Daar sta ik dan. Beaux. Geen hond die 't me voorgedaan had kunnen hebben. Ik rij tweeduizend kilometer, rem af, meer dan de auto in de zich als steeds ter rechterzijde bevindende grasberm plaatsen hoef ik niet te doen, ik neem het fototoestel, haal het fototoestel uit de beschermende hoes, stap uit, stap over het asfalt, sta blootsvoets op het asfalt, stap naar het bord toe. Communauté des Communes de Sucs staat er. De bron van de Loire is vlakbij. Ook het dorpje is vlakbij. Huizen aan weerszijden van het baantje. Niet het soort nieuwbouw dat je overal in Frankrijk ziet en van zo'n schandelijk gebrek aan zin voor levenskwaliteit getuigt dat... Dat vul je in. Beaux is een aardig dorpje. De tweevaks verdeelt het in dat stuk ter linker- en het andere stuk ter rechterzijde van het wegje. Onder het bord, BEAUX, dat aan twee donkergroene palen vastzit, is een bloembak. De mededeling ville fleuri lieten ze achterwege, alsof ze doorhadden: tenslotte gaat het alleen om die ene bloembak.
Rechtsop is een zandwegje, steenbrokken, een zigzaggend wegje dalend of stijgend tussen eiken, heggen en weilanden.
Braamstruiken met onrijpe bessen, berkjes en het dorre gras van een zomer die vol boven het landschap staat. Vlak bij is een oorverdovend geluid. Ik kan het geluid niet thuisbrengen. Geen machine. Het is een dierlijk geluid, begrijp ik, en niet van één dier maar van meerdere dieren die als één bende dat oorverdovende geluid voortbrengen. Ganzen.
Links is een kleine, met dor gras begroeide heuvel die bij een van de huizen hoort. Een hond aan een ketting. Een mollige jongedame betreedt het schrale tuintje, torst een emmer, stapt om de hond heen, de hond komt overeind, stapt achter de dikke dame aan tot ie door de ketting om z'n hals de grens van het gebied bereikt. Verder komt ie niet. Beaux.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten