Collioure

In Collioure is een orde van dingen die me hetzelfde beklemmende gevoel geeft als het volgen van de Tour de France of een praatprogramma op televisie.
Het bezichtigen van Collioure (het bezichtigen van Gerona, het bezichtigen van Aix-en-Provence, het bezichtigen van Carcassonne...) is volstrekt onmogelijk. Daar hebben ze tegenwoordig ansichtkaarten voor en toeristische documentaires op la Une. Niet Collioure aanschouw ik, traag als een slechts half aanwezige non-toeristische schicht door het plaatsje stappend, maar de duizenden toeristen die er rondhangen, Collioure tot de toeristische macht van een alomtegenwoordig nullus, een zich overal in het stadje verspreidend en boven het plaatsje verheffend conglomeraat van indolent massa-toerisme. In Gerona bijvoorbeeld, vertelde iemand me, hebben ze nu geen winkeltjes meer maar boetieks waar je handtassen van Vuiton kopen kan en andere dingen die door de sector als wenselijk ingeschat worden. Een fles water, bij wijze van spreken, kan je er niet langer vinden.
Als ik straks Samuel Beckett opensla, bladzijde 49, weet ik, hoewel ik ook zelf weinig tot niets aan die informatie zou hebben, daar bij voorkeur geen aandacht aan besteden wil, dat ik een van de weinigen, misschien wel de enige ben, die op dat moment in Le monde et le pantalon aan het lezen is. Dat doet me meer dan de klokkentoren van Collioure en het baaivormige strandje waar vandaag een militaire oefening plaatsvindt.
Als tienduizend personen allemaal tegelijk in Le monde et le pantalon zouden zitten lezen, ga ik halfnaakt in een pedalo over het inktblauwe water cruisen.

onoplosbare kwestie 1: is het water blauw? wat is blauw?