jazz middelheim

Boris hangt ondersteboven. Een mooie set van Stefano Bollani en Enrico Rava. Het aardige met Stefano Bollani is: hij zit de hele tijd door heen en weer te hippen, jongleert, tapdanst, acrobatiseert, schilt appeltjes, het zou niet eens verbazen om hem ondersteboven op de pianokruk te hebben, hij speelt aan zo'n tempo en met zo'n gemak alsof hij over drie handen beschikt. Het gaat er hevig aan toe. Het Jamal kwartet levert een rare, ongenuanceerde set, Jamal dirigeert de troepen, ramt over de toetsen, het heeft mooie momenten waarbij vooral de bassist opvalt. Hij zegt het in het Engels, dat ze alleen die twee nummers kennen en dat de rest van de set dus helaas een reeks variaties wordt op wat we net gehoord hebben. Ik krijg het woord, neuzelt Rava, Bollani had hem een ogenblik eerder de micro aangereikt, en ik heb niets te zeggen. Ik schaf me Eight (+1) Tristano Compositions van Anthony Braxton aan, een release van Hat Hut, het beste concert van de avond. Net als donderdag nemen we een alternatieve route. Nu de alligator dood is, daarover zijn we het eens, is er eindelijk weer wat ruimte; maar de alligator is niet eens vergeten of een nieuwe alligator dient zich aan: in de kunstscene moet je vooral opletten met lui die denken dat ze het voor het zeggen hebben en bovenop het bovenmaatse getoeter ook het recht nemen om wat kunstenaars wel of niet doen zo te manipuleren dat het hen als samensteller van de dwaze en onschuldige projecten die ze fabriceren ook een gouden medaille voor praalzucht levert. Of iets in die zin. Onder de beuken van Park Den Brandt hebben we het over Gerhard Richter. Rava is schattig, speelt met de ogen dicht, het lijkt hem inderdaad niet uit te maken of wat hij te zeggen heeft, hij speelt, tijdens de set trekt Bollani het laken naar zich toe, Rava staat dit toe, excelleert in puntig geplaatse frasering, duikt opeens uit het pianospel van Bollani op met een trage beweging. Regen zeikt over Park Den Brandt. The problem, grapt Enrico Rava, nadat het er heel even naar uitziet dat hij noch Stefano Bollani het woord zullen nemen, ze hebben net twee nummers afgewerkt, is that we only know these two tunes. Tijdens de weg terug luisteren we naar schijf twee van Best of Klara, wat met Chet Baker begint. Verrukkelijk.