Assad

Waarom zou ik over de gebeurtenissen in Syrië een mening hebben? Om wat met die mening te doen? Ik werp op tafel dat Rusland niet in een Veiligheidsraad thuishoort. Let op, als we op het niveau van Veiligheidsraden - terwijl Rusland in principe in de Onveiligheidsraad thuishoort, daar wat mij betreft zelfs het praesidium waarnemen mag - over ethiek gaan zeiken - potverdraaid, ethica, John, weet je nog, maar dan bij voorkeur in een viersterrenhotel - dan kan het circus van die Veiligheidsraad net zo goed stante pede opgedoekt worden. Als ze om te beginnen de morele drempel van die Veiligheidsraad opkrikken tot minimumhoogte, wat niet eens de gewenste hoogte in, dan kan er van niet één land ook maar één vertegenwoordiger zetelen. Ik zie het zo voor me, die scene in La grande bouffe, Piccoli die wat op een piano staat te tokkelen en intussen oorverdovend luid scheten laat. La grande bouffe. Dat is het morele niveau van die Veiligheidsraad. Horen we het over een sukkel als Thijs te hebben? Maar ik had toch net het besluit genomen om geen mening over Syrië te hebben, om geen tijd te verkwisten aan Assad en Poetin en het barbaarse tutti frutti van lui die nu eenmaal te stom zijn om wat anders te zien en te begrijpen dan het stompzinnige belang dat ze voor ogen hebben. Als Assad een schrander man was, had hij twee jaar geleden of misschien eerder al kunnen beslissen dat het in het belang van het Syrische volk was dat hij uit een raam op het derde sprong of hij had zich in z'n badkamer een kogel door z'n idiote kop kunnen schieten, wat mensen doen die nog dat beetje verstand rest. En is het ten slotte ook niet net dat wat je van die heren en dames van de Veiligheidsraads verwacht, dat ze uit het raam springen. Het zit de facto grondig fout. In de Veiligheidsraad horen alleen kunstenaars te zetelen, dichters, auteurs van misdaadromans. Zappa had het bij het rechte eind.