dinsdagalfabet

Cartier-Bresson Op de salontafel ligt een dik foliant, een editie over het werk van Henri Cartier-Bresson. De auteur is Clément Chéroux. Ik blader in het opulente boek, een editie van Centre Pompidou, en maak dat het exact op die plaats komt, nadat ik lukraak wat foto's bekeek, waar het lag voor ik het aangeraakt had.
Claus Een anekdote. Hugo Claus. Claus zou ooit in de Parijse metro naast een dame gestaan hebben die hem zo hevig aankeek, in het metrostel stonden ze vlak naast elkaar, dat hij tranen met tuiten weende toen ze uitstapte, omdat ze uit te stappen had, en hem meteen daarna opnieuw aankeek. M'n gesprekspartner kent Claus, las het gros van z'n romans en novellen, de gedichten, heeft Claus gefilmd. Het kwam tot die anekdote omdat ik het over een scenario had, iets uit 2006, gebaseerd op een ding dat ik eind jaren tachtig schreef, een scenario dat net dat gegeven als uitgangspunt had.
dame Dame te vroeg op wandel. De tegenpartij zegt het omdat ik na vier zetten met de dame uitpak.
geluid Het geluid van een klokje.
griffie Had bij de griffie langs te gaan toen bleek dat we de wijziging der statuten twee keer betaald hadden.
latijn Ik heb al mijn Latijn in het Nederlands gestoken, merkt de gastheer op.
Luca In de bergen vlak bij Luca zaten ze op een terras. Iemand die er ooit iemand het leven redde, een dokter, kreeg er een huisje toegewezen. Het ziet uit op de vallei.
raccordeffect In Rope, een film van Hitchcock, een film uit 1948, zit een blooper. M'n gesprekspartner, die thuis is in de matière, noemt het een raccordeffect. Rope heeft hij niet gezien. Ik vertel dat de film, zoals algemeen bekend bij cinefielen, uit een reeks loops bestaat die elk dezelfde tijdsduur hebben, 8 minuten, de reguliere tijdsduur van de filmrollen die ze toen gebruikten. In Rope duurt elke sequens exact 8 minuten. Zelf, want m'n gesprekspartner filmt, deed hij ooit een take van 12 minuten.
Tijdens een van de sequenzen breekt een van beide acteurs een glas. Het personage, een intelligente jongen, pas afgestudeerd aan de universiteit en pianist, is heel erg nerveus. Hij en het andere personage, een hoog met zichzelf oplopende ijdeltuit, hebben net een moord gepleegd, niet omdat ze een reden hadden om het slachtoffer een kopje kleiner te maken, het slachtoffer is een medestudent, van alle studenten aan de faculteit de meest briljante, hoogstens om met de als Spielerie bedoelde moord hun intellectuele superioriteit te bewijzen. Het glas breekt, hij verwondt zich, er is wat bloed, er komt een wikkel om de handpalm van de pianist. In de eerstvolgende sequens, opnieuw een sequens van 8 minuten, is er geen wikkel meer. Het raccordeffect. M'n gesprekspartner geeft een ander voorbeeld.
Roy Een box met vier films van Roy Andersson.
S. Schip van Theseus.
stemvork De stemvork.
wijn De gastheer, hij is net terug uit Italië, serveert een Morellini di Scansano. We doen een schaakje. Hij wint, komt 6-5 voor. Op een tafeltje naast de muurpiano ligt het boek van Frederik De Bakker over leven en werk van Marc Wilmots.