen ervan is zo gebeurd.
De modulaire wand komt op 25cm van de met prints beplakte mdf-muur. Hilde fabriceert een extra steunpunt voor het linkerhoekpunt. De elektrische schroefboor komt van pas.
Kwinten is bezig in de kubusruimte. Rob moet ervandoor. Annick en Tina rollen de verlengkabel op. Carmen en Hilde focussen op het behangpapier. Sarah en Hilde kwamen tot de conclusie dat de prints er af moeten - wat niet meevalt.
Annick bergt de boormachine op, Sarah installeert de diaprojector. Hilde stelt voor om een speciaal product te gebruiken, behangstripper of zo. Dat hebben ze in de Franco Belge aan de Vrijdagmarkt. Tina stelt zich candidaat om de perfax - of hoe het product ook heet - te halen.
De witte vijsjes die Liesbeth dinsdag uit de modulaire wand verwijderde, moeten er weer in. Liesbeth hield ze keurig bij, ze bevinden zich in de stockruimte in een lader met een ruim assortiment vijzen, pluggen en meer van dat. De stockruimte is dringend aan een schoonmaakbeurt toe.
Hilde en Annick bespreken de schikking van de werken. Annick is er niet uit hoe ze het wil.
De diaprojectie van Sarah, waarop een huisje te zien is, moet hoger - meent Hilde. 'Niet zo tegen de vloer zo.'
Boris overhandigt de sleutel van de poort. We sleuren een van de OSB-sokkels tot voor het projectiescherm.
De foto's van Annick weer net als eerst, in een lange rij van twaalf stuks. Carmen hurkt en focust op de portretten. Sjoerd betreedt de zaal, hij heeft de publicatie bij, in folie verpakte ansichts op A5-formaat. Dan Tina. Het product dat Marc van Franco Belge als bestekoop aanprees is een détappiseur van het merk Polyfilla. Aan één van de haakjes kwam een huissleutel te hangen. Sjoerd kan niet blijven, hij heeft nog een afspraak.
Carmen over croxhapox: 'Het klinkt als een krokant koekje.' Sarah, merk ik, en Hilde, hebben de diaprojector beveiligd met een stalen kabel. 'Ge hebt mensen met slechte gedachten,' oordeelt Sarah. 'Veel meer mensen met slechte dan met goede gedachten,' merkt Carmen op. Hierover zijn we het eens.
De stalen kabel kwam tussen de OSB-sokkel en de steunbeer terecht, horizontaal, anderhalve meter boven de vloer, dat is geen zicht - en ge kunt er tegen lopen.
Ik suggereer een alternatieve oplossing: een gat in de betonnen vloer vlak tegen de sokkel, hierin een plug en een oogvijs en hop, stukken beter.
De détappiseur hoort met water aangelengd te worden. Carmen en Annick zijn ervandoor, ze hadden nog wat te doen, Rob en Kwinten kozen het hazenpad.
Hilde, Sarah, Tina, ik - elk met een afsteekmes. De dépatisseur sorteert helaas niet het gewenste effect. Half werk, het ziet er niet uit. Er is maar één oplossing: een nieuwe laag papier over de prints aanbrengen.
Hilde herinnert zich opeens dat ze nog overhebben van het behangpapier dat ze voor de andere locatie gebruikten, een locatie in Ham waar Sarah een hele verdieping heeft ingericht.
We ruimen op. Ik check de inbox en open de pdf's met de opmaak van de nieuwe reeks croxcards.
dinsdag 19 juni 2007
dinsdag 19 juni
voormiddag
Maud en Emmanuel komen de sleutel van de croxpoort oppikken.
Koffie.
Telefoon van Nathalie, het zakelijke brein van H-art.
Zep Tep van Weston.
Een boek aanraken - L'impossibilité van Georges Bataille - en de bizarre consequentie, wat misschien met de titel te maken heeft, dat ik er niet in slaag om ook maar één zin van dit boek te lezen. Zelfs de eerste zin niet.
middag
Telefoon van Liesbeth.
In de corridor is Kim Vlaeminck aan het werk. Kim en Maarten en Oshk.
De 10-jarige Oshk is een hond, een kruising tussen een Husky en een Mechelse herder en zo op het eerste zicht een schrander dier.
Maarten boort een gat in de muur ter linkerzijde.
Liesbeth is bezig in crox2. Ze verwijdert de nagels. Het geprinte behangpapier is een ander paar mouwen. Gisteren is ze er enige tijd mee bezig geweest tot ze in de smiezen kreeg dat het een lijdensweg dreigde te worden. Het papier wil er niet af. Mdf is een weerbarstige en bedriegelijke ondergrond.
Vanavond om een uur of zes neemt ze de Thalys naar Parijs.
Maud en Emmanuel hebben net de fotosessie beëindigd. Op de vloer liggen kleurrijke, uit koorden gevlochten objecten. Maud informeert hoe lang ze de zaal nog gebruiken kan. Tot een uur of drie, zeg ik. Ze zou graag een filmpje maken, zegt ze.
De foto's in de corridor hangen tikje scheef - tikje. Tikje of geen tikje, met een rij foto's die allemaal hetzelfde formaat hebben komt het op millimeterwerk aan. Slordiger dan Larry een paar maanden geleden wordt moeilijk.
De gele waterpas is spoorloos en de muizenplaag nog lang niet opgelost. In het keukentje tref ik een nieuwe batterij hagelslag aan en een dode muis. De muis heeft vliegen op visite.
Vlakbij de steunbeer in de mediaruimte nog een dode muis. 't Is proper.
Een factuur van Telenet (die van telenet zijn er altijd rap bij) en eentje van Fedex.
Een uitnodiging voor de eindejaarsprojecten van AKV St.Joost. Sint-Joost, tiens, waar is dat.
In Nederland. In Breda of in 's-Hertogenbosch. In de Onderwijsboulevard op huisnummer 256.
Er is een lading vers drukwerk: iets van Kiosk (tekst en beeld bij de projecten van Honoré d'O en Stefaan Dheedene), een catalogus naar aanleiding van een project in de Peperkoekfabriek te Lokeren en een postpakket met publicaties en persmap van W139.
Maud en Emmanuel hadden vorig jaar een project in W139, verneem ik. Ann De Meester had er toen nog de artistieke leiding.
Ze ruimen op.
Liesbeth zit er mee in dat ze het behangpapier niet weg kreeg.
In de gang is het oorverdovend luide geluid van een boormachine. Ik check of de foto's scheef hangen. Ze hangen scheef, de een millimeterke links, een ander een millimeterke rechts.
Liesbeth neemt afscheid. Afspraak in Parijs binnen een maand of zo.
Waar de foto's genomen zijn, vraag ik aan Kim. In Oostende, zegt ze. Ze is van Oostende.
Van Oostende zijn. Dat weegt op een mens, van Oostende zijn, dat weegt op den duur.
Ook Maarten is van Oostende. Ge kunt maar beter samen van Oostende zijn.
Maarten en Kim weten niet wat ze zich bij cultuur in Oostende moeten voorstellen. Is er cultuur in Oostende? Trouwens, voor zover er in Oostende cultuur mogelijk is, hierover zijn we het eens, beaumonde en cultuur dat is meestal gene vetten. Het enige wat ge als Oostendenaar kunt doen, herinner ik me, is genieten van de schone dagen van het jaar.
Is het PMMK een museum of een stortplaats? Moeilijk te beantwoorden vragen. In het PMMK zou een nieuwe wind waaien, hoort ge in de wandelgangen.
In Oostende waait veel wind. Oshk denkt er het zijne van. Een snugger dier. Een hond die wat heeft meegemaakt, dat voelt ge, en er het zijne van denkt.
Maarten is op Oostende uitgekeken. Gelper heeft de kubusruimte opgeruimd.
Gisteren zag ik hem op zijn fiets aan het Rabot het kruispunt oversteken richting Nieuwa Vaart met het kunstwerk als een tube over zijn schouders.
De vrolijke stemmen van de kinderen op het speelplein wolken boven het woonerf.
Een jonge vrouw betreedt de hall, Annik als ik mij niet vergis. Ik vergis me niet.
We aanschouwen het behangpapier. Annik weet niet wat ze er van denken moet. Ik leg een en ander uit, ook dat Liesbeth het zelf heel erg vervelend vond. Vanuit oplossingen denken: we besluiten om te wachten op Sarah. Annik heeft foto's bij en die komen hoe dan ook toch aan het met pleisterwerk afgewerkte deel terecht. Hier is een wemeling van sporen van vorige projecten, in casu die van Boïng, Smith en Walczak.
Boris en Davy betreden de hall en Laura van de beeldhouwklas. Ze draagt een bloedrode, katoenen jurk. Ook Kwinten is van de partij.
Sarah overhandigt me een oude diaprojector, een TRUMPF Halogen 150, met de vraag of ik er een veilig plekje voor weet. De sporen die Liesbeth achterliet vindt ze fantastisch, ze had gehoopt dat zich zoiets zou voordoen. Ze wil de film op een gehavende wand projecteren.
