zaterdag 1 december

Aan de poort staan twee bezoekers. 'Net op tijd,' grap ik. Nee, zij zijn het, ze zijn een tiental minuten te vroeg, ze waren bij Vits langsgeweest maar die was dicht, dus laten we eerst maar bij croxhapox langs gaan dachten ze. Ik parkeer de fiets, open de croxpoort, steek de zaallichten aan. Marc De Hay is uit Amsterdam, deed mee aan het mailart project. Hij was op bezoek bij de dame. Zij woont in Terneuzen. Ze zeiden Marc nu je toch in Terneuzen bent, dus namen ze de bus. 'Uit Terneuzen helemaal tot hier?' zeg ik verbaasd. En ze zijn bij Vits langs geweest maar die was dicht dus voor ze straks de bus terug nemen gaan ze gauw nog eens bij Vits langs. 'Je hebt in Gent gewoond,' zeg ik. Nee zegt ze. 'Omdat je Vits kent,' zeg ik. Je vindt er dingen die je alleen daar vindt, zegt ze. Ja, vroeger hadden we het over De Turk, omdat je er al die specerijen vond, maar tegenwoordig zijn er zoveel Turkse winkels dat dat in onbruik raakte.
Er is een probleem met het zaallicht in de grote zaal. Ik reinig de tegels met een vochtige lap en deponeer het eerste deel van Het Bureau van J.J. Voskuil op het barmeubel. Een jonge vrouw parkeert een kinderwagen in de hall. In de wagen doezelt een baby, het kindje heeft bolle wangen en is warm ingeduffeld. Ik bekijk de baby, een schattebol. 'Ziet er vers uit,' grap ik. De mama lacht, 'twee maanden' zegt ze. De papa komt er bij staan. Op het woonerf zijn kinderstemmen. Het zijn de Marokkaanse kinderen, ze voetballen. De baby zou Dora heten, verneem ik, en is een rustig kindje. Papa en mama komen voor het werk van Kurt Duyck. Of hij een kunstenaar is, vraag ik aan de papa. Het is een fenomeen dat me nieuwsgierig maakt en net zo vaak beangstigt. Nee, hij werkt voor De Standaard, de sectie boeken van de cultuurrubriek. Hebben ze iemand voor beeldende kunst, daar bij De Standaard, vraag ik. Bij De Morgen regent het oude nonnen. In overdrachtelijke zin: waar schrijven ze over. Ik som op waar ze het deze week in De Morgen over hadden op het vlak van beeldende kunst. Op maandag melding van het feit dat een schilderij van Jan Steen voor 5 miljoen euro over de balk ging, op dinsdag een veiling van schilderijen van Toon Hermans, op woensdag iets over Alechinsky, een architecturaal tentoonstellingsproject in Brussel en een lachwekkend fotoproject, iets waar je onder geen beding geconfronteerd mee wil worden, te gek voor woorden. Op vrijdag tenslotte iets over Rubens, meer niet. Met alle respect maar is dat journalistiek? Ik geef Jan een set van de croxboeken, Nicolas Leus springt binnen. Hij is een grote fan van het werk van Kurt Duyck. Schitterend project, zegt hij, fantastisch. Hans Martens springt binnen. Ik heb een cadeautje voor je, zeg ik. Stef komt de werken oppikken die we niet in het schilderproject toelieten. Hans heeft honger, ik maak een portie crox-salami aan, het gesprek komt op de politieke impasse. Dat die Leterme zo gauw mogelijk opstapt. Leterme en De Wever, dat is populisme, volksverlakkerij, ideologisch stelt het niets voor, zwijnerij, weerzinwekkend. Reynders is voor iedereen aanvaardbaar. Nicolas en Hans blijven plakken, Guy springt binnen.
'Ik vind dat echt een probleem tegenwoordig,' fulmineert Leus, 'de correcte smaak, die smaakvolheid, dat elitaire. Gent smaakvol, kindjes smaakvol, smaakvol meubilair en dus ook smaakvolle schilderijen. Ik vind dat echt een probleem.'
Nicolas steekt een tandje bij, windt zich op. 'Een zeer terechte keuze dat ge Kurt er bij genomen hebt.' Het gevaarlijke moment als ge aan een werk bezig zijt, dat ge een schilderij begint te maken dat bedoeld is om belangrijk te zijn, dat ge begint te pleasen. Schilderijen, Nico vervolledigt zijn redenering, die niet de verwachting van het hedendaagse inlossen, dat is chapeau. Stukken beter dan mêêêh mêêêh.'
Olifant wipt binnen. We drinken biolegère. Het gesprek komt op de anarchisten, Proudhon, Bakoenin - die uit de Internationale gesmeten werd grosso modo omdat hij het oneens was met de autoritaire standpunten van Marx - en Prins Kropotkin, een groene jongen. Malatesta hoort er ook bij, meent Leus.