zondag 23 december

Na de hausse van de voorbije weken staan de stats weer met beide voeten op de grond. Op straat laat iemand een Engelse sleutel vallen, een heldere klank en gedurende lange tijd het enige wat er te horen is.
Wieden van de inbox, adressen bij elkaar zoeken, verticaal klasseren van SPAM comments, 18 toezeggingen voor Brainbox terwijl nogal wat mailtjes onbeantwoord bleven, enfin, 18 namen toch, dan checken of de login functioneert (wat niet het geval is) en willens nillens meeluisteren naar de aanvankelijk op een mislukking uitdraaiende poging van iemand die een haperende motor aan de praat probeert te krijgen.
Aan het water amuseren kinderen zich met het tot ontploffing brengen van voetzoekers. Op Google levert het nonsensikale woord croxhapox vandaag iets meer dan 7.000 zoekresultaten op. Het is een tijd geleden dat ik het woord KATTESTAART gelezen heb of gehoord had, of - om het voorlopig bij die mogelijkheden te houden - het zelf te berde had gebracht, wat dus bij deze is gebeurd. Hij opende het boek Gedichten Voor Het Spel van de Stilte op bladzijde 77 en las: DAAR WAAR IK GA
KATTESTAARTEN GROEIEN
Het gedicht is van Jerome Rothenberg, de vertaling van de hand van Jan H. Mysjkin - iemand leek te weten dat hij die naam niet aan Dostojevski maar via rechtstreekse genealogie aan z'n vader te danken heeft.
Aan de sluis, waar het ronde water klatert, groeit naast kattestaart ook brandnetel en klimop kruipt tegen een oude bakstenen gevel naar het uitspansel, een uitspansel dat zich vandaag vlakbij de dakgoot bevindt. In de binnenstad is het niet anders, de straten en pleintjes inhaleren een naar rottende gassen stinkende smog die ook in de Veldstraat en in de Langemunt bijna tot het voetpad reikt. In die rottende walmen beweegt zich het lichaam van een plompe en onoverzichtelijke massa kooplustigen. Aan het Emile Braunplein is het rond een uur of drie nog even wachten voor de kinderen in dolle pret de ijspiste op kunnen, met T-vormige schuifstokken wordt het ijs geruimd. In de aanpalende straten is het aanschuiven.
'Hadwiger,' lees ik, 'was in alles mateloos, in het drinken, roken en vloeken, in de overvloedigheid van zijn gelukzaligheid en in zijn 'Weltschmerz'. Ik heb nooit iemand anders ontmoet die in zijn woede zo'n stortvloed van afgrijselijke walgelijkheid paraat had.' Goed zeg, heel erg goed, een boekje met die aanbeveling kan je niet zomaar laten liggen. 'Liefde en bruiloft van de tragische aap Jogo' kost trouwens amper 2 euro en vijftig cent, dus daarvoor hoef ik het evenmin te laten.
Op de trappen van de universitaire aula staat een jongedame te zingen, een Aziatische sopraan geflankeerd door nog twee dames die er voorlopig het zwijgen toe doen. Ze mergelt onafgebroken luid schallende toonhoogtes uit haar tijdens menig ander ogenblik ongetwijfeld verrukkelijke keeltje. Ik neem het hazenpad en beland ongelukkigerwijs in een volkstoeloop die zich om een dik tegen de winterse kou ingeduffeld koortje heeft verzameld. Ze brengen op dankbare wijze een kerstlied te berde. Ik jakker tegen de aanmodderende kooplustigen in. In de Mageleinstraat is er geen doorkomen aan, het brede achterwerk van een dame verspert de doorgang.

(chat)
-I Am Not There, interessante film, heb ik gisteren gezien, over Bob Dylan. Dylan wordt door 6 verschillende acteurs vertolkt en dat zorgt voor vonken. De acteerprestatie van Cate Blanchett (vertolkt Bob Dylan op het hoogtepunt van zijn roem) is meer dan verbluffend.
-Ja, dat weet ik natuurlijk, van. Film is al jaren aangekondigd. Maar ik heb hem nog niet gezien.
-In de film heb je jaren 60 met Charlotte Gainsbourg die de vriendin van Dylan vertolkt. (interessante parallel Gainsbourg & Birkin) Richard Gere duikt op in de periode dat Dylan aanpapt met The Band (The Basement Tapes). Cate Blanchett vertolkt, zoals eerder gezegd, Dylan tijdens het turbulente hoogtepunt. Ook de religieuze Dylan komt aan bod. De film is bijzonder goed gemonteerd. Na een half uur is er wel een dipje maar dat is dan wel het enige zwakke moment van de film. Ze maken ook gebruik van het kleureigen van de jaren zeventig.
En er is nog een film op komst, vanaf 27 december in de zalen: Cassandra's Dream van Woody Allen, het derde deel van wat nu al zijn Londense Trilogie heet te zijn.
-Ik zag een fragment waarin Allen Ginsberg op een rare manier kennis maakt met Dylan tijdens een autoritje.
-Waar, op internet of zo?
-Idd op youtube.
-In de film is het inderdaad een ontroerend en vooral een grappig moment.
-Ginsberg is zeer gelijkend ook daar.
-De film duurt trouwens best lang. Halfeen struikelde ik over de Korenmarkt, daar waren ze aan het gluhweinen.
-In 79 heb ik Ginsberg persoonlijk ontmoet op de Sint-Kwintensberg.
-Dat meen je niet.
-Heb nog een gesigneerde bundel van hem 'Kaddish'.
-In 1979 maar toen was je toch een broekje.
-Student he. Het gesprek was wel wat kort hoor. Maar hij viel gelijk wel op mij. Hij vroeg of ik Joods was.
-Moet je horen, een gesigneerde Ginsberg. Is er een die ik niet heb.
In de film komt hij ook wel beetje onnozel over, die Ginsberg. Guru, snap je.
-Hij was in het gezelschap van Peter Orlovsky, zijn levensgezel. Ik weet niet of die nu nog leeft.
-Tenzij Orlovsky voor necrofilie te vinden zou zijn.
-Koop dan misschien de nieuwe van K3, die is niet zo moeilijk.
-Lijkt me ook wel net zo leuk om deze chat uit te schrijven, deed ik ook met een chat van Michiel van Alberts, Messchendorp & Company. Tenzij je zou zeggen Ho Meneer.
-Wel, als je te ver gaat kan ik het er altijd uitsmijten.
-Gewoon een kopietje.
Las je dat Het Huis Augustus voor de HDC-prijs genomineerd is? Guido mailde dat. Ik vroeg de HuppelDepuppeldeCoverprijs? Maar nee dus, 't blijkt om de Herman De Coninck prijs te gaan en onder andere ook Myriam Van Plee is genomineerd.