De wand moet wel verplaatst worden. Ook hier is gauw een oplossing bedacht: morgen geeft de pa van Annik present, rond het middaguur, een schrijnwerker.
Die TRUMPF Halogen 150 vond ze op Ebay. De vorige eigenaar ervan woonde in Aken, denkt ze.
'Ah, zo goed als thuis,' zeg ik, 'ge zijt van Aken.'
Nee nee nee, ze is van Freibourg. Het is haar zus die in Aachen woont.
Ze heeft een tv nodig, zegt ze, een combi met autorepeat.
Dat hebben we niet.
Boris klampt me aan. Er is een probleemke met de gevel.
Kwinten heeft geen tijd vandaag, muteert in motard en gaat ervandoor op een zwarte Yamaha 125c, bouwjaar 2007. Een schoon moteurke. Als het niet zo blonk zoudt ge nog peinzen dat hij het uit een grondlaag van het Paleolithicum opgedolven had.
De foto's van Annik zijn zwartwitfoto's, twaalf stuks, zes keer twee portretten.
Davy gaat op het dak, eerst het dak van de croxruimte, dan het dak van Lucas Munichstraat 90.
Van Annik verneem ik dat ze van Westmalle is. In Rijkevorsel, zegt ze, is een jazz kroeg en ik zou als twee druppels water op de uitbater lijken.
Laura vraagt of we een elektrische schroefboor hebben. Nope. Hebben we niet.
Ik telefoneer Joris. Hij is een examen aan het afnemen.
16u
Frank, fluitend, met het kasregister. Hij heeft twee maquettes uit de Signosperiode bij, de maquette van Mainolfi en die van Gees, voor het crox-archief.
Ik suggereer om het aan de kunstenaars terug te geven. Werk is onvervreemdbaar eigendom van de kunstenaar tenzij hij of zij het wegschenkt. Het zou kunnen dat Paul niet op die maquette uit 1992 zit te wachten, maar dat weten we niet. En met iemand als Mainolfi - dat zijn website na 2000 geen update had, is een veeg teken.
avond
Davy en Boris kochten een POWERplus X012 en een boor van 8mm. Op het woonerf is een buur tegels aan het slijpen.
Frank programmeert het kasregister.
Davy meet de aluminium profielen. Annik staat achterin crox2, ze bestudeert de plaasteren muur.
We hebben het over een aantal mogelijkheden om de portretten te combineren. De manier waarop ze in de ruimte terecht komen, in 6 groepen van 2 portretten, in een rij van 12 portretten of op een andere manier, het maakt deel uit van het werk. Annik moet er op haar eentje uit geraken, ik denk niet dat ik op dit niveau veel in de pap te brokken heb.
De jury is maandag eerstkomend.
Frank informeert of ik een momentje tijd heb. Hij is klaar met het programmeren van het kasregister, legt uit hoe het werkt.
18u - Lucas Munichstraat 90
Davy en Boris brengen het platform helemaal boven de stelling in. Voor Davy is er geen ander scenario dan helemaal tot boven te klimmen. Boris haalt er de uitschuifbare ladder bij. Laura en ik kijken toe. Riskant. 'Als er geen andere mogelijkheid is...,' zegt Laura. We hebben een BA maar ge ziet van hier dat de verzekering dit huzarenstukje niet door de vingers ziet. Davy beklimt de ladder, die aan de straatzijde beveiligd is met diagonale steunstukken, en neemt op het platform plaats, vier meter boven het straatniveau. Via het dak hebben ze de bovenzijde van het zeildoek aan de rand van het gebouw bevestigd. Op het zeildoek is Laura te zien, ze draagt een jekker en regenlaarzen, kijkt achterom naar de toeschouwer, bevindt zich in een braakliggend terrein, er zijn plassen, er drijft een rode bal. THE ADVENTURE OF GETTING LOST. Dat is de titel van het werk. De manier waarop Boris de huidige marketing strategieën ironiseert en brutaliseert is meesterlijk, dat bleek ook al uit de replica van het glossy tijdschrift. Vorige zomer was hij simultaan in het crox instalraam en aan het groot podium van de Feesten aanwezig.
We lossen het overhellen van de stelling op door de stelling pal tegen de gevel te zetten.
Davy maakt het profiel vast. Ontbloot bovenlijf. Buren kijken toe. De onderzijde van het zeildoek, een lap van 3m hoog en 4,5m breed, valt samen met de bovenzijde van het gelijkvloers.
Het ziet er goed uit.
Iemand in een groene shirt met CAP als opschrift komt aanstappen, hij herkent Laura en zegt: 'Ah - het nieuwe secretariaat!' Het is een van de buren. We hebben elkaar niet eerder ontmoet.
Laura en Boris zijn lid van de LSP, de Trotskisten. Ze zijn ook lid van CAP.
Boris heeft een Trotskistische tattoo op zijn rug, tussen de schouderbladen.
21u18 - de eerste zin
De eerste zin van L'impossibilité van Georges Bataille: 'Etat de nerfs inoui, agacement sans nom: aimer à ce point est être malade (ex j'aime être malade)."
Maud en Emmanuel komen de sleutel van de croxpoort oppikken.
Koffie.
Telefoon van Nathalie, het zakelijke brein van H-art.
Zep Tep van Weston.
Een boek aanraken - L'impossibilité van Georges Bataille - en de bizarre consequentie, wat misschien met de titel te maken heeft, dat ik er niet in slaag om ook maar één zin van dit boek te lezen. Zelfs de eerste zin niet.
middag
Telefoon van Liesbeth.
In de corridor is Kim Vlaeminck aan het werk. Kim en Maarten en Oshk.
De 10-jarige Oshk is een hond, een kruising tussen een Husky en een Mechelse herder en zo op het eerste zicht een schrander dier.
Maarten boort een gat in de muur ter linkerzijde.
Liesbeth is bezig in crox2. Ze verwijdert de nagels. Het geprinte behangpapier is een ander paar mouwen. Gisteren is ze er enige tijd mee bezig geweest tot ze in de smiezen kreeg dat het een lijdensweg dreigde te worden. Het papier wil er niet af. Mdf is een weerbarstige en bedriegelijke ondergrond.
Vanavond om een uur of zes neemt ze de Thalys naar Parijs.
Maud en Emmanuel hebben net de fotosessie beëindigd. Op de vloer liggen kleurrijke, uit koorden gevlochten objecten. Maud informeert hoe lang ze de zaal nog gebruiken kan. Tot een uur of drie, zeg ik. Ze zou graag een filmpje maken, zegt ze.
De foto's in de corridor hangen tikje scheef - tikje. Tikje of geen tikje, met een rij foto's die allemaal hetzelfde formaat hebben komt het op millimeterwerk aan. Slordiger dan Larry een paar maanden geleden wordt moeilijk.
De gele waterpas is spoorloos en de muizenplaag nog lang niet opgelost. In het keukentje tref ik een nieuwe batterij hagelslag aan en een dode muis. De muis heeft vliegen op visite.
Vlakbij de steunbeer in de mediaruimte nog een dode muis. 't Is proper.
Een factuur van Telenet (die van telenet zijn er altijd rap bij) en eentje van Fedex.
Een uitnodiging voor de eindejaarsprojecten van AKV St.Joost. Sint-Joost, tiens, waar is dat.
In Nederland. In Breda of in 's-Hertogenbosch. In de Onderwijsboulevard op huisnummer 256.
Er is een lading vers drukwerk: iets van Kiosk (tekst en beeld bij de projecten van Honoré d'O en Stefaan Dheedene), een catalogus naar aanleiding van een project in de Peperkoekfabriek te Lokeren en een postpakket met publicaties en persmap van W139.
Maud en Emmanuel hadden vorig jaar een project in W139, verneem ik. Ann De Meester had er toen nog de artistieke leiding.
Ze ruimen op.
Liesbeth zit er mee in dat ze het behangpapier niet weg kreeg.
In de gang is het oorverdovend luide geluid van een boormachine. Ik check of de foto's scheef hangen. Ze hangen scheef, de een millimeterke links, een ander een millimeterke rechts.
Liesbeth neemt afscheid. Afspraak in Parijs binnen een maand of zo.
Waar de foto's genomen zijn, vraag ik aan Kim. In Oostende, zegt ze. Ze is van Oostende.
Van Oostende zijn. Dat weegt op een mens, van Oostende zijn, dat weegt op den duur.
Ook Maarten is van Oostende. Ge kunt maar beter samen van Oostende zijn.
Maarten en Kim weten niet wat ze zich bij cultuur in Oostende moeten voorstellen. Is er cultuur in Oostende? Trouwens, voor zover er in Oostende cultuur mogelijk is, hierover zijn we het eens, beaumonde en cultuur dat is meestal gene vetten. Het enige wat ge als Oostendenaar kunt doen, herinner ik me, is genieten van de schone dagen van het jaar.
