Na de rijstschotel, met varkensvlees, gambas en reepjes omelet, Edna nam de trap naar een van de bovenverdiepingen, legt Luc uit dat een sabaillon in theorie met van alles gemaakt zou kunnen worden.
Hij staat in het keukentje over een pot gebogen waar hij hard in roert. De klassieke sabaillon is met marsala, verneem ik. Eerder hadden we appeltaart met vanille-ijs gehad en een tempranillo.
Luc roert hard in het pannetje, draait het pannetje heen en weer, proeft, bedenkt zich en voegt een scheut marsala toe.
De bedoeling, legt hij uit, is dat het tot een schuimige massa komt.
Zonder eiwit, vraag ik, lakoniek.
Zonder dat ge een omelet krijgt, verneem ik. We nemen een pauze. Luc is met de sabaillon bezig, mijn blik valt op de Remington. Fuck. We kennen elkaar sinds eind vorige eeuw. De schrijfmachine verbaast me. Waarom zou iemand die al begin jaren tachtig met het digitale medium bezig was een schrijfmachine hebben. Een Remington bovendien.
Met de sabaillon komt David Byrne op tafel en de discussie of True Stories een film is of niet. Luc heeft een exemplaar van Songs from the Knee Plays uit 1985.
Als je voor elke halve centimeter een halve euro rekent, berekenen we, heb je met factor 150 wereldroem.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten