bewolking

Ik kom van De Lieve, waar ik de osso buco al romana besteld heb, het lievelingsgerecht van Giorgio Morandi. Hij was naar verluidt verzot op dit gerecht. Aan de belendende tafel: acht idioten die onbetamelijk loeien omdat ik een rokje draag. Ze zijn zo gemeen en achterlijk dat wat ze zeggen geen zak uitmaakt, ik hoor het niet eens. Je hoeft je niet eens voor te stellen dat over elk van hen net zo goed wat te vertellen is, maar dat wellicht niet zo gauw iemand gevonden wordt die het vertellen wil. Het gekke is, ik hoor niet wat ze zeggen, ze spreken een taal die ik niet begrijp en niet eens zo dat ik moet doen alsof ik geen snars begrijp van wat ze uitkramen; net omdat ik instinctief weet waarover ze het hebben besteed ik er geen aandacht aan.
Boven het stadscentrum hangen asgrauwe wolkformaties. In het lichte blauw van een binnenzee, tussen de uit het zuiden opduikende wolken, schuift een vliegtuig, later nog een. Ze snijden zuidoostelijk door het zwerk. Roze dampen met een kleur van vruchtvlees hangen hoog boven de landinwaarts trekkende wolkformaties. Een van de wolken levert een zo goed als perfecte weergave van wat ooit als USSR bekend stond, het hele gebied van Minsk tot Vladivostok, met dat verschil dat niet alleen Kiev maar ook Moskou midden in een meer ligt.
Wolken met het intieme roze van dameslingerie.

Aan het stationsplein is de situatie ongewijzigd, uit het zuiden doemen wolkformaties op. Boven de platanen, aangetast door een flux van onbestemd licht, hebben ze een bruinpaarse kleur. Het terras zit afgeladen vol en wat van het luchtruim zichtbaar bleef heeft een blauwgroene tint. De wolken die uit het zuiden komen maken snelheid. Ze schuiven razendsnel over het plein. Dat geeft me niet de tijd om over het meisje te schrijven dat de tafels doet. Wind raast door de bomen op het plein, een asbak slaat over een van de tafels, klettert over het terras, wie op het terras zat zoekt dekking in de binnenschuit. Later zijn er de silhouetten onder de bomen op het plein. Van een meisje aan de belendende tafel, ze is in gesprek met iemand die werk zoekt, verneem ik dat de ambassade in Afghanistan niet alleen een zwembad heeft maar ook een gazon dat net zo groot is als een voetbalbeld, het wordt de hele tijd door gesproeid, en wat het optrekje van de ambassadeur aan verwarming kost is waar zij mee te werken hebben, 150.000 euro.