Is het PMMK een museum of een stortplaats? Moeilijk te beantwoorden vragen. In het PMMK zou een nieuwe wind waaien, hoort ge in de wandelgangen.
In Oostende waait veel wind. Oshk denkt er het zijne van. Een snugger dier. Een hond die wat heeft meegemaakt, dat voelt ge, en er het zijne van denkt.
Maarten is op Oostende uitgekeken. Gelper heeft de kubusruimte opgeruimd.
Gisteren zag ik hem op zijn fiets aan het Rabot het kruispunt oversteken richting Nieuwa Vaart met het kunstwerk als een tube over zijn schouders.
De vrolijke stemmen van de kinderen op het speelplein wolken boven het woonerf.
Een jonge vrouw betreedt de hall, Annik als ik mij niet vergis. Ik vergis me niet.
We aanschouwen het behangpapier. Annik weet niet wat ze er van denken moet. Ik leg een en ander uit, ook dat Liesbeth het zelf heel erg vervelend vond. Vanuit oplossingen denken: we besluiten om te wachten op Sarah. Annik heeft foto's bij en die komen hoe dan ook toch aan het met pleisterwerk afgewerkte deel terecht. Hier is een wemeling van sporen van vorige projecten, in casu die van Boïng, Smith en Walczak.
Boris en Davy betreden de hall en Laura van de beeldhouwklas. Ze draagt een bloedrode, katoenen jurk. Ook Kwinten is van de partij.
Sarah overhandigt me een oude diaprojector, een TRUMPF Halogen 150, met de vraag of ik er een veilig plekje voor weet. De sporen die Liesbeth achterliet vindt ze fantastisch, ze had gehoopt dat zich zoiets zou voordoen. Ze wil de film op een gehavende wand projecteren.
De wand moet wel verplaatst worden. Ook hier is gauw een oplossing bedacht: morgen geeft de pa van Annik present, rond het middaguur, een schrijnwerker.
Die TRUMPF Halogen 150 vond ze op Ebay. De vorige eigenaar ervan woonde in Aken, denkt ze.
'Ah, zo goed als thuis,' zeg ik, 'ge zijt van Aken.'
Nee nee nee, ze is van Freibourg. Het is haar zus die in Aachen woont.
Ze heeft een tv nodig, zegt ze, een combi met autorepeat.
Dat hebben we niet.
Boris klampt me aan. Er is een probleemke met de gevel.
Kwinten heeft geen tijd vandaag, muteert in motard en gaat ervandoor op een zwarte Yamaha 125c, bouwjaar 2007. Een schoon moteurke. Als het niet zo blonk zoudt ge nog peinzen dat hij het uit een grondlaag van het Paleolithicum opgedolven had.
De foto's van Annik zijn zwartwitfoto's, twaalf stuks, zes keer twee portretten.
Davy gaat op het dak, eerst het dak van de croxruimte, dan het dak van Lucas Munichstraat 90.
Van Annik verneem ik dat ze van Westmalle is. In Rijkevorsel, zegt ze, is een jazz kroeg en ik zou als twee druppels water op de uitbater lijken.
Laura vraagt of we een elektrische schroefboor hebben. Nope. Hebben we niet.
Ik telefoneer Joris. Hij is een examen aan het afnemen.
16u
Frank, fluitend, met het kasregister. Hij heeft twee maquettes uit de Signosperiode bij, de maquette van Mainolfi en die van Gees, voor het crox-archief.
Ik suggereer om het aan de kunstenaars terug te geven. Werk is onvervreemdbaar eigendom van de kunstenaar tenzij hij of zij het wegschenkt. Het zou kunnen dat Paul niet op die maquette uit 1992 zit te wachten, maar dat weten we niet. En met iemand als Mainolfi - dat zijn website na 2000 geen update had, is een veeg teken.
avond
Davy en Boris kochten een POWERplus X012 en een boor van 8mm. Op het woonerf is een buur tegels aan het slijpen.
Frank programmeert het kasregister.
Davy meet de aluminium profielen. Annik staat achterin crox2, ze bestudeert de plaasteren muur.
We hebben het over een aantal mogelijkheden om de portretten te combineren. De manier waarop ze in de ruimte terecht komen, in 6 groepen van 2 portretten, in een rij van 12 portretten of op een andere manier, het maakt deel uit van het werk. Annik moet er op haar eentje uit geraken, ik denk niet dat ik op dit niveau veel in de pap te brokken heb.
De jury is maandag eerstkomend.
Frank informeert of ik een momentje tijd heb. Hij is klaar met het programmeren van het kasregister, legt uit hoe het werkt.
18u - Lucas Munichstraat 90
Davy en Boris brengen het platform helemaal boven de stelling in. Voor Davy is er geen ander scenario dan helemaal tot boven te klimmen. Boris haalt er de uitschuifbare ladder bij. Laura en ik kijken toe. Riskant. 'Als er geen andere mogelijkheid is...,' zegt Laura. We hebben een BA maar ge ziet van hier dat de verzekering dit huzarenstukje niet door de vingers ziet. Davy beklimt de ladder, die aan de straatzijde beveiligd is met diagonale steunstukken, en neemt op het platform plaats, vier meter boven het straatniveau. Via het dak hebben ze de bovenzijde van het zeildoek aan de rand van het gebouw bevestigd. Op het zeildoek is Laura te zien, ze draagt een jekker en regenlaarzen, kijkt achterom naar de toeschouwer, bevindt zich in een braakliggend terrein, er zijn plassen, er drijft een rode bal. THE ADVENTURE OF GETTING LOST. Dat is de titel van het werk. De manier waarop Boris de huidige marketing strategieën ironiseert en brutaliseert is meesterlijk, dat bleek ook al uit de replica van het glossy tijdschrift. Vorige zomer was hij simultaan in het crox instalraam en aan het groot podium van de Feesten aanwezig.
We lossen het overhellen van de stelling op door de stelling pal tegen de gevel te zetten.
Davy maakt het profiel vast. Ontbloot bovenlijf. Buren kijken toe. De onderzijde van het zeildoek, een lap van 3m hoog en 4,5m breed, valt samen met de bovenzijde van het gelijkvloers.
Het ziet er goed uit.
Iemand in een groene shirt met CAP als opschrift komt aanstappen, hij herkent Laura en zegt: 'Ah - het nieuwe secretariaat!' Het is een van de buren. We hebben elkaar niet eerder ontmoet.
Laura en Boris zijn lid van de LSP, de Trotskisten. Ze zijn ook lid van CAP.
Boris heeft een Trotskistische tattoo op zijn rug, tussen de schouderbladen.
21u18 - de eerste zin
De eerste zin van L'impossibilité van Georges Bataille: 'Etat de nerfs inoui, agacement sans nom: aimer à ce point est être malade (ex j'aime être malade)."
maandag 18 juni 2007
maandag 18 juni
Op de cultuurpagina's van De Morgen is het vandaag Sabine Hagedoren die de spits afbijt. Ze heeft een dochtertje gebaard.
In Italië is Rod Stewart voor de vijfde keer in het huwelijksbootje gestapt.
Caroline Gennez geeft toe dat ze fel vermagerd is en wijt dat aan de gemeenteraadsverkiezingen die zo slopend waren. (geen wonder dat de sossen zichzelf er uitgekegeld hebben)
De Nederlandse seksuologe Blanca van den Brand vindt dat we opnieuw moeten leren vrijen mét onze kleren aan. En in bed natuurlijk. Benieuwd welk standje die Blanca van den Brand aanbeveelt. Ze heeft gelijk, daar twijfel niemand aan, voor iemand die 's ochtends om halfzes uit de veren moet is het net zo makkelijk dat hij of zij zich niet hoeft om te kleden. (je okselspray niet vergeten, schat)
Het aids-concert van ouwe rot Elton John in Kiev bracht 200.000 bezoekers op de been.
Modestudente Lenny ontwierp een badpakkencollectie en de Italiaanse couturier Gianfranco Ferré is overleden.
Op de Londense topveiligen worden recordbedragen verwacht. De inzet is dit keer bijvoorbeeld iets leuks van Monet of een Warhol of een werkje van Francis Bacon.
Een evenement als Documenta is belangwekkend genoeg, dat spreekt, om er een halve bladzijde aan te wijden.
Iran verzet zich tegen het ridderschap van Rushdie.
In Amstelveen wordt de 85ste verjaardag van Corneille in de bloemetjes gezet.
Volgens Vlerick is er weinig innovatie in de creatieve industrie. Sapperloot, creatieve industrie, is dat geen oxymoron?
Atonement opent het festival van Venetië.
The Scene deelt een rake uppercut uit. Apropos, zou betreffend recensent niet beter bij de sportredactie aan de slag gaan? Dit is de zoveelste uppercut in paar weken tijd.
Van choreograaf Sidi Larbi tenslotte gaat binnen 10 dagen 'Myth' in première.
In Italië is Rod Stewart voor de vijfde keer in het huwelijksbootje gestapt.
Caroline Gennez geeft toe dat ze fel vermagerd is en wijt dat aan de gemeenteraadsverkiezingen die zo slopend waren. (geen wonder dat de sossen zichzelf er uitgekegeld hebben)
De Nederlandse seksuologe Blanca van den Brand vindt dat we opnieuw moeten leren vrijen mét onze kleren aan. En in bed natuurlijk. Benieuwd welk standje die Blanca van den Brand aanbeveelt. Ze heeft gelijk, daar twijfel niemand aan, voor iemand die 's ochtends om halfzes uit de veren moet is het net zo makkelijk dat hij of zij zich niet hoeft om te kleden. (je okselspray niet vergeten, schat)
Het aids-concert van ouwe rot Elton John in Kiev bracht 200.000 bezoekers op de been.
Modestudente Lenny ontwierp een badpakkencollectie en de Italiaanse couturier Gianfranco Ferré is overleden.
Op de Londense topveiligen worden recordbedragen verwacht. De inzet is dit keer bijvoorbeeld iets leuks van Monet of een Warhol of een werkje van Francis Bacon.
Een evenement als Documenta is belangwekkend genoeg, dat spreekt, om er een halve bladzijde aan te wijden.
Iran verzet zich tegen het ridderschap van Rushdie.
In Amstelveen wordt de 85ste verjaardag van Corneille in de bloemetjes gezet.
Volgens Vlerick is er weinig innovatie in de creatieve industrie. Sapperloot, creatieve industrie, is dat geen oxymoron?
Atonement opent het festival van Venetië.
The Scene deelt een rake uppercut uit. Apropos, zou betreffend recensent niet beter bij de sportredactie aan de slag gaan? Dit is de zoveelste uppercut in paar weken tijd.
Van choreograaf Sidi Larbi tenslotte gaat binnen 10 dagen 'Myth' in première.
zondag 17 juni 2007
zondag 17 juni
14u. De poort is pas open of er zijn al bezoekers. Een Belg en een Duitser. Weet ge wat die Belg tegen die Duitser zei?
-'Nee.'
...het geluid van een fiets. Jos. Ongeveer tegelijkertijd Johan Gelper die zijn project komt afbreken. Zoudt ge daar niet mee wachten tot vanavond, zeg ik. Jos begint over Gauguin: de strafste kunstenaar van allemaal. Dat komt zo, in het Fine Arts in Boston heeft hij een retrospectieve van Gauguin gezien. Hij heeft daar trouwens ook een werk van Borremans gezien. Allez, die mens kan precies goed schilderen, dacht hij.
Wat zwaar op zijn lever ligt, dat zijn al die auto's tegenwoordig.
'Schrijf maar op dat ik op het voetpad fiets!' Dan over een of andere bekende Vlaming, gisteren in een programma op televisie - toch een sympathiek iemand, meent hij.
'Dat is marketing, Jos', zeg ik.
'Ah...!' En hij heeft het grote nieuws nog niet verteld. 'Maar dat mag hij niet zeggen van Lieve.'
Bezoekers betreden de hall en stappen naar de zaal met foto's van Liesbeth. Jos brengt ze aan het schrikken.
Een Duitser en een Belg betreden de mediaruimte. De Duitser is geen Duitser maar een Rus. Van Sint-Petersburg. Weet ge wat die Rus uit Sint-Petersburg tegen die Belg zei? Of hij het verschil kon verklaren tussen wat tegenwoordig 'hedendaagse' en 'actuele' kunst heet.
Zou het kunnen dat de man... Bedenk ik. Dat de man aan zijn linkeroog last heeft van het een en aan zijn ander last van het ander? Anders, bij mijn weten, stelt ge zo'n vraag niet.
Hedendaags (zeitgenossisch) en actueel (aktuel) is van hetzelfde laken een pak.
'Maar het SMAK...', probeert hij.
Beuys zoudt ge eventueel hedendaags kunnen noemen. Maar ge kunt Beuys ook actueel noemen. Ook potscherven uit het paleolithicum desnoods. Het hedendaagse zoudt ge kunnen inschatten als dat aura van moderniteit. Borremans is actueel hoewel hij zich door zijn attitude en zijn manier van schilderen van moderniteit distantieert. Hij is moderner dan de modernen. De moderniteit is een Medea die haar kinderen opvreet. Saatchi katapulteert kunstenaars tegen de sterren aan en maakt ze wat later net zo goed weer kapot. De moderniteit is het monstre sacré van het betekenishebbende. Actueel is wat hier en nu gebeurt.
'Die Welle,' stelt de Russische kunstenaar die Boris heet, 'is interessant für mich.' Ah - de bron.
De bron die zich in een verre toekomst bevindt.
Jos introduceert schrijver dezes als Herr Director - The Boss.
'He is not the director,' meen ik, 'and if so, he makes connections, nothing else.' De functie is ondergeschikt.
Jos begint over Jan Hoet. Voor Boris, die een Rus is, is er een ander dilemma: geld. Zijn twijfel is dat de nieuwe kunst het zonder geld kon en dat nu alles rond geld en macht draait. 'Geld maakt macht. Projecten maak je met geld.'
Dat klopt. Maar je kan het ook anders zien: sinds jaren zeventig hebben curatoren de markt veroverd en de kunstenaar ondergeschikt gemaakt aan egocentrische belangen. Net om die reden is croxhapox een scharnier en het begin van een kantelbeweging, een mogelijkheid om het discours te kantelen en het op een ander niveau te brengen.
Bezoekers. An en Alice en ook andere mensen. Ik traceer de diverse locaties en stel vast dat zich overal bezoekers bevinden. Sommigen ontsnappen aan mijn aandacht. Er is een koppel dat voor Liesbeth komt. Ze staan in de zaal waar Liesbeth haar foto's heeft. Ik introduceer het andere project. Ze geven toe dat ze niet doorhadden dat er nog een project is.
Boris stelt dat er in Rusland drie thema's zijn die verboden zijn: Tsjetjenië, Poetin en het Russische zakenimperium. Maffia rules. Perestrojka was een moment van openheid. Poetin-Zeit staat gelijk aan censuur en dictatuur. Er is geen vrijheid meer. Onder drankorgel Jeltsin had je een hausse van nieuwe projecten, nu is er alleen nog censuur.
Bezoekers. Ze betreden crox2. Liesbeth de mediaruimte. Nog meer bezoekers. Boris vraagt of ik in Sint-Petersburg connecties heb. Van de kunstenaars herinner ik me Golovina, zeg ik. Een fotografe.
Tragisch is: kunstenaars die het maken worden door de scene zelf monddood gemaakt. In een film van Fassbinder - de laatste film van fassbinder, denk ik - zingt Jeanne Moreau en liedje en het liedje is dat we doodmaken wat we liefhebben. Het is het Leitmotiv van wat hier nu gebeurt. De mondaine scene zwelgt in orgieën die net zo achteloos zijn als het laten van een scheet. Op bepaald niveau heeft de inhoud en de mogelijke betekenis van het werk geen enkele waarde, alleen die vulgariteit van de marktwaarde telt.
Hedendaagse kunst is een Medea die haar kinderen doodt. Een spin.
Nicolas en Jos belanden in een gesprek. Leus vindt de tekeningen van Jos heel erg goed.
Bezoekers. Ook Willy Dee. Op Klara hebben we Van Den Hoof, in crox2 Naudts en Liesbeth.
ZUID is het beste tijdschrift, meent Nicolas. En over Radio 1: herstylen is altijd een minder niveau. Met al die BV pipo's. De cultuurquiz in De Vooruit ging er ook al aan ten onder.
'Niks erger dan een quiz waarin geen vragen gesteld worden - of te weinig.'
Het gesprek komt op Grude en Cap D'Agd en de ondeborven wijdsheid van de Zeeuwse stranden. Nicolas vindt dat de Belgische kust wel iets heeft, hij ziet The Atlantic Wall als een gigantische sculptuur.
Liesbeth komt er bij staan. Her en der spotten we bezoekers, er is een gezellige drukte. Dat we het over het onfortuinlijke voorval in de Ossenstraat zouden hebben, lag voor de hand. 'Hij lag zo dik,' verduidelijkt Liesbeth, die er met weerzin aan terugdenkt, 'dat ik hem opgeschept heb.' Het trappen van een strafschop met darmkwak. En nu we het over voetbal hebben: in de ranking staat Albanië net voor België. België zou op de 76ste plaats staan.
Ik open Klara op Jazz en tik simultaan drie programma's aan: Tristano, Duke en The Messengers. Virtuoze multiritmiek.
Nicolas en Liesbeth in gesprek. Het gesprek komt op Paris 8, dat ze fysica studeerde en te maken had met academische publicaties bestemd voor vaktijdschriften en een incrowd van geleerden en kenners, voor ze aan fotografie begon. Dat ze 1 artikel schreef - in opdracht, 'het moet altijd aangebracht worden'. Haar specifieke terrein was neurowetenschappen.
Nicolas over H-art: 'Ge weet direct wie dat wat doet.'
