Vallespir

Geweerschot. De top van de Canigou heeft een wollen berenmuts.
Nog een geweerschot.
Cicaden, zuigend geruis in het dal, van auto's, het meest zuidelijke dal van les Pyrenees Oriëntales.
Op everzwijnen jagen ze.
Sinds drie dagen hangt een grijs wolkendek aan de toppen van de bergketen waarachter zich Spanje bevindt. Witte en roeste vlinders flirten aan de rand van een diepte waar steeneiken groeien. Zover het oog reikt, is er een steeneik, tot bovenop de meest nabije hellingen, daar voorbij, tot Corsavy hoog tegen de flank van le Canigou.
(nog een geweerschot, het galmt, weerklinkt ook aan een andere, verre zijde van het dal) (nog een geweerschot)
In een van de struikjes, net voorbij het muurtje, is een vogel bezig.

Later op de avond hebben de wolken, ze hangen nog steeds rond de top van de Canigou, pluimige buiken. Ze liggen op hun rug in de zon. Grijze, lang uitgerokken staartveren, dampige wangen, vlokkige ledematen, walvisachtige lijven, draderige vlokken en strepen, mohairwol, onderin blauwig grijs, hoger in het firmament rozig, gelig, wit, romig. Eén wolkje ziet er uit als een exploderende kip. Achter het wolkengedoe door maakt een vliegtuig een witte dunne streep in het zwerk.

Nacht. Wolkenloze hemel. Sterren. Net boven de rug van de Canigou, waar nog wat wolkresten kleven - paars, indigo - is een lichte toon.