Over de multiritmische inventies op Klara: 'dit opnemen met een microotje.' Hij doet dat zelf ook. Een onnozel microotje, meer hebt ge niet nodig.
Hij gaat op den buiten wonen, zegt hij. Is van plan om zijn teve en pc weg te gooien, heeft er genoeg van. Een informatielawine waar ge uw tijd mee verliest.
Liesbeth zou niet zonder internet kunnen. 'Alles passeert langs mijn computer, maar dan ook werkelijk alles. De contacten met m'n vrienden, informatie opzoeken...' Het tijdperk van de informatiejunk.
Dat het zeer aangenaam is, breng ik te berde, dat af en toe iets mislukt, dat niet alles perfect is. A l'improviste. Perfectie is geen streefdoel. Net om die reden, om een voorbeeld te geven, is het werk van Antoine interessant: perfectie zonder maatpak.
Na deze bemoedigende woorden neemt Nicolas afscheid. Hij heeft nog wat anders te doen. De bezoekersaantallen dunnen uit.
We komen nog heel even terug op het scatalogische voorval. Liesbeth rilt als ze er aan denkt. Tijdens het reinigen van de sandaal, herinnert ze zich, rook ze de stront niet. 'Hetzelfde gebeurt als ge in gevaar zijt, van het een op het andere moment is er een focus, een hyperintense bundeling van krachten - om het gevaar te neutraliseren.'
Ze opent de site van Thalys en wordt gedirected naar de NMBS. Ik breng de display van flyers en folders op orde. In de croxruimte is heel even niemand. Op Klara een sublieme mix van jazzorkesten - 'prachtige momenten', meent Liesbeth. Het orkest van Duke en het Tristano combo in een organisch klankduel. Ze regelt de betaling via de laptop met een visakaart: het ticket afhalen aan het loket of uitprinten. 't Is net zo makkelijk.
Over Frederik dat hij een fysicus is en een collega van haar echtgenoot. Frederik kreeg een tijdelijke aanbieding in Harvard - wat verklaart waarom ze het gisteren over Boston hadden. Hij is nooit eerder in Boston geweest, verbleef in New York, zoekt een appartement in Boston. Een of andere contactpersoon had een optrekje in Newburry Street getipt. Geen berry maar burry. Volgens die contactpersoon zou Newburry Street, een winkelstraat, de coolste straat van Boston zijn. Newburry Street echter is niet de coolste straat van Boston.
Op Klara maakt het Tristano combo het superingewikkeld met Intuition, een opname uit 1949. Het orkest van Duke verzuipt in de briljante multiritmische improvisaties. Intuition van Tristano wordt vrij algemeen beschouwd als het eerste grote Free Jazz moment, Free Jazz avant la lettre. Het gesprek komt op elektronische muziek. We maken een virtuele wandeling door de noordelijke regio van Parijs, het 18de arrondissement ten zuiden van Porte de Clignancourt, wijken heel even uit naar het 13de en 14de arrondissement, een regio die we geen van beiden kennen. In de buurt tussen het Pantheon en Bld. Saint-Germain is een leuk restaurant, Le Polidor. Het Pantheon, dat is de plek waar Napoleon ligt opgebaard. Liesbeth checkt of die informatie klopt. Dat is niet het geval. Napoleon ligt begraven in de koepelkerk van het Hôtel des Invalides.
16u30 - Bezoekers. Een koppel. Dan vrienden van Liesbeth, de wiskundigen Tor en Stefaan. Ze verbleven in Canada voor een congres. Liesbeth vertelt dat zij en Jan reeds in februari belden om de stembrief in orde te brengen maar dat het toen al te laat was. Onbegrijpelijk.
Over de snaartheorie - een van de elementen die in het discours van Valéry aan bod kwam - dat het dat is waarin Jan en Frederik zich hebben gespecialiseerd.
Nog meer bezoekers.
Jos zit buiten in de zon en rookt een sigaartje. Dan iemand die Yannick Franck kent en niet wist dat Yannick om 18u een performance doet.
Marc en Ria en Peter S. Ria over de keuken. Dat we ons een vuilnisbak op wieltjes moeten aanschaffen en ook een container voor glasafval. Jos betreedt de mediaruimte met Elias op de arm. Dan Lieve, zijn beminnelijke eega.
Jos schat het werk van Gelper in als op formele wijze identiek aan dat van de Walen. Een stroom van bezoekers. Ken, de buurman van huisnummer 54, komt een kijkje nemen. Yannick wipt binnen.
Bram, Marleen. Op het woonerf is een prettige sfeer van praatjes en gesprekjes, à l'improviste. Peter stelt dat de uitslag van de stemming aangeeft dat het in Gent nog zo slecht niet is. In Gent stemmen de mensen intelligenter dan in de rest van Vlaanderen, zoveel is duidelijk. Gent moet zijn Onafhankelijkheid uitroepen, grapt Peter.
Antoine, Marie, Denis. Yannick heeft gerief bij. Bram wil weten of er een dataprojector ter beschikking is en vraagt ook iets over een verbindingsstuk.
Jos intussen heeft een raket getekend. Een schone tekening. Aan de tekening zijn citaten uit een Jules Vernefilm toegevoegd.
Yannick heeft het audiomateriaal nodig. Het loopt tegen zessen. We ontmantelen de filmprojectie in de mediaruimte en sleuren de boxen en de versterker naar crox3.
Marie vraagt zich af hoe het zit met de belangstelling van de Vlaamse pers. Een gazet als De Morgen bijvoorbeeld.
'Mais non, pas grande chose, rien, aucune... Rien que les BV, le ridicule, des types comme Fabre, des choses gratuitement connues du ridicule au mainstream, rien que ça. Les bourgeois adorent le succes, c'est le monstre sacré de l'art contemporain. La scene adore ces monstres et les tue.'
Nicolas liet een dvd in de mediaruimte, een film van Denys Arcand, 'Les invasions barbares'. De film won in 2004 een Oscar, die van beste buitenlandse film. Wilt ge dat aan Yannick teruggeven, zei Nicolas. In de cassette zit nog een film: Grizzly Man van Werner Herzog.
Ik breng het schijfje in de laptop aan. Jean en Yannick schuiven mee aan. Yannick heeft een doosje MEHARI'S bij, Sweet Orient. Een interruptie van Jos: wanneer gaan ze aan die performance beginnen - en of hij zo'n sigaartje proberen mag. De dvd blokkeert. Antoine en Marie informeren naar de dichtsbijzijnde pittabar. Best in town: Esra aan de Sint-Joriskaai.
19u30 - Yannick, de performance
Yannick heeft zijn apparatuur achterin crox3 opgesteld: de looper, een feedback, het mengpaneel. De Historiaens concerteerden aan tafel, Yannick op de betonnen vloer. Hij veert overeind, checkt een elektronische module die hij eerder vlakbij La Conspiration des Lampes had opgesteld. Net voor hij aan de performance begon, hadden hij en Jean De Lacoste het over de experimentele muziekscene, een klein wereldje, iedereen kent er iedereen en wat de anderen doen (grapje) vinden ze per definitie slecht. Antoine verdiept zich in het boek van Nicolas Leus. Hij kijkt op uit het boek, plaatst een kuchje, veert overeind en stapt richting corridor. L'objectif: un verre d'eau. De fles water, waar het Antoine om te doen is, bevindt zich op een witte sokkel die er door Bram geplaatst werd.
Yannick cirkelt met een schuurvodje over de rand van de metalen slakom - het geluid dat door die simpele beweging wordt veroorzaakt, duikt meteen op in het digitale klankcircuit, muteert, er worden andere geluiden en geluidjes aan toegevoegd: een aai met een strijkstok over de de Tibetaanse bol. Dan twee semi-transparante voorwerpjes, ze belanden in de Tibetaanse bol en veroorzaken een amper hoorbaar tikgeluid. Hij neemt de microfoon en produceert, kort na elkaar, drie toonhoogtes. Er is een voorgeprogrammeerd muziekje. Het verdwijnt in het klankcircuit in een stroom van variabele verschuivingen. Buiten op het plein slaan de klokken van de Machariuskerk - 'tombé à l'intérieur de soi-même' - 'les cloches sonnent', Tzara approximativement - 'sans raison et nous aussi' - Maar het geluid van de klokken dringt niet door tot het digitale klankcircuit. Yannick is de hele tijd door bezig met het bijsturen van de apparatauur, de feedback (waar hij voorzichtig mee omspringt), de looper, het mengpaneel. Een verschuiving van herhalingen en omgekeerd, van herhalingen een bekoorlijk en enigszins introvert en melodisch microscopisch minimum. Jos krijgt een hoestaanval en haast zich door de corridor naar buiten. De hoestbui voegt een accent toe aan het klankpatroon, een korte en wat buitensporige climax, radicaal, dat ongetwijfeld. Nu gaat het met de strijkstok in een uitgesponnen en ingehouden crescendo over de Tibetaanse bol, een uitdeinende waaier van nieuwe toonhoogtes, des bruits du lointain. Bij Bram, die vlak voor de schuifdeur plaatsnam, meen ik een zekere ongedurigheid waar te nemen. Denis heeft het zich gemakkelijk gemaakt, Jean moet.
Ik ga een kijkje nemen in de mediaruimte. Jos heeft er z'n schetsboek bijgehaald. 'Is het OK als ik een tekening maak van die mensen?' vraagt hij op fluistertoon.
Na afloop van het concert zijn hij en Marie gedurende enige tijd in gesprek. Yannick en Antoine bespreken een en ander. Antoine heeft dorst. Marleen helpt Bram. Yannick is bezig met een fototoestel. De dvd met de projectie van een dvd werd vervangen door Grizzly Man van Herzog. Jos roept iets. Hoe die Amerikaanse fotograaf heet die al die natuurparken fotografeerde - allez, van voor den oorlog. Geen idee, mompel ik. Denis drinkt een pintje. Marie stapt door de zaal, ze heeft een fraai oranje koffertje bij.
Yannick over Tilff, waar zijn moeder woont en 'L'histoire des mots'. We spreken af hoe het met de croxcards moet. Yannick geeft me een tekening cadeau, één van de Antscapes, ik mag kiezen. Over de mieren: 'le rouge c'est la dernière.' Denis voert een handenstand uit, zijn gezicht loopt rood aan. Hij mist wat oefening, geeft hij toe. Antoine ruimt de lampen op en stopt ze een voor een in een kartonnen doos. Marie verpakt de schilderijtjes in folie. Denis masseert z'n handpalmen. Yannick verzamelt het gerief dat hij voor z'n performance gebruikte. Antoine maakt een foto van wat overbleef van Les Conspiration des Lampes. Bram is bezig met het installeren van een videoprojectie. In de gang traceer ik een schilderij van Antoine, iets wat hij buiten het project hield. Yannick verwijdert de witte tape. Marie giechelt luidkeels. Denis draait een sigaretje. Het verwijderen van de tape zorgt voor zware strepen op de witte vloer. Marie begint met het ontmantelen van de roze doos. Antoine houdt zich bezig met de bekabeling. Denis blaast een grijsblauwe rookwalm. Bram installeert de dataprojector. Marie haalt het muziekdoosje uit de kartonnen doos tevoorschijn. Yannick werpt de witte tape op een hoopje. Impromptu d'un object d'art accidentel. Bram doet het licht uit. Marleen wil weten of er tape is. Tiens, is er tape of is er geen tape. Antoine legt Bram uit hoe hij de dataprojector aan de praat moet krijgen. Marie kantelt de kartonnen doos en snijdt de koordjes door waarmee het ding aan de schraagjes vastzit. Het snijmes heeft een cadmiumgeel handvat. Yannick en Denis spreiden grote vellen folie op de vloer. Yannick vraagt aan Bram waar het geluid vandaan komt. Hij heeft Bram al eens aan het werk gezien, vernemen we. Marie heeft alle koordjes los. Ze deponeert het mes en de koordjes op de vloer, het mes bovenop de koordjes, en zet het kartonnen volume recht overeind. Even later deponeert ze het mes en de koordjes in het oranje koffertje. Yannick stapt om de folie heen. Marleen assisteert Bram. Antoine betreedt crox3 met een flesje bier en een kartonnen koker. Yannick brengt tape op de folie aan. Antoine begint met het verwijderen van de gaten. Denis plaatst de rol tape als een zomerhoedje op z'n hoofd. Yannick maakt een grapje - 'pour mon rétrospective'. Antoine en Denis gniffelen. Marleen en Bram staren naar een projectie. Marie stapt door de zaal. Er wordt gelachen. Denis telefoneert terwijl hij tegelijk samen met Yannick één van de doeken opplooit. 'Chérie, je t' aime,' grapt Antoine. Marie opent de rits van een zwart rugzakje. Ze spreekt me aan over het instalraamproject, oktober eerstkomend. Ik ga de gsm halen, die bevindt zich op het barmeubel, en speel het telefoonnummer van Claire door. Het wordt november en zonder Yannick. Antoine haalt alle gaten van de muur. 'Ah oui,' concludeert hij, 'mais c'est bien dans l'esprit.' Yannick imiteert een trompet. Het laatste doek gaat in de folieverpakking. Denis en Yannick gaan hierbij zorgvuldig te werk, laten geen stap aan het toeval over. Het toeval waarvan Jos zei dat het niet bestaat. We gaan de gallerist inpakken, grapt Yannick, en hem verkopen. 'Je ne suis pas le galleriste.' 'Eh... alors, quoi? Le chief?' 'Le connecteur.' Ah, bon, bien, oui, c'est vrai. Marleen stapt met een plankje door de ruimte. Bram kan het plankje niet gebruiken. Hij vraagt of de projectie 'recht' is. Ik bekijk de projectie. 'Nee. Links te hoog.' Yannick loopt dwars door de projectie. Hij vertelt een grappig verhaal - een anekdote misschien - en Marie lacht. Bram verplaatst de dataprojector. Nu is dat plankje van daarnet wel goed. Denis en Antoine stappen synchroon door de zaal net als in een stuk van Vandekeybus. Marie zit toe te kijken. Yannick en Denis verpakken de doeken. Bram checkt de hoogte van de projectie. Antoine is bezig in de corridor. Marie veert overeind, tilt de doos op, stapt helemaal tot aan het eind van de corridor, dan over het woonerf naar de auto die een eind verderop in de Lucas Munichstraat geparkeerd staat.
-'Nee.'
...het geluid van een fiets. Jos. Ongeveer tegelijkertijd Johan Gelper die zijn project komt afbreken. Zoudt ge daar niet mee wachten tot vanavond, zeg ik. Jos begint over Gauguin: de strafste kunstenaar van allemaal. Dat komt zo, in het Fine Arts in Boston heeft hij een retrospectieve van Gauguin gezien. Hij heeft daar trouwens ook een werk van Borremans gezien. Allez, die mens kan precies goed schilderen, dacht hij.
Wat zwaar op zijn lever ligt, dat zijn al die auto's tegenwoordig.
'Schrijf maar op dat ik op het voetpad fiets!' Dan over een of andere bekende Vlaming, gisteren in een programma op televisie - toch een sympathiek iemand, meent hij.
'Dat is marketing, Jos', zeg ik.
'Ah...!' En hij heeft het grote nieuws nog niet verteld. 'Maar dat mag hij niet zeggen van Lieve.'
Bezoekers betreden de hall en stappen naar de zaal met foto's van Liesbeth. Jos brengt ze aan het schrikken.
Een Duitser en een Belg betreden de mediaruimte. De Duitser is geen Duitser maar een Rus. Van Sint-Petersburg. Weet ge wat die Rus uit Sint-Petersburg tegen die Belg zei? Of hij het verschil kon verklaren tussen wat tegenwoordig 'hedendaagse' en 'actuele' kunst heet.
Zou het kunnen dat de man... Bedenk ik. Dat de man aan zijn linkeroog last heeft van het een en aan zijn ander last van het ander? Anders, bij mijn weten, stelt ge zo'n vraag niet.
Hedendaags (zeitgenossisch) en actueel (aktuel) is van hetzelfde laken een pak.
'Maar het SMAK...', probeert hij.
Beuys zoudt ge eventueel hedendaags kunnen noemen. Maar ge kunt Beuys ook actueel noemen. Ook potscherven uit het paleolithicum desnoods. Het hedendaagse zoudt ge kunnen inschatten als dat aura van moderniteit. Borremans is actueel hoewel hij zich door zijn attitude en zijn manier van schilderen van moderniteit distantieert. Hij is moderner dan de modernen. De moderniteit is een Medea die haar kinderen opvreet. Saatchi katapulteert kunstenaars tegen de sterren aan en maakt ze wat later net zo goed weer kapot. De moderniteit is het monstre sacré van het betekenishebbende. Actueel is wat hier en nu gebeurt.
'Die Welle,' stelt de Russische kunstenaar die Boris heet, 'is interessant für mich.' Ah - de bron.
De bron die zich in een verre toekomst bevindt.
Jos introduceert schrijver dezes als Herr Director - The Boss.
'He is not the director,' meen ik, 'and if so, he makes connections, nothing else.' De functie is ondergeschikt.
Jos begint over Jan Hoet. Voor Boris, die een Rus is, is er een ander dilemma: geld. Zijn twijfel is dat de nieuwe kunst het zonder geld kon en dat nu alles rond geld en macht draait. 'Geld maakt macht. Projecten maak je met geld.'
Dat klopt. Maar je kan het ook anders zien: sinds jaren zeventig hebben curatoren de markt veroverd en de kunstenaar ondergeschikt gemaakt aan egocentrische belangen. Net om die reden is croxhapox een scharnier en het begin van een kantelbeweging, een mogelijkheid om het discours te kantelen en het op een ander niveau te brengen.
Bezoekers. An en Alice en ook andere mensen. Ik traceer de diverse locaties en stel vast dat zich overal bezoekers bevinden. Sommigen ontsnappen aan mijn aandacht. Er is een koppel dat voor Liesbeth komt. Ze staan in de zaal waar Liesbeth haar foto's heeft. Ik introduceer het andere project. Ze geven toe dat ze niet doorhadden dat er nog een project is.
Boris stelt dat er in Rusland drie thema's zijn die verboden zijn: Tsjetjenië, Poetin en het Russische zakenimperium. Maffia rules. Perestrojka was een moment van openheid. Poetin-Zeit staat gelijk aan censuur en dictatuur. Er is geen vrijheid meer. Onder drankorgel Jeltsin had je een hausse van nieuwe projecten, nu is er alleen nog censuur.
Bezoekers. Ze betreden crox2. Liesbeth de mediaruimte. Nog meer bezoekers. Boris vraagt of ik in Sint-Petersburg connecties heb. Van de kunstenaars herinner ik me Golovina, zeg ik. Een fotografe.
Tragisch is: kunstenaars die het maken worden door de scene zelf monddood gemaakt. In een film van Fassbinder - de laatste film van fassbinder, denk ik - zingt Jeanne Moreau en liedje en het liedje is dat we doodmaken wat we liefhebben. Het is het Leitmotiv van wat hier nu gebeurt. De mondaine scene zwelgt in orgieën die net zo achteloos zijn als het laten van een scheet. Op bepaald niveau heeft de inhoud en de mogelijke betekenis van het werk geen enkele waarde, alleen die vulgariteit van de marktwaarde telt.
Hedendaagse kunst is een Medea die haar kinderen doodt. Een spin.
Nicolas en Jos belanden in een gesprek. Leus vindt de tekeningen van Jos heel erg goed.
Bezoekers. Ook Willy Dee. Op Klara hebben we Van Den Hoof, in crox2 Naudts en Liesbeth.
ZUID is het beste tijdschrift, meent Nicolas. En over Radio 1: herstylen is altijd een minder niveau. Met al die BV pipo's. De cultuurquiz in De Vooruit ging er ook al aan ten onder.
'Niks erger dan een quiz waarin geen vragen gesteld worden - of te weinig.'
Het gesprek komt op Grude en Cap D'Agd en de ondeborven wijdsheid van de Zeeuwse stranden. Nicolas vindt dat de Belgische kust wel iets heeft, hij ziet The Atlantic Wall als een gigantische sculptuur.
Liesbeth komt er bij staan. Her en der spotten we bezoekers, er is een gezellige drukte. Dat we het over het onfortuinlijke voorval in de Ossenstraat zouden hebben, lag voor de hand. 'Hij lag zo dik,' verduidelijkt Liesbeth, die er met weerzin aan terugdenkt, 'dat ik hem opgeschept heb.' Het trappen van een strafschop met darmkwak. En nu we het over voetbal hebben: in de ranking staat Albanië net voor België. België zou op de 76ste plaats staan.
Ik open Klara op Jazz en tik simultaan drie programma's aan: Tristano, Duke en The Messengers. Virtuoze multiritmiek.
Nicolas en Liesbeth in gesprek. Het gesprek komt op Paris 8, dat ze fysica studeerde en te maken had met academische publicaties bestemd voor vaktijdschriften en een incrowd van geleerden en kenners, voor ze aan fotografie begon. Dat ze 1 artikel schreef - in opdracht, 'het moet altijd aangebracht worden'. Haar specifieke terrein was neurowetenschappen.
Nicolas over H-art: 'Ge weet direct wie dat wat doet.'
Over de multiritmische inventies op Klara: 'dit opnemen met een microotje.' Hij doet dat zelf ook. Een onnozel microotje, meer hebt ge niet nodig.
Hij gaat op den buiten wonen, zegt hij. Is van plan om zijn teve en pc weg te gooien, heeft er genoeg van. Een informatielawine waar ge uw tijd mee verliest.
Liesbeth zou niet zonder internet kunnen. 'Alles passeert langs mijn computer, maar dan ook werkelijk alles. De contacten met m'n vrienden, informatie opzoeken...' Het tijdperk van de informatiejunk.
Dat het zeer aangenaam is, breng ik te berde, dat af en toe iets mislukt, dat niet alles perfect is. A l'improviste. Perfectie is geen streefdoel. Net om die reden, om een voorbeeld te geven, is het werk van Antoine interessant: perfectie zonder maatpak.
Na deze bemoedigende woorden neemt Nicolas afscheid. Hij heeft nog wat anders te doen. De bezoekersaantallen dunnen uit.
We komen nog heel even terug op het scatalogische voorval. Liesbeth rilt als ze er aan denkt. Tijdens het reinigen van de sandaal, herinnert ze zich, rook ze de stront niet. 'Hetzelfde gebeurt als ge in gevaar zijt, van het een op het andere moment is er een focus, een hyperintense bundeling van krachten - om het gevaar te neutraliseren.'
Ze opent de site van Thalys en wordt gedirected naar de NMBS. Ik breng de display van flyers en folders op orde. In de croxruimte is heel even niemand. Op Klara een sublieme mix van jazzorkesten - 'prachtige momenten', meent Liesbeth. Het orkest van Duke en het Tristano combo in een organisch klankduel. Ze regelt de betaling via de laptop met een visakaart: het ticket afhalen aan het loket of uitprinten. 't Is net zo makkelijk.
Over Frederik dat hij een fysicus is en een collega van haar echtgenoot. Frederik kreeg een tijdelijke aanbieding in Harvard - wat verklaart waarom ze het gisteren over Boston hadden. Hij is nooit eerder in Boston geweest, verbleef in New York, zoekt een appartement in Boston. Een of andere contactpersoon had een optrekje in Newburry Street getipt. Geen berry maar burry. Volgens die contactpersoon zou Newburry Street, een winkelstraat, de coolste straat van Boston zijn. Newburry Street echter is niet de coolste straat van Boston.
Op Klara maakt het Tristano combo het superingewikkeld met Intuition, een opname uit 1949. Het orkest van Duke verzuipt in de briljante multiritmische improvisaties. Intuition van Tristano wordt vrij algemeen beschouwd als het eerste grote Free Jazz moment, Free Jazz avant la lettre. Het gesprek komt op elektronische muziek. We maken een virtuele wandeling door de noordelijke regio van Parijs, het 18de arrondissement ten zuiden van Porte de Clignancourt, wijken heel even uit naar het 13de en 14de arrondissement, een regio die we geen van beiden kennen. In de buurt tussen het Pantheon en Bld. Saint-Germain is een leuk restaurant, Le Polidor. Het Pantheon, dat is de plek waar Napoleon ligt opgebaard. Liesbeth checkt of die informatie klopt. Dat is niet het geval. Napoleon ligt begraven in de koepelkerk van het Hôtel des Invalides.
16u30 - Bezoekers. Een koppel. Dan vrienden van Liesbeth, de wiskundigen Tor en Stefaan. Ze verbleven in Canada voor een congres. Liesbeth vertelt dat zij en Jan reeds in februari belden om de stembrief in orde te brengen maar dat het toen al te laat was. Onbegrijpelijk.
Over de snaartheorie - een van de elementen die in het discours van Valéry aan bod kwam - dat het dat is waarin Jan en Frederik zich hebben gespecialiseerd.
Nog meer bezoekers.
Jos zit buiten in de zon en rookt een sigaartje. Dan iemand die Yannick Franck kent en niet wist dat Yannick om 18u een performance doet.
Marc en Ria en Peter S. Ria over de keuken. Dat we ons een vuilnisbak op wieltjes moeten aanschaffen en ook een container voor glasafval. Jos betreedt de mediaruimte met Elias op de arm. Dan Lieve, zijn beminnelijke eega.
Jos schat het werk van Gelper in als op formele wijze identiek aan dat van de Walen. Een stroom van bezoekers. Ken, de buurman van huisnummer 54, komt een kijkje nemen. Yannick wipt binnen.
Bram, Marleen. Op het woonerf is een prettige sfeer van praatjes en gesprekjes, à l'improviste. Peter stelt dat de uitslag van de stemming aangeeft dat het in Gent nog zo slecht niet is. In Gent stemmen de mensen intelligenter dan in de rest van Vlaanderen, zoveel is duidelijk. Gent moet zijn Onafhankelijkheid uitroepen, grapt Peter.
Antoine, Marie, Denis. Yannick heeft gerief bij. Bram wil weten of er een dataprojector ter beschikking is en vraagt ook iets over een verbindingsstuk.
Jos intussen heeft een raket getekend. Een schone tekening. Aan de tekening zijn citaten uit een Jules Vernefilm toegevoegd.
Yannick heeft het audiomateriaal nodig. Het loopt tegen zessen. We ontmantelen de filmprojectie in de mediaruimte en sleuren de boxen en de versterker naar crox3.
Marie vraagt zich af hoe het zit met de belangstelling van de Vlaamse pers. Een gazet als De Morgen bijvoorbeeld.
'Mais non, pas grande chose, rien, aucune... Rien que les BV, le ridicule, des types comme Fabre, des choses gratuitement connues du ridicule au mainstream, rien que ça. Les bourgeois adorent le succes, c'est le monstre sacré de l'art contemporain. La scene adore ces monstres et les tue.'
Nicolas liet een dvd in de mediaruimte, een film van Denys Arcand, 'Les invasions barbares'. De film won in 2004 een Oscar, die van beste buitenlandse film. Wilt ge dat aan Yannick teruggeven, zei Nicolas. In de cassette zit nog een film: Grizzly Man van Werner Herzog.
Ik breng het schijfje in de laptop aan. Jean en Yannick schuiven mee aan. Yannick heeft een doosje MEHARI'S bij, Sweet Orient. Een interruptie van Jos: wanneer gaan ze aan die performance beginnen - en of hij zo'n sigaartje proberen mag. De dvd blokkeert. Antoine en Marie informeren naar de dichtsbijzijnde pittabar. Best in town: Esra aan de Sint-Joriskaai.
19u30 - Yannick, de performance
Yannick heeft zijn apparatuur achterin crox3 opgesteld: de looper, een feedback, het mengpaneel. De Historiaens concerteerden aan tafel, Yannick op de betonnen vloer. Hij veert overeind, checkt een elektronische module die hij eerder vlakbij La Conspiration des Lampes had opgesteld. Net voor hij aan de performance begon, hadden hij en Jean De Lacoste het over de experimentele muziekscene, een klein wereldje, iedereen kent er iedereen en wat de anderen doen (grapje) vinden ze per definitie slecht. Antoine verdiept zich in het boek van Nicolas Leus. Hij kijkt op uit het boek, plaatst een kuchje, veert overeind en stapt richting corridor. L'objectif: un verre d'eau. De fles water, waar het Antoine om te doen is, bevindt zich op een witte sokkel die er door Bram geplaatst werd.
Yannick cirkelt met een schuurvodje over de rand van de metalen slakom - het geluid dat door die simpele beweging wordt veroorzaakt, duikt meteen op in het digitale klankcircuit, muteert, er worden andere geluiden en geluidjes aan toegevoegd: een aai met een strijkstok over de de Tibetaanse bol. Dan twee semi-transparante voorwerpjes, ze belanden in de Tibetaanse bol en veroorzaken een amper hoorbaar tikgeluid. Hij neemt de microfoon en produceert, kort na elkaar, drie toonhoogtes. Er is een voorgeprogrammeerd muziekje. Het verdwijnt in het klankcircuit in een stroom van variabele verschuivingen. Buiten op het plein slaan de klokken van de Machariuskerk - 'tombé à l'intérieur de soi-même' - 'les cloches sonnent', Tzara approximativement - 'sans raison et nous aussi' - Maar het geluid van de klokken dringt niet door tot het digitale klankcircuit. Yannick is de hele tijd door bezig met het bijsturen van de apparatauur, de feedback (waar hij voorzichtig mee omspringt), de looper, het mengpaneel. Een verschuiving van herhalingen en omgekeerd, van herhalingen een bekoorlijk en enigszins introvert en melodisch microscopisch minimum. Jos krijgt een hoestaanval en haast zich door de corridor naar buiten. De hoestbui voegt een accent toe aan het klankpatroon, een korte en wat buitensporige climax, radicaal, dat ongetwijfeld. Nu gaat het met de strijkstok in een uitgesponnen en ingehouden crescendo over de Tibetaanse bol, een uitdeinende waaier van nieuwe toonhoogtes, des bruits du lointain. Bij Bram, die vlak voor de schuifdeur plaatsnam, meen ik een zekere ongedurigheid waar te nemen. Denis heeft het zich gemakkelijk gemaakt, Jean moet.
Ik ga een kijkje nemen in de mediaruimte. Jos heeft er z'n schetsboek bijgehaald. 'Is het OK als ik een tekening maak van die mensen?' vraagt hij op fluistertoon.
Na afloop van het concert zijn hij en Marie gedurende enige tijd in gesprek. Yannick en Antoine bespreken een en ander. Antoine heeft dorst. Marleen helpt Bram. Yannick is bezig met een fototoestel. De dvd met de projectie van een dvd werd vervangen door Grizzly Man van Herzog. Jos roept iets. Hoe die Amerikaanse fotograaf heet die al die natuurparken fotografeerde - allez, van voor den oorlog. Geen idee, mompel ik. Denis drinkt een pintje. Marie stapt door de zaal, ze heeft een fraai oranje koffertje bij.
Yannick over Tilff, waar zijn moeder woont en 'L'histoire des mots'. We spreken af hoe het met de croxcards moet. Yannick geeft me een tekening cadeau, één van de Antscapes, ik mag kiezen. Over de mieren: 'le rouge c'est la dernière.' Denis voert een handenstand uit, zijn gezicht loopt rood aan. Hij mist wat oefening, geeft hij toe. Antoine ruimt de lampen op en stopt ze een voor een in een kartonnen doos. Marie verpakt de schilderijtjes in folie. Denis masseert z'n handpalmen. Yannick verzamelt het gerief dat hij voor z'n performance gebruikte. Antoine maakt een foto van wat overbleef van Les Conspiration des Lampes. Bram is bezig met het installeren van een videoprojectie. In de gang traceer ik een schilderij van Antoine, iets wat hij buiten het project hield. Yannick verwijdert de witte tape. Marie giechelt luidkeels. Denis draait een sigaretje. Het verwijderen van de tape zorgt voor zware strepen op de witte vloer. Marie begint met het ontmantelen van de roze doos. Antoine houdt zich bezig met de bekabeling. Denis blaast een grijsblauwe rookwalm. Bram installeert de dataprojector. Marie haalt het muziekdoosje uit de kartonnen doos tevoorschijn. Yannick werpt de witte tape op een hoopje. Impromptu d'un object d'art accidentel. Bram doet het licht uit. Marleen wil weten of er tape is. Tiens, is er tape of is er geen tape. Antoine legt Bram uit hoe hij de dataprojector aan de praat moet krijgen. Marie kantelt de kartonnen doos en snijdt de koordjes door waarmee het ding aan de schraagjes vastzit. Het snijmes heeft een cadmiumgeel handvat. Yannick en Denis spreiden grote vellen folie op de vloer. Yannick vraagt aan Bram waar het geluid vandaan komt. Hij heeft Bram al eens aan het werk gezien, vernemen we. Marie heeft alle koordjes los. Ze deponeert het mes en de koordjes op de vloer, het mes bovenop de koordjes, en zet het kartonnen volume recht overeind. Even later deponeert ze het mes en de koordjes in het oranje koffertje. Yannick stapt om de folie heen. Marleen assisteert Bram. Antoine betreedt crox3 met een flesje bier en een kartonnen koker. Yannick brengt tape op de folie aan. Antoine begint met het verwijderen van de gaten. Denis plaatst de rol tape als een zomerhoedje op z'n hoofd. Yannick maakt een grapje - 'pour mon rétrospective'. Antoine en Denis gniffelen. Marleen en Bram staren naar een projectie. Marie stapt door de zaal. Er wordt gelachen. Denis telefoneert terwijl hij tegelijk samen met Yannick één van de doeken opplooit. 'Chérie, je t' aime,' grapt Antoine. Marie opent de rits van een zwart rugzakje. Ze spreekt me aan over het instalraamproject, oktober eerstkomend. Ik ga de gsm halen, die bevindt zich op het barmeubel, en speel het telefoonnummer van Claire door. Het wordt november en zonder Yannick. Antoine haalt alle gaten van de muur. 'Ah oui,' concludeert hij, 'mais c'est bien dans l'esprit.' Yannick imiteert een trompet. Het laatste doek gaat in de folieverpakking. Denis en Yannick gaan hierbij zorgvuldig te werk, laten geen stap aan het toeval over. Het toeval waarvan Jos zei dat het niet bestaat. We gaan de gallerist inpakken, grapt Yannick, en hem verkopen. 'Je ne suis pas le galleriste.' 'Eh... alors, quoi? Le chief?' 'Le connecteur.' Ah, bon, bien, oui, c'est vrai. Marleen stapt met een plankje door de ruimte. Bram kan het plankje niet gebruiken. Hij vraagt of de projectie 'recht' is. Ik bekijk de projectie. 'Nee. Links te hoog.' Yannick loopt dwars door de projectie. Hij vertelt een grappig verhaal - een anekdote misschien - en Marie lacht. Bram verplaatst de dataprojector. Nu is dat plankje van daarnet wel goed. Denis en Antoine stappen synchroon door de zaal net als in een stuk van Vandekeybus. Marie zit toe te kijken. Yannick en Denis verpakken de doeken. Bram checkt de hoogte van de projectie. Antoine is bezig in de corridor. Marie veert overeind, tilt de doos op, stapt helemaal tot aan het eind van de corridor, dan over het woonerf naar de auto die een eind verderop in de Lucas Munichstraat geparkeerd staat.
Abonneren op:
Posts (Atom)
